Een paar weken geleden hoorde ik op de radio een interview met een acteur, ik ben vergeten met wie, 
en de man vertelde dat zijn zoontje tweetalig Engels / Nederlands opgevoed wordt.
Het jongetje spreekt Engels met zijn Britse Moeder  en Nederlands met de Vlaamse Vader.

Toen hij doorhad dat zijn ouders een verschillende taal spraken,
als ik me goed herinner was dat in de laatste kleuterklas, begon hij thuis te vertalen.
Wat niet nodig was, want de Moeder praat ook Nederlands,
zelfs in zijn bijzijn aan de schoolpoort, maar om een of andere reden had hij dat nog niet door. 

Zijn ouders vonden zijn vertalingen aanvankelijk schattig en ze lieten hem doen,
tot hun cent viel dat hun zoontje écht niet besefte dat zijn ouders mekaar wel degelijk begrepen. 
Mama spreekt Engels en ook Nederlands, Papa spreekt Nederlands en ook Engels. 
Omdat hem dat helemaal duidelijk te maken hebben ze van taal gewisseld.
Zij is Nederlands beginnen praten en hij Engels.
Maar die nieuwe situatie en accenten brachten het zoontje in de war: wie had nu weer wat gezegd ...

Nu doen ze weer als tevoren, en de kleine is weer op zijn plooi.
Hij snapt ondertussen dat zijn ouders mekaar wel degelijk verstaan.
Al kijkt hij soms nog op van zijn  bezigheden om te zien
of de ene het wel begrepen heeft wanneer de andere iets zegt.

-----

'k Vond dit een mooi verhaal en
toen dacht ik ineens : wacht tot hij groot genoeg is om te helpen in  & rond het huis. 
Dan begrijpt hij geen Engels of Nederlands meer, dan is hij gewoon Oost-Indisch doof.
 

m – EZW-11/2011, HiH-05/2017, bijgewerkt -