twee echtparen, twee levens ~ 2015 van TP

“Stefaan, een kennis van ons is zwaar dement.
Het resultaat van twee te lange narcoses amper twee jaar geleden, zegt zijn vrouw.
Hij is 74, de kinderen dringen bij hun moeder aan op een definitieve opname.
Simonne, zijn echtgenote, is radeloos, wanhopig.
Ze weet dat ze de knoop hoe dan ook moet doorhakken, maar ze kan het niet, nu nog niet.
Ik heb echt met haar te doen, terwijl iedereen informeert naar de toestand van Stefaan vraag ik eerder hoe zij het maakt.
Stomme vraag eigenlijk. Haar lichaamshouding, haar ogen, haar nervositeit zelfs haar stem spreken boekdelen.
Het mens heeft geen moment rust meer. Ook ’s nachts niet.
Wat wil je, als je zelfs voor de kleinste kleinigheid dat je je huis even moet verlaten
hulp nodig hebt, een oppas voor je man. Zolang Stefaan zijn vrouw in het vizier heeft, is hij nog vrij rustig.
Is zij er heel even niet dan is het hek van de dam schijnt het.
Dan moet de buurman of wie ook bij hem zit, zorgen dat Stefaan zijn hond aan de leiband heeft.
Dat dier brengt ook soelaas, is een steun voor zijn totaal verwarde geest.
Zijn vrouw en zijn hond zijn de enigen met wie hij nog voeling heeft, de kinderen herkent hij al geruime tijd niet meer.

Vreselijk toch, echt miserabel zo’n leven. Verschrikkelijk voor Stefaan maar nog erger voor Simonne.
Onmogelijk voor mij om me voor te stellen dat mijn man in zo’n wereld zou leven,
een wereld waarin ik totaal  buitengesloten ben.
Ik mag er niet aan denken, maar de mogelijkheid is nochtans reëel, de feiten zijn er.
Over enkele maanden wordt hij maar eventjes negentig. Dat is niet niks, negentig jaar.
Vergeleken met zijn ijzersterk geheugen is het mijne nu al een zeef.
Kijken we samen naar de Canvascrack, dan moet ik de duimen leggen.
Vraag hem wie de midvoor van Chelsea is, hij weet het, begin niet over Plinius de Oudere of
je krijgt de geschiedenis van Pompeï erbij, onvoorstelbaar dat brein van hem.
Omdat kleinzoon een studieopdracht heeft over Rock Werchter weet die knobbel van mij
wie Babyshambles, Bastille en Eels zijn, weet hij dat Muse en de Foo Fighters volgende zomer
het schone weer op de weide in Werchter zullen uitmaken.
Neen, beste vrienden, ik overdrijf geen zier, mio marito is een vergaarbak van kennis,
een vat vol parate kennis en toegegeven ook van tal van onnozelheden. 

Daarom dat ik beetje nieuwsgierig was toen ik zijn schaakmaat, Richard, gisterenavond hoorde vragen:
“Maar hoe flikt   ge dat om er vijftien jaar jonger uit te zien en meer bij de pinken te zijn dan ene van 60 jaar?”

“Door mijn vrouw” antwoordde mijn betere-ik “zij verwarmt mijn oude hart met duizend zonnen”. Ik smolt.
Niet door de warmte van mijn oven en kookplaat in de keuken, wel door de gloed van zijn woorden.
“Jawel, Richard, door mijn vrouw. Ik leef dagelijks in haar geuren, in haar heerlijke geuren.”
Ik zweefde in hogere regionen aan het aanrecht. Wie niet?
Tot hij vervolgde: “Je ruikt toch het konijn met pruimen dat nu aan het pruttelen is en de appeltaart in de oven?

Klet Mariette, onmiddellijk met de voeten op de aarde gebracht, die sakkerse hoogbejaarde belhamel van mij.
Terwijl ik in gedachten een passend antwoord trachtte te bedenken, dacht ik aan Stefaan,
aan de zo vertrouwde genegenheid en innigheid die hij en Simonne moeten ontberen omwille van die verdomde ziekte
en ik heb mijn belhamel niet van antwoord gediend, maar ben aan het snotteren gegaan… uit dankbaarheid.” TP

Dat zijn twee authentieke liefdesverhalen, TitiPoes,
recht uit de realiteit, kort en krachtig. Klet marjet, ik moet er van bekomen. 
Het eerste schrijnend. Het tweede bitterzoet.

het eerste koppel

Stefaan heeft slechts nog twee ankers in zijn denkwereld, zijn vrouw en zijn hond.
Als geen van beide in zijn gezichtsveld is, wordt hij zeer onrustig tot angstig.
Naar een WZC kan de hond niet mee. Uitgesloten.
Het besluit dat Simonne nu moet nemen: gaat zíj dan mee naar het WZC wonen
of stuurt ze Stefaan helemaal alleen zijn mentale jungle in? 
Zoals ik het zo bot  samenvat lijkt het de inhoud van een soapaflevering,
maar het is veel rauwer dan dat, want het is echt: Simonne  moet anticiperen, en dat is zwaar.
'k Durf niet denken hoe zwaar.

                     Het is uitzichtloos
               zegt het inzicht
               Het is wat het is
               zegt de liefde        (Erich Fried/Geert van Istendael)

het tweede koppel

Er is de hoge leeftijd van 1 partner. Dat is een fysieke realiteit.
Er is de dankbaarheid. Evenzeer een realiteit.
Bitterzoet, die twee realiteiten samen.

Zweven aan het aanrecht & snotteren aan het aanrecht.
Tragikomisch, maar dat zijn veel situaties in het leven.
En veel van die situaties hebben hun moment tussen de soep en de patatten,
bij het aanrecht. Op een aanrecht kan men leunen. Soms is dat nodig.
Want anticiperen kan plots heel zwaar wegen. 

               Het is alleen maar pijn
               zegt de angst
               Het is wat het is
               zegt de liefde            (Erich Fried/Geert van Istendael)

 ’k Heb beide verhalen een aantal keren herlezen en het is wat het is, zegt Erich Fried. 
Met die richtlijn zullen we het moeten doen. Denk ik. 

m – de tekst in het zwart is van TP, HiH-02/2015, bijgewerkt – http://hetmooistegedicht.blogspot.be/2012/04/erich-fried-was-es-ist.html