een blijspel voor vier dames (en vier heren) 

Als eens een stilte horen groeien?
De stilte groeide aan het uiteinde van de tafel waar de vier heren zaten.
Bij hun dames bleef het gesprek doorkabbelen.

- Waar ligt dan het Sint Paulus pleintje ? vroeg iemand van ons.
- Van waar komt ge? vroeg een andere.
- Van de Ankerrui.
- Parkeer ergens aan het Falconplein en doe de rest te voet.
- En dan?
- Op het Falconplein de eerste rechts, dat is de Verversrui en
  de eerste links, dat is de Oudemansstraat. Zo komt ge op de Sint Paulusplaats.

Bij de heren werd het stil. En het bleef er stil.
Met geen woord hebben zij zich gemengd in die uitleg.
Zij die gepassioneerd konden discuteren over de elvendertig afritten op de Parijse Periphérique
gaven over de Verversrui en de Oudemansstraat geen kik.
Zij leken in overpeinzingen verzonken, zij keken diepzinnig in hun bord dat leeg was.

- Zo loopt ge wel door 't Schipperskwartier, zei iemand van de dames.
- Ja, maar 't is de kortste weg, zei de andere.
- Ik ga gewoonlijk ook lang daar, zei nog een andere.
- Ge zoudt er van verschieten wat er op de Ankerrui allemaal geparkeerd staat over de middag.
- Ja, firmawagens ! lachte de ene.
- Met het logo er op en al !
- Die gaan daar over de middag hun boterhammekes opeten !

Hilariteit aan ons uiteinde van de tafel.
En stíl dat het bleef bij de heren ... onnozel stil.
Hun slecht gespeelde argeloosheid was bijna beledigend.
Alsof wij niet beseften dat zij heel goed wisten waar de rosse buurt van Antwerpen ligt.

m – HiH-10/2016,bijgewerkt -