Inhoud blog
  • Ziezo!
  • 730. nachtvlinder
  • 729. samenwerking
  • 728. stout & straffen
  • 727. hij zat te lezen
  • 726. de praatmaat
  • 725. none = geen
  • 724. de vaat & de bvba
  • 723. op 't hoekje
  • 722. beschouwelijk
  • 721. droge koude
  • 720. de aha-erlebnis
  • 719. quasi tegendraads
  • 718. vervolgontmoeting
  • 717. er weze licht
  • 716. buurman Jan
  • 715. twéé moeiallen ?
  • 714. boom die sprak
  • 713. een zielige smoes
  • 712. wachtkamer, 1957
  • 711. schrijfantennes
  • 710. littekens
  • 709. grapje op 't bord
  • 708. maan, muis, mug
  • 707. straatnieuws
  • 706. groepsdruk
  • 705. stuur' Knorrepot
  • 704. destructief - II
  • 703. drie suizen
  • 702. destructief - I
  • 701. ín de zon lopen
  • 700. mambo - Swayze
  • 699. steakmes
  • 698. ze meent het
  • 697. de reis van MML
  • 696. lippenstiften
  • 695. schaduw
  • 694. 00°- 000°
  • 693. matabiche
  • 692. efkes denken ...
  • 691. gouden momentje
  • 689. voor slapelozen
  • 690. liefdesverdriet
  • 688. een hond II / II
  • 687. vertrouwen
  • 686. met maten
  • 685. de non, 1971
  • 684. sfeervol ?
  • 683. een hond I / II
  • 682. een vleugje boom
  • 681. uit '96
  • 680. kerkbezoek
  • 679. soep & tekst
  • 678. voor niks
  • 677. de inbreker
  • 676. namen geven
  • 675. heldere koppekes
  • 674. eerste schooldag
  • 673. kindervriendschap
  • 672. van Rika & Leiden
  • 671. tuinpad
  • ------ majesteitelijk
  • 670. wie doet zoiets?
  • 669. alle baten helpen
  • ------ stel ...
  • 668. eerst afwerken ?
  • 667. onkunde >< onwil
  • ------ stokstijf-stil
  • 666. leren zwemmen
  • 665. ruitjespapier
  • ------ op de stoep
  • 664. de modelmoeder
  • 663. die giechel II / II
  • ------ aangehouden
  • 662. winkelding
  • 661. die giechel I / II
  • ------ 't geeft moed
  • 660. foto II / II
  • 659. foto I / II
  • ------ de buis van -
  • 658. flets
  • 657. de Drie Gratiën
  • ------ hoogstam, toen
  • 656. kolen in potten
  • 655. rode kool
  • ------ WTF
  • 654. trullo, trulli
  • 653. boer zoekt volk
  • ------ pech & chance
  • 652. een telefoonlarf
  • 651. match & mismatch
  • ------ wat een kwal !
  • 650. de D-T affaire
  • 649. compliment
  • ------ eendagsvlieg
  • 648. hij stopt ermee
  • 647. een voettocht
  • ------ kinderlogika
  • 646. handtekening
  • 645. horror vacui
  • ------ in Canada
  • 644. schrijven
  • 643. radio Oostende
  • ------ het 4de gebod
  • 642. neurofysiodinges
  • 641. afwezig - III/III
  • ------ de afwezigheid
  • 640. 't is weg
  • 639. afwezig - II / III
  • ------ actrices & tranen
  • 638. beiaard
  • 637. afwezig - I / III
  • ------ humor à la Ma
  • 636. verzonnen verhaal
  • 635. pannekoekendag
  • ------ wat wasser ?
  • 634. een duo-werking
  • 633. kruisbestuiving
  • ------ speciaal moment
  • 632. nog over goud 2v2
  • 631. nog over goud 1v2
  • ------ sterke hond
  • 630. keukenplezier
  • 629. over uitvindingen
  • ------ spiegelen
  • 628. gevonden II / II
  • 627. gevonden I / II
  • ------ schermbeveiliging
  • 626 mondeling
  • 625. zwijnerij
  • ------ fruit is
  • 624. kattemenoeltje
  • 623. Brugse kant
  • ------ boemerang
  • 622. dans der parasols
  • 621. weinig woorden
  • ------ over regen
  • 620. kat & personeel
  • 619. een kattenkijk
  • ------ een vergadering
  • 618. in trance
  • 617. een blij momentje
  • ------ een katte-bak
  • 616. te koop in Urk ?
  • 615. ongerustheid
  • ------ tafelmanieren
  • 614. Oeselgem II/II
  • 613. Oeselgem I/II
  • ------ succesje
  • 612. de lijst
  • 611. kartonnen dozen
  • ------ drie beren
  • 610. ontbijt
  • 609. de kat Viktor
  • ------ mensen
  • 608. een bromance?
  • 607. kretek aroma
  • ------ heilige grond ...
  • 606. kappertjes
  • 605. allebei gevlekt
  • ------ biljarten
  • 604. op late leeftijd
  • 603. dat boek ~ 1946
  • ------ interpretaties
  • 602. potje breekt, ...
  • 601. de Toer
  • ------ zeilcursus
  • 600. ik ben een GG
  • 599. warm & koud
  • ------- alsof
  • 598. hitte & roerloos
  • 597. de perelaar
  • ------ luid & duidelijk
  • 596. hondje op strand
  • 595. wakker worden
  • ------ zonder stem
  • 594. een nieuw boek
  • 593. commotie alom
  • ------ zonder poten
  • 592. camouflage
  • 591. zomerochtenden
  • ------ gespiegel
  • 590. Belgische Oscar
  • 589. luifel & gordijn
  • ------ puur chantage
  • 588. een nieuwe start
  • 587. kussen vergeten
  • ------ een bekommernis
  • 586. hondsdagen
  • 585. wapens aan tafel
  • ------ het wit scherm
  • 584. klasgenoten
  • 583. computerstoel
  • ------ een 'kiebel'
  • 582. zorgzaamheid
  • 581. lidgeld
  • ------ hondenluik
  • 580. niet vals spelen
  • 579. chouchou
    'een heel jaar maart?'
    schrijfvloer 02 ~ afgerond, klaar
    15-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.516. alle talenten

    Soms kan een nieuw project mogelijkheden bieden
    om verborgen talenten te benutten  van P²

    Veel jaren geleden, in het vijfde studiejaar, dan is men tien of elf,
    nu 56 jaar geleden dus, kwam ik in juni van een schoolreis thuis en ik zei tegen mijn Ma
    dat de schoolreis eigenlijk beter in het begin van het schooljaar zou gehouden worden,
    als kennismaking met de klasgenoten. Niet op het einde, als een afscheid, of een adieu.

    In feite was dat een voorstel voor een nieuw project.

    Mijn Ma was lid van het oudercomité van de school en ik ging er van uit dat zij daar
    met mijn idee iets zou doen. Daar dienen moeders voor,
    om de ideeën van hun kinderen onder de loep te nemen en die vervolgens
    via het oudercomité met klaroengeschal in de koppen van de nonnen te toeteren.

    'k Wist niet dat ik teambuilding ofte iets van groepsgeest bedoelde, maar dat was de idee:
    weten wat men aan mekaar heeft bij het begin van het schooljaar al, niet op het einde. 
    Op het einde van een schooljaar leek me alsof het dan te laat was, de schoolreis was
    een beloning voor het gros van de klas en een tristesse voor een paar anderen van wie de vaardigheden
    in de klassikale situaties niet duidelijk aan bod waren gekomen. 

    Buiten de klas, buiten het schoolgebouw -tijdens een dagje schoolreis-
    waren die andere vaardigheden wél van tel, kregen die talenten wél daglicht. 

