Aan alle mensen van dit Noordelijk Halfrond : het heet Winter. Mensen versus Winter, zo heet de montage.
Klank aanzetten, want de muziek is knap gekozen (vind ik) en aan de triomfantelijke tonen kan men horen naar welke kant in deze zaak de sympathie van de maker nijgt: http://www.youtube.com/watch?v=xKy2lLNQYrI 03min12
voor 2019 wens ik ons allemaal fitte glimspiertjes
Glimspiertjes zijn de kleine gelaatsspieren die men gebruikt om te glimlachen. Wanneer we glimlachen activeren we tegelijk de druk-sensoren die met de spiertjes verbonden zijn Het signaal van de druk-sensoortjes gaat via zenuwbanen naar een klier in de hersenen, de eh, dinges. Die die scheidt iets af in de bloedbaan, een hormoon, en dan voelen we ons al wat beter. Haast ondanks onszelf, want een hormoon houdt men zomaar niet tegen hé.
Zo stond dat daar geschreven, in moeilijke woorden van verstandige professoren die het psychisch en fysiek welbevinden van de mens bestuderen. We kunnen er maar goed mee zijn.
Een aantal seconden glimlachen -waren het 5 seconden of 15?- en het effect is merkbaar, voelbaar. Niet in de spiegel kijken! Van dwaas staan glimlachen om het systeem te activeren zou men mogelijk in een lach schieten, of plots overlopen van zelfmedelijden, en dat is niet de bedoeling want het moet zachtjes gaan. Niet grimassen, wel glimlachen.
Het systeem werkt, probeer maar. Néé, niet wegklikken, proberen heb ik gezegd.
Vanaf vandaag de Glimspiertjes trainen gedurende héél 2019. Ziezo, dat is mijn diepste en oprechte nieuwjaarswens voor het komende jaar: voor ons allemaal actieve, getrainde, fitte glimspiertjes.
In 2012 was er voor het eerst een absolute nultolerantievoor vuurwerk door niet-professionelen. Zelfs wie ermee over straat liep was strafbaar en kon een boete van 50 euro krijgen.
Absoluut Nul Vuurwerk door Amateurs. En 'amateurs' bedoel ik in de meest negatieve betekenis van het woord, de sukkels en de klungels.
Elk jaar wordt in het woonpark hier rechtover (Rozemaai) door jonge en minder jonge amateurs vuurwerk afgestoken. Eigenlijk is het een schamele bedoening en als het niet over explosieven ging zou ik medelijden hebben met het pover resultaat voor hun centjes.
Explosieven tussen de woonblokken vind ik niet kunnen. Zo'n ding kan op een balkon of tegen een raam terecht komenen daar gevaarlijke schade aanrichten.
En wat als iemand van de amateurkes zelf gewond raakt? Ik heb niet de energie om er heen te rennen, noch kunde of de moed om slagaderbloedingen af te binden. Het enige wat ik kan doen is de hulpdiensten bellen. En die rijden één kans op twee verloren in de Rozemaai, met verlies van kostbare minuten. Vooral in het donker is dat zo. De pizzakoeriers kennen daar beter de weg dan ambulance en brandweer.
Vanaf 23h30 sta ik op het balkon te rillen. Niet van de kou of omdat ik van het schouwspel wil genieten maar in de hoop dat de geluiden van opwinding en het bavianengekrijs niet veranderen in paniek en gehuil. Patrouilleren doet de politie hier niet, het is hier ongeveer een vrijplaats. En dat wéét de plaatselijke fauna. Zoals de vorige jaren hou ik straks de telefoon in de hand.
Zo rond 07h30 staat LM op. Meestal ben ik dan al wakker. Soms ben ik dan al heel lang wakker. Voor mij is het dan al middag.
Tussen 07h30 en 08h doen we nuttige dingen zoals koffie drinken (LM) en krantenkoppen lezen (wij allebei). Dat gebeurt in stilte. Tenzij iemand van ons twee iets opmerkelijk leest, dat mag luidop.
LM is nogal met de politieke berichtgeving bezig, de laatste tijd. En ik met allerlei en van alles, soms lees ik zelfs het weerbericht. Zo ook vanmorgen.
- Mogelijk windstoten tot 65 en meer! las ik, dat zei ik luidop ivm de boodschappen die hij van plan was te doen. - Dan zijn w' erbij, antwoordde LM afwezig, hij was 's lands problemen in zich aan het opnemen. - Erbij? - Wij zijn bij die 65 en meer.
’k Heb familiale en sociale verplichtingen altijd als een opdracht aangevoeld, maar na mijn 26 jaar werd het echt een corvee, een dwang. Gezelligheid op commando. De stress die daaraan vooraf ging resulteerde vaak in afkeer voor het evenement waar andere mensen zo hun best voor gedaan hadden. Krampachtig hun best. En men blijft beleefd natuurlijk. Krampachtig beleefd.
Toen we jong waren en meewerkten in de zaak was de geschenkperiode de drukke periode. Het was hard werken en doorwerken. Wanneer we thuiskwamen hadden we rust verdiend. Dwz, een beetje voor de TV liggen tot de slaap er op volgde. Maar nee, er moest per sé gezellig gedaan worden. Nuja, de jongste (Laura) was nog klein, dus voor het kind doet men een inspanning natuurlijk.
van 't Net
Later bij de koopvaardij waren de feestdagen ook lange werkdagen. Gelukkig maar. Ons departement (pot-&-pan) was het enige dat overuren mocht doen. Op de rest werd bespaard. Toen al.
‘k Heb het ooit gepresteerd om zes opeenvolgende jaren een vaarcontract te hebben dat startte in november. Zes jaar niet de dwang van de gezelligheid aan de wal. (Hier val ik in herhaling hé.)
Nog later, toen ik met LM mee vaarde, had ik vaak de kerstversiering te doen, omdat ik de enige was die daar echt tijd voor had. Dat vond ik oké. Zéér oké. Er kwam nogal wat meet- en paswerk bij kijken want er moest soms begonnen worden van nul. De bomen waren er wel, maar de versiering niet, of omgekeerd.
De ervaring heeft me geleerd dat men er best op 15 nov aan begint, om tegen 19 dec klaar te zijn met voldoende geknutseld materiaal voor de 2 messrooms en de 2 smokerooms. Dat is dan wel een maand doorwerken en de woonkamer van de cabine ziet er continu uit als een atelier. Gelukkig kan LM daar allemaal tegen. Die knutselwerken hielden me gefocust op hetgeen ik te doen had, niet op wat er qua gulden sfeer zou moeten uit de lucht vallen.
Die paar keren dat we met de jaarwisseling in België waren gingen we naar het feest bij Laura, mijn jongste zus. In 2009 is zij ermee gestopt. Zonder veel uitleg, maar er zal wel een goede reden voor geweest zijn.
Nu, LM & ik vonden dat helemaal niet erg want door mijn vader zijn dictatoriaal gedoe, soms door zijn aanwezigheid alleen al, hadden de familiebijeenkomsten iets geforceerd, vaderkesdag, moederkesdag, verjaardagen, jubilees, zelfs op het feest voor de mensen van goede wil moest hij zijn stempel drukken, ook al was hij te gast in het huis van Laura. Of misschien juist daarom.
Ik kan me niet herinneren dat ik zelfs als kind de glans en glorie zag van de eindejaarsfeesten. Het begon met engelenhaar dat prikt en kerstballen die breken in scherpe scherven. Het was geen glans maar glitter en het was geen glorie maar opgeblazen-hol-gedoe met venijnige scherven. Zolang ik daarmee rekening hield viel ermee te leven.
Vanmorgen vroeg, het was nog donker, zag ik bij de poort van de verlaten parkeergarage hier rechtover tegen de grond iets blikkeren, oranje-rood-geel. Was het vuur? Brand? Vuurwerk?
De schoolgaande jeugd heeft vakantie, misschien zijn er kinderen zonder toezicht bezig? 'k Dacht direct het ergste, minderen kan achteraf nog hé. 'k Denderde naar achter om de verrekijker te halen. In het terugkomen nam ik mijn foon van het tafeltje ivm gewonden en gekwetsten ...
Het was een lege verpakking van chips waarvan een tipje op-&-neer flapte. Dat bewegend tipje weerkaatste het licht van de straatlampen en dat gaf geblikker en geflikker alsof daar een vlammetje iets van plan was, alsof daar een lont aangestoken was. Maar 't was dus een bewegend stukje blinkvuil.
Niks loslopende kinderen. Vandaag geen lonten. Vandaag zijn het weer allemaal brave jongeren in deze straat. En gezien het uur sliepen ze waarschijnlijk nog de slaap der onschuldigen ook.
Gisteren hebben we boodschappen gedaan bij Colruyt. Er stond een hele rits karretjes op ons te wachten. Mijn immer speurend oog naar boodschappenlijstjes werd enorm verwend. Daar lag een schat aan briefjes in de karren, netjes in het klemmetje zodat ze niet weg konden waaien. Dat kon ook niet, ze waren kliedernat. Ik stuurde F-L alvast naar binnen om zich nuttig te maken door het geestrijk nat uit te zoeken.
Ook natuurlijk omdat hij mijn wriemelen en rekken en acrobatieën om lijstjes te verzamelen niet zou zien. Ja, ik had geluk. Vijf had ik er al met veel moeite en nog net geen klim- of kruipwerk bemachtigd.
Voel ik ineens een voorzichtig tikje op mijn schouder. “Mevrouw, bent u iets verloren?” vroeg de al wat oudere man. “Euh, niet echt meneer.” “Kan ik u eventueel helpen? Kan ik iemand voor u roepen om u naar huis te brengen?”
Hoe vertel je zo een hulpvaardige man dat je op jacht bent naar achtergelaten boodschappenlijstjes. Ik heb hem dan voorzichtig uitgelegd waarom ik die briefjes wilde hebben. Hij gaf me zijn lijstje. En toen ik over de mailgroep vertelde vroeg hij mij of dat een vereniging of zelfhulpgroep was (voor mensen met eenzelfde afwijking.) Toen ik hem vertelde dat dat soms wel zo was, keek hij bedenkelijk en zei dat het tijd was voor een koffie en liep de winkel in recht naar de thermoskan. Daar stond F-L van een warm koffietje te genieten. Ja, ik bleef ook zo lang weg.
Die man vertelde aan F-L wat hij bij de boodschappenkarretjes had meegemaakt, waarop F-L opperde dat hij dan kennis gemaakt had met zijn vrouw. Toen keek de man in F-L's kar. Drie flessen verkoudheidsmedicijn van het merk Grand Marnier. “Ja drie, antwoordde F-L op de onuitgesproken vraag, vanwege de korting.”
De man nam zijn bekertje koffie, nam nog een koekje en vertrok naar de koelafdeling.
Wat hebben we gelachen. En nu maar wachten op de eerste symptomen van versnuifdheid. We hebben het nodige in huis. MML
Kan ik 'iemand' voor u roepen om u 'naar huis' te brengen?
Hoe voorzichtig drukte de man zich uit! Hij bedoelde 'zal ik de politie bellen om u zachtjes & voorzichtig terug naar het tehuis te begeleiden' ? LM & ik liggen hier plat van het lachen.
Telkens ik uw tekst herlees ontdek ik iets nieuws : gij moet nogal woest gekeken hebben toen hij u stoorde in uw oogst-bezigheden, dat hij zo braafjes zijn lijstje afgaf, en dat hij daarna terug naar binnen moest voor een bekertje troost. En bij de koffiestand stond dan F-L, met in de kar duidelijk zichtbaar drie flessen sterke drank ...
'k Kan heel spartaans leven, en aan boord van sommige schepen heeft dat gemoeten, maar een warme douche, een frigo die werkt en een Outlook met alles er op en er aan zijn nu wel een minimum. En een Belgisch azerty klavier, anders kan ik niet tegoei schrijven als ik geen klemtonen kan typen. Een qwerty is ploegen door klei. Een azerty is dansen op parket. Zonder Outlook en Azerty zou ik me miserabel³ voelen. Vooral op dagen dat ik veel te schrijven en te vertellen heb. Zoals vandaag: 'k heb een boodschappenlijstje gevonden! Een speciaaltje. Op een scheurtje papier. Het ligt hier vast aan een wasknijper want het is zo klein dat het zou kunnen verdwijnen. Ze liggen in deze supermarkt hier niet voor het oprapen, de lijstjes, het is echt speuren.
De Nederlandse auteurs van Psychologie van het Boodschappenbriefje hebben er 365 op een jaar tijd verzameld? Volgens mij hadden ze voor het inzamelen hulp van een heel eskader boodschappendoenders. Ofwel was het bluf en hebben ze er langer dan een jaar over gedaan.
“Veel mensen gaan gewapend met een boodschappenbriefje naar de supermarkt. Tefke van Dijk is gefascineerd door deze boodschappenbriefjes en de mensen erachter. Wat kopen ze, wat eten ze en wie en hoe zijn ze? Uit de boodschappenbriefjes, woordkeuze, het handschrift en de manier waarop ze zijn geschreven, kom je meer te weten over de maker ervan: de (pseudo)psychologie van het boodschappenbriefje. Dit boekje bevat een verzameling van die briefjes voorzien van deze pseudo-psychoanalyses (control freak, minimalistisch, burgerlijk, 'Oh la la'). Omdat de briefjes meestal ingrediënten voor een maaltijd bevatten, heeft coauteur Marloes Morshuis bij een aantal ervan recepten verzonnen. Een tiental recepten, zoals lasagne, krentelteefjes en bospaddenstoelenpakketjes met mangochutney, is opgenomen in het boekje, andere vind je terug op haar blog. Met afbeeldingen van de besproken boodschappenbriefjes en kleurenfoto's van de bij de recepten behorende boodschappen. Een aardig vormgegeven, grappig boekje dat iedereen met andere ogen naar de eigen boodschappenbriefjes zal doen kijken.”
'k Dacht eerst dat er 'others got talent' moest staan. Zoiets als Special Olympics, maar dan op een podium. Nee dus. Het gaat wel degelijk over otters, over otters met talent.
Talent?
Ja, die ene wel, die zwarte. Die speelt ongeveer alle andere van het klavier. Maar bij het publiek achterin, of is dat de jury, wordt er duidelijk gepiept om genade. Zo sterk zal zijn talent niet in de smaak vallen. Erg voor dat beestje.
Elk jaar kopen we lotjes van de buurvrouw, haar dochter is 58 en verblijft in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. En of we nu iets winnen of niet, elk jaar krijgen we een kalender. Zo ene met vakjes om in te schrijven. ’t Is voor de kalender dat ik al die lotjes koop natuurlijk! Nee, ik koop ze voor de buurvrouw. Want het begint zwaar te worden voor haar, zo ongeveer 60 jaar een groot klein kind in huis hebben, nu drie dagen in de week.
We hangen de kalender tegen de zijkant van het boekenrek naast de deur van 't bureau, zo zie ik van ver welke dag het is.
LM kent dag en datum doorgaans al van de dag tevoren maar ik vergis me soms drie keer per dag van datum. Vandaag ook weer, heel de namiddag gedacht dat het vrijdag was. Daarom hangt die kalender op een strategische plaats. Om mijn aantal vergissingen leefbaar te houden.
Voor de neus van LM hangt nog een kleine kattenkalender. Die moet hij elk jaar hebben, want hij is een kattenman. Toen we nog vaarden werd die in dubbel gekocht, want er moest een exemplaar mee naar boord. Maar in die kleine kattenkalender kan men niet schrijven.
Dus had ik een eigen kalender nodig om notities te kunnen maken. Vermits we zoiets aan boord niet bijhadden, maakte ik er zelf een. Op een A4-ruitjespapier, met per dag een vierkantje van 4cm/4cm. Zo had ik een soortement persoonlijk logboekje. En zo heb ik een flink aantal bladzijdes bijeen gevaren. Samen met LM bedoel ik. Voor ik hem kende was ik al 13 jaar bezig. Maar daarvan heb ik geen notities op kalenderbladen.
Zelf een kalenderblad maken doe ik nu nog altijd. Nu voor de keuken, want LM staat sinds 2005 op voedingsplan. Om zeker te zijn dat er voldoende afwisseling is en om daar een kijk op te hebben vul ik een week op voorhand in.
Met stabilostift markeer ik de proteïnesoort, want die moet voldoende gevarieerd zijn. Aan de afwisseling van de vier kleurtjes kan ik onmiddellijk zien of er voldoende variatie in zit. En een eierbereiding telt mee als proteïne, die staat gemarkeerd in geel. Vis in blauw, varkensvlees in roze, gevogelte, konijn en schaap in groen, rund en paard blijven zonder kleur.
Dat idee heb ik van een Chef-kok op de Coral Temse. Die maakte zijn menu's ook zo, in overleg met de lagere bemanning. Tot ze er boven lucht van kregen en kwamen helpen. Toen werden die menu-vergaderingen bijna feestjes. Dat kon toen allemaal nog, in 1986.
