over een bijlage, geen blijlage

We hebben nog eens een krant gekocht. Een papieren krant.
Om ze zeker niet te vergeten stond ze mee op het boodschappenlijstje.
Zo zelden kopen wij nog een krant. Vanmorgen had LM ze bij.

Het was me om de extra-bijlage te doen.
32 blzs over het begrip moeder, over het verschijnsel moeder.
Het leek me goed om eens te weten wat beroepsdenkers daarover denken.
Zij worden ervoor betaald, dus leveren zij degelijk denkwerk. Hoop ik.
Denkwerk als vakwerk. De betaling is de proeve van hun bekwaamheid.
En al deze materie is verkrijgbaar voor de prijs van een krant. Wat zou ik aarzelen !

De extra-bijlage zat weggestopt ín de weekendbijlage.
Ik vond de extra niet direct.
Die voorpagina is nochtans markant genoeg, een moeder-vlek.

      

Heel efkes dacht ik dat in het supermarktje een buurtbewoner uit dit exemplaar van de krant
de extra-bijlage, de denkers, gepikt had. Maar in onze wijk stelen ze andere dingen dan denkwerk.
De alcohol staat achter glas. Boeken en de kranten met hun bijlagen lopen zo geen gevaar.
Dat is tot hier toe een rustgevende gedachte.

Moeders zijn er in alle soorten en gewichten. Kinderen ook.
De band tussen beiden kan liefdevol zijn, maar tegelijk ook grillig, verstikkend of ondoorgrondelijk complex.
Wie kan er beter vertellen over die bijzondere relatie dan de Nederlandse schrijver Arnon Grunberg?
In zijn ultieme moederroman zet hij twee mensen neer die elkaar zo dicht op de huid zitten
dat ze niet mét en niet zonder elkaar kunnen leven of sterven.

Arnon Grunberg over de mythe van de ideale moederband.
Met wetenschappelijke inzichten, een sofagesprek bij de psychoanalytica,
onthullende beelden en brieven, en een reportage achter gesloten deuren :

“Die baby, daar kreeg ik geen grip op. Ik wilde mijn kind niet meer zien.
Geef haar maar op voor adoptie, zei ik tegen de dokter. En laat me vooral niet alleen met haar.”

http://www.demorgen.be/expo/elke-moeder-heeft-haar-schoonheidsvlek-elk-kind-zijn-moedervlek-b96a1ed9/
http://www.demorgen.be/dossier/moedervlek/  

Daarom wou ik die 32 blzs bijlage, omdat het geen opgefokte blijlage is die ons
een goed gevoel of een bepaalde feeling of een zogezegde flair wil aanpraten. Of geluk.

Daar wordt ik dus gelukkig van, dat er een ongezoete versie kan verschijnen
tegenover het suikeren beeld dat bloed, zweet en tandengeknars verguldt, of
tegenover het suikeren beeld dat onverschilligheid en erger verzwijgt.
Niet elke vrouw met kinderen is een moeder.
Niet elk wezen met een moeder is een kind.

m – HiH-05/2016, bijgewerkt -