rond 1980

Er was een etentje bij vrienden. In het midden van de tafel stond een draaischijf met kommetjes
met daarin sauzen en sausjes en toekruiden en kleine gesneden en vermalen frutseldingen
die men naar believen op het bord mocht leggen.

Toppié was erbij.
Misschien was ze toen nog wat jong om een maaltijd uit te zitten met de grote mensen,
toen allen in de saaie leeftijdscategorie 25-35.
Maar Toppieke was in een genadige gemoedsgesteldheid en
ze gedroeg zich de hele maaltijd welopgevoed.
Ze was de voorbeeldige dochter. Ze was een pronkdochter, die avond.

Het hielp natuurlijk dat die draaischijf er stond.
Geboeid keek ze naar de bewegingen van het plateau en naar wat daarop carrousel hield.
Draaien & stoppen en opnieuw, in haar ogen zeer onvoorspelbaar.
Vanop haar hoogte kon ze zien dat er onder dat plateau een tweede cirkel stond,
een houten ring met daarin het draaimechanisme.

- Hoe beweegt dat? vroeg ze aan Tina.
- Als iemand er aan draait, zei Tina.
- Onder de tafel? vroeg Toppieke verbaasd.
- Nee, gewoon wij, iemand van ons, kijk, zó.
En Tina draaide. Toppieke wou dat ook proberen, maar ze was nog te klein.
Ze kon niet bij de draaischijf.
- Straks, zei Tina, na het eten moogt gij ook draaien.
Daar nam Toppieke genoegen mee. Een modelkind, die avond.
- Wat ís dat? wou ze nog weten. Dat vroeg ze zeer nadrukkelijk.
- Een lazy suzy, zei Tina.
Toppieke liet de term tot zich doordringen.

Na het eten hielpen we de gastvrouw met borden en kommetjes en schoteltjes afruimen.
De lege lazy suzy mocht op tafel blijven staan. Dat was voor later.
Daarna verdwenen we allemaal naar de zithoek voor de koffie+.

Naar Toppieke hadden we geen omkijken, ze had gezelschap gevonden bij de hond des huizes.
Een hanteerbaar model dat tot aan haar knietjes kwam.

Bij de koffie+pousse was er kout en wederkout
maar misschien werd het tijd om Toppieke naar bed te brengen.

Het modelkind was op tafel geklommen en zat daar energiek met de lazy suzy te draaien.
Op de draaitafel had ze speeltjes van de hond gezet.
- Wat zijt ge aan het doen, Toppieke?
- Wij spelen soezieloezie! zei ze ernstig.

Wanneer een speeltje van de lazy suzy viel
wierp ze het weg van tafel en het hondje bracht het speeltje dan terug.
Daarop werd weer driftig gedraaid en soms vielen er wel twéé speeltjes.
Het hondje bleef geduldig en gewillig zitten, een eindje van de tafel weg.
- Hij speelt dat graag, zei ze nog rap.
Maar het was slapenstijd en ze werd van tafel geplukt.
Het hondje bleef alleen achter.

Tina verontschuldigde zich dat de kleine op tafel geklommen was,
maar de gastvrouw vond dat niet nodig.
- Laat maar, het kind heeft de middelpuntvliedende kracht ontdekt.
  En soezieloezie is toch een mooi woord?

Nog dagen heeft Toppié tegen al wie in haar buurt leefde
gesproken over de dingen die weg vliegen van de soezieloezie.
- Want die drraait óórr!

m – HiH-06/2017, bijgewerkt -