Enfin, mijn zelfgemaakte keukenkalender is ook een vast punt waarop ik kan aflezen welke dag we zijn, maar 't is eigenaardig, in de keuken vergis ik me zelden van dag. Dat begrijp ik zelf niet.
te gast bij Wim Helsen, Joke Emmers met een fragment van Rainer Maria Rilke
U bent zo jong, in het leven nog zo onervaren, dat ik u, mijn beste, zo goed ik kan zou willen vragen geduld te hebben met alles wat in uw hart nog niet tot een oplossing is gekomen en te proberen de vragen zelf lief te hebben als voor u niet toegankelijke kamers en als boeken die in een volkomen onbekende taal zijn geschreven. Zoek nu niet naar de antwoorden die u niet gegeven kunnen worden, omdat u niet in staat zou zijn ze te leven. En het gaat erom alles te leven. Leef nu uw vragen. Misschien leeft u dan gaandeweg, ongemerkt, op een dag in een ver verschiet het antwoord binnen.
"Na de inspannende arbeid aan een boek over de beeldhouwer Rodin reist de Duitse dichter Rilke in 1903 naar Italië, vanwaar hij met vele mensen correspondeert. Onder hen bevindt zich een leerling van de militaire academie Wiener-Neustadt, Franz Xaver Kappus (1883 - 1966), die Rilke een paar gedichten ter beoordeling stuurt. Hieruit ontwikkelt zich een briefwisseling die (zonder het aandeel van Kappus) in 1929 na Rilkes dood wordt gepubliceerd en onder de titel Briefe an einen jungen dichter een van de populairste werken van Rilke wordt.
In een tijdspanne van vijf jaar legt Kappus hem de meest uiteenlopende problemen voor. Uit Rilkes antwoorden is zijn visie op een groot aantal aspecten van het leven te distilleren. Deze opvattingen van Rilke zullen ook nu nog velen aanspreken, bijvoorbeeld zijn hoop dat de tegenstellingen tussen man en vrouw zullen opgeheven worden." DSB
Eerste indruk: wat hebben jonge vrouwen toch met Rilke? Vandaag Joke Emmers, vorig seizoen Lara Chedraoui en Marie Vinck op vorig blog 'een gans jaar maart?' , nov & dec 2017, de teksten 117 & 199.
Leren praten. Wat een wonderlijk proces. Het begint 1 woordje. Of liefst 2 woordjes
Het woord 'mama' was geen probleem meer, maar 'papa' was een beetje moeilijk. Het klonk als 'baba'. Daarom begon haar vader de p van papa te benadrukken. En dat vindt dit meisje ppprachtig klinken ! 'k Denk … dat ik ze ergens papa hoor zeggen ook.
Op dat schip hebben LM en ik twee keer een contractperiode gevaren. De eerste keer was in 2005, met Filippijnse bemanning en Indische officieren. De tweede keer was in 2007, ook Filippijnse bemanning, maar nu met Bulgaarse officieren.
Blijkbaar was de rederij nog altijd op zoek naar de goedkoopste nationaliteit om een aantal arbeidsplaatsen in te vullen. Of naar mensen met de juiste werkethiek voor een tanker? Men kan zich afvragen wat de eerste bekommernis was/is.
De voertaal aan boord was Engels, dat was al jaren zo. Tijdens het aperitief, een uur voor het avondeten, klonk een muziek op die me zeer droevig leek. Een koor uit een opera zingt een klaagzang, dacht ik. Er was in dat verhaal waarschijnlijk een catastrofe gebeurd, zo tragisch klonk het allemaal. Is dit muziek voor aan boord van een schip? Waar mensen al eens last kunnen krijgen van heimwee. Of van moedeloosheid … Niet echt rustige of blije muziek om tijdens het decompressie-uurtje te horen, het uurtje dat men nodig heeft om terug te schakelen van werkmodus naar avondmodus.
In het gedacht dat dit gezang uit een operatragedie kwam, zuchtte ik en zei - 't Is precies begrafenismuziek. (this sounds like music for a funeral) Waarop de 2de stuur antwoordde - Dit is ons nationaal volkslied.
Ik had ter plekke door de vloer willen zakken, verdwijnen. Ik had zojuist een Natie beledigd. Vreemd genoeg bleef hij me glimlachend aankijken. Wat bleek : hij had het woord funeral niet begrepen, terwijl dat toch een gewoon woord is, geen ingewikkelde vakterm. Hij had er 'festival' van gemaakt en was opgetogen over wat ik gezegd had over het nationaal lied van zijn land. Festivalmuziek ipv begrafenismuziek.
Door mijn blunder had ik kou tot in mijn merg, edoch, die gast bleef zonnig, hij was gecharmeerd terwijl ik ongeveer op de Slavische Ziel getrapt had … Maar wie brengt er nu in godesnaam het eigen volkslied mee naar een informeel gezelschap? Wel internationaal, maar toch informeel.
- Zouden wij de Brabançonne meenemen aan boord en spelen tijden de apéro? vroeg ik me zojuist luidop af. - Nee. Liefst niet, antwoordde LM van aan zijn klavier.
Hij weet niet wat ik aan het typen ben, maar zijn antwoord was direct & duidelijk.
Volgens mij klinkt deze melodie zwaarmoedig, droefgeestig, weemoedig … Môja, melancholie hoort bij de Slavische volksaard zeker? Klank aanzetten. Ge moet het niet uitluisteren hoor, 't is gewoon om u efkes een idee te geven : https://www.youtube.com/watch?v=WRCmD11YSu8 01min32
te gast bij Wim Helsen, Thomas Huyghe met een tekst van LPG
EEKLO 02/08/2016 - 02u53 FIETSER VALT MET FRIETEN
Een fietser viel zaterdagavond van zijn fiets met een zak frieten aan het stuur. Het ongeval gebeurde rond half acht in de Oostveldstraat in Eeklo. De 63-jarige man wilde met de fiets de straat oversteken ter hoogte van het psychiatrisch centrum en viel. Hij werd lichtgewond overgebracht naar het AZ Alma in Eeklo en kon niet meer van zijn frietjes genieten. (LPG)
Buiten het resoluut niet-meedoen, bestaat ook de beleefde poging-tot.
Hieronder een boompje waarvan ik paf sta. Het is de verwezenlijking van een idee van Charles M. Schulz, en het heet de Charlie Brown kerstboom. Kijk en bewonder deze soberheid, het is bijna ikebana, of misschien een driedimensionale haiku. Rechts het oorspronkelijk ontwerp, in een beginfase.
"De Tokèh Vertelt" is een webpagina voor het voortzetten en het delen van verhalen, gemaakt voor en door Indische mensen. “Omdat ik op leeftijd ben, ben ik aardiger voor mezelf, en minder kritisch op mezelf geworden. Ik ben mijn eigen vriend geworden.
Ik heb te veel dierbare vrienden deze wereld zien verlaten, te vroeg; voordat zij konden begrijpen hoe groot de vrijheid is met het ouder worden. Wiens zaak is het, als ik ervoor kies om te lezen, of om op te computeren, tot 02:00 uur in de morgen, of slapen tot 's 12.00 uur 's-middags?
Ik zal dansen met mezelf op die prachtige muziek van de 50, 60 & 70 's, en als ik op hetzelfde moment, zou willen huilen om een verloren liefde, dan zal ik dat doen. Ik zal op het strand lopen, in een badpak dat strak is gespannen over een uitpuilend lichaam, en ik duik met overgave in de golven, als ik daarvoor kies, ondanks de medelijdende blikken van de jetset. Ook zij zullen er ooit oud uit gaan zien.
Ik weet dat ik soms vergeetachtig ben. Maar nogmaals, een deel van het leven ben ik ook vergeten. En misschien herinner ik me uiteindelijk de belangrijkste dingen. Zeker, door de jaren heen, is mijn hart wel eens gebroken. Hoe kan je hart niet breken, als je een geliefde verliest, of wanneer een kind lijdt, of zelfs als iemand 's geliefde huisdier wordt aangereden door een auto? Maar, gebroken harten geven ons kracht, begrip en mededogen. Een hart dat nooit is gebroken, is ongerept en steriel, en zal nooit de vreugde kennen van het onvolmaakte.
Ik ben gezegend lang genoeg geleefd te hebben om mijn haar grijs te zien worden, en mijn jeugdige lachen is voor altijd geëtst in de diepe groeven op mijn gezicht. Zo velen hebben nooit gelachen, en zo velen zijn gestorven voordat hun haar zilver kon worden.
Als je ouder wordt, is het makkelijker om positief te zijn. Het kan je steeds minder schelen wat andere mensen van je denken. Ik twijfel niet meer aan mezelf. Ik heb zelfs het recht verdiend om het fout te hebben. Dus, om je vraag te beantwoorden, ik vind het fijn oud te zijn. Het heeft mij bevrijd. Ik hou van de persoon die ik ben geworden. Ik zal niet eeuwig voortleven, maar in de mij resterende tijd, zal ik geen tijd verspillen met klagen wat had kunnen zijn, of mij zorgen te maken over wat er nog zal komen.
En ik zal iedere dag een dessert eten als ik daar lust toe heb.”
De geuren die uit de schouwen kwamen hoorden erbij. Het was pollutie, ooit luchtbezoedeling geheten, maar als kind stoorden wij ons daar niet aan. Bezoedelen was iets van de grote mensen in nieuwsberichten. De schouwgeuren in de krakende winterlucht hadden iets geruststellend.
Wij en het ander grut uit de buurt waren scharrelkinderen. In de jaren 50 en 60 kon dat nog. Van het lang spelen op wegels en paadjes waren onze tenen ijsklompjes en onze neuzen ook. Naarmate we onze huizen naderden waren de schouw-geuren er. Ze zeiden : warmte. Na zoveel verkennen en intensief struinen tussen velden en weiden moesten we al die indrukken kunnen verwerken, best met de hersens op kamertemperatuur.
Die warmte hadden we zelf verdiend met kou lijden voor onze algemene ontwikkeling. En onze pantoffeltjes lagen warm gereed op de radiator van de inkom. Dat wist ik, want ik had ze er zelf op gelegd. Met warme pantoffels aan komt alles veel sneller weer goed. Ook neus, oren en hersenen.
Maar eigenlijk was dat wintergevoel er niet alleen in december hoor, het was er ook in januari en februari. Zolang het maar koud genoeg was om de schouwen te ruiken.
Het typisch december-gevoel draaide volgens mij rond Sinterklaas en Kerst. Met Oudejaarsavond vloeide het al over in het januari-gevoel. Men kan december niet verwarren met januari. En dat is een totaal andere sfeer. Daar gaat het over nieuw.
Als eerste waren er die rot-solden, die ons verplichtten mee gaan winkelen met Ma. En het volgende schooltrimester was duidelijk een nieuw begin want elke ochtend schreven we het nieuw jaartal in het klasagenda en ’s avonds boven elke huistaak.
Op 10 januari heette de kerstversiering plots kerstrommel en moest opgeruimd worden. Januari had andere bezigheden, een andere sfeer, gaf een ander gevoel. Het bleef winter, dat wel, maar december liep zeer zeker niét door naar januari.
In februari/maart/april werpen herten hun gewei af. Dan liggen de bossen (in het Noorden) vol takken waar een mens een been zou over breken. Wat doet een goede boswachter dan? Hij ruimt ze op. Het is studiemateriaal voor biologen en andere kundige kenners.
Maar daarna, waar blijft men ermee? Men verkoopt ze. Aan liefhebbers en ook aan kunstenaars en ambachtslieden. Die doen daar iets mee :
Mooi hé. Vind ik ook. m – EZW-12/2013, herwerkt - foto's van 't Net
Het griepvaccin wordt best toegediend tussen 15/10 en 15/11, om optimaal effectief te zijn wanneer de griep piekt, en dat zou ergens in februari zijn.
Als gezagsgetrouwe burger is LM in oktober al gevaccineerd. Aangezien ik achterop hink met ongeveer alles wat moet of zou moeten, ga ik in december nog gauw efkes die spuit laten zetten, wanneer het nipt niet te laat is. Naarmate de leeftijd vordert gebeurt dat met van langsom minder schuldgevoel en van langsom minder gêne. Ik ben laat en wat dan nog … Zelfs de huisarts kijkt er niet meer van op. Misschien heeft ze nog van dat soort klanten, laatkomers.
Een spuit. Een nááld dus hé. Een naald in mijn vel. Mijn hoofd weet dat het oké is, maar mijn lijf weet dat niet. Mijn lijf reageert los van mijn hoofd. Ik lijd aan schrik-voor-de-prik. In hoge mate.
Een van de laatste vaccins: gelijk de dokteres de naald wilde aanzetten, ging de telefoon. Ze verdween naar het kantoorgedeelte van de raadpleging.
Daar ging heel mijn ademhaling, mijn oefeningetje om de spieren ontspannen te houden, allemaal om haar het werk niet te bemoeilijken en mezelf achteraf geen pijnlijke plekken te bezorgen.
De dokteres is een tengere dame met elfenhanden, tussen haar fijne vingers is de spuit monsterlijk groot.
Toen ze opnieuw naast mijn stoeltje stond was ik al veel minder ontspannen, de zelfcontrole was kwijt. Ze ontvette opnieuw het stukje huid op mijn arm. "Dokter, als de telefoon nu nog eens rinkelt..." En de telefoon rinkelde opnieuw. Zij opnieuw weg. Wanneer ze even later terug naast me stond was ik een wrak. Gespannen als een bang konijn, terwijl mijn hoofd toch weet dat een vaccin 'voor mijn eigen goed' is.
"Dokter...?" De telefoon rinkelde opnieuw en toen commandeerde ik paniekerig naar het kantoorgedeelte: "LM? Neem die telefoon aan!" LM dééd dat dus hé, hij nam de hoorn op, want hij vermoedde ondertussen wel hoe ik eraan toe was. Hij deed het nog tamelijk professioneel ook:"Met de praktijk van dokter RL, kan ik u helpen?"
Denkt ge dat de dokteres toen eindelijk die spuit gezet heeft ? Maar nee! Ze zat op het krukje naast mij, opgetogen over LM zijn interventie en ze zat te schudden van het lachen.
Nog iemand een vaccin deze maand? Neem LM mee!
m - EZW-05/2004, HiH- 10/2014,12/2016 - en nog steeds werkelijk waar
De Nieuwjaarsbrief, naar het einde van het eerste trimester werd er aan begonnen want hij moest voor het begin van de kerstvakantie klaar zijn.
Nieuwjaarsbrieven zouden een puur Vlaamse traditie zijn. Het zuidelijk en oostelijke landsgedeelte kennen het gebruik niet. En onze noordelijke taalgenoten ook niet? Owee, er is werk aan de winkel:
'k Ben ook op die tweede webstek eens gaan kijken en mij stond voor dat de nieuwjaarsbrieven van de jaren 50 en 60 toen veel meer glinsters hadden dan op de afbeeldingen te zien is. Glinster, want het woord glitter was toen nog Engels.
Misschien zijn de glinsters eraf gevallen in de loop der jaren. Die kwamen los hé. Na het schrijven van zo’n brief hingen ze aan de vingers. En soms ook op het gezicht.
En inkt overal … wat een ellende. Het woord stress bestond nog niet maar ik vond nieuwjaarsbrieven en alles wat er kwam bij kijken een corvee. Van het kiezen van een brief tot en met het voorlezen ervan was het een lijdensweg met verschillende staties.
Brief betalen : centjes meebrengen naar school. Niet Vergeten! En dan klamme handen omdat ik ze toch weer niet bij had, toch weer vergeten, voor de zoveelste keer. Kan het zijn dat zo'n glinsterbrief 3 fr kostte?
Brief Bestellen : uit al die glinsterbrieven de mooiste kiezen. Maar welk was de mooiste? Twijfelen en aarzelen. Zorgen aan het kopke.
Brief Schrijven : inktvlekken en glinsters overal. Op voorhand berusten in de reprimandes die thuis zouden volgen.
Brief Vervoeren : het kleinood zonder kreuken veilig naar huis brengen. De boekentas was die dag als zitje op een glijbaantje gebruikt.
Brief Bewaren : vlekkeloos en kreukvrij bewaren tot de Grote Dag. Een onmogelijke opdracht in een druk huishouden.
Brief Meenemen naar de Grootouders in Kwestie. De ambras in de auto toen ze in Boom merkten dat we de brieven voor Antwerpen niet bijhadden!
Of die keer dat iemand van ons drie op de achterbank nog wou 'repeteren' en wagenziek werd. Brief totaal onbruikbaar. En het humeur van die twee vooraan totaal ondoenbaar. En dan moest het 'Brief Voorlezen' nog beginnen.
Als ik het overschouw … Nee. Gelukkig stopte dat gedoe zodra men twaalf werd.
Nieuwjaarsbrieven gaven maar heel efkes, heel in het begin, het gevoel van glorie dat hoort bij de glinster, die alleen maar belooft.
m - EZW-01/2012, HiH-11/2014, 12/2016 - bijgewerkt
Vertel wat op uw lever ligt, en als U gelijk hebt, dan hebt U gelijk.van P²
Was het maar zo simpel. Gelijk hebben is niet voldoende. Men moet ook nog gelijk krijgen. En zelfs al legt men het feitenmateriaal op tafel, dan nóg wordt er gekrakeeld. Niet soms, niet af & toe, maar dikwijls en vaak. Bij momenten is dat zeer bevreemdend, omdat het niet in een dierentuin gebeurt maar in de mensentuin.
Na een uitdaging en daaropvolgend een 'ongeval' met de slee raakt Donald Duck verwikkeld in een ernstig sneeuwballenconflict met zijn neefjes. De neefjes winnen de slag. Om hun victorie te vieren eindigen ze met een Indianendansje rond een bevroren DD.