    Maar het was 1962 en toen was het onbestaande dat een kind van tien of elf een eigen idee zou hebben. 
    Bij mijn ouders heeft '62 zelfs geduurd tot '72, tot het voor hen ook te laat was,
    ik was in stilte de deur uit. Op weg naar eigen projecten.

    m – HiH-01/2016, herwerkt - 

    15-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.515. duiken I / II

    snorkelen

    We waren een paar weken per jaar op de camping  (St. Pons les Murs)
    en snorkel en zwemvliezen waren samen met een verzameling sponzen broekjes
    mijn belangrijkste vakantie bagage, toen.

    Achteraf bekeken vond ik snorkelen waarschijnlijk minder vermoeiend dan zwemmen
    en bij momenten vooral rustiger. Want de groten (de 13+) deden te vaak veel te  onozel:
    de jongens die water spatten en de meisjes die gilden en zo ...
    daar moest ik in mijn pre-hormonale fase niet veel van hebben.
    'k Was misschien een beetje een ouwelijk kind, toen.
    Maar dat is ondertussen goedgekomen, 't schijnt.

    Snorkelen noemden we toen 'duiken' omdat er al eens naar beneden gegaan werd ook.
    Om iets van dichtbij te kunnen bekijken. Of om iets van de zeebodem op te rapen.

    Stukjes afgesleten glas bvb.
    Op het droge zagen die stukjes er bedroevend mat uit, duidelijk vuilnis,
    maar in het water waren ze mooi als edelstenen.
    Het is nu niet meer denkbaar dat bootmensen leeggoed (en dan nog glas!)
    overboord gooien, maar begin jaren '60 en vroeger kon dat dus nog.

    foto van 't Net Gerelateerde afbeelding

    'k Bracht die veroveringen mee boven. Die moesten na de vakantie mee naar huis,
    om in een glas water te leggen. En veel later in het aquarium.
    Als ik nu de commerciële glazen bodembedekkers zie : ik was eerst hoor met dat idee, toen.

    En ik snorkelde alleen. Ma moest op de zusjes letten en Pa  lag te slapen, dus had ik uren aan mezelf.
    Wat een vrijheid, wat een vakantie.
    Het woord pedofilie bestond nog niet en ik mocht  niet met vreemde mannen meegaan,
    maar er waren geen vreemde mannen want na een week kende ik iedereen weer, dus dat was opgelost.

    En voor de rest hing ik vlak onder het wateroppervlak te zweven.
    Met  het snorkelbrilleke, en als uitbouw op dat brilleke een tubeke met een pingpongballeke als non-return.
    In '60 ik was nog wat jong om zonder pingpongballeke te snorkelen.
    Zoveel verkleinwoorden omdat mijn Moeder de dingen zo benoemde, met veel verkleinwoorden.
    Terwijl ik dit zit te typen ruik ik het rubber in dat brilleke weer.

    En het ritueel !
    Eerst de bril koelen in het zeewater, om 'damp' te vermijden.
    dan ons snuiteke natmaken, ook koelen.
    Dan ... spuwen in het raampje van de bril, het speeksel uitwrijven en opnieuw spoelen.
    Waarvoor dat spuwen moest dienen weet ik niet meer.
    Maar alles werd plichtsbewust en grondig gedaan.
    In het begin van de namiddag zag men de snorkelmensen voorovergebogen staan in het water,
    hun bril gebruiksklaar maken. En op het glas spuwen hoorde daar dus ook bij.
    Vol overgave deden wij dat na. Wat zeg ik ?
    Wij spuwden zelfs beter dan de grote mensen!

    m - EZW-07/2011, HiH-06/2016, bijgewerkt -

    15-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.514. sla zwieren

    Vanmorgen vouwde ik een paar zeefdoekjes op en er schoot me iets te binnen.
    Toen we kind waren en de slazwierder nog moest uitgevonden worden,
    werd de gewassen sla in een bolrond rood plastic mandje gedaan,
    en daarmee werd de sla dan droog geschud. Of gezwierd.
    Tina deed dat enorm graag en ze was daar soms nogal energiek in.
    Ze zwierde die bol rond met kracht en enthousiasme.

    Het Net heeft een fotootje van zo'n antiek ding. En het is nog een oranjerood ook!

                   

    In de rand van de slabol waren gaatjes en druktoppen voorzien, om de twee helften aan mekaar te houden.
    Mogelijk had ik de druktoppen niet goed ingedrukt want op een keer
    ging het mandje open en de sla vloog de tuin in, weg van het grasveld.
    Hij lag verspreid op en tussen de planten.

    De sla hebben we zoveel mogelijk bijeen geraapt,
    opnieuw gewassen en opnieuw ging Tina de tuin in om de blaadjes te zwieren.
    Nu alsof ze ging kogelslingeren.
    Dit keer belandde de sla op het grasveld. Met slabol en al.

    Voor een derde keer hebben we de sla gewassen.
    Deze keer deed ik hem in een zeefdoek en ik zei haar
    op het terras te blijven staan, en voorzichtig heen en weer te zwieren,
    niet rondomrond gaan staan draaien.
    Gewoon uitslaan, vooruit en achteruit. Dat ging ze dan staan doen.

    Vooruit vielen de druppels de tuin in,
    achteruit dretsten ze tegen het raam van de woonkamer
    en voor een deel door de openstaande deur naar binnen.

    Maar Tina was toch zo opgetogen dat de sla dit keer niet gevallen was,
    dat niemand gepiept heeft over de nattigheid op raam, deur en vloer.
    En dat was ook iets om opgetogen over te zijn.

    m – HiH-06/2017, bijgewerkt -

    14-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.513. over seks en zo ...

    toen onze Bas een Basje was ~ naar een gegeven van JPW 

    2010. Basje was toen tien of elf. Hij kwam de woonkamer binnendrentelen.

    - Omaaa …
    - Jaaa …
    - Wij hebben les gekregen over seks en zo.
    - Ha ja? vroeg de Oma, over wat van seks?
    - Over de voor-behoeds-middelen.
    - En wat zei de meester over voorbehoedsmiddelen?
    - Hij zei dat, als ge met een meisje vrijt, dan moet ge altijd een condoom gebruiken.
      Dan kan het meisje niet zwanger worden en dan kunt ge geen aids krijgen.
    - Ja, dat is juist, zei de Oma.

    Basje bleef staan. Er zouden nog vragen komen, zagen we. 

    - Oma, maar ik wil later wel kindjes hé ...
    - Ha ja, zei Oma, dan gebruikt ge geen condoom. Dat is simpel.

    Basje zweeg, verzonken in gedachten.

    - Oma …
    - Ja Jongen?
    - Als ik kindjes wil en geen condoom gebruik, dan kan ik wél aids krijgen? 

    En dát was niet simpel, echtelijke trouw en zo …

    - Wel zei ze, als ge later getrouwd zijt, en ge wilt kinderen,
      dan kent ge mekaar heel goed en dan moet ge geen condoom meer gebruiken.
    - Dus, vanaf dat ik trouw dus, kan ik dus geen aids meer krijgen.
    - Hola, zei de Oma, dat is niet waar.
    - Jawel hé, zei Basje want ge zegt juist
      dat ik om kindjes te maken geen condoom moet gebruiken en
      dat ik dan ook geen aids krijgen.

    Oma dacht na. Ze dacht wat lang na naar zijn zin.

    - Allez Oma hoe zit het nu?
    - Krijgt ge na de vakantie nog les over seks? vroeg ze.
    - Jaja, zei Basje ongeduldig.

    Want met die stof blijven ze bezig. Minstens drie trimesters.

