stilte kan men dirigeren

Steven ging bij het schoolkoor en zijn pa droomde al over Wiener Sängerknaben en zo
want de koorleider had iets gezegd over uitzonderlijk toonvast en stemkwaliteiten.
Mijn zusje Laura ging onmiddellijk van de mama- naar de moeder-modus :
"dat kind gaat bij het koor om zich te amuseren, en meer niet".
De Moeder had gesprokenen het leven ging verder.

Behalve zingen leerde Steven nog andere dingen in het koor.
Onder andere dat er over richtlijnen niet onderhandeld wordt.
Een koor is geen democratisch geheel.
Zeker niet wanneer men tien jaar is en al helemaal niet omdat men Steven heet.
Dat men stilte kan organiseren. Dat men stilte zelfs kan afdwingen.
Dat was nieuw voor Steven, gedirigeerd worden.
En dan nog gedirigeerd worden met gebaren.

In het koor werden ongeveer dezelfde principes gehanteerd als thuis,
maar nu door andere mensen en ook in een andere context.

Onder andere het gebaar voor stilte heeft toen danig indruk gemaakt op hem.
Hij bracht het gebaar mee naar huis en
dat werd uitvoerig getest op telkens andere aanwezigen, of hij stilte kon dirigeren.
Dat viel tamelijk goed mee. Het gezelschap was telkens meegaand.
Ten eerste, men blijft beleefd in het huis van een ander.
Ten tweede, dit was Steven.

Het gebaar ging zo: 
beide wijsvingers geheven, één, twéé, -
beide wijsvinger duiken naar beneden - stilte.
Op 3 is er plots stilte.

Daarbij keken wij elkaar met opeengeklemde lippen zeer opgetogen aan,
om hem vooral duidelijk te maken dat wij richtlijnen konden volgen.
Waarop hij tevreden iets anders ging organiseren in zijn wereldje
en ons achterliet in twijfel of het stiltegebod ooit opgeheven zou worden.

Laura heeft het gebaar opgenomen in haar opvoedkundige trukkendoos
en dat heeft jaren gediend.
De kinderen hebben geleerd dat men iemand laat uitpraten.
Zelf blijft men dan efkes stil.

…

Dat gebaar had ik tijdens de herdenking voor mijn ma op za-01/04 ook willen zien.
Stil. Men houdt het wat ingetogen.
Bij de buffettafel was Tina haar ontreddering aan het wegwerken met getater,
met continu kiekjesmakerij en gelach en in die hoek van de zaal begon de dienst op een fuifje te lijken.

Eén, twéé, - stil ?
Het gebaar ontging haar, het gekwek ging door.
Na twintig jaar werkt het gebaar niet meer.
Of het heeft bij haar nooit gewerkt, dat kan ook.

m – HiH-04/2017, bijgewerkt -