In 2002 was ik tijdens een contract aan boord 50 geworden.
Hoe en of dat gevierd geworden is weet ik zelfs niet meer en dat is goed zo,
't zal zeker iets simpel geweest zijn.
Toen we einde contact in België kwamen was ik dat hele verjaren al vergeten,
er stonden anderen dingen op het programma.

Nadat we de jetlag eruit geslapen hadden en de bagage weggewerkt was
voelde het appartement weer bewoond aan.
We konden beginnen aan een aantal familiale verplichtingen en bezoeken.

We hadden LM's kant van de familie afgewerkt met een gezamelijke drink in een taverne.
Aan mijn kant van de familie hadden we een avond getater van Tina doorstaan.
Diezelfde week hadden we de deprimerende stiltes bij mijn ouders uitgezeten.
En eindelijk, eindelijk! konden we naar Laura en D,
naar een namiddag rustige gezelligheid met kabbelend gebabbel.

Toen LM en ik toekwamen vroeg Laura bijna onmiddellijk
of we die week al bij Tina geweest waren en of we onze ouders al een bezoek gebracht hadden.
Jaja, dat is afgehandeld, antwoordde ik.
'k Wou er nog aan toevoegen dat LM en ik die twee bezoeken zelfs al te boven gekomen waren
maar iets maakte dat ik dat niet luidop zei.

Even later zag ik dat de tafel gedekt stond voor een flink aantal mensen.
Tiens, dacht ik, ze verwacht volk, nuja, we zullen wel inpassen bij dat gezelschap zeker?
Anders had ze ons niet gevraagd. En is was er tamelijk gerust in.
Tot de bel ging en Tina zich binnen taterde. Iets later kwamen ook onze ouders toe.
Daar ging de rustige namiddag waarop ik me zo verheugd had.

Na het aperitief bleek dat ik aan het hoofd van de tafel moest plaatsnemen.
Aan het hoofd van de tafel? Aan de tafel van een ander?
Tussen de glazen lag gouden strooisel met daarin het getal 50 vrijgemaakt.

Ik staarde naar het tafelkleed en vroeg : van wie komt dit idee?
Van ons Ma en van Tina, zei Laura.
En mijn hart zonk nog dieper.
Ge had ze moeten stoppen Laura, ge kent mij toch beter dan dat.
Maar dat zei ik niet.
Ik was zo teleurgesteld dat mijn keel dichtsnoerde en dat ik tranen moest wegslikken.
Kenden ze mij dan écht zo weinig? Kende zelfs Laura mij dan zo weinig?

Dat tranen wegslikken lijkt overdreven, maar Laura & D zijn zeer druk bezette mensen,
en voor toen die ene keer dat ze écht tijd hadden voor LM en mij,
werd onze tijd gekaapt door het duo doe-goeders, Tina en Ma.
En Laura had dat laten gebeuren. Erger, ze had hun plan in praktijk gebracht, die feestmaaltijd.
Die namiddag besefte ik dat zelfs Laura mij niet meer kende. Anders had ze zoiets nooit laten doorgaan.

Moet men dankbaar zijn voor iets waar men niet om gevraagd heeft?
Voor iets dat zelfs liever helemaal niet had zien gebeuren of moeten meemaken?
Nee.

Tijdens de moeilijke momenten aan boord had ik me opgetrokken aan bepaalde plannen,
aan het ontwerpen van momenten aan de wal.
Een gewone namiddag met Laura & D was een idee waaraan ik me kon recht houden, en dan dit …
Nee, men moet niet dankbaar zijn voor iets waar men niet om gevraagd heeft.

Er was een enorm gevoel van verlorenheid die namiddag bij die pompeuze feestmaaltijd en de nep-opgewektheid.
Laura had zich laten overtoeteren door Tina en Ma en ik besefte
dat zij en ik de voeling kwijt waren.

m – HiH-11/2016, bijgewerkt -