Ooit hadden we het met de schoonzussen over onze eigenaardige kantjes.
Of we die nog wel zagen, want voor onszelf zijn die kantjes zo gewoon geworden
dat ze niet meer als eigenaardig overkomen.

We hebben bij mekaar dingen ontdekt.
Eén van de zussen heeft iets met deuren en bij mij zijn het tafels.
Er moet bij ons altijd een plek vrij zijn om te gaan zitten en iets te eten of te drinken.
Dat komt van lang geleden, denk ik. Toen we nog kind waren.

Na het huiswerk maken konden Tina en Laura  gaan spelen.
In de winter gebeurde dat binnenshuis.
Boven de tafel hing een verstelbare lamp en daar was het meeste licht.
In een minimum van tijd lag de tafel vol met
knutselgerei, legoblokjes en andere kleine dingen waarvan meerdere veelvouden bestaan.

Wanneer ik als oudste dan de tafel moest dekken was het een heel gedoe om die tafel leeg te krijgen.
Keer op keer. De tafel was geëigend gebied en ik was de belegeraar die moest afgeweerd worden.
Met argumenten als 'wij hebben straks geen honger'.
Soms kwamen er tranen aan te pas omdat ze moesten opkrassen. 'Wij mogen hier nooit niks' !
Zij werden met speelgoed en al verbannen naar Siberië,
een wit wollig warm berber tapijt dat drie stappen verder lag, tussen de eethoek en de zithoek.
Helemaal speciaal daar gelegd om op te spelen, maar nee,
er moest eerst wat drama & theater verkocht worden.
In mijn memorie is dat dag na dag, heelder winters lang zo geweest.
Toen al moet ik iets gedacht hebben over beschikbare tafelruimte.

LM en ik hebben twee tafels in de woonkamer, elk voor 4 personen.
De ronde tafel staat in het midden en dient  enkel  om aan te eten, gelijk welk uur van de dag.
Daar hebben thermos en koffietassen hun stek.
De rechthoekige tafel staat met de korte zijde tegen het raam en dient voor al het andere.

Hier in 't burootje heb ik een typtafeltje H70cm-L105cm-D40cm.
Klein en helemaal wat het moet zijn. De enige die deze afmetingen belangrijk vindt ben ik waarschijnlijk,
maar ik zet mijn werktafeltje graag efkes in het zonnetje.
Dit is hét meubel dat ik ooit meeneem naar een rusthuis.

Achter mij staat de lange werktafel van LM, juist diep genoeg om een krant open te leggen.
Die tafel dateert uit de tijd dat er nog papieren kranten gelezen werden, het groot formaat.

En er is het gewezen desktopmeubel, waarin nu de printer en de scanner zijn ondergebracht.
Bovenop ligt de onontbeerlijke rommel, twee antieke externe geheugens, de stekkerdozen en de hubs.
In deze werkkamer moet het wat minder strak want schrijfideeën komen niet rechtlijnig binnen.

Ow, dan heb ik het nog niet gehad over onze twee terrastafels. En waarom twee.
Maar nu moet ik stoppen want we gaan sebiet aan tafel.

m  - HiH-10/2016, herzien -