omdat het ‘kiebelde’

De snotneus was twee en zeer zelfredzaam ook al dribbelde hij nog. 
- Geef eens een kus, zei de mama. 

Kus, dacht hij. Kus!
Zijn snuiteke verhelderde en onmiddellijk dribbelde hij mijn kant uit.
Ik was gevleid door zoveel bereidwilligheid, blijkbaar inspireer ik vertrouwen,
klein grut voelt zoiets aan newaar …. Deze en andere glorieuze gedachten verblijdden mijn hart.

Met zijn twee handjes nam hij de mijne. Ô, wat was ik gecharmeerd,
hij kon zelfs niet wachten tot ik hem op de schoot genomen had.
Ik zou zowaar een handkus krijgen … Wat een schatje!

En toen grondig, in twee bewegingen, veegde hij aan mijn hand zijn neusje af.
Daar ging mijn zelfbeeld.
Hij had een 'kiebel' in zijn neus en die moest weg, meer was dat niet, zei de Oma.

De mama keek wat gegeneerd en kwam met een zakdoekje.
De Oma stelde haar gerust en zei dat maart daar wel tegen kon.
En ik zat te schudden van het lachen, met al mijn glorieuze gedachten …

Op dat ogenblik kwamen Opa en zijn tweede echtgenote binnen.
Niet echt oma-materiaal, die echtgenote. Te jong ook.

De dribbelaar zag een andere hand binnen bereik en ik wou de kleine tegenhouden.
Er kwam een knipoog van de mama dus liet ik hem gaan,
jawel, neusje afvegen.
Er volgde een gilletje.
Haar hand was niet bestand tegen snotneusjes. 

m - HiH-12/2016, herzien - 'kiebel' © SK