In latere versies werd dit overwinningsdansje weggelaten, omdat het vanaf toen beschouwd werd als politiek incorrect tegenover de Native Americans, de autochtone inwoners van het Amerikaans continent.
De kraamafdeling van een Schots ziekenhuis heeft in september 2017 een bijzonder ontroerende brief gedeeld. De boodschap bevat de woorden van een pasgeboren kindje, geschreven door een onbekende auteur.
Wel, de krant mag de brief dan bijzonder ontroerend noemen, persoonlijk vind ik de tekst bijzonder melig en qua informatie vaag, gevaarlijk vaag.
Liefste mama en papa, Bewaar deze brief alsjeblief op een veilige plaats zodat je hem opnieuw kan lezen wanneer je verdrietig bent of door een moeilijke periode gaat.
* Verwacht niet te veel van mij als pasgeboren baby en verwacht niet te veel van jullie zelf als ouders. Geef ons allebei zes weken als een verjaardagscadeau. Zes weken voor mij om te groeien, te ontwikkelen, groter te worden, stabieler en meer voorspelbaar te worden. Zes weken voor jullie om te rusten en je lichaam de kans te geven om te herstellen.
Zés weken voor het lichaam om te herstellen? Welke hobbyist heeft deze tekst opgesteld? Er zijn vrouwen die twee jaar nodig hebben om te ontzwangeren, twee jaar eer hun lichaam de hormonale balans van vroeger hersteld heeft.
* Geef me alsjeblief te eten wanneer ik honger heb. In de baarmoeder heb ik nooit honger gekend. Klokken en tijd betekenen nog niks voor mij.
* Houd me alsjeblief vast. Knuffel me, kus me en raak me aan. Ik heb het altijd zo gezellig gehad in de baarmoeder en ik ben nog nooit alleen geweest.
* Vergeef me alsjeblief als ik veel huil. Ik ben niet gestuurd om je leven miserabel te maken. De enige manier waarop ik kan uitdrukken dat ik niet blij ben, is door te huilen. Blijf bij me en naarmate ik ouder word, zal ik steeds minder huilen.
… zal ik steeds minder huilen. Dat is een té rozig beeld. In het beste geval zal het zes weken tot drie maanden duren, maar langer kan ook. En in die periode kunnen heel sombere gevoelens en een aantal situaties ontstaan: https://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=9913#4a
Enkele maanden later moeten de melktandjes erdoor komen en een paar jaren later komen de klassieke kinderziektes, maar 'ik zal steeds minder huilen' ? Chotchotchot, jonge ouders in slaap sussen ipv ze wakker te schudden, het is bijna misdadig. Over zoveel wan-informatie kan ik me serieus zorgen maken.
* Neem alsjeblief de tijd om te ontdekken wie ik ben. Hoe hard ik verschil van jullie en hoeveel ik jullie te bieden heb. Hou me goed in de gaten en ik zal je tonen welke dingen me kalmeren, troosten en blij maken.
* Onthoud alsjeblief dat ik wel tegen een stootje kan. Ik kan er wel tegen als je natuurlijke foutjes maakt met mij. Als je ze met liefde maakt, kan er mij niks ergs overkomen.
Wat een sentimenteel gebrabbel. Alsof iemand die wanhopig is van het kindergeschrei, moedeloos van het werk dat weer ongedaan blijft en zich opstapelt en ziek van gebrek aan slaap, fouten maakt uit liéfde! Die maakt fouten omdat de situaties die een baby meebrengen boven het hoofd aan het groeien zijn.
* Wees alsjeblief niet teleurgesteld als ik niet de perfecte baby ben. Wees ook niet teleurgesteld in jezelf als jullie niet de perfecte ouders zijn.
Wees niet … alsof men een postnatale depressie kan tegenhouden met twee zeemzoete lijntjes in een rondschrijven. Chot, wat een naïef gedoe.
* Zorg alsjeblief goed voor jezelf. Eet gezond, rust veel en beweeg genoeg zodat je genoeg geduld en energie hebt om voor mij te zorgen.
* Draag alsjeblief zorg voor jullie relatie met elkaar. Want wat als er geen familie meer over is voor mij ...
Dan volgt er een scheiding met co-ouderschap wat er op neerkomt dat de grootmoeders van het kind het moeten overnemen terwijl zijzelf al de zorg voor hun moeder of hun vader hebben.
* Houd ook het grote plaatje in gedachten. Ik ga slechts een korte tijd zo klein zijn, ook al lijkt het voor jullie nu een eeuwigheid. Ik mag je leven misschien overhoop gegooid hebben, maar onthoud dat alles weldra weer normaal zal aanvoelen. Geniet van mij! Ik zal nooit meer zo klein zijn!
Naar verluidt circuleert de brief al bijna een jaar op sociale media. Toch blijven de likes binnenstromen, voornamelijk van ouders die zich herkennen in de ontroerende woorden. Tot op heden weet niemand wie de tekst geschreven heeft. GVA - 09/2017
Mij lijkt het alsof iemand van de kraamafdeling de tekst tijdens de middagpauze efkes op schrift heeft gesteld en daarna bejubeld werd door gelijkgestemde zielen. 'k Zou gaan denken dat die kraamafdeling ginder op commissieloon werkt.
Ze was verhuisd naar het appartement bij het marktplein. Daar was meer volk. Het was een idee van haar dochter. In haar huis tussen het groen zat ze te verkommeren. Spelende kinderen waren er niet meer en de rust die ze daar ooit zo op prijs gesteld had was een loden stilte geworden.
Met winkels in de buurt was daar op het plein meer geloop om naar te kijken. En elke week was er markt natuurlijk, telkens beweging en bedrijvigheid. En in december was er een kerststal op mensengrootte, met echte dieren. Daar konden kindertjes zich aan te vergapen, aan de echte dieren. Vroeger zou ze die verwondering, de ronde oogjes en de open mondjes gefotografeerd hebben. Nu stond ze ’s nachts op om het ezeltje te gaan troosten.
“bij ons op de grote markt staat elk jaar een mooie kerststal er staan levende dieren bij, dat vind ik niet nodig want 's nachts staat dat ezeltje te balken, uit eenzaamheid of van de kou, dan sta ik op om hem te gaan troosten en dan wrijft hij tegen mijn hand van blijdschap”
Dat vond ik een klein en stil decemberverhaal. Een seniora++ die elk jaar in de tweede helft van december elke avond warme kledij gereed legde om 's nachts in de kou het ezeltje te gaan troosten. De levende dieren zijn ondertussen vervangen door beelden enhoe het met de dame is kan ik niet achterhalen. Maar het opstaan 's nachts om buiten in de kou een ezeltje te gaan troosten vond ik toen zeer pakkend.
In mijn schooljaren vond ik eindejaarsgeschenken zoeken een zware opdracht. Ik zag daar enorm tegenop. Een onmogelijke taak. Met de moed der wanhoop vooruit met dat juk, in naam van De Gezelligheid, terwijl ik verging van ellendigheid.
Degenen die toen hadden moeten/kunnen helpen, deden geen moeite. Op de vraag wat ‘wilt ge voor Kerstmis’, hadden zowel mijn pa als mijn ma als standaardantwoord : een goed schoolrapport. Dat zegden ze op een toon of er iets aan te verhelpen viel. Alsof ze niet wisten dat aan de wiskunde-kant weer alles in het rood zou staan. Rood zoals in bloed-zweet-&-tranen. Dat soort rood. Het is pas toen ik oud genoeg was om sarcastisch te antwoorden dat ze die flauwe kerstkeuze achterwege lieten. De laatste twee jaren thuis, eerder niet.
Dan was er een periode dat ik het al wat beter wist over wat en hoe en voor wie. Maar wat ik geschikt vond kon ik niet betalen want al mijn geld ging naar mijn studies. Mijn studieresultaten waren nu prima, maar het interesseerde hen niet meer. En wat ik kon betalen was niet geschikt. Ellendige eindejaar periodes waren dat. In naam van De Gezelligheid.
Dan was er een periode dat er weinig tijd was om geschenken te kopen. Toen moest ik alles nog raprap afhandelen, dan joeg ik mezelf zo op dat ik domme dingen kocht. Dat het domme dingen waren voelde ik al nog voor ik er mee thuis was, terwijl ik nog op de bus zat: dit is niet goed, en dat had ik niet moeten kopen. En dan begon ik aan al de rest ook te twijfelen. Die spullen waren dwaze zoenoffers aan De Gezelligheid.
Later was er de periode dat ik mijn zin kon doen. Ik had eindelijk én tijd én geld. ‘k Begon ruim intijds aan de kerstinkopen, zo half-november. En ik deed dat bij manier van spreken met de chequeboek in de hand. Of toch in mijn achterhoofd. Een zakdoek en een chequeboek waren mijn belangrijkste attributen. De zakdoek omdat ik gewoonlijk verkouden was in die periode. Dure offers heb ik toen gebracht. De cadeaus waren meer geschikt, en beter gekozen. Maar of dat veel bijbrachten aan De Gezelligheid weet ik niet, wanneer iemand tussen twee gangen gaat zitten snurken in de zetel. En telkens was er die claustrofobische sfeer. De verplichte sfeerverlichting, de open haard, het opgewekt gekwek over lekker en knus terwijl de afwas zich weeral opstapelde. Dan wenste ik dat ik 1000 mijlen ver weg was. Zeemijlen.
Kort daarop is het me gelukt. Zes jaar na mekaar is het me gelukt op zee te zijn tijdens de maand december, telkens een kleine ‘ping’ van opluchting: wat een geluk dat ik niet thuis ben want in België bracht december voor mij enkel terneerdrukkende verplichtingen en stress.
m, doet er al jaren niet meer aan mee – HiH-12/2016, bijgewerkt -
Een jonge kleuter heeft voor bijkomende vrolijkheid gezorgd tijdens een toneelstukje met koorzang over de geboorte van Jezus. Het meisje, dat een schaapje in de kerststal is, nam kindje Jezus uit de kribbe en wou de pop niet zo maar weer afgeven.
Ook wanneer de oudere kleuter Maria er zich mee moeit, heeft de kleuter geen zin om baby Jezus terug te leggen.
Kleuter Jozef doet nog een poging om met gevouwen handjes de scène te redden, maar de nieuwe interpretatie van het kerstverhaal is al een eigen leven gaan leiden. Want er werd gefilmd. Van de verslaggeefster ter plaatse, rechtstreeks nieuws uit de stal:
Kindje Jezus gered van winterkou door warmhartig schaap
Verliefd op de redder, het bestaat. Het verschijnsel heeft zelfs een naam.
In 1998 werd een naaste kennis met spoed geopereerd wegens aneurysma in de hersenen, een slagaderuitstulping. Toen ze na een pijnlijk herstel het ziekenhuis mocht verlaten had ze een gans andere kijk op de wereld en op haar leven. Het pijnlijk herstel werd vrij snel vergeten en vanaf nu was alles mooi en goed want ze leefde nog. De euforie bleef duren -weken- en nam na verloop van tijd bizarre vormen aan.
Eerst vertelde ze me dat ze bloemen en een grote² doos Neuhaus pralines had laten bezorgen op de afdeling. Wat ik mooi vond van haar, want men mag de mensen van zo'n ploeg wel een bedankje sturen.
- Nee, niet de ploeg, de chirurg. - ?
In de dagen die volgden had ze nog dingen laten bezorgen. Een cadeaupakket dat bevatte : 1 zwarte ijsemmer, het model hoge hoed + 2 witte handschoenen + 1 toverstafje + 2 glazen + een fles champagne. Omdat hij kon toveren en toverhanden had, want hij had haar leven gered. Tamelijk tevreden over haar idee toonde ze me de foto van het pakket. De witte handschoenen lagen achteloos over de rand van de hoed en het geheel was verpakt in glinsterend cellofaan. Toen was het nog een analoge foto, ik kan hem hier niet invoegen want ik heb hem niet.
Het volgende cadeau waren twee reservaties voor een sauna-arrangement ergens in een landelijk gebied, met uitzicht op het groen.
- Maar enfin, gilde ik, dat zijn dingen die men naar een gigolo stuurt, niet naar een hardwerkende chirurg! - Hij is waarschijnlijk homo want hij heeft nog niet gereageerd op die sauna-reservaties. - Gij zijt zot! Weet ge dat?
Natúúrlijk gebeurt het dat een eenvoudig burgermeisje gered wordt uit een brandend huis en dan trouwt met de stoere brandweerman die uiteindelijk van adel blijkt te zijn en de enige echte groothertog is van iets in de Balkan. Dat soort dingen gebeurt in de romannekes van Courths-Mahler, en dat is niet het echte leven.
In het echte leven hebben chirurgen geen tijd voor dat soort dwaasheden. De sauna-reservaties, daar maken zijn dochter en een vriendin gebruik van en die hoge hoed staat in de rommelkamer van de afdeling tot er in de kliniek nog eens een tombola bij het personeelsfeest georganiseerd wordt.
- Dat denkt gij, zei ze smalend. Hij heeft wel in mijn hoofd gekeken hè, beseft ge dat … - Ja, en in uw hoofd zag hij blubber en bloed, niet uw nobele gedachten!
Ik was het gezond verstand dat haar wolkje gelukzaligheid aan het kapot knabbelen was. - Meiske, zei ik moedeloos, gij hebt het salvatorsyndroom. Bel Jan en vraag het hem.
Tot mijn verbazing deed ze dat. Ze stapte naar de telefoon. Een rode. Dat was nodig ook, een rode telefoon, want de situatie was in rood alarm, ze besteedde aan dure cadeaus en leveringen geld dat ze zelf hard nodig had.
Jan was toen haar huisarts. Hij was die dag biezonder bij de pinken. Toen hij het woord salvatorsyndroom hoorde reageerde hij alert en antwoordde dat het syndroom gekend was in de medische wereld. En dat de hoge hoed inderdaad zou dienen bij een volgende tombola. Klinieken staan vol met rommel van mensen met het salvatorsyndroom.
Toen Jan dat van die rommelkamer en die tombola bevestigde was ze ogenblikkelijk genezen van haar extreme dankbaarheid.
Op dat moment was ik Jan zeer dankbaar omdat hij zo vlot reageerde op een term die ik verzonnen had. Salvatorsyndroom … nooit van gehoord. Iemand wel? Hij ook niet, maar hij ging wel mee in het verhaal en stuurde haar bij. Prima huisarts.
LM was nog aan boord, ik was iets vroeger afgemonsterd en was al weer in België.
Putteke nacht word ik wakker, zomaar. Ik sta op en zet de TV aan, waarom weet ik niet. Het gebeurt wel vaker dat ik de juiste dingen doe zonder dat ik weet waarom. Ja, lap! Extra-nieuwsuitzending. Zeebeving, tsunami. De ravage was nog niet in kaart gebracht, de berichten liepen per minuut binnen en lieten telkens erger vermoeden. Uiteindelijk besloeg het gebeuren een volledige oceaan met alles wat daar rond lag.
Het schip was ergens in de buurt van Banda Atjeh, in de zone van de beving. Ik zond een voorzichtig mailtje van weinig woorden naar het schip, naar LM, iets van 'alles oké?' meer wou ik op dat ogenblik niet weten. En dan zitten wachten op antwoord. Veel tijdsverschil tussen hem en mij was er niet, want ik was wakker op een uur dat het in Indonesië dag was. Misschien was LM aan het werk ? Ik was te zenuwachtig om het precieze tijdsverschil op te zoeken, om exact zijn werkuren om te zetten naar Belgische uren.
----- In de loop van die dag hebben de mensen aan boord zoveel verontruste mails van familie ontvangen dat capt DM een briefing gehouden heeft : dat een tsunami op volle zee hanteerbaar is, mogelijk zelfs nauwelijks merkbaar. Die uitleg konden zijn mensen dan naar ongeruste familie mailen. Zijn uitleg staat in mijn geheugen gebrand. Van opluchting.
Nog altijd mijn dank aan capt DM omdat hij er zich niet van af maakte met een paar sussende geluiden zoals anderen zouden doen. Hij heeft de moeite genomen om degelijke informatie in een verstaanbare uitleg te gieten. En het mailkanaal bleef 24 hrs open, om de inkomende mails van familie aan de wal te kunnen ontvangen.
Die man blijf ik eeuwig dankbaar Niet alleen voor mezelf, maar omdat hij weer eens bewees dat hij weet wat leiding geven is.
Op elk thuisfront werden mensen gerustgesteld door een mail van hun zeevarende, al dan niet een heldere met een uitgebreide uitleg, maar in elk geval, iedereen aan boord leefde nog. En er was niks aan de hand, al was het maar 'omdat de captain het gezegd heeft' Zoveel rust ging er uit van die man.
