iets over bezoek / visite

"Mag ik méé?"
Iedereen heeft die vraag wel eens horen zingen door een kinderstemmetje, denk ik.

Op bezoek gaan leek al eens interessant of chic, in kinderogen.
En in Nederland nog chiquer want daar heet het op visite gaan en visite is Frans.
Maar wás het ook zo interessant?
Na de taart of het koekje werd het voor kinderen een saaie bedoening
en dat gold evengoed voor kinderen in Vlaanderen als voor kinderen in Nederland.

Op jonge leeftijd was er het mee willen omdat we bij de grote mensen wilden zijn.
Later kwam het mee moéten omdat zij ons in het oog wilden houden.
En nog later werd mee moeten op bezoek een bezoeking. Dat is de gekende gang van zaken, denk ik.

'k Heb Jip & Janneke van het Net geplukt. Ik kon het niet laten.
Onderstaand stukje dateert uit de tijd toen jonge kinderen nog zonder gevaar
op straat konden spelen. Ik schat dat het geschreven werd in de jaren 50 of 60.
Nu zouden we ze de tuin in sturen, niet meer de straat op.
En die asbak … dat kan ook niet meer. 
Maar het blijft natuurlijk wel een beeldend miniatuurtje van Annie M.G. Schmidt.

          Moeder gaat op visite.
         “Mag ik mee?”, vraagt Jip.
         “Ach, je hebt er niets aan, zegt moeder, ’t zijn allemaal grote mensen!”.
         “Mag ik toch mee?”, vraagt Jip.
         “En ik ook?!”, vraagt Janneke.
         “Nou, vooruit dan.”, zegt moeder.
         “Maar als jullie vervelend zijn gaan jullie de straat op!”

         De kamer is vol dames en heren; ’t is verjaardag.
         Jip mag netjes op een stoel zitten, en Janneke ook.
         Ze krijgen een kopje thee en ieder een koekje.
         En dan gaan de mensen praten.
         Ze praten zo veel. 
         En ze praten zo lang.

         Jip kijkt onderwijl naar schilderijen.
         Er hangt er een met een groot schip.
         En een ander, met schaapjes op de hei.
         En Janneke zit de zool van haar schoentjes los te peuteren.
         Die is al een beetje los, en ze trekt eraan.

         Dan ziet Jip ineens de poes.
         En Janneke ziet haar ook.
         Een mooie grijze poes loopt daar onder de tafel.
         Jip laat zich van zijn stoel glijden en gaat ook onder de tafel zitten.
         En Janneke komt erbij.

         De grote mensen hebben het druk.
         Ze merken het niet eens.
         Ze praten en ze praten maar.
         Totdat opeens de hele tafel wordt opgelicht. “Oh, oh, de tafel gaat naar boven!”.
         Alle kopjes rammelen en de koekjesschaal valt op de grond. En ook een asbak.
         “hoo!”, roept iedereen, en ze pakken de tafel vast. En ze kijken wat er aan de hand is.

         Onder de tafel vinden ze Jip.
         En Janneke.
         En de poes.
         Ze hadden het net zo gezellig.
         En al de grote mensen moeten een beetje lachen.
         Maar moeder zegt:
         “Vort, de straat op! En je gaat nooit meer mee op visite!”  Annie M.G. Schmidt

m – HiH-04/2017 - http://www.vincentschutte.nl/page/18/