winterlaarsjes / winterbottekes

Vanmorgen zat dit in de bus, een filmke van 15 seconden over een handige vader,
deze:
foto van ’t Net  
 

klank niet nodig,
https://www.youtube.com/watch?v=PM73djdgxZI 
00min15 

Het filmke deed me denken aan een tegengestelde situatie, aan een verhaal dat ongeveer zo gaat : 

Bij het buiten gaan van de klas had een klein jongetje het moeilijk om zijn laarsjes aan te trekken. 
De Juf knielde bij het bankje en met hijsen & sleuren en kalm blijven (want zo zijn juffen)
lukte het haar het ene laarsje -uuhg!- en daarna het ander laarsje -uuhg!- aan te trekken.

- Ziezo jongen! 

Waarop de kleine :

- Juf, Jú-úf, ze zitten raa-aar ... (dat toontje!) 

De Juf keek ongelovig naar de voetjes en zag dat er iets was.
Er was geen duidelijk links of rechts. Zo is dat bij moonboots. 
Kalm blijven nu. Kalm blijven leren juffen op de juffenschool.
En toch maar de laarsjes van voet wisselen, men weet nooit. 
Het was een heel corvee om die laarsjes
weer uit te  wrikken en weer aan te doen, deze keer elk laarsje aan het andere voetje. 

- Dat zijn mijn botten niet hoor, zei het jongetje terloops.

Nu beet de Juf op haar tong. Dat leren ze tijdens hun stages. 

- Waarom zegt ge dat nú pas, kameraad? 

En ze wrikte & trok & hijgde en werkte zich in het zweet tot de laarsjes weer van de voetjes waren. 

- Dat zijn de botten van mijn broer en Mama heeft gezegd dat ik die
  vandaag moest aandoen omdat het zo koud is. En zijn wanten ook.

Juf  zuchtte hoorbaar. Een hóórbare zucht? Schoot hier haar zelfbeheersing tekort? 
Plichtsbewust wrikte & hees ze weer aan de laarsjes tot die opnieuw aan de voetjes zaten.
Ze wreef zich het zweet van het voorhoofd: KLAAR! 

- Oké kleine man, en waar zijn uw wanten?

- Die zitten in de tippen van die botten, Juf.

m - met dank aan AV – EZW-12/2011, HiH-01/2016, bijgewerkt -