DM was een crème van een kaptein, maar dat heb ik sinds '82 al duizend keer verteld, vrees ik. Zij het niet hier. Buiten mijn bewondering voor de filosofie waarmee hij zijn beleid voerde heeft hij nog altijd mijn oprechte dankbaarheid voor de eerlijke briefing in 2004,toen die dag. Over een kwart van de wereldbol werd daardoor een aantal mensen gerustgesteld. Dat was toen erg nodig ook.
te gast bij Wim Helsen, Jasmien Naciri met een tekst van Anne Frank
Niemand die zelf niet schrijft weet hoe fijn schrijven is; vroeger betreurde ik het altijd dat ik in ’t geheel niet tekenen kon, maar nu ben ik overgelukkig dat ik tenminste schrijven kan. En als ik geen talent heb om voor kranten of boeken te schrijven, wel, dan kan ik nog altijd voor mezelf schrijven. Maar ik wil verder komen, ik kan me niet voorstellen, dat ik zou moeten leven zoals moeder, mevrouw Van Daan en al die vrouwen die hun werk doen en later vergeten zijn. Ik moet iets hebben naast man en kinderen, waar ik me aan wijden kan! O ja, ik wil niet zoals de meeste mensen voor niets geleefd hebben. Ik wil van nut of plezier zijn voor de mensen, die om mij heen leven en die mij toch niet kennen, ik wil nog voortleven, ook na mijn dood!
Een verhaal over een derde stuurman (23), die in Argentinië in de zoveelste haven het zoveelste meisje had leren kennen. En deze keer was het niet 'zomaar', het was menens. Zoals hij in elke haven overliep van de romantische gevoelens achteraf.
Bij het afscheid wilden ze e-mailadressen uitwisselen, maar geen van beiden had papier bij.
Dat was rap opgelost: geroutineerd schreef ze haar mailadres in de palm van zijn hand, voor de zoveelste keer datzelfde gebaar dat voor haar ooit eens een eerste stap naar een ander bestaan zou kunnen zijn. Want ze was bijna 26 …
Hij zou haar mailen van zodra hij aan boord was en dan had ze dezelfde avond nog zijn adres ! De idee verzoette voor hem het afscheid een beetje. Dit was geen definitief afscheid. Voorlopig is niet definitief, ruiste de oxytocine in zijn bloed.
De jongen haastte zich naar boord, zijn wacht zou zo beginnen. Vierklauwens beklom hij de lange steile gangway -omzeggens in één ademteug. Boven plofte hij neer in de stoel aan de desktop en toen merkte hij dat het adres op zijn handpalm weg was. In zijn hand stonden enkel nog een paar vage blauwe vegen. De rest van het adres hing in minuscule inktpartikels op de geruwde reling van de gangway. Zijn hand was leeg.
Hij is er een paar dagen stil van geweest. Want die jonge zeeman liet in elke haven een stukje van zijn hart achter natuurlijk. Onder andere van zijn hart.
te gast bij Wim Helsen, Willem Vermandere met een gedicht van Guido Gezelle
't L A A T S T E - AAN DEN ONBEKENDEN LEZER Hoe zoet is ‘t om te peizen dat, terwijl ik rust misschien, een ander, ver van hier, mij on-bekend en nooit gezien, u lezen kan, mijn dichten, mijn geliefde, en niet en weet van al de droeve falen van uw vader den Poëet! Hoe blij en is ‘t gedacht niet, als ik neêrzitte ende peis, u volgend waar gij loopt op uw gezwinde wereldreis, dat, zondig en allendig als ik ben; geliefde kroost, uw stem, waarin geen zonde ‘n zit, misschien een ander troost; uw stemme kan verblijden, schoon hij droef zij die u miek; uw stemme kan genezen, zij uw Dichter nog zoo ziek; uw stem misschien doet bidden, wijl ik zuchte en, biddensmoê, versteend zitte en mijn herte noch mijne ogen opendoe! o Dichten, die ‘k gedregen, die ‘k gebaard hebbe, in pijn des dichtens, en gevoesterd aan dit arem herte mijn; mijn dichten, die ‘k zoo dikwijls hercastijd heb, hergekleed, bedauwend met mijn tranen en besproeiend met mijn zweet.
Onlangs zag ik een man een vest aanpassen die naast de container lag. Hij liet zijn eigen vest ter plekke liggen en liep opgewekt verder, zichzelf tevreden bekijkend. Raar om te zien want wie draagt nu nog kledij van iemand anders? Iemand zei : Ik heb dit kleed nog maar 2 keer gedragen maar ik zie het niet graag meer, iedereen draagt het. In de container ermee! Verwende trut dacht ik.
Nog zoiets : bij de groene glasbak zag ik dat er een doos stond met een pot mayonaise nog half gevuld, ook een pot chocopasta nog goed gevuld, confituur en pickles, allemaal zo weggesmeten met deksels erop. De ophaaldienst liet de bak staan met een briefje erbij : deksels eraf en uitspoelen a.u.b. Teveel weelde? Niet makkelijk om dragen …
Midden in de Tweede Wereldoorlog was ik 6 jaar. Een ei moest worden verdeeld onder twee mensen, er was honger bij de mensen. Sokken moesten hersteld worden en toen bestonden er geen containers om gedragen spullen in te doen.
Onze vader was krijgsgevangene. Hij kwam thuis en woog nog amper 38 kilo. Hij was voorheen een man van 78 kilo. Hij was precies een geraamte. Hij vertelde er niet veel over. Soms kleine anekdotes. Ze moesten alle dagen 14 uren werken. Ze kregen enkel een beetje soep en werden beschimpt en geslagen als het te traag vooruit ging. Ze konden zich amper wassen en zaten onder de vlooien. Ze scheerden zich met een scherf glas, als dat er was.
Het toilet was een balk boven een gat in de grond. Allemaal naast elkaar. Dat was afschuwelijk, zei onze pa. Precies allemaal levende lijken die probeerden hun behoefte te doen. Toen één van de gevangenen achterover viel van uitputting in die shit, zeiden de Duitsers, (ik schrijf het zoals mijn vader het zei) : “oenderheisen” …. De gevangenen konden het niet. Ze hebben hem uit de stront getrokken en begraven. Toen liep er een traan langs onze pa zijn gezicht. Hij heeft nooit nog iets verteld over die verschrikkelijke tijd. Soms was hij heel stil en staarde hij voor zich uit. Hij trok me dan tegen zich aan. Voor mij iets om nooit te vergeten. Wat ging er toen allemaal door zijn hoofd?
"Ik had me laten verleiden om snoerloze LED-kaarsen te kopen. Tot grote vreugde van de kleine mannekes die de afstandsbediening in beslag hadden genomen : Rood! Néé blauw! Dat is mijn kleur! Je kan ze ook roze en groen en wisselend kleuren. De huiskamer leek eerder een disco dan een knus oord in kerstsfeer. En dan moest de jaarlijkse traditie van kerstverhaal vertellen en Kindje Jezus in de kribbe leggen nog beginnen. Het jongste aanwezige lid van de familie mag het kerstverhaal vertellen of lezen. Dan mag hij het Jezuskindje naar de kribbe brengen en de kaarsen errond aansteken. Dat jaar was Seluj de uitverkorene.
Hij begon met Maria die haar nicht (was ze een jongen geweest dan was hij haar neef geweest) ging bezoeken om te vertellen dat ze zwanger was. God was de vader en Jozef de pluspapa. Ze moesten het kind Jezus noemen, want dat had de engel zo gezegd. Dan moesten ze naar Bethlehem voor hun paspoorten, want de slechte koning wou die controleren. Maria moest haar kindje krijgen, maar alle hotels waren vol en ze waren arm. In een stal was er nog plaats met een os en een ezel. Ze legden Jezus in een kribbe. De herders werden verwittigd dat er iets gebeurd was en ook de drie wijzen uit het oosten. Iedereen ging op zoek en nam een kadootje mee.
Hier wilden we zijn relaas stoppen, maar hij was op dreef, en eigenlijk werd het voor hem (6) nu pas spannend.
De boze koning wou alle kleine jongetjes vermoorden en daarom gingen ze op de ezel op de vlucht. Jezus doet heel veel trukjes met brood en vissen en wijn en zo en dan wordt hij gevangen genomen en hangen ze hem aan het kruis.
Breed gesticulerend, de kruisiging imiterend keek hij ons ernstig aan : ja, zo is het gegaan. Snel zegden we als afgesproken allen samen Amen. Tot volgend jaar. Het beeldje werd op zijn plaats gelegd en hij mocht echte kaarsen aansteken samen met Moemie. Toen kon het belangrijkste voor hem beginnen. De pakjes." MML
'k Zie het zo voor me, dat de kleinzoon zijn élan niet liet afremmen. Als men een verhaal mag vertellen, dan stopt men niet zomaar wanneer de vaart er in komt. Als men een publiek te onderhouden heeft, dan serveert men drama, met een paar mirakels en een kruisiging als toemaatje. Of wat had ge gedacht.
Gellie zei amen. LM & ik geven applaus voor ulle huisentertainer.
m – HiH-12/2015, herwerkt - boverstaande tekst is geplaatst met toestemming van MML
te gast bij Wim Helsen, Lieven Van Gils met een tekst van Cormac McCarthy
De Weg
Hij werd door iets gewekt. Hij draaide zich op zijn zij en lag te luisteren. Hij hief langzaam zijn hoofd op, met de revolver in zijn hand. Hij keek omlaag naar de jongen en toen hij weer naar de weg keek kwamen de eersten al in zicht. Mijn God, fluisterde hij. Hij reikte opzij en schudde de jongen heen en weer terwijl hij naar de weg bleef kijken. Ze kwamen door de as schuifelend naderbij, met verhulde hoofden die steeds van de ene naar de andere kant keken. [...] Vlug, fluisterde hij. Vlug. De jongen was verstijfd van angst. Hij drukte hem tegen zich aan. Het gaat wel goed zei hij. We moeten rennen. Niet omkijken. Kom!
van ontgoocheling in stilte naar stille triomf vervolg op tekst 154 van Jacqueline
'k Denk niet dat die van turnen zomaar toevallig plots moest wiskunde geven, Jacqueline. Er was karma mee gemoeid, of iets gelijkaardigs, een Goede Fee, bvb. Dat zit zo. Goede Feeën houden zich bezig met van alles en nog wat. Zo zijn er de Goede Feeën met een bril. Die houden zich bezig met voorlezen, en helpen bij het graag-lezen. Ze houden zich ook bezig met scholieren en hun resultaten. Nu had die Schoolfee gelezen dat er iets niet klopte met het cijfer voor turnen. Boven haar hoofd deed ze in een wolkje een replay van dat turn-examen en ze voelde bij elke aanloop uw hartje bonzen. En bij derde aanloop, na de sprong, verscheen er een vreemd soort glimlach op haar gelaat. Haar ogen werden spleetjes, haar mond was nog een streepje. "Zo, dacht ze, dat mens van turnen meent dus iets te weten over kinderen. En over cijfers. We zullen haar eens léren cijferen."
Ze verliet haar salon en schuifelde naar het magazijn want ze had Goe Poeier nodig. Dat deed haar telkens niezen, maar dat had ze er voor over. In het magazijn koos de Fee zorgvuldig een toverstokje, niet te groot, maar wel stevig en nam wat ze verder nodig had, een perkamentje met de juiste toverspreuken en een lepel van 't Goe Poeier. Ze nam de variant Capriccioso Vivace, die is zo wat sterker, wat straffer. doosje Goe PoeierCapriccioso Vivace
Ze had een voorkeur voor die samenstelling, omdat zijzelf Caprice heette en ze een tamelijk vief temperament had. Verder was die naam gewoon een Speling van het Lot hoor.
Ze strooide de poeier omhoog in een wolkje, maakte een klein gebaar met het uitgelezen toverstokje, prevelde iets dat geheim moet blijven, et voilà ! Op twee tellen tijd lag het nieuw lessenrooster voor dat mens van turnen vast :
WISKUNDE, ALLE VAKKEN, EEN JAAR LANG
En niet in gelijk welke klas, vooral in de klas van dat dapper meisje. En toen ging de fee uitgebreid zitten niezen tot haar ogen ervan traanden. Ze had het efkes geregeld, zo uit de losse pols, van uit het magazijn, tussen de rekken en de kisten met toverspul. Zonder veel show.
Het mens van turnen was gestraft, dat was het voornaamste. Bij elke ondervraging, bij elk examen zou ze u knarsetandend de hoogste cijfers moeten geven én bij elke bekendmaking van de resultaten zou zij luidop uw naam als eerste vermelden. Het mens zal zich die onvoldoende voor de bokkesprong nog dikwijls beklaagd hebben. Ze noemde het misschien een speling van het lot, dat ze uw klas moest wiskunde geven, maar eigenlijk had ze zich zelf in die situatie gewerkt. Mits een kleine tussenkomst van Caprice natuurlijk.
Op bezoek bij de buurvrouw wandelde de kleinzoon binnen. Hij bekeek mij plots met belangstelling en besloot : "Gij zijt ook een oma."
Oké, ik heb er de leeftijd voor maar ik ben geen oma. Dit kon een moeilijk gesprek worden want hoe moest ik hem uitleggen dat men niet zomaar oma wordt. Daar gaat een heel parcours aan vooraf. Men maakt een kind, men brengt dat kind groot, dat kind maakt een kind en dan pas wordt men oma. Het is een project van jaren. Begin er maar aan. Aan die uitleg, bedoel ik.
De buurvrouw heeft helemaal geen last van mijn soort bedenkingen want zij heeft ervaring met kinderlijke redeneringen en opmerkingen, zij is een geroutineerde oma. Een echte. Ze vroeg rustig : "Waarom denkt ge dat, jongen?"
En hij deelde vlot zijn bevinding mee: "Zij heeft óók zonnestraaltjes aan haar ogen, daar en daar. Gelijk gij."
Dus dames, ge weet het hé, als ge in de spiegel kijkt ziet ge bij uw ogen geen kraaiepootjes, -lachrimpels is een vriendelijker woord- maar zonnestraaltjes ! Omdat Lowieke het gezegd heeft.
En zie, voor die charmante opmerking van jonge Louis was ik zowaar dankbaar, al was het maar omdat ik er een tekstje kon van maken.
m - naar een idee van RD – HiH-12/2016, bijgewerkt
"In turnen was ik niet zo'n krak en tijdens mijn handelsopleiding van 4 jaar zat er twee jaar turnen bij, verplicht aan mee te doen. En wij moesten zelfs examen doen van turnen. Op een bepaald moment, bij het springen op de bok en het terug afspringen was ik met mijn achterste nogal onzacht terecht gekomen op die bok. En van toen af zat de schrik er goed in. Ik sprong op de bok en opzij er terug af wat niet de bedoeling was natuurlijk. En bij het examen stond de sprong over de bok op het programma.
Ik weet nog goed dat wij allemaal 3 keer mochten springen. En ja de eerste keer, er op springen en dan opzij er af gesprongen omdat ik niet durfde. De tweede keer, hetzelfde. En toen dacht ik, raap al je moed bijeen en spring over die bok op de juiste manier. En ja hoor het lukte en ik was zo fier als een gieter.
De dag erna kregen wij de uitslag van turnen en ik was gebuisd over heel de lijn, met als uitleg van de lerares als dat ik telkens met opzet niet over de bok sprong, terwijl dat ik het heel goed kon, omdat ik de derde keer het wel had gedaan. Die ontgoocheling toen bij mij is een hele tijd blijven hangen.
Ik had zo mijn best gedaan, ik had al mijn moed moeten bijeen rapen, het was voor mij alsof ik over mijn grens was gegaan. En dan die buis. Ik was toen een kind met een serieus minderwaardigheidscomplex, en ik durfde niet de lerares zeggen hoezeer ik mezelf gedwongen had om dat te doen, hoe ik mij ingespannen had. Gelukkig kregen wij het volgende schooljaar geen turnen meer, want ik was heel ontgoocheld over die lerares turnen. De bokkensprong is mij altijd bijgebleven.
Maar die lerares is mij nog het meest bijgebleven, een lerares die niet begreep dat een kind, of liever een tiener, want ik was toen 14, zo haar best had gedaan. En het was nog niet afgelopen, want in het derde leerjaar was de lerares van wiskunde niet meer present en kregen wij wiskunde van die lerares van turnen. Verdorie dacht ik. Ik had toen het geluk dat ik heel knap was in wiskunde en altijd goede cijfers behaalde, maar ik voelde altijd haar weerzin tegenover mij. En als ze de resultaten bekend maakte na een toets of examen was het blijkbaar met tegenzin, dat ze als eerste mijn naam moest vernoemen. En de triomf binnen in mij, maakte veel goed over de bokkensprong, het was alsof ik telkens weer revanche kon nemen, wanneer ze met minachting mijn naam moest noemen, dat ik de beste was in algebra, meetkunde …
Toen ik afgestudeerd was kwam ik haar nog vaak tegen op straat, want ze woonde niet zo ver bij ons vandaan. Haar weerzin om even te knikken naar mij was toen geen ontgoocheling meer, eerder een triomf voor mij, dat ze een heel jaar lang met mij had opgescheept gezeten, tegen haar goesting."Jacqueline
m – HiH-12/2016, bijgewerkt - bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van Jacqueline
Een tijd geleden zat ik in de wachtzaal bij de huisarts en daar waren ook een peuter met zijn oma. De peuter had het moeilijk met iets en was lastig. De oma leek me moe en ontredderd.
Er is een leeftijd voor alles. Zieke peuters zijn voor de mama's. De (jonge) oma's houden zich met hún moeders bezig, met de bomma's. Er is zo al werk genoeg in de wereld, met een zieke kleinzoon kan men niet gaan helpen bij de bomma en dat moet óók gedaan worden, elke dag gaat oma naar de bomma.
