op de trein met Up with People

Het was in mijn pre-LM tijdperk, zomer 1981.
'k Zat in een zeer drukke periode, ook al was ik met verlof in België. 
'k Woonde toen nog in Brussel, en ik moest voor het een en ander in Antwerpen zijn,
de papieren waren me toegestuurd. Vier bladzijdes. En de bijeenkomst was dan-en-dan. 
Ik overliep de tekst en zag dat het vier zware boterhammen waren.
Die vier bladzijdes zou ik best grondig gelezen hebben.
Grondig geanalyseerd. Tot op het bot. Uitgebeend dus.
Maar ik had het druk, die teksten werden verschoven naar 'later'. 

De dag zelf heb ik de vier bladzijdes een tweede keer doorgenomen op de bus naar het station.
Het zou wel meevallen, had ik de indruk, het was minder ingewikkeld dan ik gedacht had.
Op het perron een derde lezing. Er kwam structuur in. Klaarheid zelfs.
De treinreis naar Antwerpen duurde toen ongeveer 40 minuten,
ik zag de situatie even zonnig als het weer, dit kwam in orde.
Nog 40 volle minuten om de tekst te absorberen, om te maken dat ik de inhoud kende.

Met de papieren in de hand wipte ik de trein in, koos een zitplaats en zette me aan het werk.
Achter mij kwam een groep jonge mensen die
de aanwezigen luidop goedendag wensten met een glimlach tot achter hun oren.
Die gekwekte blijde boodschap had al een belletje moeten doen rinkelen,
maar ik was gefocust op mijn taak, de vier bladzijden. 

Toen de trein het Noordstation uit reed waren ze klaar met rommelen en zitplaatsen wisselen.
Vanaf nu kon ik … en toen begonnen ze te zingen. Allemaal.
Met een gitaar erbij en ergens nog een opdringerige tamboerijn met rinkels ook. En ritmisch handgeklap.

Een van die frisse jonge mensen bleef me tijdens die decibels opgetogen aankijken. Met de pepsodent-glimlach.
Ik gaf een beleefd glimlachje terug. Na het nummer gaf ik een knikje en wou me aan de tekst begeven.
Wéér uitbundig gezang. 
Ik keek naar de joffer van dienst en schudde van nee, doe dat eens niet. Het is genoeg geweest.
Ô, wat had zij plots medelijden met mij.

- Mensen, zei ze in 't Engels, -ze ging er bij rechtstaan- mensen, hier zit iemand die niet van muziek houdt!
  Zing wat beter voor deze dame, zing wat blijer! Om haar op te beuren!

En zij brachten zo mogelijk nog verblijdender tonen uit.
Want opbeuren was hun taak in deze wereld, te beginnen met hier en nu, in deze treinwagon. 

Mijn stilte werd gestolen door mensen met een propaganda-programma. 
Ik zei dat we recht hadden op stilte en ik wuifde met de vier bladzijdes
die toevallig een indrukwekkende hoofding hadden. 
En dat mijn advocaten (ik had en heb er geen ene) hen daarover zouden informeren.
Het bleef eindelijk stil. Genadig stil.
De paar medereizigers en ik waren gered, dank zij de barokke hoofding van een schrijfclub.
Het woord lawyers had ook geholpen natuurlijk.

Halverwege moesten ze er uit want die dag
gingen zij in Mechelen den medemens verblijden met ongevraagde muziek. 
En ik kwam toe in Antwerpen met in mijn hoofd de vier bladzijdes tekst plus
een kant-en-klaar verhaal. 

m – HiH-04/2016 - https://en.wikipedia.org/wiki/Up_with_People
https://www.phoenixnewtimes.com/arts/behind-the-scenes-of-smile-til-it-hurts-the-up-with-people-story-6566320