|
gewiegd door woorden
“Begin 1945 waren wij op de vlucht bij familie,
en vermits er geen kleuterschooltje was hebben ze mij
te vroeg in het eerste klasje neergezet samen met het tweede.
Daar hoorde ik het afdreunen van de tafels en was geboeid.” GMA
Zou het kunnen dat die reciteertoon iets rustgevends had?
En ook de herhaling van een aantal woorden, het ritme.
Naar het schijnt zou een litanie troostend werken. Los van elke godsdienst.
En ritmisch reciteren zou ook een aantal voordelen hebben,
los van het memoriseren doet het denken aan wiegen. Zoals mantra's?
'k Kan me voorstellen dat een kleintje tussen de groten van het eerste en het tweede studiejaar
een cocon vond in het luisteren naar die dreuntoon, in dat reciteren.
Als kind vond ik de beurberichten op de radio mooi, door de rustige stem en
door de vaste opeenvolging van de namen, die ik nu allemaal vergeten ben.
Het was een beetje als gewiegd worden.
ACEC : tudumdumdum ~ plus vijf,
AZOT : tudumdumdum ~ min vier,
KASAI was er ook bij en zo ging de lijst verder.
Het beursnieuws vond ik als kind aangenaam om naar te luisteren,
het werd gebracht door een kalme stem in een rustig ritme.
Waarover het ging wist ik natuurlijk niet.
m – HiH-01/2016, herwerkt -
|
