trouwen is kat in bakkie
kat in ’t bakkie = ’t komt in orde

Een gelijkaardig verhaal als dat van Matt Murphy en Michael O’Sullivan in 2017 (tekst 139)
heb ik acht jaar tevoren weten vertellen in het ziekenhuis, in 2009.

In het bed naast het mijne lag een mevrouw die van haar oncoloog te horen gekregen had
dat haar tijd zeer beperkt was en dat had hij haar niet op een tactvolle manier meegedeeld.
Het ging zo:

- Hoeveel jaren of maanden heb ik nog dokter? had ze gevraagd.
- Máánden? Zeg maar wéken!

En zijn toon was schamper.
Alsof hij tegen een twijfelend assistentje sprak, alsof hij over haar sprak zonder dat ze erbij was
terwijl ze toch recht over hem zat. Op die toon sprak dat wonder van sociale vaardigheid.

        Dat had anders gemogen. Dat scherpe had hij achterwege moeten laten.
        “Mevrouw, we hebben het over weken” had ook gekund, een neutrale mededeling
        zonder honend te doen over de hoop en de verwachtingen van de cliënt.
        Gespecialiseerde artsen zijn al niet bepaald gekend om hun inlevingsvermogen
        en 't was er ene van achter de meet. Die gaan gemakkelijk over de schreef.
        Waarschijnlijk vond hij tumoren interessanter materiaal dan de mens die er rond zit.

- Gelukkig zijn we intijds getrouwd, mijn vriendin en ik, zei ze.

En traag vertelde ze verder.
Ze waren geen koppel. Ze waren wel al jaren bevriend.
En toen raakte de vriendin in een lelijk soort scheiding.
Haar kinderen waren goddank al volwassen, zij hadden hun eigen gezin.

        Regelmatig onderbrak Vera haar verhaal, omdat ze moest rusten. Dan soesde ze weg.
        Daarna las ze een beetje in haar boek.
        En dan volgden weer enkele zinnen van haar verhaal.

Door een paar linke zetten in de scheidingsprocedure raakte de vriendin het huis kwijt.
Daar stond ze dan, met een minimum pensioen als inkomen en zonder onderkomen.

Ze is bij Vera ingetrokken. Tijdelijk, in afwachting van een oplossing.
En toen werd Vera ziek.
De vriendin nam de huishouding op zich, hield het agenda bij,
reed haar naar alle verschrikkelijke afspraken en zorgde voor de twee katten.

        Het boek dat Vera tussendoor las was 'Kat in Bakkie' van Jos Brink.

En met haar eindigheid voor ogen zag ze dat de vriendin en de katten
moesten kunnen blijven waar ze waren: thuis, in haar huisje.
Maar zelfs op een bescheiden rijtjeshuis worden erflasten gerekend en die waren te zwaar.
Toen stelde ze voor om te trouwen. Het was geen aanzoek, het was een voorstel.

- We zijn misschien geen koppel, zei ze, maar trouwen is wel voor ’t leven hé,
zei de vrouw wier leven danig aan het korten was.
Terwijl ze het zei streek ze zachtjes met één hand de rand van het laken een beetje glad.
Zoals ze voor de vriendin een paar plooien glad gestreken had.

m – blog-12/2018 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Jos_Brink , https://nl.wikipedia.org/wiki/Homohuwelijk_in_Belgi%C3%AB , kat in 't bakkie = 't komt in orde