Ze raakte in gesprek met iemand naast mij en ik liet mijn tijdschrift zakken. Ze vertelde over het co-ouderschap en wat dat in de praktijk betekende. Waar het op neerkwam : de peuter was vaker bij een van de oma's dan bij de papa of bij de mama.
- Co-ouderschap? Het is vooral co-grootmoederschap … Gelukkig komen zij en ik wél overeen, liet ze er stil op volgen.
In één zucht worden in de wachtzaal van een huisarts soms heelder levens beschreven.
over liefde voor de poëzie en over een kabouter de kabouter, de student, de kruidenier
Er was eens een echte student, hij woonde op zolder en hij bezat niets. Er was ook een echte kruidenier, hij woonde op de bel-etage en hij bezat het hele huis, en bij hem woonde de kabouter, want hij kreeg op kerstavond altijd een schaal pap met een hele klont boter erin! Dat kon de kruidenier best missen; en de kabouter bleef in de winkel en dat was heel leerzaam.
Op een avond kwam de student door de achterdeur binnen om kaarsen en kaas te kopen. Hij had niemand om dat voor hem te doen en dus ging hij zelf. Hij kreeg wat hij nodig had, hij betaalde ervoor en de kruidenier en zijn vrouw knikten hem toe: "Goedenavond." En die vrouw kon meer dan knikken, die kon haar mondje roeren – en de student knikte terug en bleef toen staan, midden onder het lezen van het papier dat om de kaas zat. Het was een bladzijde die uit een oud boek was gescheurd, een boek dat niet verscheurd hoorde te worden, een boek met gedichten. "Er liggen er nog meer!" zei de kruidenier. "Ik heb er een oud vrouwtje wat koffiebonen voor gegeven. Voor acht stuivers krijgt u de rest."
"Graag," zei de student. "Ik neem het wel in plaats van de kaas, ik kan wel droog brood eten. Het zou zonde zijn als dat boek helemaal in stukken werd gescheurd. U bent een fantastische man, een praktische man, maar van poëzie hebt u evenveel verstand als die ton daar." Dat was onaardig gezegd, vooral tegenover de ton, maar de kruidenier lachte en de student lachte. Het was ook meer als grapje bedoeld.
Maar de kabouter irriteerde het dat je zoiets kon zeggen tegen een kruidenier die huiseigenaar was en de beste boter verkocht.
Toen het nacht was, de winkel was gesloten en iedereen in bed lag, op de student na, ging de kabouter de tong van de vrouw halen. Die had ze niet nodig als ze sliep. En ieder ding in de kamer waar hij hem op zette, kon zijn mondje roeren en kon zijn gedachten en gevoelens net zo goed uitdrukken als mevrouw. Maar dat ging maar met eentje tegelijk en dat was een geluk, want anders hadden ze allemaal door elkaar gepraat.
De kabouter zette de tong op de ton waar de oude kranten in lagen: "Is het echt waar," vroeg hij, "dat u niet weet wat poëzie is?" "Dat weet ik best," zei de ton. "Dat is wat onderaan in de krant staat en wat je uit kunt knippen. Ik dacht eigenlijk dat ik daar meer van in me heb dan de student en ik ben maar een eenvoudige ton, bij de kruidenier vergeleken." De kabouter zette de tong op de koffiemolen, en die ging toch tekeer! En hij zette hem op de boterton en op de geldla. Allemaal waren ze het met de ton eens en de algemene opinie moet je respecteren. "Nou zal ik die student toch eens!"
De kabouter sloop stilletjes de keukentrap op, naar de zolder, waar de student woonde. Er brandde licht en de kabouter keek door het sleutelgat en zag dat de student in het voddige boek uit de winkel zat te lezen.
Maar het was zo licht op zolder. Er scheen een heldere straal uit dat boek en die veranderde in een stam, in een reusachtige boom, die heel hoog oprees en zijn takken boven de student uitspreidde. Ieder blaadje was mooi groen en iedere bloem werd een lief meisjesgezicht, sommige met donkere, stralende ogen, andere met fantastisch felblauwe. Iedere vrucht aan de boom was een schitterende ster en alles zong en klonk wonderbaarlijk mooi.
Zo'n heerlijkheid had de kabouter zich nooit kunnen indenken, laat staan dat hij ooit zoiets had gezien of had kunnen vermoeden dat het bestond. Hij bleef op zijn tenen staan kijken en kijken totdat het licht uitging. De student blies zeker zijn lamp uit omdat hij naar bed ging. Maar het kaboutertje bleef staan, want er klonk nog steeds heel zacht, prachtig gezang, een lieflijk wiegelied voor de student die zich ter ruste begaf.
"Wat ongelooflijk!" zei de kabouter. "Dat had ik niet verwacht. Ik geloof dat ik maar bij de student blijf wonen." En hij dacht en hij dacht nog eens na, en toen zuchtte hij: "De student heeft geen pap!" En toen ging hij weg - tja, toen ging hij weer naar de kruidenier – en het was maar goed ook dat hij kwam, want de ton had de tong van mevrouw bijna versleten door alles wat hij in zich had van één kant te vertellen en nu stond hij juist op het punt om zich om te draaien om hetzelfde weer van een andere kant te zeggen, toen de kabouter kwam en de tong naar mevrouw terugbracht. Maar de hele winkel, van de geldla tot de aanmaakhoutjes, deelde van die dag af de mening van de ton en ze hadden zo'n respect voor hem dat ze voortaan, als de kruidenier de "kunst- en toneelrecensies" uit het Dagblad voorlas, dachten dat het van de ton kwam.
Maar het kaboutertje kon niet meer zo rustig naar al die wijsheid en al die verstandige praat in de winkel zitten luisteren, want zodra er licht van zolder kwam, leek het wel of de stralen sterke ankerkettingen waren die hem omhoogtrokken. En dan moest hij erheen om door het sleutelgat te gaan kijken en daar werd hij overspoeld door een groots gevoel, zoals wij dat hebben bij de aanrollende golven, als God een storm over de zee laat gaan. En hij barstte in tranen uit, hij wist zelf niet waarom hij huilde, maar het was eigenlijk heel prettig om zo te huilen. Wat moest het toch ongelooflijk heerlijk zijn om met de student onder die boom te zitten - maar dat ging niet, hij was al blij met het sleutelgat.
Hij stond nog op die koude gang toen de najaarswind door het luik blies en het heel koud werd, echt koud. Maar dat voelde de kleine kabouter pas als het licht op de zolderkamer uitging en de klanken wegstierven in de wind. Brrr, dan had hij het koud en dan kroop hij weer in zijn warme hoekje. Daar was het lekker warm! En toen de kerstpap kwam met een grote klont boter - toen was de kruidenier weer de baas.
Maar midden in de nacht werd de kabouter wakker door een vreselijk gebeuk op de luiken. De mensen bonkten er buiten op. De nachtwaker blies op zijn fluit. Er was een grote brand uitgebroken. De hele straat stond in lichterlaaie. Was het bij hen of bij de buren? Waar? Wat een schrik! De vrouw van de kruidenier was zó van haar stuk dat ze haar gouden oorbellen uit haar oren haalde en ze in haar zak stak, want dan had ze tenminste iets gered. De kruidenier rende weg om zijn effecten te halen en het dienstmeisje om haar zijden kapmanteltje te halen, want zoiets duurs had ze. Iedereen wilde het beste redden wat hij bezat en dat wilde het kaboutertje ook.
In een paar sprongen was hij de trap op en stond hij in de kamer van de student, die heel rustig aan zijn open raam naar het vuur in het huis van de buren stond te kijken. Het kaboutertje greep het schitterende boek van de tafel, stopte het in zijn rode muts en hield het met beide handen vast. De grootste schat van het huis was gered en hij vloog weg, het dak op, de schoorsteen op, en daar zat hij in het schijnsel van het brandende huis aan de overkant en hij hield met beide handen zijn rode muts vast waar de schat in zat. Nu wist hij waar zijn hart lag, bij wie hij eigenlijk hoorde. Maar toen de brand weer geblust was en hij weer tot rust was gekomen - tja, toen zei hij: "Ik zal me tussen die twee verdelen! Ik kan de kruidenier niet helemaal laten vallen, vanwege de pap!"
En dat is heel menselijk! Wij gaan toch ook naar de kruidenier - voor de pap.
Bron: "Hans Christian Andersen - Sprookjes en verhalen" opnieuw uit het Deens vertaald door Dr. Annelies van Hees. Uitgeverij Lemniscaat, Rotterdam, 1992. ISBN: 90-6069-840-1, http://www.beleven.org/verhaal/de_kabouter_bij_de_kruidenier m - HiH-12/2015
We willen onszelf en anderen wel vergeven maar laten er soms teveel tijd over gaan en plots … is er geen Tijd meer.van P²
Vergevingsgezind ben ik niet. Ik voel me ook niet meer geroepen om dat te kunnen. Vergeven is een voorrecht van opperwezens. Eén almachtige heeft daar zelfs een trits grondpersoneel voor nodig.
Vergeten
Vergeten probeer ik wel, maar daar werkt mijn memorie dan tegen: soms springt er een schuifke open en dan denk ik 'verdorie, dat is hier het zelfde spelleke als zes jaar geleden' Of zestien jaar geleden, of zesentwintig. En dat duurt maar een fractie van een seconde hé, dat gebeurt in een flits. Ineens zie ik analogieën en verbanden. Ineens ben ik bij de pinken.
Memorie is een rare beest. Memorie heeft me al behoedt om me geen derde keer aan dezelfde steen te stoten.
Volgens mij is het onthouden van kwaadwilligheden een vorm van zelfbehoud. Een oeroude vorm. Vijandigheden betekenen gevaar en die onthoudt men maar best. 'k Klasseer wel rap iets als een abuus of als een misverstand, wanneer ik weet of vermoed dat er geen opzet of geen kortzichtigheid mee gemoeid is.
Vergeven
Over sommige situaties zwijgen kan ik wel, tot zover dat ik me zelfs van de domme houd over sommige konkelfoezerijen en gesjoemel uit het verleden. Zo dacht eens iemand dat 'het' toch al lang vergeven was omdat ik er niet meer over sprak. Mis dus. Indien de situatie er naar is, doe ik ineens mijn mond open. En dan weet ik me zeer plots vervelende dingen te herinneren, soms ergerlijk gedetailleerd. Dan is het betreffend schuifke ineens open geflitst.
Vergeten, vergeven, ... Ik zal over iets zwijgen, dat wel, en lang ook, misschien wel tot het einde van haar, zijn of mijn dagen, maar meer ligt niet in mijn vermogen.
"Die parkeerplaatsen voor gehandicapten vind ik niet eerlijk. Als je een parkeerkaart voor mindervaliden hebt en alle parkeerplaatsenzijn bezet, wel dan mag je als gehandicapte parkeren op de niet gebruikte plaatsen voor valide personen. Maar het is evenwel niet zo dat wanneer je als valide persoon geen parkeerplaats vindt, je alsnog mag parkeren op onbezette plaatsen voor gehandicapten. Dit geachte lezer vind ik niet eerlijk. Oneerlijk, zeg ik.
Ik pleit dus voor een tweede kaart voor de mindervaliden waarop staat: Ik ben een mindervalide persoon en dankzij deze kaart heb ik het recht te parkeren op een plaats voor validen omdat alle parkeerplaatsen voor mindervaliden personen volzet waren (+handtekening).
Evenzo vind ik dus, dat als alle parkeerplaatsen voor validen bezet zijn, dan mag een valide persoon ook parkeren op een niet bezette plaats voor gehandicapten. Ik pleit dus eveneens voor een parkeerkaart voor de valide personen! Op deze kaart staat dan : Ik ben een valide persoon en dankzij deze kaart heb ik het recht te parkeren op een vrije plaats voor mindervaliden omdat alle plaatsen voor valide personen volzet waren (+handtekening).
Mocht deze nieuwe regel uitgevoerd worden dan bevinden wij ons als valide persoon of als mindervalide evenwel alsnog in een ongemakkelijke positie. Van zodra een plaats voor valide personen vrijkomt, dien ik onmiddellijk mijn auto alsnog te verplaatsen wanneer ik mijn auto geparkeerd heb op een plaats voor mindervaliden omdat de parkeerplaatsen voor validen volzet waren. Ik raad je dus om je als valide persoon te laten vergezellen door een tweede persoon die tijdens jouw afwezigheid jouw auto kan verplaatsen indien een plaats voor validen vrijkomt. Deze persoon kan vervolgens voor het resterende gedeelte van de dag vrijaf nemen of het boodschappenkarretje voor je uit duwen indien je je in een supermarktachtige ruimte bevindt. Hij kan zich evenwel uit pure verveling ook bezatten tot je terugkomt.
Aangezien er op dat ogenblik een plaats voor mindervaliden vrijkomt(zie een van bovenstaande zinnen) dient een gehandicapte eveneens vergezeld te zijn van een tweede persoon, die zijn auto die geparkeerd staat op een plaats voor valide personen, te verplaatsen naar de vrijgekomen plaats voor mindervaliden. Ook deze persoon kan nu hetzelfde doen als bovenstaande persoon. U denkt toch niet dat ik bovenstaande zin aangaande de bezigheden van de tweede persoon hier alsnog eens uitvoerig ga beschrijven.
Mocht zich tijdens deze tijdrovende bezigheid ondertussen al een pas aangekomen persoon zijn auto geparkeerd hebben of zijnde bezig te parkeren zowel op een plaats voor validen of mindervaliden, zou ik je aanraden om naar huis te rijden. Geef het op. Parkeer 's nachts! Ik heb gezegd. MAJUMAU
P.S. Ik voel mij niet verantwoordelijk voor eventueel gemaakte fouten in deze redenering. Althans nu niet."
Dit soort volgehouden onzin vind ik gran-di-oos. Zoudt gij niet eens gaan solliciteren als adviseur bij DIW ? En ik zie geen fouten in de redenering. Althans vandaag niet.
m - EZW-12/2013, bijgewerkt - bovenstaande tekst werd geplaatst met de toestemming van MajuMau
gezelligheid volgens de Boekskes ~ in naam van de sfeer maar weer
Alles was georganiseerd en geregeld, de mama en de oma waren fier en opgetogen over wat het zou worden en zij waren alvast zeer ingenomen met zichzelf. De fototoestellen lagen klaar voor Lachende Gezichtjes en Twinkelende Lichtjes.
Met één ding hadden ze geen rekening gehouden, de kinderen waren er nog te jong voor. Wat de dames voor de lens kregen was Onbehagen en Angst.
Op dat moment kon Opa zijn hartebloedjes niet troosten, hij zat gevangen in het kostuum, in dat personage waarvoor ze juist zo bang waren. Dat hij zijn baard afnam maakte de zaak nog erger. Geschrokken namen de vrouwen de kinderen over.
Hij ging de kamer uit en trok de vodden van zijn lijf. Zijn schoonzoon schonk hem een borrel. Het angstgeschrei ging over in snikken en ook dat geluid nam af. Opa gooide het kerstkostuum in een hoek en goot zijn borrel binnen.
"Ik heb het hen nog gezegd, de kinderen zijn te jong. Ze zijn nog te jong! Maar nee! Van dat stom vrouwmens moest het volgens de boekskes. 'Ze zijn toch zo rap groot' deed hij zijn vrouw na. Geleuter! Geleuter van een sentimenteel onnozel mens. En zij is al niet veel beter, zuchtte hij, doelend op zijn dochter. Ook zo'n boekskes-trien. Dat ze eens zelf leren nadenken : de kinderen zijn nog te jong, zeg ik hen. Hebt ge ze horen krijsen? Hebt ge dat geschreeuw gehoord? Van de schrik. Pure schrik was dat. Ik. Ik heb mijn kleinkinderen schrik aangejaagd. Door die vrouwen met hun stomme boekskes."
En hij nam nog een borrel. De schoonzoon knikte en zweeg. Hij had ook bedenkingen gehad en hij had zijn bedenkingen wel geopperd, slechts halfluid, omwille van de lieve vrede.
In de woonkamer was nu alles stil. De vrouwen hadden de kinderen naar bed gebracht. De kinderen waren rustig nu. En moe. Na zo’n uitbarsting van emoties. Pompaf. Ze sliepen. Ik ga naar huis, zei de opa, en hij haalde zijn jas. De Oma trok grote ogen, haar jas had hij niet meegebracht ? Ik ben er mee weg, zei de opa. En hij stapte de deur uit. Zonder haar. Zonder die met haar stomme boekskes.
'k Weet niet wat ik het ergste zou vinden, maandenlang donkerte of maandenlang daglicht.
In 1986, in de pre-LM periode was ik gemonsterd op een schip dat ijzererts ging laden in Narvik, Noorwegen. De exacte datum kan ik niet achterhalen, maar het was er koud. En donker. Na ongeveer drie dagen was het schip geladen en konden we daar weg. Dat was hoog tijd, want ik werd ongeveer kierewiet van die somberte. Rond 10h kwam er wat schemerlicht aan de horizon en om 15h was het al weer donker. Hoe de Noren dat uithielden/uithouden weet ik niet. Met sloten drank, heb ik me laten vertellen.