    - Wel, zei Oma, vraag het dan nog eens aan de meester.
      En waarom vraagt ge het niet aan uw mama?
    - Ik héb het haar gevraagd, zei hij, Mama gaat het mij straks uitleggen.  
    - Maar waarom vraagt ge het dan aan mij!
      Uw mama is zoveel jonger, zij kan het beter uitleggen dan ik.
    - Niewaar, zei Basje, gij waart eerst en gij hebt toch ook kindjes gekocht,
      dat was dan toch ook zonder condoom en gij en Opa hebben toch geen aids!

    Over seks en zo had hij duidelijk meer vertrouwen in de anciënniteit van zijn oma
    dan in de bevoegdheid ter zake van zijn moeder.

    m, naar een gegeven van JPW, waarvoor dank - EZW-12/2010, HiH-05/2016
    Vandaag is Bas een opgeschoten kerel van 19 of 20 en dit soort zaken bespreekt hij al lang niet meer met Oma

    14-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.512. juichen & huilen

    volgend jaar in juni is ’t weer zover 

    WK, EK, om de twee jaar is er iets
    dat studenten van hun werk houdt in de periode dat het er op aan komt, in de maand juni.
    Er zijn gelukkig de seminaries, die dan verkapte herhalingslessen zijn.
    Zeer nuttig, op voorwaarde dat de studenten er het hoofd bij houden.

    De docente psychologie rondde af met een vraag over manische depressie.
    ‘Dus hoe kan men iemand noemen die
    het ene ogenblik juichend en molenwiekend heen en weer loopt en
    het volgende ogenblik op de bank zit te huilen met de handen in het haar ?’

    Onmiddellijk stak iemand de hand op : ‘Een voetbaltrainer !’

    m - HiH-06/2016, bijgewerkt - 

    13-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.511. snorren & baarden

    Snorren en baarden, ze hoorden bij de goede oude tijd tot er een model weer eens mode werd.
    In onze geschiedenisboekskes hadden alle historische figuren indrukwekkende snorren en baarden.
    Van de Vikings tot de Musketiers. Er volgden nog andere groeisels.
    Allerlei periodes en modes, van de gepommadeerde krulsnor à la Poirot

                           Poirot Tour of London by Black Taxi

    tot het vervaarlijk woest gewas à la ZZ top :

                           Afbeeldingsresultaat voor zz top beard

    Dit soort baarden zou bij National Geographic een eigen programma moeten krijgen, vind ik.

    Van de bayous in het Diepe Zuiden tot aan de kreken in Alaska.

    Ongeschoren vind ik wél knap, op voorwaarde dat de gelaatstrekken van de man in kwestie het toelaten.
    Want wat bij de ene modieus staat, kan bij een ander gelaat een gans andere indruk geven. 
    En de baardgroei moet meewillen ook. Niet elk soort groeisel is geschikt voor het ongeschoren imago.
    Was Gainsbourg daarin een voorloper? Of begon het later?

    Een plukkenbaard met kale plekken tussen de begroeide delen vind ik niet mooi, die vind ik vooral zielig.
    Zo'n baard doet me denken aan een verpieterd stadstuintje.
    'Haal al die povere begroeiing weg en maak er een gladde patio van'.

    Een ander soort baard dat ik maar niks vond en vind : het Leopold II-model.
    In '96 of '97 hadden we een chef mecanicien die zo'n trapezium droeg.
    Op zijn leeftijd was de baard nog niet wit natuurlijk, maar toch lang en trapezium,
    een grote oppervlakte baardtapijt. Eigenlijk een gevaarlijk lang model voor een mécanicien.

                                            Leopold II          

    Op een keer stond ik in de lift met die chef en ik rook een vreemde geur.
    Het rook er naar soep. In de lift.
    Maar niet naar een lekkere soep. Het rook er naar een soep
    van gemengde groenten die te lang op kamertemperatuur was blijven staan.
    Het rook er naar oude koude soep.
    En de keer daarop weer.

    'k Vroeg aan LM of hij dat ook gemerkt had, dat de chef mecanicien naar oude koude soep rook.
    "Dat komt door die baard", zei LM.
    Wat bleek : zo'n lange baard moet elke dag gewassen worden,
    of die gaat geuren door de minuscule etensresten die er in achterblijven.
    Jawadde! Wat was ik blij dat LM en ik niet met die man aan eenzelfde tafel moesten zitten!

    Wat ik me toen afvroeg : hoe houdt hij zijn baard droog onder de douche?
    Bestaan daar hulpmiddelen voor? Dat is toch extra werk, baard droog houden.
    Gewoon shampoo er op, spoelen, afdrogen en klaar. En aan boord is shampoo zelfs niet nodig.
    Gewone zeep kan ook, want er zit geen kalk in het water. Maar nee, soepgeur dus.

    Ook een raar model vind ik de baard-zonder-snor,
    het model à la Chriet Titulaer, van vroeger op TV. En Miel Cools ooit.
    De Amish-baard, baard zonder snor :

                            Amish Beard 3

    Persoonlijk vind ik het een potsierlijk zicht.  
    'k Heb me laten wijsmaken dat de snor er niet bij is omdat ze in de weg zit bij het pijp roken.
    Van Cools geloof ik dat wel. En 't was ocharme zo kassei-oer-Vlaemsch ook nog, zijn baardsel.

    Er is nog een model baard, een waarvan ik ooit geschrokken ben: het nooit-gesnoeide groeisel,
    de verzameling draadwieren die onder het edel mannengezicht bengelt
    en waar zelfs het zwakste mistig daglicht los door schijnt.

    Het was denkelijk 1999. Ik kwam later dan voorzien in Antwerpen-Centraal toe
    en ik stapte naar de Rooseveltplaats om de bus te nemen.
    Daar zag ik dat het nog serieus wat wachten was op de volgende bus.
    Het was al bijna donker.
    LM bellen om me te komen halen? Tegen dat hij er zou zijn, zou het helemaal donker zijn.
    Dat was geen optie want wie staat er graag op de Rooseveltplaats in de donkerte …
    Ik niet. Toen al niet.

    Er is een taxistandplaats, dus stapte ik in de eerste wagen van de rij.
    Ik zei goeienavond, gaf het adres en we vertrokken.
    Omdat ik geen antwoord gekregen had op mijn 'goeienavond'
    keek ik eens opzij om te zien of de chauffeur het adres dan wel goed verstaan had.
    Men weet nooit.
    En toen zag ik zo'n draadjesbaard.
    Het licht van de straatlantaarns scheen er dwars door.
    Ocharme, dacht ik, iemand zou die jongen eens moeten vertellen
    dat scheren helpt. Daar wordt de baard steviger van. Zeggen ze.
    Toch zonde dat ze zo'n jongen met dat kalvergroeisel laten rondlopen.
    Later heb ik zulke kalvergroeisels nog vaak gezien.
    Het is een religieuze kwestie. Maar dat wist ik in '99 nog niet.
    Sharia4Belgium was toen nog niet uitgevonden.

    m - 10/2014, HIH-06/2016, bijgewerkt -

    13-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    12-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.510. moraliserend

    In een bepaalde fase van mijn leven liep ik over van liefde.
    Liefde in het algemeen, liefde voor de mensheid. Love & peace & understanding.
    oÔo wat was ik begaan met de mensheid. We zouden allemaal bloemen in ons haar doen
    en zo zou de oorlog in Vietnam vanzelfs ophouden. Hoe simpel kan het leven zijn.

    Tja, dat was moraliserende liefde zeker?
    In de trant van 'als we nu eens allemaal' en dan volgde een voorschrift,
    wat we allemaal moesten doen en liefst tegelijkertijd, zoals stoppen met vechten.

