|
zee - zeewater - zwemwater
Het nadeel van clichés is dat ze waar zijn.
'k Zou het graag anders zeggen maar : de wereld ís klein.
Toen ik een aantal dagen geleden binnen het thema zee
iets over een druppel zeewater aan het ineen knutselen was,
dacht ik aan ander zwemwater, of niet-zwemwater,
zwembadwater en aan een aantal verhalen die zich ooit in een zwembad afspeelden.
Ik had de zomer van '77 voor ogen.
We gingen elke zondagochtend zwemmen met een flink aantal mensen.
Op zondagochtend was het er zeer rustig, we hadden het bad ongeveer voor onszelf.
Er was iemand bij die kon sierduiken, of kunstduiken, of hoe het heet.
Zijn naam is me pas een dag of drie geleden te binnen geschoten : G.
Zijn familienaam wou niet mee boven water komen.
Het was elke zondag afwachten of G zou willen springen.
Het hing er van af wat hij de avond tevoren uitgespookt had.
Of hij zijn concentratie kon vinden, op een zondagmorgen.
Want eigenlijk waren we daar allemaal een beetje om onze kater weg te zwemmen.
Soms was Toppiéke erbij, toen 5j, de dochter van mijn zus Tina.
G deed meestal eerst wat sprongen van de lage springplank.
We zwommen en we speelden en we lachten en het leven was fantastisch.
G zijn sprongen werden gaandeweg intenser en
wanneer hij de ladder van de hoge springplank op klom,
wisten we dat het menens was. Dan werd het tijd om te zwijgen en om te kijken.
Op een keer stond ik samen met Toppié aan de korte kant, aan de diepe kant.
Ik bewonderde hoe G dat weer eens krachtig en tegelijk sierlijk volbracht.
Toen ik weer naast me keek, was de kleine weg. Ik gilde het zwembad bijeen, TOPPIÉ IS WEG.
De jongens hadden ook G staan bewonderen maar ze doken wel allemaal direct het bad in.
Ik bleef aan de kant staan om te kijken of ik ergens iets kon zien.
In de stilte die volgde kwam er een stemmetje van aan de rand, vlak voor mijn voeten,
daar hing Toppiéke rustig met twee handjes aan de greep van het bad.
Een nat snuiteke dat naar boven keek en vermanend zei, "ik ben iérr óórr maarrrt" ...
Ik heb haar bij de armpjes naar boven getrokken (foei) en
toen heb ik haar ongeveer plat gekust van opluchting.
----
Ze stond vlak naast mij, maar ik keek naar boven,
naar de hoogste springplank om nog eens een spectaculaire duik van G te zien.
Ondertussen sprong het klein ratje naast mij ook het water in. En dat had ik niet gemerkt.
Terwijl ik het zit te typen krijg ik weer rillingen.
Ik had haar hand moeten vasthouden. Ze kon al wel zwemmen, maar toch.
----
Toen ik tien dagen geleden dat alles aan het overdenken was,
vond ik het erg dat ik me de familienaam van die gast niet kon herinneren,
want hij was er toch elke zondagmorgen bij, die zomer van '77.
En eergisteren kwam er een mail van Tina, uit Frankrijk, of ik ene GJ ken …
Een Belgische vriendin die ginder woont had naar hem iets gemaild over Tina,
waarop de GJ in kwestie vroeg of Tina-zus-&-zo
misschien familie was van een zekere maart-zus-&-zo.
Ja dus.
Tina vraagt me per mail of ik een zekere GJ ken. Ik bleef naar het scherm, naar die mail staren.
Tien dagen geleden zat ik te denken aan heel die periode en een week later duikt hij op.
Na bijna 40 jaar. Met familienaam en al.
Zo kort na dat denken over zwemmen.
Ik vroeg Tina of hij ooit sierduiken gedaan heeft,
om zeker te zijn dat we het over dezelfde hadden.
Volgende mail : Yep, sierduiken, toen-en-dan.
Studies : daar-&-daar.
Dat issem. GJ !
Ze vroeg vandaag of ik buiten die zomer van dat zwemmen
nog andere herinneringen had aan hem. Zij noemt het memories.
Jawel. En daar ben ik ongeveer heel de dag mee bezig geweest.
Het was een zomer van '77, dat zwemmen op zondagmorgen,
want in de zomer van '78 was ik al bij de koopvaardij, dus weg uit België
Wat ik me verder nog herinner over GJ is dat hij een soort oprechte vriendelijkheid uitstraalde.
Niet de sociabele ego-vriendelijkheid met de blikkerende tanden-glimlach en het opgepept gekwek.
Ook niet de gewiekste nep-vriendelijkheid van ene die maar aan één ding denkt.
Er was iets authentieks aan die gast. Er ging rust van hem uit. Actieve rust, bedoel ik.
Integriteit ook. Misschien omdat hij een vijf jaar ouder was?
Ik had graag dat hij erbij was. Dan leek het leven efkes meer hanteerbaar.
Alsof GJ op de uitkijk stond, zodat wij ons met onze eigen kleine zaakjes konden bezig houden.
Ik herinner me iets in de woonkamer van het Groot Huisje,
iets met WV en ik. Er was een gedachtewisseling, en GJ zat daar toen bij en volgde,
zonder een woord tussen te komen.
Ik had het over de redenering en WV speelde het persoonlijk.
Nu, dat kon ik rustig pareren, dat soort gedoe had ik van kleins af meegemaakt met de père.
GJ zei achteraf dat hij mijn helderheid bewonderde. Dat begreep ik toen niet.
Ik ben toch in het defensief opgegroeid.
Tegen gebrul of ander alfa- & ego-gedoe bestaat maar 1 middel : nadenken en rustig blijven.
En GJ gaf daar toen op dat moment bevestiging voor.
Ja, ik heb nog een 'memory' over hem.
Maar die zet ik niet op schrift. Laat ik stellen dat hij
not only a gentle man but also a gentleman was.
Een zeldzaamheid in die tijd.
Ik hoop dat het leven een beetje vriendelijk geweest is voor hem,
want dat was die jongen van toen waard.
Wat vreemd dat via twee tussenpersonen in amper tien dagen tijd plots
1000 km en 40 jaar overspannen wordt tussen GJ en mij.
Waarom juist nu? Wie of wat bedient dat raderwerk?
m - HiH-07/2016, bijgewerkt -
|
