We willen onszelf en anderen wel vergeven maar laten er soms teveel tijd over gaan
en plots … is er geen Tijd meer. van P²

Vergevingsgezind ben ik niet. Ik voel me ook niet meer geroepen om dat te kunnen. 
Vergeven is een voorrecht van opperwezens.
Eén almachtige heeft daar zelfs een trits grondpersoneel voor nodig.

Vergeten

Vergeten probeer ik wel, maar daar werkt mijn memorie dan tegen:
soms springt er een schuifke open en dan denk ik
'verdorie, dat is hier het zelfde spelleke als zes jaar geleden'
Of zestien jaar geleden, of zesentwintig.
En dat duurt maar een fractie van een seconde hé, dat gebeurt in een flits.
Ineens zie ik analogieën en verbanden. Ineens ben ik bij de pinken.
 
Memorie is een rare beest.
Memorie heeft me al behoedt om me geen derde keer aan dezelfde steen te stoten.

Volgens mij is het onthouden van kwaadwilligheden een vorm van zelfbehoud.
Een oeroude vorm. Vijandigheden betekenen gevaar en die onthoudt men maar best.
'k Klasseer wel rap iets als een abuus of als een misverstand, wanneer ik weet of vermoed
dat er geen opzet of geen kortzichtigheid mee gemoeid is.

Vergeven

Over sommige situaties zwijgen kan ik wel, tot zover dat ik me zelfs van de domme houd
over sommige konkelfoezerijen en gesjoemel uit het verleden. 
Zo dacht eens iemand dat 'het' toch al lang vergeven was omdat ik er niet meer over sprak.
Mis dus. Indien de situatie er naar is, doe ik ineens mijn mond open.
En dan weet ik me zeer plots vervelende dingen te herinneren, soms ergerlijk gedetailleerd.
Dan is het betreffend schuifke ineens open geflitst.

Vergeten, vergeven, ...
Ik zal over iets zwijgen, dat wel, en lang ook, misschien wel tot het einde van haar, zijn of mijn dagen,
maar meer ligt niet in mijn vermogen.

m - EZW-07/2014, HiH-12/2015 - herwerkt