In het huis van Laura en D moest de stilte al eens georganiseerd worden,
het was iets waar afspraken over gemaakt werden.
Soms werd het stilte aan tafel.
Soms werd het een stille namiddag.
Hoe dat in de praktijk van elke dag verliep weet ik niet, maar de intentie was er in elk geval.
Vooral wanneer de kinderen ouder werden en er gestudeerd moest worden was stilte belangrijk.

Lien had een neus voor de besognes van haar oudste broer
en zij hield de andere gezinsleden daarvan op de hoogte.
Ze denderde de keuken binnen en meldde luid en duidelijk
dat we stil moesten zijn omdat Pieter iets aan het voorbereiden was voor zijn stage.

De kamers liggen aan de andere zijde van het gebouw,
maar ze kwam aan deze zijde van het huis alvast zeggen hoe het ginder moest.
- Hoe weet ge dat? vroeg Laura.
- Ik was bij hem, hij heeft het gezegd.
- Waar is Steven, vroeg Laura.
- In zijn kamer.
- Maakt hij lawaai?
- Nee.
Aan Steven kon het dus niet liggen …

Lien was buiten adem van bezorgdheid over Pieter en zijn stage
en alles wat er mee te maken had, want hij zou
voor drie maanden naar Zweden gaan en dat schikte haar niet echt.

Uma (da's de jongste) stond appeltjes te snijden voor een taart en liet zich ook horen.
- Ge moet hier zo niet komen binnenstormen en iedereen doen schrikken, zei ze. Dat is niet stil.
- Maar hiér moet ge niet stil zijn! Gínder moet ge stil zijn! riep Lien en ze wees naar de andere kant van het huis.
- Hier ook, antwoordde Uma.
- Hier ook?
- Ja, antwoordde Uma kort.
- Ja? Waarom?
- Om-dat-dat-bé-ter-is, schreeuwde Uma plots.
Zo verdedigde zij haar Zen-moment met de appelschijfjes.
Gebelgd verdween Lien uit de keuken. Met slaande deur.

Uma is veel rustiger van aard dan Lien,
maar iemand die ietofwat keukenmes in de hand houdt
zou ik niet doen schrikken door roepend binnen te komen.
Ik keek naar Laura.
- Zo wordt hier stilte georganiseerd, zei ze laconiek.

Toen ging de telefoon. 

m – HiH-04/2017, bijgewerkt