|
(…) afnemende kracht en lenigheid
Dat is bij mij danig inleveren. Zo voelt het ook. Het voelt als 'afscheid van mijn vaardigheden' ©WTL
Niet zozeer qua kracht, vooral qua lenigheid. Kracht heb ik nooit echt gehad, met 1m65 en toen 52kg.
Voor kracht rekende ik op anderen. Met de glimlach. Voor de kracht van anderen rekende ik op mijn glimlach.
Want het was een gunst mij te assisteren, newaar …
Ik compenseerde met lenigheid. Als er een pingpongballeke van onder de boekenkast gehaald moest worden
lag ik al op mijn buik om dat efkes te doen en dan sprong ik weer recht.
Ik kon overal onder, overal op en overal bij.
Iemand die voor mij een zak waspoeder van 25kg had verplaatst,
kon rekenen op aangenaaide knopen en bij afmonstering op een paar gestreken hemdjes.
Maar aan souplesse komt ook een einde.
Iets met iets in de gewrichten, dat wordt niet meer vernieuwd na verloop van tijd.
Of zoiets. 'k Heb die uitleg gelezen maar ik wil hem niet onthouden want het is allemaal waar.
Het leven is niet maakbaar en ik verslijt op een andere manier dan mijn zussen.
Gedeeltelijk door het genetisch materiaal van moederszijde. Gedeeltelijk door het beroepsleven.
Mijn coup de vieux / de slag van 'den ouderdom' is al gekomen toen ik nog 58 moest worden.
Tina en Laura hebben de constitutie van vaderskant.
Laura snapt dat maar Tina wil het niet zien.
Zij beweert dat het bij mij puur een kwestie van willen is … oja?
Een mens van 60+ zou per dag 5hrs moeten opwarmen, fitnessen, trainen en sporten
om de conditie van een 35-jarige te behouden.
Als ik per dag 5hrs met die dingen bezig moet zijn, om me 35 te voelen,
en ik moet daarna een dutje van 5hrs doen om te bekomen, waar is de winst ?
Het is gewoon belachelijk. Na het dutje kan men herbeginnen want
men is het 35-gevoel in de gewrichten alweer kwijt.
'k Weet niet wat het moeilijkste is, het afscheid van de vaardigheden
of de commentaartjes die er bij bovenop komen.
Commentaartjes van iemand die beter zou mogen weten.
m – HiH-03/2016, bijgewerkt -
|
