Gelukkig zijn is kunnen zeggen, je bent perfect voor mij, zelfs met je gebreken.  P²

Zou het kunnen dat zijn gebreken, die ik in het begin niet zag natuurlijk want
hij was perfect en zelfs meer, mij deden evolueren?

Eigenlijk waren het geen gebreken, er was een ontbreken.
Ontbreken kan bijgevuld worden.
Ik ving op en vulde hiaten en zo deed hij mij gaandeweg zelf groeien,
zonder dat ik het in de gaten had.

Op de andere 50% van onze gemeenschappelijke terreinen
was ik degene die moest bijgesleuteld worden
en nu denk ik soms, kermille,
waar is de tijd dat we nog over de maten van waterpomptangen praatten.
Of over legeringen.
Of waarom Bahco gereedschappen zoveel beter zijn.
Voor mij was en is dat boeiende materie …

De hiaten zijn vervaagd.
De gebreken zijn er nog, maar die zien we ze niet meer zozeer.
Eigenheden, heten ze nu. We vangen nu ook mankementen op.
Gewoonlijk in stilte. Gewoonlijk wel, af en toe niet. Want sóms he,
soms vindt hij mij weer even ambetant en astrant als in het begin.
En ik hem niet ?
Soms maken we ons nog druk over dingen die we al lang weten en kennen van mekaar.
Is dat dom, of houdt het ons wakker?

In elk geval, af en toe is het hier 'soms'. Meestal over iets stoms.

m – HiH-05/2016, bijgewerkt -