Een paar lentes geleden vond ik een klein doosje.

Om 08h30 kwam ik terug van het supermarktje op de hoek en ik zag
op het tuinpad naar de voordeur een piepklein kistje liggen. Ongeveer 4 of 5 cm breed.
Gelukkig kijk ik waar ik mijn voeten zet -ik moet wel- of ik had er op getrapt.

                          mini-werkbak  

'k Nam het bakje mee naar boven om het aan LM te laten zien. We deden het open.
Hij was vol bewondering voor de precisie waarmee de miniatuurgereedschappen gemaakt waren. 
De schaaf was scherp genoeg om een potlood te villen. (zie foto)
Iemand gaat hier naar zoeken, zei LM, iemand gaat dit missen. Dit is niet zomaar speelgoed.

Daarom hingen we een briefje aan de bel, op de voordeur én op onze brievenbus helemaal vooraan,
dat we het miniatuur-werkkistje gevonden hadden en dat we ook bereikbaar waren per telefoon nr 03/ enzovoort.

Het dinkje had ik in de blauwe rommelschaal gelegd, een keramiek die met mijn ouders ooit van Kreta meegekomen is
maar waarvoor ik tot mijn schande nooit echt een gebruik gevonden had. 
's Anderendaags wou ik het werkkistje meenemen om aan mijn schoonzussen te laten zien. Het was weg. Mysterie. 
Er had niemand aan de deur gebeld en niemand had ons getelefoneerd ivm de mini-gereedschappen. 

Het was een kabouterkistje, zei achteraf iemand die thuis is in dat soort dingen.
Had iemand van de kabouters dan gezien dat ik het opraapte?

Hoe ze zijn binnen geraakt weet ik niet, maar ze hadden hun gereedschappen terug.
Dat was natuurlijk het belangrijkste.
Én … alle scharnieren van al onze binnendeuren waren gesmeerd.

m – EZW-10/2013 – naar een idee van DSP - https://www.pinterest.com/pin/523050944203732633/?lp=true