wat ongerustheid zoal doet met een mens

Een tijdje geleden, naar aanleiding van een concrete situatie
zocht ik eens op hoeveel aanverwante begrippen er zijn voor ongerustheid. 
Rechtstreeks : Zes.   Angst - Zorg - Vrees - Bezorgdheid - Schrik - Onrust.   
Onrechtstreeks : teveel om te tellen.
Kijk maar : http://synoniemen.net/grafisch.php?zoekterm=ongerustheid 

De blauwe pijlen in de grafische voorstellingen zijn de Zes,
indien nodig wat schuiven met het groen cirkeltje,
tot alle zes de blauwe verbindingslijnen duidelijk in beeld staan. 

Men krijgt het benauwd van bezorgdheid en de paniek ligt te loeren.
In paniek doet men dan de verkeerde dingen.
Zo heb ik ooit eens op een maandagmorgen om 02h iemands moeder gebeld,
om te vragen of hij misschien een dag later naar Brussel kwam, omdat hij nog altijd niet 'thuis' was.
En anders moest ik alle ziekenhuizen van de stad bellen. 

Zijn moeder was niet blij dat ze wakker gebeld werd en was helemaal niet blij
te vernemen dat zoonlief al een half jaar een verdiep hoger op kot was, namelijk bij mij. 
Kapitale fout hé, de verkeerde persoon bellen,
ongerustheid verstoort het helder denken want de emotie neemt over. 

In deze tijd zou men ook de verkeerde persoon mailen voor informatie.
Da's ook bijna gebeurd onlangs.
Gelukkig hield toen iemand het hoofd koel en de informatie kwam een dag later vanzelf.
Opluchting alom.

Ongerust worden over correspondenten
is nog een stapke eigenaardiger dan ongerust worden
over personen met wie men rechtstreeks contact heeft. 

In juni (2015) kreeg ik plots geen respons meer van een correspondente.
Niet dat we dagelijks mekaars mailbox vullen met diepzinnige praat,
of met futiliteiten die op woensdag de week in twee hakken (erbarmen, nee!)
maar zo om de twee dagen gaan er wel cartoons en linken over en weer.
En daarop komen dan de leesbevestigingen
en af en toe wat snedige commentaren en wat informatie,
maar dat hoeft niet echt want de leesbevestiging is een antwoord op zich.
Meer is niet nodig want zo weten we van mekaar dat de andere er nog is.

Op een dag in juni bleven de leesbevestigingen uit. De leefbevestigingen.
Twee dagen, drie dagen, vijf dagen.
Wetende dat ze ziek was heb ik toen voor mezelf afscheid van haar genomen,
waarschijnlijk was er een plotse wending in het verloop van de ziekte
en ik wou niet nog eens twee jaar treuren over het verdwijnen van een correspondent.

Daarom accepteerde ik de stilte en de vijfde dag ben ik gestopt met dingen zenden.
Ik kon de ongerustheid en het ongewisse niet aan, dus legde ik me neer bij haar verdwijnen.
Dat was wel zwaar werk. Maar het moest, want ik kon die stilte anders niet bolwerken.

De achtste dag was er plots een rist leesbevestigingen. De ene na de andere.
Wat was er gebeurd :
haar bloedwaarden waren zo goed dat ze een reis van acht dagen geboekt had en vertrokken was.
Zonder efkes iets te laten weten.

Ze was terug.
Ik was blij voor haar, met de reis, maar dat was het dan.
Ik nam nota van haar terugkeer.
Verder voelde ik niks.
Geen opluchting, geen verademing, blijdschap of contentement.
Er was iets veranderd.

De correspondentie is er nog, maar de grappen en de gloed zijn er uit.
Ik hoop dat ze het verschil niet merkt.

m – HiH-08/2015, bijgewerkt – voor wijlen FIV