    En als de wereldbevolking in haar geheel dat niet deed, stoppen met vechten,
    dan lag het zeker niet aan ons partikel van de populatie.
    Want wij deden dat al, tegen de oorlog zijn. Met bloemen. En met liedjes.
    Met bloemen in de hand en met liedjes in het hoofd was immers niks onoverkomelijks,
    want 'we shall overcome' zei la Baez. En wie zou haar tegenspreken …

    Er volgden barstjes. Was men Agalev of was men Amada ?
    Waren de groepen die van mening verschilden ook mensheid ?
    De mensen die lijdzaam verzet predikten en bloemen gebruikten,
    de mensen die strijdbaarheid predikten en spandoeken gebruikten, waren zij ook mensheid ?

    Want zowel Agalev als Amada hadden het allerbeste voor met de mensheid
    en elk van beide had -vaneigens- de wijsheid in pacht.

    m – HiH-06/2016, bijgewerkt – https://nl.wikipedia.org/wiki/Joan_Baez ,
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Agalev, https://nl.wikipedia.org/wiki/Alle_Macht_Aan_De_Arbeiders 

    12-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.509. het tijdsbeheer

    tussen klokjes en wekkers

    Een correspondente moest na een rugoperatie gedurende een hele tijd
    overdag afwisselend 15min liggen, 15min zitten, 15min rondlopen.

    - Hoe houdt men die tijden in het oog? vroeg LM zich af.
    - Met een keukenklokje, zei ik.
    - Is dat echt ? vroeg hij.

    Ik stond perplex.

    'k Heb hier kermille in de periode 2012-2013 gedurende maanden met keukenklokjes en wekkers
    gewerkt en geleefd opdat meneer op de juiste tijdstippen de nodige zorgen zou krijgen.
    En die dag vroeg dat brein mij hoe men de tijden in het oog houdt? Zijn vraag deed me naar adem happen.
    De volgende vraag evenzeer :

    “In principe is natuurlijk elke klok geschikt, maart, men moet er slechts op kijken.
    Maar is de patiënt daar zelf niet toe in staat?” S

    Al eens een herstellende in huis gehad, S ?
    Aan de ene kant gaat alle aandacht naar de persoon in kwestie,
    aan de andere kant moeten een aantal puur huishoudelijke zaken evenzeer gebeuren of alles valt stil.

    'men moet er slechts op kijken' … dat is het nu juist.
    Men heeft de tijd niet om naar de klok te zitten kijken, men is bezig.
    Boodschappen doen, boodschappen uitladen, boodschappen wegbergen.
    Tafel dekken, maken dat er eten is, maken dat hij eet, afruimen.
    Vaatwasser vullen, vaatwasser legen, vaat wegbergen, tafel dekken voor de volgende maaltijd.
    Bedlinnen vervangen, zonder helpende hand deze keer. En een flink aantal volgende keren ook zo.
    Douche in orde brengen. Maken dat zijn kledij klaar ligt op de juiste manier of het wordt moeilijk.
    De was doen, maken dat de was droogt, was wegbergen.
    Alle gedeelde taken, daar staat men plots alleen voor.

    Tussendoor is het plots alweer tijd voor medicatie. Efkes aandacht geven !

    Wie houdt de klok in het oog …

    Niet ik, ik ben bezig met de dingen die hij straks zal nodig hebben.
    Niet hijzelf, hij is herstellende, herstel vreet energie, daardoor slaapt hij veel.
    Én hij is suf van de medicatie. Dus nee, de patient is daar niet zelf toe in staat.

    Tussendoor is het plots alweer tijd voor kompressen en verband.
    Het is iets dat zorgvuldig moet gebeuren, dus dat vraagt tijd en aandacht.

    Hij had de energie niet om de klok in het oog te houden,

    ik had de tijd niet om de klok in het oog te houden.
    Hoe moet het dan met het tijdsbeheer?
    'men moet slechts op de klok kijken', komaan zeg !

    Om de tijd in het oog te houden organiseerde ik geluid, geluidssignalen.
    Dingen die rinkelen, tuuten en biepen, zoals in een controlekamer.
    Ik schakelde geluid in omdat ik geen tíjd had om naar de klok te zitten kijken.

    We hebben het tot een goed einde gebracht, de klokjes en ik. Soms was het nipt.
    Maar zeg aub niet dat het volstaat om het uurwerk in het oog te houden.
    Men heeft in die periodes de ogen voor andere dingen nodig.

    Vandaar de drie keukenklokjes, mijn piepers en de twee wekkers, mijn signaalbellen.
    Zij waren onmisbare en zeer³ welgekomen assistentie. 'k Ga ze inkaderen, alle vijf.

    m – HiH-06/2016, bijgewerkt -

    12-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.508. rijbewijs na 70

    Of ik in 2022, dan word ik 70 (hopelijk), nog een auto zou willen weet ik vandaag nog niet. 
    Voor mijn verjaardag misschien maar dan wel met een chauffeur inbegrepen.
    Nee, dat hangt er van af of we dan nog kunnen auto rijden en of we dan nog graag auto rijden. 

    Kunnen rijden is het probleem van LM, het hangt af van zijn knie.
    En het humeur van de knie verschilt van dag tot dag. Soms van uur tot uur.
    De knie is sinds de operatie in 2012 niet hersteld zoals het moet.
    Sommige dagen lijkt het of er nooit een operatie geweest is. 

    Twaalf maanden na de operatie was LM met pensioen,
    want de rederij kon niks meer met hem doen, gezien de knie.
    Hij had zich zijn fin-de-carrière wel anders voorgesteld.

    Graag rijden, dat is mijn probleem, ik rij niet graag.
    In 2002 heb ik mijn sleutels afgegeven aan LM.
    Dat vond ik rustiger. Ineens was ik van een enorme last vanaf.

    Ondertussen weet ik zelfs niet waar mijn rijbewijs ligt. Of hoe een hedendaags rijbewijs er moet uitzien.
    Dat zal wel een plastic kaartje zijn ondertussen, niet meer zo’n roze vouwding. 
    Ik rij niet graag en ik ben niet echt van plan om weer achter het stuur te kruipen,
    want dan ‘moeten’ ineens weer allerlei dingen. 
    Maar vermits het niet meer zal beteren met de knie van LM
    zal ik op een dag toch weer moeten autorijden, vrees ik.

    Als ik mijn rijbewijs vind. Zolang ik het niet vind zit ik veilig, moet ik niet rijden.

    m – EZW-06/2014 , bijgewerkt

    11-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.507. de Championettes

    een plezierig nevenverschijnsel, een groep als grap

    “The Championettes is een meidengroep uit de jaren 90
    bestaande uit de vier vrouwelijke hoofdrollen van F.C. De Kampioenen.  (een caféploegske)
    De groep werd opgericht naar aanleiding van de aflevering FC Championettes,
    waarin de vrouwen een damesploeg oprichten.   (jaargang 4, aflevering 2)

    Ze hebben in ’93 of ’94 een album gemaakt, ‘The Championettes’, 11 nummers,
    Elk nummer werd ook op single uitgegeven. De producers zijn Jan Leyers en Jean Blaute.
    Naar aanleiding van dit oeuvre toerden ze heel Vlaanderen rond.”

    foto van 't Net  Afbeeldingsresultaat voor droomfabriek championettes
     
    1993 ~ hun allereerste optreden, promotie-optreden,
    te gast in De Droomfabriek bij Bart, Sabine en Rani. De gastheer merkt hen ‘toevallig’ op.

