1940  ~ hoe komt dat vlees op ons bordje?

“Het moet in die paar weken geweest zijn dat we al wel verhuisd waren naar ons derde huis,
maar dat ik nog niet ziek was geweest, want daarna mocht ik niemand meerzien...

Omdat ze de dochter was van nieuwe buren moest ik kennismaken met een jongedochter van mijn prille leeftijd.
Ik vond er niet zo veel aan, maar ze had wel een in mijn ogen beeldschone zuster.
Ongetwijfeld vond die zuster mij minder interessant, maar dat had ik als vijfjarige niet zo in de smiezen. 
Op zekere namiddag was er een reden die me ontschoten is, waarom de twee jongedames met mijn moeder en mijzelf
in zo'n dokar kwamen te zitten. Mijn aanbedene hield daar een fervent betoog tegen het eten van vlees,
waarvoor immers dieren geslacht werden.
Moederlief betoogde dat de beesten daar niets van voelden... een klein sneetje in de hals immers,
en ze vielen zonder iets te merken binnen een minuutje bewusteloos om.
De zomerblonde fee protesteerde dat die arme beesten toch vreselijk moesten lijden als ze ter dood werden gebracht.

De met de nare rode vloeistof geheel vertrouwde verpleegster antwoordde dat ze er niks van zou voelen en
dat ze mijn bewonderde dat best even wilde laten proberen. Ze stond zo klaar om even dat sneetje aan te brengen!
Ik zat geheel ontsteld te zwijgen... ik had mijn moeder nooit verdacht van moordlustige neigingen,
en dat ze daarmee nou net mijn toekomstperspectieven moest ruïneren...
Natuurlijk is het er nooit van gekomen, mijn moeder was wel wijzer, maar ik niet...

Ik herinner er even aan dat het rituele slachten voor het offerfeest op de zojuist beschreven manier plaats heeft,
mogelijk zelfs waren we op weg naar een daarmee verband houdend ritueel?
We zouden wel eens naar zo'n enorme pasar onderweg kunnen zijn geweest, waar in de daarvoor gereserveerde gang
vele zeer bloederige stukken van klein en groter vee open en bloot te koop hangen.

- HiH - 12/2015, tekst geplaatst met toestemming van de auteur - dokar = open paardenrijtuigje // pasar = (overdekte) markt

In 2013, decennia later en aan de andere kant van de wereld,
in een land waar Portugees gesproken wordt, komt een jongetje van drie tot de conclusie
dat de vis en het vlees op ons bord, afkomstig is van dieren.

Het begint met een octopus. De poten van een octopus eten. Is het hoofd dan nog in de zee? Nee? Waarom dan niet? 
Van daar zien we een redenering groeien en we zien zachtjes een conclusie geboren worden.
Er was heel veel activiteit in dat hoofdje, geen agitatie, maar wel heldere redenatie. (let op de opsomming)
Boeiend, zoiets te mogen meemaken, een kind zien denken. 
Met een bedachtzame kinderstem en natuurlijk met de woorden van een kind, de geboorte van een besef.

klank aanzetten ~ Engelse ondertitels,
https://www.youtube.com/watch?v=SrU03da2arE 
02min30 

Het filmpje werd natuurlijk geclaimd door activisten allerlei, voor doelen allerlei,
maar mij is het om de zelfstandige redenering in dat jong kinderhoofdje te doen. Magnifiek.

m – HiH-12/2015, herwerkt - https://javapost.nl/2011/04/28/de-kunst-van-het-becakrijden/