kinderspel?

Een idee van linzensoufflé bleef maar spoken in mijn hoofd.
Eerder het idee van linzen, niet de soufflé.
Want een soufflé is me te bewerkelijk, 'k begin er niet aan.
En wanneer een soufflé ineenzakt is dat telkens toch zo'n anticlimax.

Dat ik als seniora er nog niet mee leren leven heb dat soufflés ineenzakken,
is misschien voer voor de psychologen onder de koks.

Het toeval hielp een handje,
LM heeft ergens in de afgelopen weken drie blikken linzen meegebracht.
Linzen in blik. Ja, 'kweetet. Volgende keer de echte linzen.

-----   

Gisteren om 10h had ik nog geen enkel idee voor de middagsoep.
Geen idee, geen inspiratie, geen ingeving.
In de frigo keken de potten bouillon me aan alsof ik hen in hun overpeinzingen gestoord had.
In de vriezer lagen alle groentezakken te winterslapen, gezellig bij mekaar
en zij wensten duidelijk met rust gelaten te worden.
In het groentekarretje deden de ajuinen of ze me niet kenden.
Moedeloos slefte ik naar de berging.
Daar zou ik ook niet welkom zijn … Het pad van een huisvrouw loopt niet over spekjes.

Maar kijk, vlak bij het lichtknopje in de voorraadkamer
stonden drie blikken linzen, wakker en vriendelijk, zichzelf te promoten.
Met de glimlach groette ik hen terug.
Ik legde er een in mijn arm. Nu nog een recept.
Google hielp met een paar recepten en het blik mocht meelezen, zo blij was ik.

Het is een Napolitaanse linzensoep geworden.
Met passata, look en concentré erbij.
Napolitaine maison, wil dat zeggen, want er ging extra een poivron in. (eerst garen!)
Daardoor werd het een Napolitaine-Andalou. Mediterraan dus.

'k Proefde en er ontbrak iets, maar ik kon niet vinden wat.
Ik toog van de keuken naar het bureautje : 

- Van waar vondt gij die linzensoep zo lekker? vroeg ik LM.
- Van de Mineral Dampier, antwoordde hij verstrooid.

Terwijl ik weer naar de keuken stapte kwam het terug, herinneringen van '94,
de sfeer, de geuren van dat schip, de geuren van die keuken … komijn!
Nu werd het precisiewerk, want de komijn mocht de smaak van de linzen niet overklassen.
En het was nochtans zo simpel begonnen.

Liefst had ik het met een druppelteller gedaan, maar komijn laat zich niet druppelen.
Zo’n lepeltje dan, het barmanlepeltje van Manuel Wouters.
Waarom hebben wij nooit de juiste spullen in huis wanneer … een kreeftenlepel.
Dan komt zo’n ding tenminste eens van pas.
Met een kwart-kreeftenlepeltje en nog enkele tipjes van kwartjes
kwam ik tot een aanvaardbaar resultaat :
linzensmaak op de voorgrond
met onmiddellijk daarachter de poivron en de tomaat en
op de achtergrond, als baslijn, de komijn met de bouillon.

Achteraf besefte ik dat het afmeten ook met de achterkant van een koffielepeltje had gekund,
maar in de vaart van het ogenblik zou dat te simpel geweest zijn.

De soep was klaar. Het resultaat mocht er zijn, vond ik zelf.
Ik was tevreden, laat ons zeggen : drie op een schaal van vijf.
We konden aan tafel.
LM was in de wolken over de soep. Ze was helemaal juist, zuchtte hij.
Ze 'overviel' hem, jubelde hij. Zeven op vijf, zong hij.

Ach, wuifde ik bescheiden, voor iet-of-wat huisvrouw is zo'n soepje toch kinderspel!

m - HiH-12/2015, 05/2017 - bijgewerkt