    De dames geven een vlot acteernummer weg, de vier personages zijn op uitstap.
    Wanneer de ze achter de micro komen te staan start het zangnummer.
    Doortje, Bieke, Pascale en Carmen, in die volgorde,
    zwieren hun handtas op de vloer. Weg met de burgerlijke rommel.
    Vóór elke solo doet het personage haar jas uit en laat hem vallen.
    Wat een regie! Want ontdaan van de jas stapt de actrice uit haar personage.
    Ann, An, Danni en Loes kunnen laten zién dat ze actrices zijn.
    Playback, maar wel zelf ingezongen, aldus dhr Bart Peeters.
    Dit is een heel blij filmpje. Ook omdat wijlen Robert Mosuse er nog bij is (drums).

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=Ilc7elJAszA
    07min45


    2015 ~ het promotiefilmpje voor de 2de bioskoopfilm, de Kampioenen Jubilé.

    De dames treden op, hun heren in het publiek gaan uit de bol.
    Dat alles met vaart in beeld gebracht.
    Zowel de muziek als de tekst van het promotielied zijn van Jan Leyers.
    Maar dit is geen pluim op zijn hoed, mijn gedacht.
    Door de nietszeggende tekst en het dwaze dreuntje lijkt het nummer lang.
    Gelukkig krijgt men zo de tijd om uitgebreid de costumes te bekijken.
    Applaus voor het costuum-ontwerp. De tenues zijn fantastisch uitgekiend.
    Als men ze op een kleerhanger te zien zou krijgen,
    weet men onmiddellijk wat bij wie, bij welk personage hoort.

         foto van 't Net 

    klank aan
    https://www.youtube.com/watch?v=qAlEZTpQcoo
    03min35


    m – HiH-06/2016, herwerkt -https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Championettes 

    11-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    10-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.506. on-hebbelijk

    ‘leegte kan je niet bewaren
    het is een onhebbelijk bezit’ TBI 

    Vrijdagmorgen las ik bovenstaande. Het blies me ongeveer van mijn stoel.
    Niet alleen de eerste lijn maar ook de tweede, het gelaagd gebruik van het woord onhebbelijk.
    Of hij het woord bewust gekozen heeft, dat weet ik niet.
    Misschien bedoelde hij onhoudbaar, ongrijpbaar?
    Of het een ingeving was of een toevalstreffer weet ik evenmin.

    Leegte als onhebbelijk bezit, of als on-hebbelijk bezit ?

    Leegte bewaren. De pijn van de leegte bewaren?
    Ooit had ik geen idee wie dat gevoel zou willen bewaren.
    Nu wel.

    Herinneringen bewaren, dat ligt voor de hand. Leegten bewaren, niet.
    Herinneringen verwarmen mogelijk hart en ziel. De leegten verarmen hart en ziel.
    Ze doen teveel pijn, dacht ik ooit. Ze moeten weg.
    Ze zijn onhebbelijk, onhoudbaar, niet houdbaar, on-hebbelijk.
    En toch heb ik een doosje vol leegten.
    Alles went.

    m – HiH-06/2017, bijgewerkt - met dank aan TBI 

    10-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.505. zelfcontrole

    hoe ver mag men gaan voor u echt kwaad wordt? ~ door Rocor

    Maar dan écht kwaad, om alle misvattingen te vermijden.
    Ik ben parachutist commando van opleiding – vrees, wat is dat?
    Ook ben ik 2e dan zwarte gordel en geef les in verdediging en gevechtsport, ben ook bouwvakker.
    Maar nooit ruzie gehad, heb niets dan vrienden. Dit is niet om op te scheppen maar het is zo.
    Wanneer verliest men zijn kalmte en wilt ge het recht in eigen handen nemen?
    Ik ben erin getraind en bij bedreiging ga ik weg, hoe moeilijk dat ook soms is.
    Als ge reageert is het altijd in je nadeel.
    Onze code zegt: wees verstandig, ga weg, want een vermeden gevecht is een gewonnen gevecht.

    Het ergste heb ik meegemaakt bij het parkeren. Het manoeuvreren was moeilijk en duurde een tijdje.
    Een man die stond te wachten draaide zijn raampje open en schold me uit.
    Toen ik hem voorbij reed om me te verontschuldigen spuwde hij in mijn gezicht.
    Geloof me dat vind ik het laagste wat er is, bij voetbal is dat een rode kaart, van het veld en vervolgens maanden geschorst.
    Mijn vrouw smeekte mij niet uit te stappen, mijn been stond al buiten de auto.
    Ze wist perfect wat de gevolgen zouden zijn, wat zou u gedaan hebben, heb eens geslikt en verder gereden (overwinning).

    Nog zoiets, we zaten in een taverne met een zwembad eraan en we bezetten een tafeltje met 4 stoelen voor de kinderen,
    onze jassen hingen op de stoelen en onze drank op een tafeltje.
    Toen mijn vrouw zei dat ze eens naar de kinderen ging kijken die aan het zwemmen waren ging ik mee,
    en toen we terug kwamen met de kinderen, had iemand onze jassen en drank weggenomen en
    ze op de grond gelegd en onze plaatsen ingenomen. Toen ik hem vroeg wat de bedoeling ervan was
    bedreigde hij mij en wou tot handtastelijkheden overgaan. Hij nodigde me uit om het buiten te regelen. 

    Met mijn ervaring keek ik in zijn ogen en dacht en zag ook de stand van zijn handen.
    Zijn dekking te laag, schijnbeweging ‘Mawashi geri’, of knie en kopstoot samen zou voldoende geweest zijn.
    Al zijn gewicht steunde op zijn voorste been, ideaal om weg te vegen. Ik wist perfect wat te doen,
    hij zou zwaar tegen de grond gaan met als gevolg dat hij de eerste maand niet meer de liefde zou kunnen bedrijven,
    zou verschillende tanden missen, een bloedneus hebben en twee blauwe ogen.
    In het ergste geval enkele ledematen gebroken. Zijn vrouw en kinderen schreeuwend naar mij.
    Mijn vrouw smeekte om weg gaan, we konden een andere plaats zoeken, maar begrijpt u hoe ik me voelde,
    zo vernederd in het bijzijn van mijn kinderen, ik, die in hun gedachten zo stoer en sterk was! (overwinning?) 

    Wat had u dan gedaan? 

    Hebt u al meegemaakt dat u staat te wachten om een parking in te nemen tot plots iemand heel snel
    u de weg afsnijd en de parking inneemt, uitstapt, zijn middenvinger omhoog steekt en zegt:
    “Eerst is eerst!” Maar wat zou het geworden zijn als ik die kerels in de kliniek had geslagen,
    politie erbij, naar de rechtbank om te verhoren, dat ik 8 dagen voorwaardelijk kreeg, 30 dagen werkstraf.
    Ik zou opnieuw moeten worden opgevoed, ook de rechtskosten betalen,
    omdat iemand met mijn opleiding een voorbeeld moet zijn, en zich niet verlagen tot zoiets gemeen,
    aldus de rechter zijn rechtvaardig oordeel. Ik wil wel eens weten hoe u, of eventueel uw man,
    op die dingen zou gereageerd hebben. u mag het gerust weten,
    ik had er veel zin in om op hun ‘bakkes te kloppen’, want ik ben het beu me overal te moeten verontschuldigen.
    Tenslotte heb ik dat allemaal niet in gang gezet, is het lijntje dan zo dun tussen fatsoen en den bullebak uithangen?

    Alles onder controle? Ik wel...

    door Rocor, 07-03-2008 - van zijn blog geplukt - http://blog.seniorennet.be/rocor/archief.php?startdatum=1204326000&stopdatum=1207000800

     

    10-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    09-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.504. vaderdag

    28/05/2018, man klimt vier verdiepingen naar boven om kind te redden

    " Een man is zaterdag vier verdiepingen van een gebouw in Parijs naar boven geklommen
    om er een kind te redden. Het kind hing aan de balustrade en dreigde naar beneden te vallen.
    Op sociale media circuleert een filmpje van de feiten."