In 2003, waren LM en ik gemonsterd op een schip dat ammonia ging lossen in havens van de Baltische Zee. En ook een keer in de Botnische Golf, tussen Zweden en Finland. Wij gingen lossen aan Finse zijde. Kokkola, heet de haven. Heet de terminal, want het leek een terminal met een woonwijk er aan vast. Verder het land in lag het stadje.
Het moet late lente of vroege zomer geweest zijn, want het was er ijsvrij. En het was er licht.
Een lege lucht vol licht. Geen wolk te zien in de rondte. Geen vogel te zien. Nog te vroeg op het jaar waarschijnlijk. Heel sterk daglicht zonder rechtstreeks zonlicht. Een zeer vreemde gewaarwording. Een lege lucht, zo helder blauw dat het pijn aan de ogen deed.
Gelukkig was de cabine er op voorzien om te verduisteren zodat we konden slapen. 's Nachts rond 03h werd ik wakker en ik was zo dom om efkes mijn hoofd onder het gordijntje te steken en naar buiten te kijken. Wat een licht! Mooi! Feeëriek! En domweg bleef ik maar kijken.
Toen ik weer ging liggen had ik een shot van dat speciaal licht gehad dat ik niet meer kon slapen. Compleet van slag. Zelfs met mijn ogen toe in een totaal verduisterde cabine scheen het daglicht nog tot achter tegen mijn schedelpan.
Enkele jaren later zag ik een fragment uit de film Insomnia. Die film speelt wel in Alaska, maar de situatie met het daglicht herkende ik.
'k Weet écht niet wat ik het moeilijkste zou vinden, maandenlang licht of maanden lang donker.
te gast bij Wim Helsen, Midas Dekkers met een tekst uit het Bijbelse boek Prediker
2 IJdelheid der ijdelheden, zegt de prediker; ijdelheid der ijdelheden, het is al ijdelheid. 3 Wat voordeel heeft de mens van al zijn arbeid, dien hij arbeidt onder de zon?
5 Ook rijst de zon op, en de zon gaat onder, en zij hijgt naar haar plaats, waar zij oprees.
7 Al de beken gaan in de zee, nochtans wordt de zee niet vol; naar de plaats, waar de beken heengaan, derwaarts gaande keren zij weder.
9 Hetgeen er geweest is, hetzelve zal er zijn, en hetgeen er gedaan is, hetzelve zal er gedaan worden; zodat er niets nieuws is onder de zon.
“Het moet in die paar weken geweest zijn dat we al wel verhuisd waren naar ons derde huis, maar dat ik nog niet ziek was geweest, want daarna mocht ik niemand meerzien...
Omdat ze de dochter was van nieuwe buren moest ik kennismaken met een jongedochter van mijn prille leeftijd. Ik vond er niet zo veel aan, maar ze had wel een in mijn ogen beeldschone zuster. Ongetwijfeld vond die zuster mij minder interessant, maar dat had ik als vijfjarige niet zo in de smiezen. Op zekere namiddag was er een reden die me ontschoten is, waarom de twee jongedames met mijn moeder en mijzelf in zo'n dokar kwamen te zitten. Mijn aanbedene hield daar een fervent betoog tegen het eten van vlees, waarvoor immers dieren geslacht werden. Moederlief betoogde dat de beesten daar niets van voelden... een klein sneetje in de hals immers, en ze vielen zonder iets te merken binnen een minuutje bewusteloos om. De zomerblonde fee protesteerde dat die arme beesten toch vreselijk moesten lijden als ze ter dood werden gebracht.
De met de nare rode vloeistof geheel vertrouwde verpleegster antwoordde dat ze er niks van zou voelen en dat ze mijn bewonderde dat best even wilde laten proberen. Ze stond zo klaar om even dat sneetje aan te brengen! Ik zat geheel ontsteld te zwijgen... ik had mijn moeder nooit verdacht van moordlustige neigingen, en dat ze daarmee nou net mijn toekomstperspectieven moest ruïneren... Natuurlijk is het er nooit van gekomen, mijn moeder was wel wijzer, maar ik niet...
Ik herinner er even aan dat het rituele slachten voor het offerfeest op de zojuist beschreven manier plaats heeft, mogelijk zelfs waren we op weg naar een daarmee verband houdend ritueel? We zouden wel eens naar zo'n enorme pasar onderweg kunnen zijn geweest, waar in de daarvoor gereserveerde gang vele zeer bloederige stukken van klein en groter vee open en bloot te koop hangen.
- HiH - 12/2015, tekst geplaatst met toestemming van de auteur - dokar = open paardenrijtuigje // pasar = (overdekte) markt
In 2013, decennia later en aan de andere kant van de wereld, in een land waar Portugees gesproken wordt, komt een jongetje van drie tot de conclusie dat de vis en het vlees op ons bord, afkomstig is van dieren.
Het begint met een octopus. De poten van een octopus eten. Is het hoofd dan nog in de zee? Nee? Waarom dan niet? Van daar zien we een redenering groeien en we zien zachtjes een conclusie geboren worden. Er was heel veel activiteit in dat hoofdje, geen agitatie, maar wel heldere redenatie. (let op de opsomming) Boeiend, zoiets te mogen meemaken, een kind zien denken. Met een bedachtzame kinderstem en natuurlijk met de woorden van een kind, de geboorte van een besef.
Het filmpje werd natuurlijk geclaimd door activisten allerlei, voor doelen allerlei, maar mij is het om de zelfstandige redenering in dat jong kinderhoofdje te doen. Magnifiek.
te gast bij Wim Helsen, Soe Nsuki met een fragment uit 'Captain Estar Goes to Heaven' van Winston Rowntree
So I always used to wonder: if you can get used to anything then how can there be a hell? No matter how awful hell was, eventually you'd just get used to it and then you'd simply be going through the motions. It wouldn't be Eternal Torment or whatever, it would be just really boring.
Ik vroeg me al dikwijls af: als men went aan alles, hoe kan er dan een hel zijn? Gelijk hoe afschuwelijk de hel zou zijn, uiteindelijk zou men er aan wennen en vanaf dan volgt men gewoon de loop van de gebeurtenissen. Het zou geen Eeuwigdurende Kwelling zijn of zo, het zou gewoon uitzichtloos vervelend/saai zijn.
Het is een vreemde combinatie, maar niet onaangenaam: staan rillen van de kou en tegelijk genieten van een sigaret. Genieten van een sigaret omdat ik toen nog rookte en rillen van de kou omdat ik buiten stond. Op verscheidene plaatsen werd al niet meer binnen gerookt. De jas efkes over de schouders en dan de kou in, nicotine gaan staan slurpen. Junkie-gedrag? Natuurlijk, maar 't is wel legaal.
Het was een ritueel. Het geritsel van het zilverpapiertje, sigaret uit het pakje duwen, de klik van de aansteker, de eerste teug, uitademen, het aroma van de blonde tabak. Soms mis ik het wel eens. Vooral de geur van verse rook.
Soms leek het of een sigaret buiten lekkerder was dan binnen. Dat kan kloppen. Er zijn wel meer dingen die buiten beter smaken dan binnen.
's Winters stonden DiDi en ik, de laatste twee rokers van het zaterdags gezelschap, op het zij-terras van het tehuis waar hun Moeder ondergebracht was. Op dat terras was het rustig, barmhartig rustig en stil. Geen gekwek van verpleging & verzorging, geen gerammel met dienstkarren, geen harde TL-verlichting.
Bij de deur was de sneeuw weggesmolten maar op de rand van het terras bleef hij liggen. In donzige diktes die geluiden dempen. Op de reling lag ook een gulle bies sneeuw. Een versierinkje van de natuur op een mensenbouwsel. Niet het mooiste mensenbouwsel. Het kon wat meer zorgzaamheid gebruiken. Vooral binnen dan.
We zagen de kerktoren met de hoge torenspits met daaronder de verlichte wijzerplaten, rode spookogen onder een boze hoed. Een wezen dat het dorp controleerde en overal binnen keek behalve in het tehuis, want dat was van dezelfde club.
Dat stonden we te overschouwen en te overdenken terwijl we rookten. Meestal stonden DiDi en ik daar te zwijgen. Als ik er op terug kijk vraag ik me af of we daar enkel stonden om te roken. Misschien stonden we daar ook voor de buitenlucht en de stilte, om efkes weg te zijn van daarbinnen.
"Hier hebben we nu al vijf winters gestaan" zei ze. Ik knikte. Hun Moeder was voltijds bewoner geworden op 5 december 1998, gelukkig voor haar kwam er geen zesde jaar.
m – HiH-12/2016 - peuk mee binnenbrengen natuurlijk, men laat geen rommel achter
te gast bij Wim Helsen, Steven Van Herreweghe met een tekst van Hugo Matthysen
Wie schrijft die blijft
De dichter riep ''k ga zonder overdrijven Nog gauw wat geniale verzen schrijven" Waarop hij fluks nog drie, vier pinten hees Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés
Sonnetten waarin wanhoop zal weerklinken Berusting ook maar eerst even iets drinken Waarmee de dichter eens te meer bewees Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés
Zowaar ik heden van m'n barkruk donder Het wordt een meesterwerk, een wereldwonder Hij schreeuwde toen men hem de deur uitwees Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés
Toen de tweede zoon van Laura en D twee jaar oud was kon hij zelf in zijn stoel klimmen. Dat deed hij met de vaart en de souplesse van een gedrilde F-16 piloot. Daarop piekte dan mijn bloeddruk waarschijnlijk want ik zag de kleine al met stoel en al door het raam achter hem tuimelen. Het was een ouderwetse zware beukenhouten stoel met een zeer brede basis, de kleine liep absoluut geen gevaar, maar daar moest Laura me eerst op wijzen want uit mezelf had ik dat niet door.
Ze ging vóór hem zitten, plaatste een tuimelbeker op het tablet en legde een croissant erbij. Steven vouwde zijn handjes, hield ze tegen zijn lijfje en boog zich voorover. - Leert gij de kinderen bidden voor het eten? vroeg ik tamelijk verbaasd. - Nee, hij 'contempleert', zei Laura, een croissant vindt hij mooi en dan bekijkt hij die een tijdje. In stilte. Waarop wijzelf ook zwegen. Ik keek naar de oudste, die had zijn croissant al half op. Niks mooi of stille contemplatie, gewoon lekker, gewoon hier-met-de-koek! Er was nog werk aan de oudste.
Maar Steven had al helemaal de aard van zijn vader wat eterij betreft, hij kéék naar zijn koek. Met de gevouwen handjes tegen zijn morsdoekje. Alsof hij dankbaar was voor zoveel moois in deze wereld. En hij zuchtte diep. Jessica M Dalrymple
Dat was voor Laura het signaal dat ze de croissant in hapklare stukjes mocht scheuren.
Elk stukje nam hij met zuinige vingertjes en bracht het zorgvuldig naar zijn mond. Met eten wordt niet gemorst. Nog maar twee jaar oud en hij had al helemaal de filosofie van zijn vader. Kan dat?
Ik zie dat silhouetje nog in tegenlicht, een beetje voorover leunend, de handjes in mekaar gevouwen. Als dankbaar voor iets moois. En lekker. Dat ook natuurlijk. Lekker ook.
trouwen is kat in bakkie kat in ’t bakkie = ’t komt in orde
Een gelijkaardig verhaal als dat van Matt Murphy en Michael O’Sullivan in 2017 (tekst 139) heb ik acht jaar tevoren weten vertellen in het ziekenhuis, in 2009.
In het bed naast het mijne lag een mevrouw die van haar oncoloog te horen gekregen had dat haar tijd zeer beperkt was en dat had hij haar niet op een tactvolle manier meegedeeld. Het ging zo:
- Hoeveel jaren of maanden heb ik nog dokter? had ze gevraagd. - Máánden? Zeg maar wéken!
En zijn toon was schamper. Alsof hij tegen een twijfelend assistentje sprak, alsof hij over haar sprak zonder dat ze erbij was terwijl ze toch recht over hem zat. Op die toon sprak dat wonder van sociale vaardigheid.
Dat had anders gemogen. Dat scherpe had hij achterwege moeten laten. “Mevrouw, we hebben het over weken” had ook gekund, een neutrale mededeling zonder honend te doen over de hoop en de verwachtingen van de cliënt. Gespecialiseerde artsen zijn al niet bepaald gekend om hun inlevingsvermogen en 't was er ene van achter de meet. Die gaan gemakkelijk over de schreef. Waarschijnlijk vond hij tumoren interessanter materiaal dan de mens die er rond zit.
- Gelukkig zijn we intijds getrouwd, mijn vriendin en ik, zei ze.
En traag vertelde ze verder. Ze waren geen koppel. Ze waren wel al jaren bevriend. En toen raakte de vriendin in een lelijk soort scheiding. Haar kinderen waren goddank al volwassen, zij hadden hun eigen gezin.
Regelmatig onderbrak Vera haar verhaal, omdat ze moest rusten. Dan soesde ze weg. Daarna las ze een beetje in haar boek. En dan volgden weer enkele zinnen van haar verhaal.
Door een paar linke zetten in de scheidingsprocedure raakte de vriendin het huis kwijt. Daar stond ze dan, met een minimum pensioen als inkomen en zonder onderkomen.
Ze is bij Vera ingetrokken. Tijdelijk, in afwachting van een oplossing. En toen werd Vera ziek. De vriendin nam de huishouding op zich, hield het agenda bij, reed haar naar alle verschrikkelijke afspraken en zorgde voor de twee katten.
Het boek dat Vera tussendoor las was 'Kat in Bakkie' van Jos Brink. En met haar eindigheid voor ogen zag ze dat de vriendin en de katten moesten kunnen blijven waar ze waren: thuis, in haar huisje. Maar zelfs op een bescheiden rijtjeshuis worden erflasten gerekend en die waren te zwaar. Toen stelde ze voor om te trouwen. Het was geen aanzoek, het was een voorstel. - We zijn misschien geen koppel, zei ze, maar trouwen is wel voor ’t leven hé, zei de vrouw wier leven danig aan het korten was. Terwijl ze het zei streek ze zachtjes met één hand de rand van het laken een beetje glad. Zoals ze voor de vriendin een paar plooien glad gestreken had. m – blog-12/2018 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Jos_Brink , https://nl.wikipedia.org/wiki/Homohuwelijk_in_Belgi%C3%AB , kat in 't bakkie = 't komt in orde
Nu de Sint weer voor een jaar naar huis is en hopelijk alle gelul over zijn Pieten meegenomen heeft, mogen we denken aan kerstbomen. Bij de buren werd al ene geleverd. Een mastodont. Die werd tot na 6 december ondergebracht in de tuin van de andere buren, kwestie van de kleinkinderen niet in de war te brengen.
Op het Net circuleren bomen in alle maten & modellen, van allerlei makelij, banale, mooie, grappige. De kleinste tot nu toe is enkel tweedimensionaal te zien, is gemaakt van 42 waterstofatomen en heeft een wijdte van 10 nanometer, 10 miljoensten van een mm.
Een nanometer is een miljardste van een meter ofte 0,000 000 001 m. Een nanometer is een miljoenste van een millimeter ofte 0,000 001 mm. En ik heb al problemen om een draad door een naald te halen.
Hier is de nano-boom :
Of de dure apparatuur van het onderzoekscentrum kan of mag gebruikt worden voor spelerij laat ik in het midden. Misschien noemen ze het in Nottingham een project, en dan kan het wel ? Voor wie écht de werkwijze wil weten, de jongen met de kerstmuts legt het uit.
Dat is Professor Moriarity van de universiteit van Nottingham. De vorm en de kleur van zijn hoofddeksel zijn bewust gekozen volgens mij, de witte pompon staat voor een waterstofatoom, de donkere puntige muts staat voor een silicone-atoom.
De lichtende puntjes verschijnen telkens waar een waterstofatoom (de witte pompon) weggenomen werd van het silicone-atoom (een grijs pinneding). Om op die manier een decemberboompje te tekenen neemt men de waterstofatomen weg volgens de contouren van een kerstboom. Tenminste, dat is wat ik ervan begrepen heb en ... de lichtjes hangen er nog in!
De beste vrienden zijn het. De 83-jarige Matt Murphy en zijn 25 jaar jongere verzorger Michael O’Sullivan. De twee Ieren hebben zelfs zo’n sterke band dat Matt na zijn dood zijn woning wil nalaten aan Michael. Toen ze ontdekten dat zo’n schenking zou leiden tot een belastingfactuur van 50.000 euro, besloten de twee heteromannen om de overheid de loef af te steken door met elkaar te trouwen. Gevolg: nu is de schenking gratis.
Matt Murphy Michael O’Sullivan
“Ik ken Matty al zo’n dertig jaar. We werden goede vrienden nadat mijn tweede relatie op de klippen liep”, zegt O’Sullivan, een vader van drie. “Ik breng Matt met mijn wagen naar allerlei feestjes en dat soort zaken. Hij werd goede vrienden met al mijn vrienden. Ze houden allemaal van hem.”
Beide mannen zijn in de loop der jaren door moeilijke periodes gegaan. O’Sullivan werd op een bepaald moment dakloos en Murphy lijdt aan ‘reuzencelarteriitis’, een ziekte die onder meer zijn oogzenuw aantast. “Op een gegeven moment vroeg hij me waarom ik niet vast bij hem introk. Hoewel ik vaker langere periodes bij hem verbleven ben, heb ik dat nooit gedaan”, aldus O’Sullivan die steeds meer voor zijn goede vriend begon te zorgen. “Hij kon me daar niet voor betalen, zei hij me. De enige manier waarop hij iets kon terugdoen was me zijn huis nalaten. Zodat ik een thuis had na zijn dood.”
