een doos met kinderjaren

Of men het een verzameling kan noemen, weet ik niet.
Het was een doos vol speelgoedautootjes, die allemaal min of meer gehavend waren :
'sporen van gebruik' of 'in gebruikte staat' heet dat nu.
Uren is hij er in zijn eentje mee bezig geweest.

De meest gehavende autootjes waren ooit de meest gekoesterde.
- Hij heeft maar twee wielekes meer Mama, en hij heeft tóch nog gewonnen!
Dat jongetje ging later de zachte sector in, dat kon men toen al horen. Het werd kine. 
Toen hij trouwde bleven zijn jongensspullen thuis achter.
Zo gaat dat.

Pas wanneer hun eerste kind geboren werd,
werd zijn kamer ingericht als kamer voor een kleine logé en
zijn jongensspullen moesten een nieuwe plek krijgen. 
Veel ervan mocht weg, voetbalsjaals, posters, sporttrofeeën, sweaters & T-shirts,
spullen uit zijn puberjaren, dingen waaraan hij zo gehouden had dat hij
zijn Moeder dure eden had doen zweren. Dat mocht nu plots allemaal weg.
Omdat de kleine nieuwe aardbewoner een kamer bij Oma & Opa nodig had.

Tijdens het opruimen kwam Ma bij de doos met autootjes.
Met die doos hield ze iets in handen dat gans anders was dan een paar sjaals of posters.
In die doos met autootjes zat een heel wereldje. Een dromerig wereldje.
In die doos zaten zijn kinderjaren.

Bij het volgende bezoek aan het huis met de boreling ging de doos mee. 
De zoon herkende de doos direct.
Terwijl hij ze opende glimlachte hij vaag, op dezelfde manier als toen hij kind was. 
Hij deed een stapje opzij om zijn vrouw te laten kijken.

De schoondochter keek in de doos, zag kapotte autootjes,
keek naar haar man, keek naar zijn moeder …
en men zag haar denken 'Wat doet die rommel in mijn huis'.

- Hier is hij nog te klein voor hé Ma, zei de zoon snel.
- Ja, zei de moeder zacht.

En toen was er koffie.

Bij haar vertrek nam ze zijn kinderjaren terug mee naar huis. 
Voor sommige dingen zijn dure eden niet nodig.

m - naar een gegeven van RD - EZW-02/2013, HiH-11/014 -