         Afbeeldingsresultaat voor child balcony paris

    " Zaterdagavond om acht uur kreeg de brandweer een oproep van een voorbijganger die het kind had zien hangen.
    Eenmaal ter plaatse stelde de brandweer vast dat een jongeman het kind van vier jaar te hulp was geschoten.
    'Gelukkig was er iemand met een goede fysieke conditie die de moed had om het kind te gaan halen', zegt de brandweer.

    Verbaasde voorbijgangers filmden de spectaculaire scène.

    Op de beelden is te zien hoe de man in ongeveer dertig seconden met blote handen via vier balkons naar boven klimt
    om het kind te gaan halen. Het filmpje ging viraal op sociale media.
    Zondagavond was het al meer dan vier miljoen keer bekeken.

    Uit het eerste onderzoek blijkt dat het kind alleen was op het balkon. Zijn ouders waren niet thuis.
    De socialistische burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo, belde de redder in nood Mamoudou Gassama,
    een 24-jarige man zonder papieren uit Mali, en prees hem om zijn moed.
    'Hij vertelde me dat hij een paar maanden geleden uit Mali kwam om hier een leven op te bouwen.
    Ik antwoordde hem dat zijn heroïsche daad een voorbeeld is voor ons allen.
    De stad Parijs zal het ter harte nemen om hem te helpen zich in Frankrijk te installeren', zei ze.

    De vader van het kind, een dertiger, werd opgepakt
    omdat hij zijn kind alleen had achtergelaten, zegt een gerechtelijke bron.
    Het kind werd opgenomen in een opvangcentrum.
    Zijn moeder was niet in Parijs op het moment van de feiten."

                                            Afbeeldingsresultaat voor mamoudou gassama

    van een Franse zender, klank aan zetten
    https://www.youtube.com/watch?v=hCefhzJVhpg 
    01min24

    Wat een contrast tussen de redder en de vader. 

    https://extra.ie/2018/05/28/news/spiderman-of-paris-mamoudou-gassama ,
    https://fr.wikipedia.org/wiki/Mamoudou_Gassama , https://en.wikipedia.org/wiki/Mamoudou_Gassama 

    09-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.503. sommige dagen

    niet altijd even boeiend

    Er waren ook saaie dagen aan boord, zelfs monotone periodes,
    tijdens dewelke er echt niks gebeurde of te beleven viel.
    Dan zou men van een simpel feit een evenement gemaakt hebben,
    gewoon om de bovenkamer wat te bemeubelen. 
    Dan moest ik mezelf er aan herinneren dat we die rust verdiend hadden.
    Maar hoeveel rust verdraagt een mens eer het eentonig wordt ?
    Mentale rust, bedoel ik, want fysiek waren we wel allemaal bezig. Ongeveer allemaal. 
    Natuurlijk waren er boeken aan boord, en later ook videocassettes,
    maar niet iedereen leest graag en het aanbod aan films was beperkt, zowel in aantal stuks als in genre. 

    Saaie periodes overvielen ons eerder op een bulkcarrier dan op een tanker.
    Bulk (stortgoed) is niet de meest dringende lading.
    Er werd al eens doorgegeven aan het schip dat er moest vertraagd worden,
    omdat de terminal ons nog niet kon lossen. De opslag kon ons er efkes niet bij hebben,
    of er was een panne in de transportbanden … De ware reden kregen men zelden te horen natuurlijk,
    en wij beneden al helemaal niet.

    Maar dat er vertraagd werd merkten we wel.
    Dat hoorden we ook van de matrozen van wacht natuurlijk,
    die vertelden al eens wat er boven op de brug gebeurde.
    Want het was toen nog echt upstairs-downstairs hé.

           Terwijl ik dit zit te typen besef ik ineens
           dat het niet altijd even duidelijk is over welke vaar-periode ik het heb.
           Over de 13 jaar vóór ik LM kende en dus in mijn eentje monsterde,
           of over de 17 jaar erna, toen ik LM kende en samen met hem monsterde.
           Want er is de pre-LM periode voor 1992 en de LM-periode vanaf 1992.
           Het bleven vrachtvaarders, maar het was een wereld van verschil,
           want ik woonde plots een deck hoger en ik at in een andere mess.
           Een kleine aanpassing jawel, maar na verloop van tijd
           kreeg ik serieus heimwee naar mijn oude routines en de kameraadschap van 'downstairs'.
           Vooral wanneer er dan oude bekenden bij de crew waren.
           Het heeft ongeveer twee jaar geduurd eer ik daar helemaal over was. Soit.

    In de pre-LM periode werd ik gemonsterd via de Pool der Zeelieden,
    een wervingsreserve van waar de rederijen de lagere bemanning betrokken.
    Dwz dat we op elk soort vrachtvaarder konden geplaatst worden.
    Later, met LM waren het vooral tankers. 

    Bulkcarriers (stortgoed) vaarden meestal veel trager
    en wanneer dat in de doldrums moest gebeuren was het helemaal saai.
    Spiegelgladde zee en vaak een wolkeloze hemel. Dagen aan een stuk.
    De eerste dag is dat hemels. De derde dag voelt het leeg. De vijfde dag wordt het onheilspellend,
    alsof het afstompend zicht nooit nog zou voorbij gaan. Niks dat de blik vasthoudt. Geestdodend.

    foto van 't Net  Gerelateerde afbeelding


    Dan bleef ik op de poop al eens kijken naar het kielzog, om te kijken of er nog niet wat meer vaart in zat …
    Dan hielden we mekaar bezig met flauwe bedenkingen : er zijn mensen die duur geld betalen voor een reis,
    om dit soort weer te kunnen meemaken, wij wórden er tenminste voor betaald.

    Op een keer kwam ene Ludo aan het ontbijt.
    Die gast was uit zichzelf al een onverstoorbare slome,
    en zelfs híj was uit zijn hum, al van 's morgens vroeg.
    Hij bromde iets over 'die speedboot hier'.
    Speedboot. Over een gevaarte van 75.000 ton laadvermogen.
    Heel de tafel schoot in een lach.
    Als het voor Ludo al traag ging, dan was er toch iets hé.

    Tja, van kleinigheden maakten we een gebeurtenisje, op zulke dagen. 
    Er waren de stormdagen, maar het andere uiterste bestond ook : de oersaaie dagen.

    m – HiH-06/2015, bijgewerkt -

    doldrums : De intertropische convergentiezone staat ook bekend om zijn rustige perioden.
    Dan kan de wind soms dagen of weken zeer zwakjes waaien, of zelfs helemaal gaan liggen. wikipedia

    09-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    08-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.502. niet rollen

    Zo laad en los je katoen. De truckvloer is er voor gemaakt maar 't is toch een stukje stuurmanskunst.
    Alhoewel, die truckers doen niet anders en zijn dat dus gewend. Maar toch. Mooi om zien. JdB

    de rollen mogen niet rollen 

    LM & ik hebben het filmke een paar keer³ bekeken.
    en we hebben ons twee dagen suf zitten denken waarom de chauffeur
    de rollen weer uitlaadt en ze verticaal terug inlaadt. 

             Afbeeldingsresultaat voor http://www.youtube.com/watch?v=-4UhGQz9bbI 

    Misschien was dat gewoon wat bravoure, een beetje spelerij tijdens de uren van de baas …
    Tot hier een cent viel : de chauffeur moét ze kippen! 
    De rollen katoen moéten verticaal staan tijdens het vervoer
    omdat ze anders domweg zouden beginnen rollen en
    wagen en lading in gevaar brengen. En de chauffeur.

