verlies van tafelmanieren

Het woord kinds mag niet meer gebruikt worden maar
de vaardigheden die er nog niet zijn bij een jong kind en
de vaardigheden die er niet meer zijn bij de dement persoon
hebben één ding gemeenschappelijk, het woord NIET. 

De tafelvaardigheden zijn er niet en hulp is geboden of er komt ondervoeding van.
Toen door de voortschrijdende dementie de tafelmanieren en later ook
de tafelvaardigheden van mijn schoonmoeder begonnen afnemen
en dan wegbleven, was ik blijkbaar de enige die daar weinig problemen mee had.
Ik kon daar relatief goed mee overweg. Lepeltje per lepeltje, en niet te snel.
Mijn schoonzussen deden daar soms onwennig over.
Ik niet want ik had niet echt een gemeenschappelijk verleden met de moeder van LM.
'k Wist enkel dat ze van mij ooit een standbeeld zou krijgen.
Al was maar een monumentje in woorden, af en toe.

Toen mijn Pa zijn tafelmanieren verloor
en met beverige hand hulpeloos zat te morsen was het gans anders natuurlijk.
Toen dacht ik schamper : zie hem daar nu zitten, de huisdictator, de tafeltiran uit onze kinderjaren.
En bij de volgende lepel die hij slurpend naar binnen smakte
vulde mijn kop zich met alles wat dat creatuur ooit aangericht had.

m – HiH-10/2016, nagekeken -