aangestaard door het wit blad 

In de moderne tijd heet het 'aangestaard door het wit scherm',
wanneer de inspiratie het efkes laat afweten.   
Dat wit scherm vind ik zo erg niet. Ik zie het niet echt want
tijdens het typen hou ik mijn ogen op het klavier omdat ik niet kan blindtypen. 

En op het klavier is het veel erger gesteld dan op het scherm, geloof mij.
Daar word ik met stil verwijt aangekeken door 26 zwarte lettertoetsen.
Ze zien me vandaag efkes niet graag. En de leestekens doen mee natuurlijk. Zo zijn ze.
Leestekens zijn al even rap beledigd als letters, dat is algemeen geweten. 

De cijfertoetsen en de functietoetsen staan erbij, kijken ernaar,
en grinniken en grijnzen en smalen. Als ze konden zouden ze nog dat merengue danske doen ook. 
- Ze weet met haar lieve lettertoetskes geen weg. Ha !
- Ze zit in de knoei. Ha !
- Ze weet niks te typen. Ha !
- Z' is ni goe bezig hé …   Dat laatste komt van de numlocktoets.
Die die toets doet al jaren hautain omdat ik nog altijd de cijfertoetsen bovenaan gebruik. 

En mijn arme letters zwijgen, verongelijkt en ook nukkig omdat ik
niks onderneem tegen de hooligans op het klavier.
Ze zwijgen, ze durven niet anders met het toetsengeweld rondom hen.

Een wit scherm? Erg?
Een 100-tal zwarte knoppen die balorig doen, dát is pas erg.

m - HiH-06/2015,02/2017, bijgewerkt