niet altijd even boeiend

Er waren ook saaie dagen aan boord, zelfs monotone periodes,
tijdens dewelke er echt niks gebeurde of te beleven viel.
Dan zou men van een simpel feit een evenement gemaakt hebben,
gewoon om de bovenkamer wat te bemeubelen. 
Dan moest ik mezelf er aan herinneren dat we die rust verdiend hadden.
Maar hoeveel rust verdraagt een mens eer het eentonig wordt ?
Mentale rust, bedoel ik, want fysiek waren we wel allemaal bezig. Ongeveer allemaal. 
Natuurlijk waren er boeken aan boord, en later ook videocassettes,
maar niet iedereen leest graag en het aanbod aan films was beperkt, zowel in aantal stuks als in genre. 

Saaie periodes overvielen ons eerder op een bulkcarrier dan op een tanker.
Bulk (stortgoed) is niet de meest dringende lading.
Er werd al eens doorgegeven aan het schip dat er moest vertraagd worden,
omdat de terminal ons nog niet kon lossen. De opslag kon ons er efkes niet bij hebben,
of er was een panne in de transportbanden … De ware reden kregen men zelden te horen natuurlijk,
en wij beneden al helemaal niet.

Maar dat er vertraagd werd merkten we wel.
Dat hoorden we ook van de matrozen van wacht natuurlijk,
die vertelden al eens wat er boven op de brug gebeurde.
Want het was toen nog echt upstairs-downstairs hé.

       Terwijl ik dit zit te typen besef ik ineens
       dat het niet altijd even duidelijk is over welke vaar-periode ik het heb.
       Over de 13 jaar vóór ik LM kende en dus in mijn eentje monsterde,
       of over de 17 jaar erna, toen ik LM kende en samen met hem monsterde.
       Want er is de pre-LM periode voor 1992 en de LM-periode vanaf 1992.
       Het bleven vrachtvaarders, maar het was een wereld van verschil,
       want ik woonde plots een deck hoger en ik at in een andere mess.
       Een kleine aanpassing jawel, maar na verloop van tijd
       kreeg ik serieus heimwee naar mijn oude routines en de kameraadschap van 'downstairs'.
       Vooral wanneer er dan oude bekenden bij de crew waren.
       Het heeft ongeveer twee jaar geduurd eer ik daar helemaal over was. Soit.

In de pre-LM periode werd ik gemonsterd via de Pool der Zeelieden,
een wervingsreserve van waar de rederijen de lagere bemanning betrokken.
Dwz dat we op elk soort vrachtvaarder konden geplaatst worden.
Later, met LM waren het vooral tankers. 

Bulkcarriers (stortgoed) vaarden meestal veel trager
en wanneer dat in de doldrums moest gebeuren was het helemaal saai.
Spiegelgladde zee en vaak een wolkeloze hemel. Dagen aan een stuk.
De eerste dag is dat hemels. De derde dag voelt het leeg. De vijfde dag wordt het onheilspellend,
alsof het afstompend zicht nooit nog zou voorbij gaan. Niks dat de blik vasthoudt. Geestdodend.

foto van 't Net 

Dan bleef ik op de poop al eens kijken naar het kielzog, om te kijken of er nog niet wat meer vaart in zat …
Dan hielden we mekaar bezig met flauwe bedenkingen : er zijn mensen die duur geld betalen voor een reis,
om dit soort weer te kunnen meemaken, wij wórden er tenminste voor betaald.

Op een keer kwam ene Ludo aan het ontbijt.
Die gast was uit zichzelf al een onverstoorbare slome,
en zelfs híj was uit zijn hum, al van 's morgens vroeg.
Hij bromde iets over 'die speedboot hier'.
Speedboot. Over een gevaarte van 75.000 ton laadvermogen.
Heel de tafel schoot in een lach.
Als het voor Ludo al traag ging, dan was er toch iets hé.

Tja, van kleinigheden maakten we een gebeurtenisje, op zulke dagen. 
Er waren de stormdagen, maar het andere uiterste bestond ook : de oersaaie dagen.

m – HiH-06/2015, bijgewerkt -

doldrums : De intertropische convergentiezone staat ook bekend om zijn rustige perioden.
Dan kan de wind soms dagen of weken zeer zwakjes waaien, of zelfs helemaal gaan liggen. wikipedia