    De balen katoen horizontaal vervoeren zou bevestigingen vereisen
    en dat kost allemaal materiaal & tijd & volk, dus geld.
    Vandaar dat ze verticaal vervoerd worden.

    We denken dat de balen bij het lossen ter plaatse
    weer in horizontale positie gebracht worden,
    om het verplaatsen op het terrein te vergemakkelijken en
    zo nemen ze minder plaats in ook.

    Het was een heel plezant gepuzzel, we hadden er gepeuzel aan.
    Ja, een knap staaltje stuurmanskunst, dat laden in twee keer.
    Omdat balen katoen tijdens het vervoer niet mogen rollen:

    klank aanzetten
    http://www.youtube.com/watch?v=-4UhGQz9bbI 
    01min31

    Slaton Co-Op Gin flipping round modules 
    (1:31) Clever loading technique for flipping bales of cotton on their ends so they don't roll during transport.

    Read more at http://www.boreme.com/posting.php?id=35101#QcX3Mgu0JlizZZCU.99 

    m&LM, met dank aan JdB– EZW-11/2013, bijgewerkt -

    08-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.501. rondo van Rossini

    watervogels

    05h14

    De eerste leesbevestiging van de dag rolt binnen.
    In stilte. Natuurlijk in stilte, op dit uur gebeurt alles in stilte.
    Op dit uur rijden zelfs de ambulances weg in stilte.

    Een leesbevestiging : er is al een correspondente wakker.
    Ze is vroeg vandaag. Ik heb haar nog nooit ontmoet maar ik veronderstel
    dat ze nog in nachtkledij is. Wie niet, op dit uur.
    En dat ze een beetje rondschuifelt.
    En haar laptop aanzet om te kijken of er al iets te lachen valt.
    Of te overdenken. En dat ze nu haar ricoré gaat maken. En misschien de radio zachtjes laat spelen.

    Of hoort zij tot de kordate groep die ’s morgens vroeg fluks en gezwind naar de keuken stapt
    en niet eerder aan het scherm komt zitten dan met een dampende mok in de hand.
    Foei, niks voor mij, dat dynamieke. Ik schuifel liefst eerst een beetje rond. Zo word ik wakker.
    Koffie. Ook niet voor mij. Ik zou eerst nog een paar uren willen slapen want
    er staat weer van alles op het programma straks. Broccolisoep maken - staat hier op een papiertje.
    Wat ligt dat hier te doen? Dat zou in de keuken moeten liggen.

    Straks begint weer een dag vol uitwisselingetjes tussen mensen
    uit het ganse land. En een paar buitenlanden. België heeft veel buitenland hé.
    Wat zou mijn wereld beperkt zijn zonder mail.
    Er is correspondentie met een hele aardbol alsof die een knolselderke is.
    Oja, knolselder ook nog.
    Maar nu is de dag nog efkes van ons alleen. Zij ricoré. Ik straks broccolisoep.


    05h36

    Haar eerste mail van de dag rolt binnen, vandaag wil ze dat ik dit bekijk:
    watervogels van ene Sue McColl met als klankdecor een rondo van Rossini.
    Hoe weet ze het toch telkens weer!
    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=xnFhj-JgFvc
    03min49


    m - met dank aan CC, EZW-04/2012, HiH-06/2017, herwerkt -

    08-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    07-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.500. een soezieloezie

    rond 1980

    Er was een etentje bij vrienden. In het midden van de tafel stond een draaischijf met kommetjes
    met daarin sauzen en sausjes en toekruiden en kleine gesneden en vermalen frutseldingen
    die men naar believen op het bord mocht leggen.

    Toppié was erbij.
    Misschien was ze toen nog wat jong om een maaltijd uit te zitten met de grote mensen,
    toen allen in de saaie leeftijdscategorie 25-35.
    Maar Toppieke was in een genadige gemoedsgesteldheid en
    ze gedroeg zich de hele maaltijd welopgevoed.
    Ze was de voorbeeldige dochter. Ze was een pronkdochter, die avond.

    Het hielp natuurlijk dat die draaischijf er stond.
    Geboeid keek ze naar de bewegingen van het plateau en naar wat daarop carrousel hield.
    Draaien & stoppen en opnieuw, in haar ogen zeer onvoorspelbaar.
    Vanop haar hoogte kon ze zien dat er onder dat plateau een tweede cirkel stond,
    een houten ring met daarin het draaimechanisme.

    - Hoe beweegt dat? vroeg ze aan Tina.
    - Als iemand er aan draait, zei Tina.
    - Onder de tafel? vroeg Toppieke verbaasd.
    - Nee, gewoon wij, iemand van ons, kijk, zó.
    En Tina draaide. Toppieke wou dat ook proberen, maar ze was nog te klein.
    Ze kon niet bij de draaischijf.
    - Straks, zei Tina, na het eten moogt gij ook draaien.
    Daar nam Toppieke genoegen mee. Een modelkind, die avond.
    - Wat ís dat? wou ze nog weten. Dat vroeg ze zeer nadrukkelijk.
    - Een lazy suzy, zei Tina.
    Toppieke liet de term tot zich doordringen.

    Na het eten hielpen we de gastvrouw met borden en kommetjes en schoteltjes afruimen.
    De lege lazy suzy mocht op tafel blijven staan. Dat was voor later.
    Daarna verdwenen we allemaal naar de zithoek voor de koffie+.

    Naar Toppieke hadden we geen omkijken, ze had gezelschap gevonden bij de hond des huizes.
    Een hanteerbaar model dat tot aan haar knietjes kwam.

    Bij de koffie+pousse was er kout en wederkout
    maar misschien werd het tijd om Toppieke naar bed te brengen.

    Het modelkind was op tafel geklommen en zat daar energiek met de lazy suzy te draaien.
    Op de draaitafel had ze speeltjes van de hond gezet.
    - Wat zijt ge aan het doen, Toppieke?
    - Wij spelen soezieloezie! zei ze ernstig.

    Wanneer een speeltje van de lazy suzy viel
    wierp ze het weg van tafel en het hondje bracht het speeltje dan terug.
    Daarop werd weer driftig gedraaid en soms vielen er wel twéé speeltjes.
    Het hondje bleef geduldig en gewillig zitten, een eindje van de tafel weg.
    - Hij speelt dat graag, zei ze nog rap.
    Maar het was slapenstijd en ze werd van tafel geplukt.
    Het hondje bleef alleen achter.

    Tina verontschuldigde zich dat de kleine op tafel geklommen was,
    maar de gastvrouw vond dat niet nodig.
    - Laat maar, het kind heeft de middelpuntvliedende kracht ontdekt.
      En soezieloezie is toch een mooi woord?

    Nog dagen heeft Toppié tegen al wie in haar buurt leefde
    gesproken over de dingen die weg vliegen van de soezieloezie.
    - Want die drraait óórr!

    m – HiH-06/2017, bijgewerkt -

    07-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.499. liefde & chocola

    anno 1958

    Het is geen leven zonder lief, ik wou het aan en rap.
    Daarom schreef ik hem een brief. Zo zette ik mijn eerste stap
    op het pad der romantiek. Geen flauwe gedoe,
    geen violen en muziek, niks van kusje toe
    'k wou het áán en daarmee gedaan.

    Hij heette Bert Verschueren en hij had een pennemes
    hij was het zoontje van de buren, hij was zeven, ik was zes.
    Ik stal een omslag uit de la en ik deed er 't briefje in.
    Met op mijn mond nog chocola en ook wat op mijn kin
    likte ik twee keer de lijm en viel toen haast in zwijm :

    De omslag zat vol vlekken, de envelop was echt heel vies
    en ik kreeg te plekke een eerste les gezichtsverlies.
    Zo kon de brief de deur niet uit, dit was voorwaar een blaam
    zo werd ik nooit een bruid want dit was werkelijk infaam,
    chocolade op een brief … en Bert werd nooit mijn lief.

