|
‘t bezoek blijft plakken, ‘t bezoek buitenzetten
'k Moest dat vroeger al eens doen, gelijk mijn zus Tina ook,
alleen formuleerde ik het niet zo beschaafd als zij.
"Neem me niet kwalijk …" zo formuleerde zij dat.
Ik nam het mijn bezoek juist wél kwalijk dat ze me verplichtten onbeleefd te zijn.
"Mannekes, na dit glas zet ik ulle de deur uit!" Ziezo.
Als iemand niet uit zichzelf voelt wanneer het genoeg geweest is,
mag ik een ietske duidelijker zijn dan beleefd. Vind ik.
LM keek telkens ongelukkig wanneer ik het zei,
maar was wel opgelucht wanneer ze de deur uit waren.
En het waren telkens dezelfde twee hé.
In het begin bestond de man het nog
om een tegenwerping te maken (in ons eigen kot, begot)
- Oe? Golle zettoch oep congé…
Ja, wij hadden vrijaf van het schip. Ja, wij waren met verlof.
Maar dat betekende niet dat we met vakantie waren.
Er moeten 's anderendaags een aantal dingen doorgaan, boodschappen en huishouding.
Er zijn afspraken bij tandarts, oogarts, verzekering, garagist-&-etc.
Er zijn verplichtingen allerhande.
Een paar maanden Verlof in België, betekende niet dat we
een paar maanden vakantie konden houden.
Dat heb ik hen eens heel duidelijk moeten uitleggen,
dat verlof niet vakantie betekent.
En al betekende het vakantie, dan wou dat nog niet zeggen dat we moesten (blijven)
genoegen nemen met het gezelschap van mensen die zichzelf daarvoor prima geschikt vinden.
We zien die mensen niet meer sinds '99. Dat kwam door iets gans anders hoor.
Maar evengoed, het is wel rustig zo. We hebben hen nog niet gemist.
m – EZW-10/2012, HiH-04/2017, bijgewerkt -
|