O’Sullivan was enorm dankbaar voor de geste van zijn vriend, maar wist ook dat de schenking gepaard zou gaan met een enorme belastingfactuur. Eén van 50.000 euro om precies te zijn. Omdat hij dat niet kan betalen, zou hij genoodzaakt zijn het huis meteen te verkopen. “Matt was een vriendin er wat lacherig over aan het vertellen toen zij plots opmerkte dat we dan maar moesten trouwen. Want dan zouden we niets moeten betalen. Een tijdje later draaide hij zich plots om naar mij om te zeggen dat we dat misschien ook echt moesten doen. En van het een kwam het andere...”
De twee mannen gaven elkaar het jawoord in een voormalig ziekenhuis in de Grand Canal Street in Dublin en gingen erna iets lekkers eten met vrienden in een naburige bar.
Voor O’Sullivan was het zijn tweede huwelijk (zijn eerste was met een vrouw), voor Murphy was het de eerste keer dat hij in het huwelijksbootje trad. “We zien elkaar graag”, luidde het na de dienst. “Als vrienden.”
Met een gelijkaardige situatie heb ik zijdeling kennisgemaakt in mei 2009. Daarover morgen meer.
Eergisteren is die kleine jongen van zeven zijn hondje gaan halen en heeft het naar huis gebracht. Ik vraag me af wat er op zo’n moment rondtolt van glans en glorie en contentement in die kleine mens. Wat een Sinterklaasdag was dat! Wat is de wereld een mooie plek wanneer men zeven is en een hondje krijgt.
Tot zover de zesde december voor kinderen. Wat hebben wij groten om naar uit te kijken. Eens denken. Iets grandioos. Iets dat een hondje kan evenaren … 'k Zou niet weten wat.
Dat op 21 december de dagen beginnen lengen misschien? Niet direct merkbaar, maar wel echt. Het is nog 13 keer slapen. Kan dat op tegen een hondje? Niet echt hé. We zullen het maar zo laten. Zes december is voor de kinderen.
m – naar een gegeven van MML - HiH-12/2016, bijgewerkt
05/12/2013 - Nelson Mandela, voormalig president van Zuid-Afrika, anti-Apartheidsstrijder, politiek gevangene en Nobelprijswinnaar is overleden. Hij werd 95 jaar. Kijk, voor mij had hij dus niet moeten sterven, in zijn geval had een simpele tenhemelopneming volstaan.
Obama, toen president USA de nep-doventolk,Thamsanqa Jantjie
Dat zo'n creatuur aan die opdracht geraakt is, geeft te denken over de grondigheid waarmee de Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten te werk gaan hé. Hoe heeft die man het tot op dat podium gebracht?
'k Vond het verschrikkelijk, beledigend ook, hoe hij er zich achteraf probeerde uit te kwebbelen. Met het grootste sérieux dan nog. Er van uitgaand dat de wereld na zijn groteske opvoering het vervolg van zijn komedie ook nog wel zou slikken. Arrogantie heet zoiets.
En een dag of wat later kwam plots zijn gerechtelijk verleden aan het licht. Dat zo iemand door alle screenings geraakt (als er al screenings geweest zijn) zegt veel over de methodes van de Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten.
(…) In 1994 werd Thamsanqa Jantjie ook al beschuldigd van verkrachting, waarvoor hij werd vrijgesproken, en diefstal, waarvoor hij in 1995 werd veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf. In 1997 en 1998 kwamen er nog beschuldigingen van huisvredebreuk en opzettelijke schade aan andermans eigendommen bij, maar die zouden zijn ingetrokken omdat hij mentaal niet in staat zou zijn geweest om deze rechtszaken bij te wonen. Het is niet duidelijk of de man ooit tijd in de gevangenis heeft doorgebracht. (…) De man verdedigde zich in de Zuid-Afrikaanse krant The Star door te beweren dat hij aan schizofrenie lijdt en hallucineerde. 'Ik kon niets doen, ik was alleen in een heel lastige situatie', zei de man. 'Ik probeerde mezelf te controleren en niet aan de wereld te tonen wat me overkwam. Het spijt me heel erg.' (…)
1994 verkrachting (vrijgesproken, ja natuurlijk ... in de context van daar en toen) 1995 diefstal (veroordeeld) 1997 inbraak / huisvredebreuk (ingetrokken om mentale redenen) 1998 opzettelijke schade en ernstige aan andermans eigendommen (idem) 2003 beschuldigd van moord, poging tot moord en ontvoering
schizofrenie (eigen zeggen ~ een smoes?) hallucineerde (eigen zeggen ~ een smoes?)
En de Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten laten zo'n risicopersoon tot op een armlengte van staatshoofden komen …
Later kwam naar buiten dat de man ook de Engelse taal niet machtig zou zijn en daarom het vertalen ook moeilijk vond. Jantjie spreekt voornamelijk de taal Xhosa, Engels was dus moeilijk te vertalen, waardoor het tolken niet lukte. Zo liet de Zuid-Afrikaanse minister Hendrietta Bogopane-Zulu weten aan de BBC. Volgens Bogopane-Zulu (minister voor Vrouwen, Kinderen en Mensen met een handicap) 'is er iets fout gegaan' toen de organisatie een doventolk wilde inhuren. De leiding van het bedrijf dat Jantjie naar de ceremonie stuurde, SA Interpreters, is volgens de minister 'spoorloos verdwenen'.
Als hier iemand solliciteert als chauffeur van de schoolbus of als surveillant op de speelplaats of als klusjesman/tuinier bij de schoolvan onze (klein)kinderen, worden er vragen gesteld.
Niet zo in de tip van Afrika, een risicopersoon kan er rustig mee het podium op en daar eventueel schizofrene dingen uithalen die achteraf zwaar internationaal onevenwicht veroorzaken.
Over elke keer dat LM en ik in Z-A met een tanker gingen lossen of met een bulkcarrier gingen laden, kan ik een hoofdstuk schrijven. En al dat, al die beschrijvingen zouden tendentieus overkomen, zelfs al hield ik me louter aan de feiten, dus zonder eigen interpretaties.
In 2013 was ik ongeveer opgelucht dat eindelijk iemand als Thamsanqa Jantjie in het nieuws kwam. Zo krijgt men eindelijk efkes een kijk op de manier van werken ginder.
Wat wij hier horen over Z-A komt meestal van gegoede Belgen die vooral politiek correct willen zijn om een aantal redenen die te maken hebben met hun verblijf ginder of met hun inkomen ginder. Maar die paar wijngaarden en die paar B&B's in natuur- of safariparken zijn absoluut niet de dagelijkse realiteit in andere regionen van de maatschappij aldaar : het is er geklungel alom. Maar dat mag niet gezegd worden want 'Africa is beautiful'.
Hij kwam van bij de oogarts, het zicht wazig van de druppels.
- Dan moet ge te voet komen hé, Marcel, had ze gezegd. Die twee straten kunt ge wel te voet. Ofwel vraagt ge uw zoon voor vervoer, maar na de druppels kunt ge niet meer zelf rijden.
Hij was gepikeerd dat zo'n jong doktoorke hem commandeerde. Ze moest nog vijftig worden. En zijn zoon liet hij niet rijden. Geen sprake van!
De druppels. Het branderig gevoel was na een halfuurtje al weg. Maar wat ze gezegd had over wazig, dat was waar, hij zag alles onscherp. Een beetje maar. Op zijn horloge kon hij niet lezen hoe laat het was, maar daarstraks bij het betalen had hij nog wel het verschil gezien tussen een biljet van twintig en een van vijftig hoor!
- Die blauwe zijn twintigers, Marcel, had ze gezegd.
Alsof hij dat niet wist! Chot, wat kon dat mens bazig doen met haar stomme druppels …
Het was zonnig en bijna kerstmis en omdat hij misschien toch te troebel zag om op het scherm te lezen en het klavier te zien, dacht hij erover een pintje te gaan pakken. Een pint zou hij nog wel zien staan zeker? Maar misschien was het toch wat vroeg.
En wie zag hij daar aankomen? Chantal ! Chantal met haar rood vestje. De verpleegster die maandenlang aan huis geweest was voor zijn vrouw. Chantal de kleine bezige bij, het zonnetje.
- Chantal, mijnen engel ! zei hij blij.
Hij nam haar bij de schoudertjes en drukte enthousiast een kus op haar voorhoofd. En een tweede, om te laten zien hoe blij hij was haar te zien.
- Monsieur! zei ze grimmig, mijn naam iezz niet Chantal.
Ze trok zich los en ging achteruit staan. Marcel hoorde en voelde dat hij zich vergist had. Hij had een vreemde gekust. Zomaar. Op straat. Een wildvreemde. Aanranding en zo. Hij probeerde haar gelaat scherper te zien, hij tuurde en deed een stap vooruit. Zij deed een stap achteruit. Hij wou uitleggen dat hij niet zo'n vieze ouwe vent was en dat de druppels en dat Chantal toch maanden … En dan dat rood vestje van ribfluweel. Hij wou nog eens voelen aan dat rood vestje, en weer deed ze een stap achteruit.
- Excusez-moi Madame, mompelde hij en ging opzij staan.
Hij knikte maar wat en ze rende weg. Hij keek haar na, met dat rood vestje en zwart krulhaar. Hij zou gezworen hebben ... Verdomme die druppels.
Als er maar niks van komt, dacht hij. Er staat veel in de krant tegenwoordig, gelijk dat van toen dat jaar, in Keulen en zo. Thuis was er niemand nog aan wie hij dit kon vertellen. Met twee zouden ze er misschien wat om gelachen hebben. En als Chantal er was met drie.
te gast bij Wim Helsen, Luc Appermont met een fragment uit De Profeet van Kahlil Gibran
Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
"De Profeet is het meest bekende (door hem in het Engels geschreven) en wereldberoemde boek van de Libanese dichter en schilder Kahlil Gibran. Het is een onvergankelijk en onvervangbaar werk geworden. Door de jaren heen heeft het nog niets van zijn schoonheid verloren. Ook bij ons, waar het sinds 1927 een immer groeiende lezerskring vond, waar er bij doop en huwelijk, bij geboorte en dood, bij feestelijke en minder feestelijke gelegenheden passende woorden aan ontleend worden of om bijzondere emoties onder woorden te brengen, door mensen van allerlei overtuiging en afkomst, door gelovigen en ongelovigen, door dominees en pastoors, door jongeren en ouderen, door armen en rijken. Het literaire werk van Gibran is in meer dan 20 talen vertaald. Zijn tekeningen en schilderijen werden tentoongesteld in grote wereldsteden en Auguste Rodin vergeleek ze met die van William Blake." C.Verhulst
Tijdens mijn actieve jaren aan boord heb ik van dichtbij gezien met hoeveel koolhydraten en suikers desserts gemaakt worden.
Die desserts heb ik dag in dag uit geserveerd en ik heb gezien wat al die toegevoegde suikers op een paar weken tijd doen met een mens. Ook met jonge mensen, de junior-officieren, die door de aard van hun job toch voldoende lichaamsbeweging hadden. Over sommige senior-officieren zwijg ik best.
Zelf had ik lichaamsbeweging genoeg, de hele dag, want wij hadden geen enkel zittend jobke. Maar ik prijs me nog altijd gelukkig dat ik toen al geen zoetekauw meer was.
Dat onze lever de snelle suikers opslaat en omzet naar de stapelvorm ‘vetten’ wist ik al, maar ik heb het aan boord ook herhaaldelijk voor mijn ogen zien gebeuren. In een paar weken tijd kregen fitte jongens een gezet figuur. Lag het aan die jongens? Nee, het lag aan het typisch CMB menu, het menu van Prado, die man was toen bij de rederij het opperhoofd van het keukendepartement. Twee keer per week gebak als dessert had kunnen volstaan, elke avond is overdreven. De andere vijf dagen had een stuk vers fruit gemogen, zoals ’s middags na de lunch.
Maar 5 dagen op 7 twee stuks vers fruit per persoon is duurder dan wat bloem en suiker. Vandaar 7 dagen op 7 ’s avonds gebak of andere zoetigheid. Het reden was de dagprijs per persoon.
te gast bij Wim Helsen, Lara Taveirne met Iep van Joke Van Leeuwen
De ochtend na dat feestelijke etentje was Viegeltje vertrokken. Door het open raam de wijde lucht in. Naar het zuiden. Tine en Warre zochten onder de tafel, op de servieskast, onder het bed. 'Ze is weg,' zei Warre toen. 'Naar het zuiden, hè,' zei Tine. Ze wilde ook wel naar het zuiden. Maar ze hoorde bij het noorden. En in het noorden kon het best warm zijn, soms, als het niet koud was. 'Misschien komt ze een keer terug,' zei Tine. Warre liep naar buiten en tuurde naar de lucht boven het landschap. Even dacht hij dat hij Viegeltje nog zag. Maar het was een vlekje op de verrekijker.
als u begrijpt wat ik bedoel ~ door Rocor, 12/2009
Het medicijn doet meer kwaad dan goed. Hebt ge de bijsluiter al eens gelezen als ge iets mankeert? Eerst staat er waarvoor het dient, in één zin! Ge moet het ook gans uw leven innemen, anders gaat ge te vroeg dood. Dan staat er een epistel lang waar ge voor moet oppassen als ge het neemt want : het zou kunnen dat uw maag het medicijn niet verdraagt - niet meer innemen en naar de dokter gaan! als ge problemen hebt met de lever - niet aan beginnen, bij hart stoornissen – niet meer innemen en naar de arts gaan, als uw evenwicht uit evenwicht is - niet meer innemen, bij tandbloedingen zijn - naar de apotheker of arts. En zeker oppassen bij het autorijden!
‘Ja man!’, denk ik dan, als dat geen indekken is.
“Had u de nevenverschijnselen op de bijsluiter niet gelezen?” vragen ze als ge er aan doodgaat. Maar het voordeel van de twijfel is er toch ook nog? Stel dat ge het niet neemt en evengoed te vroeg doodgaat.
Ach ja, dit stond er ook nog: “Het zou kunnen dat u impotent wordt”. Wel, dan denk ik hé, dat veel mannen toch liever 10 jaar met opgeheven hoofd door het leven gaan dan 12 jaar met hangende pootjes. Als ge begrijpt wat ik bedoel.
te gast bij Wim Helsen, Adriaan Raemdonck met een tekst van Jan Cox, schilder.
Mijn eerste lezing van de Ilias gaat terug tot mijn veertiende jaar toen ik Grieks leerde op het Barleaus Gymnasium in Amsterdam. Toen ik nu de Ilias herlas, en dit van het eerste tot het laatste vers, overweldigde de monsterachtigheid en schoonheid van de oorlog mij. [...] Het duurde dertig jaar voor ik iets van de wreedheid en de wanhoop die ik in de oorlog heb meegemaakt visueel kon uitdrukken. Men treft er de ergste ijdelheid en de ergste onwaardigheid aan. Ik werd verbaasd door de grootsheid van de mensen, maar anderzijds evenzeer geschokt door hun boosaardigheid. Ik was getuige van de meest verbazende daden van zelfopoffering en de walgelijkste daden van perversiteit en wreedheid. [...] Er was solidariteit en wederzijdse hulp tussen vreemden en verraad binnen dezelfde familie. Nooit waren lelijkheid en schoonheid zo benadrukt. Liefde en haat waren één woord.
In 2002 was ik tijdens een contract aan boord 50 geworden. Hoe en of dat gevierd geworden is weet ik zelfs niet meer en dat is goed zo, 't zal zeker iets simpel geweest zijn. Toen we einde contact in België kwamen was ik dat hele verjaren al vergeten, er stonden anderen dingen op het programma.
Nadat we de jetlag eruit geslapen hadden en de bagage weggewerkt was voelde het appartement weer bewoond aan. We konden beginnen aan een aantal familiale verplichtingen en bezoeken.
We hadden LM's kant van de familie afgewerkt met een gezamelijke drink in een taverne. Aan mijn kant van de familie hadden we een avond getater van Tina doorstaan. Diezelfde week hadden we de deprimerende stiltes bij mijn ouders uitgezeten. En eindelijk, eindelijk! konden we naar Laura en D, naar een namiddag rustige gezelligheid met kabbelend gebabbel.
Toen LM en ik toekwamen vroeg Laura bijna onmiddellijk of we die week al bij Tina geweest waren en of we onze ouders al een bezoek gebracht hadden. Jaja, dat is afgehandeld, antwoordde ik. 'k Wou er nog aan toevoegen dat LM en ik die twee bezoeken zelfs al te boven gekomen waren maar iets maakte dat ik dat niet luidop zei.
Even later zag ik dat de tafel gedekt stond voor een flink aantal mensen. Tiens, dacht ik, ze verwacht volk, nuja, we zullen wel inpassen bij dat gezelschap zeker? Anders had ze ons niet gevraagd. En is was er tamelijk gerust in. Tot de bel ging en Tina zich binnen taterde. Iets later kwamen ook onze ouders toe. Daar ging de rustige namiddag waarop ik me zo verheugd had.