    Op 't Net vond ik Verschueren Bert. 'k Vertelde hem per mail
    waarom het nooit wat werd. Zijn antwoord zei niet veel.

                                     -zucht-

    Ik werd geen droomprinses en Bert zit aan de fles.


    m – HiH-06/2016, bijgewerkt -

    07-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    06-06-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.498. vroeg en nat

    1972, 05h ~ de stad wordt wakker

    Het is heel vroeg in de ochtend,
    de uitlaatgassen van de vorige dag zijn verdwenen naar elders en
    de stank van de ochtendspits is er nog niet.

    Na de bui ruikt de stad naar nat beton en naar natte stenen,
    bakstenen en straatstenen, met hier en daar een vleugje nat groen.
    Een boom of zo. Misschien een perk, misschien een ver plantsoen.

    Dit is het uur om in de stad te wonen.
    Alle andere uren niet.

    m – HiH-06/2016, bijgewerkt -
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Petrichor 

    06-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.497. het kleinkind

    In de jaren '80 stond de fertiliteitsgeneeskunde niet waar ze nu staat.
    De behandeling kostte toen fortuinen. Waarschijnlijk nu nog meer.

    Daar bovenop kwam nog de hinderlijke belangstelling van de Toekomstige Grootmoeders van toen
    Zij voelden zich gerechtigd om na een paar maanden al vragen te stellen : Én ? Nog niks op komst?

    Dat die vraag zeer opdringerig is kwam niet bij hen op.
    Dat die vraag misschien pijn deed bij het koppel in kwestie, kwam niet bij hen op.
    Toekomstige grootmoeders, hun zussen, hun buurvrouwen en andere matrones
    gingen er van uit dat zij zoiets konden en mochten vragen.
    Hun zelfgenoegzaamheid en eigengerechtigheid was evenredig aan het aantal eigen (klein)kinderen.

    En dan waren er de mannelijke commentaren :
    - Als ik moet komen helpen, zeg het maar … HA.HA.HA-wat ben ik grappig

    Bij al die ongewenste belangstelling, platte nieuwsgierigheid eigenlijk,

    bij al die ongewenste commentaren, wiens strot zou men het eerst dichtknijpen …
    en toen dacht ik aan de stille oplossingen. Die bestaan. Die hebben altijd al bestaan.
    De oplossingen zonder de ha-wat ben ik grappig.

    ondertussen droomde ze wel van een kleinkind


    1980

    Ze ging een doos boeken afzetten bij haar oudste,
    die doos stond al weken in de koffer van haar wagen.
    Een doos die hij al lang had moeten komen ophalen.
    Er scheen licht uit het zijraampje.
    Het tuinpad lag oneffen, de doos was zwaar en het regende nog ook.
    En zijn fiets stond nog buiten !
    Bij de deur keek ze door het zijraam van de erker.
    Het gordijn van het zijraampje was niet dicht.
    Zouden ze haar opmerken ? Dan moest ze de doos niet neerzetten om te bellen.

    De eethoek bij het raam was leeg.
    Ze merkte beweging in de zithoek, er bewoog een dekentje.
    Ze deed een stap achteruit.
    Verdomme, dacht ze, als ze op dit uur willen liggen vrijen in de sofa,
    dan moeten ze hun gordijn beter dicht doen.
    Ze nam de doos weer mee. Men laat boeken niet achter in de regen.
    Verdommeverdommeverdomme. Men wil wel kleinkinderen maar
    men wil er niet bij staan wanneer ze gemaakt worden. Zo is dat.

    Ze reed naar huis en was vastbesloten hen binnenkort iets te zeggen over
    dat zijgordijntje van de erker, in voorzichtige bewoordingen iets over inkijk zeggen.
    Diplomatisch. Want het was een delicate kwestie, moeder en vooral schoonmoeder zijnde.
    Hoe bracht ze dat haar schoondochter zachtjes aan het verstand
    dat er iets moest gebeuren met dat gordijn aan de zijkant.

    De doos liet ze maar weer in de koffer staan.
    Door de regen haastte ze zich naar de deur en ze was blij dat ze binnen was.
    De keuken was warm. Haar man stond te roeren in iets lekkers.
    De tafel was gedekt voor drie. Aan tafel zat hun oudste.
    Ze voelde dat ze bleek werd.
    Ze ging zitten met haar jas nog aan.
    Als hun oudste hier was, wie was dan …

    - Blijft gij ook eten? vroeg ze zwakjes.
    - Nee, ik ben sebiet weg mama, ik kwam die doos met boeken halen.
    - Vandaag? Ze staat in de koffer, zijt ge met de fiets ?
    - Met dít weer? Ik ben hier met de auto, hij staat in de straat hier achter.
    - Ah …
    - …
    - Waar is onze jongste, vroeg ze aan haar man.
    - Die is weg met de fiets, hij moest nog iets doen. Maar hij komt terug voor het eten.

    Met de fiets. De fiets die in de regen stond.

    De oudste ging de doos met boeken overbrengen en legde haar autosleutels naast haar neer.
    - Zoudt ge uw jas niet uitdoen ?
    Hij keek op de klok, zwaaide naar zijn vader, gaf zijn moeder een snelle kus op haar hoofd en verdween.

    1999, de kleine had de middelbare school afgewerkt, foutloos parcours en er was een barbecue.
    Met een gelukkige grootmoeder mee op de voorgrond. Want de afgestudeerde was haar kleinkind.
    Genetisch gezien was hij haar kleinkind, al is over dat genetische nooit gesproken geweest.
    De jongeman was samen met opa druk in de weer met vuur en met vlees en met borden.

    - Hij lijkt op ons ma, zei de oudste.
    - Ja, zei de jongste.
    - Gelijk hij daar staat, en praat, helemaal ons ma.
    - Ja.

    2001, de 21-jarige kleine hield een korte toespraak op de begraafplaats.

    - Als ze hem kan horen zal ze fier op hem zijn, gelijk hoe, zei de jongste.
    - Dat 'hoe' heeft ze altijd geweten, antwoordde de oudste.
    En hij vertelde zachtjes in twee woorden over die avond met de doos vol boeken.
    - De doos stond in de koffer, maar ze was nat.
      Ma is met die doos toen tot aan de voordeur geweest. Tot aan onze voordeur.
      Volgens mij heeft ze het altijd geweten.
    - Verdomme, zei de jongste, verdommeverdommeverdomme.
      En ze heeft daar nooit iets over gezegd ?
    - Nee … Maar nee! Ze heeft toch ook nooit iets gezegd over u en Serge.

    Serge hoorde zijn naam en knikte eens.
    Vera kneep in de hand van haar man.
    Alle vier keken naar het kind.
    De pastoor sprenkelde wijwater over de urne.

              Toen ik dit schreef in juni 2016 dacht ik, niet inzenden, dit gelooft toch geen kat.
            Iets meer dan een jaar later, in november 2017, kreeg ik een gelijkaardig verhaal te horen.
            Deze keer met een donor die niet weet dat hij donor was.
            Hij was een uitwisselingsstudent van het Erasmusprogramma.
            Hij zit al lang in weer in Scandinavië en het kind dribbelt hier nu energiek rond. Hier in België.
     
    m- HiH-06/2016, bijgewerkt -

    06-06-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)




    E-mail

    klik op knop om me te mailen


    Zoeken in blog


    Archief per maand
  • 03-2020
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 08-2019
  • 07-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!