contact met de buitenwereld

Toen ik een tijd geleden materiaal verzamelde over scheepstrappen en ladders
ben ik veel uren zoet geweest, ook met andere dingen die ik terug doorgenomen heb.
Hieronder een mail naar een bevriende stuurman aan boord van een ander schip.

Het schip was in de buurt (binnen radiobereik wil dat zeggen, het kan mijlen ver weg zijn hoor)
en Bert had me tijdens zijn wacht (12h-16h) opgeroepen.
Gewoon zomaar, om een babbeltje te doen. Stuurlieden doen zoiets al eens.
Temeer dat hij daar de enige Belg en Nederlandstalige aan boord van dat schip was.

Die namiddag ging de telefoon in de cabine, of ik naar de brug kon komen,
want er was een radio-oproep voor mij. Voor mij?
'k Dacht direct het ergste natuurlijk : er is thuis iets gebeurd met mijn ouders.
- Radio-call from Belgium? vroeg ik in verhoogde staat van dinges.
- No, from Youlas. Youlas? Youlas … kennen wij iemand die Youlas heet?

Maar 't was dus Bert die een praatje wou maken.
LM was aan het werk, hij kon niet naar de brug komen. Toch niet voor een babbeltje.
's Anderendaags heb ik Bert gemaild, persoonlijk vind ik dat gemakkelijker,
dan luistert er tenminste geen halve oceaan mee.
Op al die schepen allemaal stuurlieden die zich tijdens hun wacht staan te vervelen.
Meeluisteren op de VHF is tijdens de lange overvaarten zowat de oceaansport.

Het is een typische mail onder scheepslui, doorspekt met Engelse termen,
vooral feitenmateriaal vermelden, bondig en in cijfers waar mogelijk, gebald eigenlijk.
Weinig sfeerbeelden geven en vooral versluierd schrijven, want de rederij (de werkgever) leest mee.

De mail dateert van 2008-07-02-wo. De namen zijn gewijzigd.
Een staal van correspondentie onder zeelieden :

Hallo Bert,

Gisteren aan de VHF was ik een beetje uit mijn lood geslagen, zo out of the blue telefoon ... maar wel heel plezierig.
'k Voelde me gelijk een grote, efkes staan VHFfen op de brug.
'k Kan me voorstellen dat zelden Nederlands kunnen spreken na verloop van tijd begint te wegen.
Een mens zou zich kunnen troosten met de gedachte dat zijn Engels er dan op vooruit gaat,
maar of dat werkelijk het geval is weet ik nog zo niet.
Heeft iemand al een welsprekendheidstornooi gewonnen voor Scheepsengels-Met-Anderstaligen?

Toen ik gisteren aan onze 2^de stuur vroeg van op welk schip gij belde zei hij: YOULAS.
- Youlas? How do you spell it? HELLAS dus.
-----
Gisteren tijdens de coffeetime gaf capt PR een blad papier
met daarop in grote letters het nieuw mail@dres voor LM en mij.
En hij vertelde dat het niét aan de Grieken lag, maar dat in Antwerpen op kantoor
'iemand' gewoon vergeten was de aanvraag door te sturen naar Griekenland.
'Gewoon' vergeten? In Antwerpen. Op kantoor. Tja.
Van waar dan het fameuze verhaal komt over de vier-weken-wachten-procedure, dat weten we niet.
Misschien is het een (moderne) scheepslegende? Het is al wel gebeurd, hier aan boord en elders.
Algus (de messman) heeft zes weken moeten wachten eer er iemand in gang schoot.
LM & ik hebben na acht dagen al een @dres. Er is dus progress.
-----
We zijn aan boord sinds zondagavond 22/06, Durban.
De travel startte za-21/06, om 15h op Zaventem zijn.
Daar begon het al: één van onze valiezen woog 31,5 kg en dat was 0,5 kg teveel.
De dame aan de balie kon de valies niet laten doorlopen op de band,
die 0,5 kg teveel doet verderop het systeem blokkeren, beweerde ze.
Een paar spullen getransfereerd naar een valies van Nicky (echtgenote van capt PR),
zij had nog een beetje ruimte vrij in een valies.
Wat we zonder haar vrije ruimte hadden moeten beginnen weet ik niet.

Over Heathrow naar Johannesburg. In Jo'burg moesten we van terminal veranderen.
Dat hebben we zelf moeten oplossen want de jongen van het agentschap
was verdwenen met twee andere groepen die hij moest doorsluizen en ons was hij blijkbaar vergeten.

Om te beginnen hadden we die jongen bijna gemist.
We stonden al aan te schuiven in de serpentine naar de immigratieloketten, toen we ene zagen langs sleffen
met ónder zijn arm een bordje waar CAPE FLIX op stond. Dat moet de naam van dit schip voorstellen.