Na het aperitief bleek dat ik aan het hoofd van de tafel moest plaatsnemen. Aan het hoofd van de tafel? Aan de tafel van een ander? Tussen de glazen lag gouden strooisel met daarin het getal 50 vrijgemaakt.
Ik staarde naar het tafelkleed en vroeg : van wie komt dit idee? Van ons Ma en van Tina, zei Laura. En mijn hart zonk nog dieper. Ge had ze moeten stoppen Laura, ge kent mij toch beter dan dat. Maar dat zei ik niet. Ik was zo teleurgesteld dat mijn keel dichtsnoerde en dat ik tranen moest wegslikken. Kenden ze mij dan écht zo weinig? Kende zelfs Laura mij dan zo weinig?
Dat tranen wegslikken lijkt overdreven, maar Laura & D zijn zeer druk bezette mensen, en voor toen die ene keer dat ze écht tijd hadden voor LM en mij, werd onze tijd gekaapt door het duo doe-goeders, Tina en Ma. En Laura had dat laten gebeuren. Erger, ze had hun plan in praktijk gebracht, die feestmaaltijd. Die namiddag besefte ik dat zelfs Laura mij niet meer kende. Anders had ze zoiets nooit laten doorgaan.
Moet men dankbaar zijn voor iets waar men niet om gevraagd heeft? Voor iets dat zelfs liever helemaal niet had zien gebeuren of moeten meemaken? Nee.
Tijdens de moeilijke momenten aan boord had ik me opgetrokken aan bepaalde plannen, aan het ontwerpen van momenten aan de wal. Een gewone namiddag met Laura & D was een idee waaraan ik me kon recht houden, en dan dit … Nee, men moet niet dankbaar zijn voor iets waar men niet om gevraagd heeft.
Er was een enorm gevoel van verlorenheid die namiddag bij die pompeuze feestmaaltijd en de nep-opgewektheid. Laura had zich laten overtoeteren door Tina en Ma en ik besefte dat zij en ik de voeling kwijt waren.
te gast bij Wim Helsen, Ella Leyers met ‘A Moveable Feast’ van Ernest Hemingway
- "And then we'll walk down by the river and along the quais." - "Let's walk down the rue de Seine and look in all the galleries and in the windows of the shops." - "Sure. We can walk anywhere and we can stop at some new café where we don't know anyone and nobody knows us and have a drink". - "We can have two drinks." - "We'll come home and eat here and we'll have a lovely meal and drink Beaune from the co-operative you can see right out of the window there with the price of the Beaune on the window." - "And we're going to have all the books in the world to read en when we go on trips we can take them." - "Would that be honest"? - "Sure". - "My," she said. "We're lucky that you found the place." - "We're always lucky," I said and like a fool I did not knock on wood. There was wood everywhere in that appartement to knock on too.
"Wie was toch die Jamaicaanse vrouw die namens de Verenigde Naties kritiek had op Zwarte Piet ? Verene Shepherd leek uit het niets te komen, maar haar opmerkingen veroorzaakten in Nederland grote ophef. Shepherd is een van de vele onafhankelijke deskundigen die namens de Verenigde Naties onderzoek doen naar mensenrechtenschendingen. Deze deskundigen worden niet betaald en werken vanuit hun eigen land.
Specialisatie
Ze spreken niet rechtstreeks namens de VN, maar mogen binnen hun specialisatie wel onderzoek doen namens de VN. In het geval van Shepherd is dat racisme tegen mensen van Afrikaanse afkomst. Deze onafhankelijke deskundigen kunnen zelf besluiten waar ze onderzoek naar doen, meestal op basis van een ingediende klacht. Dan verzamelen ze een klein aantal andere deskundigen om zich heen en doen gezamenlijk onderzoek. Als ze het nodig vinden, dienen ze ook een rapport in bij de VN-Mensenrechtenraad in Genève. Er zijn op dit moment 51 van deze commissies binnen de mensenrechtenafdeling van de VN, de OHCHR, met 72 deskundigen die een mandaat van de VN hebben gekregen.
Klachten
In het geval van Zwarte Piet kwam er in 2012 een klacht binnen bij Shepherd, waar zij op reageerde. Drie onderzoekers sloten zich aan en samen schreven ze in januari (2013)een brief naar de Nederlandse regering. Die reageerde in juli.
In de Belgische krant Het Laatste Nieuws zegt Marc Jacobs, de Belgische vertegenwoordiger van UNESCO, dat Shepherd en haar commissie weinig voorstellen. "Zij zijn een soort consultants die een vooronderzoekje voor eigen gebruik doen, maar dan wel quasi-officieel vragen stellen aan de Nederlandse Staat."
Maar volgens Ravina Shamdasani, woordvoerster van de OHCHR, OFFICE HIGH COMMISSIONER HUMAN RIGHTS hebben onafhankelijke deskundigen als zij wel degelijk invloed. "Net als andere VN-organen worden hun rapporten via de officiële kanalen van de VN gepubliceerd en serieus genomen."
Sociaal historicus
Shepherd is een sociaal historicus en doceert sinds 1988 aan de Universiteit van West-Indië op Jamaica. Ook is ze hoofd van universitair instituut Gender en Ontwikkeling. Ze studeerde af aan de Cambridge Universiteit in Groot-Brittannië over slavernij en uitbuiting van mensen van Afrikaanse afkomst. Ze publiceerde diverse boeken over slavernij."
Ivm het Sint-&-Piet onderwerp vrees ik dat haastig-verontwaardigde ijver met Mevr Shepherd op de loop ging én dat haar opleiding als geschiedkundige haar danig in de steek liet.
Was ze op zoek naar naambekendheid? Had ze behoefte aan zelfprofilering? Dat zou kunnen.
Wie een beetje zoekt vindt al gauw op het Net dat het zwart van Zwarte Piet roet uit de schouwen is, dat het personage is, geen Afrikaan. Maar Mevr Shepherd is de geschiedkundige? Duur onderzoek, Mevrouw, voor iets dat wij hier al eeuwen weten. En dure propagandareizen voor een zaak die naast de kwestie is.
Jip & Janneke zijn ook zwart ... wat nu?
In het verlengde van wat de Jamaicaanse historica, professor Verene Shepherd meende te hebben ontsluierd :
‘als de goesting terugkeert vallen de oplossingen als rijpe peren uit de boom’van P²
Om die rijpe peren op te vangen staat hier een mandje gereed, en voor mezelf ligt er een helm naast. Een gele. Nu is het wachten op de goesting.
Efkes afstand nemen van een onderwerp of een probleem kan helpen, misschien komt er opnieuw goesting. In het achterhoofd komen dan celletjes in actie die de dingen herschikken en ordenen en daarna ziet het probleem er ineens hanteerbaar uit. Komt tijd, komt raad. Dat is het cliché. Want tijd doét niks natuurlijk, we moeten het wel degelijk zelf allemaal bedenken en beredderen. Dank zij die hernieuwde goesting.
De overdenking is een waarheid als een koe. Zou een koe weten dat zij symbool staat voor rake waarheden? Zoja, dan stoort die status het dier hoegenaamd niet, terwijl het toch een verpletterende verantwoordelijkheid is, symbool staan voor waarheden. Persoonlijk zou ik het niet kunnen, erkend zinnebeeld zijnde wat rustig gaan liggen herkauwen. Toch niet onder een perelaar.
m – HiH-12/2016, amper bijgewerkt want er zit een lijn in de redenering
Wat Sinterklaas heel lang gebracht heeft was een speculaas, wat chocolade en mandarijntjes. Of misschien waren het clementinnekes, ik kan die twee niet uit elkaar houden.
17j of 18j, op een dag had ik tijdens de les een hongertje en ik nam een zo'n oranje ding uit mijn boekentas. Ik had nog geen partje gegeten of de leraar Nederlands stond al naast mijn stoel. 'k Had er niet aan gedacht dat het aroma van de schil zeer ver draagt, dus hij had tot vooraan geroken dat iemand achterin efkes vitamines ging nuttigen. Het mandarijntje moest op de hoek van de lessenaar blijven liggen tot het einde van het lesuur.
Ook toen we niet meer thuis woonden vond mijn moeder het nodig om ons in de eerste week van december dit soort mondvoorraad te bezorgen, want wij kinderen leefden in de Wijde Wereld en het was Winter. Daarom kregen we zo'n pakje speculoos in blinkend, knisperend cellofaan met een strikje rond en een mandje oranje vitaminen.
Graag zou ik in de bloemetjes zetten: (het zijn er een paar)
De kapper van onze hoogbejaarde buurvrouw Marieke. Om de twee weken komt hij onze buurvrouw halen met de wagen. Marieke staat dan beneden te wachten in de gang. De kapper is stipt op tijd, dus lang moet Marieke daar beneden niet blijven rechtstaan.
Wanneer Marieke zijn wagen ziet voorrijden verheldert haar gelaat. De man mag nog zo stipt zijn, Marieke staat al beneden, zozeer kijkt ze uit naar het ritje en het bezoek aan haar kapper.
De kapper stapt uit, loopt de voortuin door, duwt onze zware voordeur open voor Marieke, helpt Marieke het dorpeltje af, luistert samen met haar of de deur wel in het slot klikt, biedt haar zijn arm aan, stapt met haar de voortuin uit, opent het portier van de wagen, helpt Marieke instappen en rijdt dan behoedzaam weg met zijn broze passagierster.
De Kapper vertelde ons dat Marieke al klant is bij hen sinds de tijd van zijn vader. Marieke heeft Deze Kapper (nu zelf opa) weten geboren worden. En zijn kinderen en kleinkinderen dus ook. "Dan is Marieke de mascotte van de zaak?" vroeg ik. 'Mascotte' vond hij een tamelijk oneerbiedig woord. "Marieke is zoals familie" verbeterde hij.
Kapper brengt Marieke ook terug thuis, en dan zien wij opnieuw, in omgekeerde volgorde, datzelfde hoffelijk ritueel, Marieke wordt geëscorteerd tot aan de lift.
De echtgenote van De Kapper krijgt geen bloemetje. Wanneer zíj Marieke komt afhalen, blijft ze gewoon achter het stuur zitten wachten tot Marieke op een of andere manier erin slaagt alle hindernissen te nemen tot ze zonder ongelukken in de passagiersstoel geraakt is. En of Marieke na de kapbeurt veilig de voordeur bereikt wacht zij zelfs niet af. Géén bloemetje dus voor mevrouw, enkel voor Meneer.
(We zijn streng-zuinig vandaag, zowel met bloemen als met hoofdletters.) ____
Verder: een bloemetje voor Elza, de bazin van café H.W.P in Antwerpen-Stad.
Elza brengt elke avond een kom vers gemaakte soep en twee boterhammen naar een overbuurvrouw. Regen, wind of vriesweer, rond 17h45 steekt Elza de drukke straat over om de soep en de boterhammen te bezorgen op de tweede verdieping aan de overkant. De buurvrouw 'leeft en denkt' in de jaren zestig, toen een liter soep nog 6fr koste. Elza ontvangt dus al jaren 3fr voor de dagelijkse kom soep. En een dankbare "merci kind". Sinds we overgeschakeld zijn naar euro ontvangt Elza 10 cent. Elza krijgt dus ook een boeket bloemen van mij. Alhoewel, misschien heeft Elza liever een bussel prei. Of selderij. Of allebei.
Wordt voor gezorgd Elza! ____
Verder: een bloemetje voor De Man die me de weg wees in de grote kliniek.
Hij was zo vriendelijk met me mee te lopen tot ik op de afdeling materniteit was. Daar ging ik mijn nichtje en haar fiere echtgenoot gelukwensen met hun nieuweling op deze planeet. "Hebt u hier een dochter, Meneer, of een schoondochter?" vroeg ik aan die vriendelijke man. "Een dochter van 24, Mevrouw." "Proficiat, Meneer, haar eerste kind?" "Mijn dochter ligt op oncologie Mevrouw." "Excuseer, Meneer, ik dacht..." "Graag gedaan" zei hij, en keerde terug naar de lift.
Ik keek hem na... Dappere Vader. Zijn dochter zo jong, zo ziek, en toch had hij me naar de afdeling 'nieuw leven' begeleid? Als ik het kon zou ik voor hen bidden, bloemen zijn niet voldoende. ____
Verder: Aan alle mensen die me de afgelopen jaren hielpen, ik had U toen-en-dan duidelijker moeten zeggen : "DANK U".
Duidelijk 'dank u' zeggen, niet zomaar iets mompelen van bedankt, dat was toen een voornemen en ik heb me daar sindsdien zo goed mogelijk aan gehouden, hoop ik. In alle talen die ik ken, inclusief lichaamstaal. Het is een grondmotief geworden: snel door intonatie, blik en glimlach laten horen dat ik het meen. Soms snel, omdat de situatie dat vraagt.
En sinds 2009 let ik er nóg beter op. De holle, formele beleefdheidsformules die we zo vaak horen (én lezen) probeer ik bewust te vermijden. Omdat een gemeend 'dank u' zoveel belangrijker is in de wisselwerking tussen mensen dan het hol, formeel bedankje.
Gobikamelen in wintervacht : niet echt aaibare knuffeldieren maar hun wol is wel topmateriaal.
In de winter van 2002 hebben LM en ik onszelf een Gobi dekbed cadeau gedaan. Zo’n dekbed is gevuld met Gobiwol van de langharige Gobikamelen uit de Gobiwoestijn in Mongobië Mongolië, vlak onder Siberië. Die dieren verdragen in de winter temperaturen tot -40°C. In de zomer hebben ze hun winterwol niet nodig. Daar maken de mensen van Mongolië dan nuttige dingen mee zoals dekbedden voor koukleumen over de hele wereld en in Ekeren.
Het dekbed is een lap van 2m60 breed. Groot genoeg om met twee de nacht onder door te brengen. Toen we het pas hadden wou ik weten of het waar was, dat van die wol. LM was wakker en stond op, en ik bleef liggen want ik wou die Gobi uitproberen. Het was hier geen -40° natuurlijk, maar ik wou toch dat hij de terrasdeur open zette. Wijd open. Ik zou blijven liggen onder de Gobi om te testen wat en hoe, want het sneeuwde. Dat leek me koud genoeg. Ik nam een boek, draaide me op mijn buik en trok de Gobi over mijn hoofd. LM verliet de kamer en had hoorbaar bedenkingen bij mijn test.
Het werd stil. Het werd kouder in de kamer. Dat voelde ik aan mijn neus. Ik trok de Gobi nog wat verder over mijn hoofd, tot hij afhing als een capuchon. Mijn neus bleef fris, maar werd niet koud. Verder bleef ik gewoon warm. Tenen, vingers, oren, alles oké onder de Gobi-tent.
Het was zo stil dat ik af en toe eens keek of het nog sneeuwde. Jawel, in alle stilte sneeuwde het feestelijk verder. Veel. En na een tijdje rook ik het. De geur van sneeuw. Heel fijn, heel subtiel, maar wel aanwezig. Ik stopte met lezen want die geur was een openbaring. Ik schoof het boek opzij en legde mijn hoofd op het kussen. Zo'n frêle geur, daar moet men van genieten wanneer die zich aandient. En ik viel weer in slaap van pure gelukzaligheid.
De prozaïsche ziel vroeg achteraf of het rook als water, want sneeuw is toch maar wat bevroren water? Neje! Vallende sneeuw ruikt als vallende sneeuw.
-----
Met Oudejaar lag er 's avonds een doosje naast mijn bord, L'Eau d'Issey van Miyake, een heel subtiel parfum. Mijn hart smolt. Het is niet de geur van vallende sneeuw, maar het is de beste benadering die een neus kan bedenken.
Veel later las ik de ontstaansgeschiedenis van dat parfum. Iets met calone, watermeloenen. Dat heb ik hem niet verteld. Als watermeloenen uit de lucht zouden vallen dan is dat geen milde witte bui maar een rood bombardement. Dat beeld klopte niet met al het voorgaande.
Gisterenvoormiddag zaten LM en ik hier in het bureautje te palaveren en in de verte, in de straat die we vroeger niet konden zien omdat er ooit bomen stonden, zag ik de Sint lopen. Met achter hem Zwarte Piet. Nog een echte ZwP.
- Kijk! de Sint! riep ik. Toen LM zich omdraaide om uit het raam te kijken waren de heilige man en zijn assistent uit het zicht verdwenen. LM vindt het kind in mij nog af en toe charmant, maar niet zomaar tijdens zijn monoloog over zijn treurnis omdat in de Formule 1 zijn favoriet gestopt is als piloot.
- En toch liepen ze daar! Kijk! Nu weer!
De Sint was blijkbaar iets in de auto vergeten en samen met Piet stonden ze daar iets aan te doen.
- Blijf kijken! dwong ik LM.
Want een favoriet in de autokoers of niet, dit hier ging over de goedheilige man Nicolaas. En die is van een gans Andere Orde.
ZwP nam uit de auto wat nog nodig was en de Sint volgde hem weer naar het adres van zojuist. Toen ik hem van hier uit tussen twee geparkeerde wagens zag langslopen zag ik weer die flits van wit-en-rood in het lang. Dat liegt toch niet? En dan die mijter. Eerlijk gezegd, 'k denk dat LM een beetje sjaloes is dat ik als eerste de Sint gezien heb en niet hij.
Michael O’Sullivan
