’k Heb familiale en sociale verplichtingen altijd als een opdracht aangevoeld,
maar na mijn 26 jaar werd het echt een corvee, een dwang. Gezelligheid op commando.
De stress die daaraan vooraf ging resulteerde vaak in afkeer voor het evenement
waar andere mensen zo hun best voor gedaan hadden. Krampachtig hun best.
En men blijft beleefd natuurlijk. Krampachtig beleefd.

Toen we jong waren en meewerkten in de zaak was de geschenkperiode de drukke periode.
Het was hard werken en doorwerken. Wanneer we thuiskwamen hadden we rust verdiend.
Dwz, een beetje voor de TV liggen tot de slaap er op volgde.
Maar nee, er moest per sé gezellig gedaan worden.
Nuja, de jongste (Laura) was nog klein, dus voor het kind doet men een inspanning natuurlijk.

                    van 't Net   

Later bij de koopvaardij waren de feestdagen ook lange werkdagen. Gelukkig maar.
Ons departement (pot-&-pan) was het enige dat overuren mocht doen.
Op de rest werd bespaard. Toen al. 

‘k Heb het ooit gepresteerd om zes opeenvolgende jaren een vaarcontract te hebben
dat startte in november. Zes jaar niet de dwang van de gezelligheid aan de wal.
(Hier val ik in herhaling hé.)

Nog later, toen ik met LM mee vaarde, had ik vaak de kerstversiering te doen,
omdat ik de enige was die daar echt tijd voor had. Dat vond ik oké. Zéér oké.
Er kwam nogal wat meet- en paswerk bij kijken want er moest soms begonnen worden van nul.
De bomen waren er wel, maar de versiering niet, of omgekeerd. 

De ervaring heeft me geleerd dat men er best op 15 nov aan begint,
om tegen 19 dec klaar te zijn met voldoende geknutseld materiaal voor de 2 messrooms en de 2 smokerooms.
Dat is dan wel een maand doorwerken en de woonkamer van de cabine ziet er continu uit als een atelier.
Gelukkig kan LM daar allemaal tegen. 
Die knutselwerken hielden me gefocust op hetgeen ik te doen had,
niet op wat er qua gulden sfeer zou moeten uit de lucht vallen.

Die paar keren dat we met de jaarwisseling in België waren gingen we naar het feest bij Laura, mijn jongste zus.
In 2009 is zij ermee gestopt. Zonder veel uitleg, maar er zal wel een goede reden voor geweest zijn. 

Nu, LM & ik vonden dat helemaal niet erg want door mijn vader zijn dictatoriaal gedoe,
soms door zijn aanwezigheid alleen al, hadden de familiebijeenkomsten iets geforceerd,
vaderkesdag, moederkesdag, verjaardagen, jubilees, zelfs op het feest voor de mensen van goede wil
moest hij zijn stempel drukken, ook al was hij te gast in het huis van Laura.
Of misschien juist daarom.

Ik kan me niet herinneren dat ik zelfs als kind de glans en glorie zag van de eindejaarsfeesten.
Het begon met engelenhaar dat prikt en kerstballen die breken in scherpe scherven.
Het was geen glans maar glitter en
het was geen glorie maar opgeblazen-hol-gedoe met venijnige scherven. 
Zolang ik daarmee rekening hield viel ermee te leven. 
 

                                         van 't Net                                    

m - HiH-12/2015, bijgewerkt -