Hadden we al een rij verder gestaan hadden we hem niet zien langskomen.
En we stonden in de verkeerde rij natuurlijk, we hadden via CREW moeten passeren, niet via Immigration,
vermits wij crew-in-transit zijn (geen retour ticket hebben).

Hij versast ons via CREW en we halen onze bagage op.
Die ging niét automatisch naar Durban. Gelijk wat ze in Zaventem beweren.

Na +/- 45 min op dat manneke wachten in de bagagehall hebben we zelf onze weg gezocht, ttz:
LM heeft een Airport Assistant gevonden en die meneer heeft ons, slaapwandelaars, naar de juiste desk
in de juiste terminal geloodst.
Of we het alleen zouden gevonden hebben weet ik niet, er waren verbouwingen aan de gang.
Dat vergrootte de wirwar nog.

Dat gebeurt dan allemaal
wanneer een mens suf is van een nachtvlucht & door het gebrek aan slaap,
wanneer de alertheid low-low level is.
Al goed dat we met drie waren, drie suffe koppen krijgen samen al eens een nuttig idee:
dat het  daar in de bagagehall hoogtijd werd om zelf in gang te schieten, bvb.

We hebben onze aansluiting gehaald, maar dat was niet door toedoen vh gastje van het agentschap.
Wel dank zij de Airport Assistant.
-----
In Durban ging het iets vlotter, nadat de chauffeur van het agentschap bekomen was van zijn verbazing.
Op zijn blad stond "LM xyz + 2", drie zeelieden moest hij oppikken.
Dat die "+2" van de vrouwelijke kunne waren ging er niet zo vlot in.
Hij betrouwde het niet: hadden Nicky en ik de vliegtickets ingepikt van twee zeemannen?
En reisden wij dan niet onder een alias?
Ge zaagt het hem denken : illegale stowe aways in zijn busje.
Snugger ventje, zal het nog ver brengen.

Na veel "but" en "yes but" was hij bereid buiten LM ook ons twee mee te nemen, zij het niet van harte.
Alles oké, alles under control, dachten wij. Edoch!
De chauffeur liet ons kiezen: ofwel wachten in het agentschap, ofwel wachten aan de storesboot.
(Wachten op de mensen uit Bulgarije, ch.off & 2°Off)

Wachten op de kaai zagen we niet zitten,
daar is waarschijnlijk geen schaduw, geen sanitair en niks te consumeren.
Wachten in het agentschap dan? Wel schaduw, maar evengoed niks te drinken.
Dat we danige honger hadden, probeerde LM.
No problem, ze konden food laten komen van een take-away.
Zonder het nodige gerstenat dan. (?)

En toen ... toen vond Nicky dat het genoeg geweest was.
Zij zette haar telefoon aan en belde voor ruggesteun naar haar echtgenoot,
rechtstreeks naar de capt himself. De capt belde naar het agentschap.
Als backup kon dat tellen blijkbaar, want plots mochten we
onze bagage afzetten in de 'lounge' van het agentschap en werden we
vlotjes naar een shoppingcenter gereden waar ze op de dakparking
de nodige horeca huisvesten. We waren gered.

Twee uurtjes op een terras in frisse bries, met uitzicht op de groene heuvels &
met de nodige versterkingen en we konden er weeral tegen voor een tijdje.

LM & ik kunnen iedereen aanbevelen met Nicky op travel te gaan,
letterlijk tot de andere kant van de wereld.
Jammer dat we de bedragen in Rand verkeerd interpreteerden, we zaten met USD in ons hoofd.
Later bleek dat we maar 10 euro lunch/pp hadden besteed.
We hadden gerust kreeft kunnen nemen. Niet veel duurder in Durban.

Busje, bagage, busje, bootje -> basket -> schip.

Eindelijk aan boord. Doodmoe na 36hrs wakker, maar opgelucht dat we
er zonder al te veel perikelen waren geraakt. Bagage incluis.
'Ze' hebben wel iets geprobeerd met een koevoet, maar openbreken is niet gelukt.
-----
Laden in Forcados zo 06/07.
Bunkeren, audit & crewchange in St. Eustatius, datum(?).
Lossen in Texas City, binnen een week of drie.
-----
LM heeft een verzoek: of ge ulle crewlist wilt mailen naar hier.
Op de brug hebben ze geen, dixit onze 2^de stuur. Mss zijn er nog bekenden aan boord vd Hellas.
En ik heb ook nog een vraagje: zijt ge met de caravan naar Normandië geweest?
Vorige zomer in Antifer vertelde ge dat ge iets in die zin van plan waart.

Groetjes, LM & m

HiH-06/2017, bijgewerkt - https://en.wikipedia.org/wiki/Marine_VHF_radio