een legende ~ via IFP

“Vrouw Barbara was weduwe geworden: haar 5 kinderen werden aan het werk gezet om niet te vervallen in armoede.
Bijna dag en nacht draaide het spinnewiel in het huis. Serena, de oudste dochter deed flink haar best,
maar voelde goed aan dat het harde werk niet voor een blijvende oplossing kon zorgen.
Daarom bad zij elke avond in stilte tot de Heilige Maria en deed een belofte: indien zij haar familie zou helpen,
dan zou zij afzien van elke vreugde en hoop die zij in haar hart koesterde. 

De lente breekt aan. Om te bekomen van het harde werk krijgt Serena een vrije dag
en zij gaat een wandeling maken met haar jeugdvriend, Arnold.

Terwijl ze uitrusten, gebeurt er plots iets heel bijzonders.
Een legertje spinnen, strijkt neer op het hoofddoek van Serena
en met verbazing stellen zij vast dat uit het heen en weer geloop van de diertjes
een web geboren wordt met figuren, vogels en bloemen.
Plots verdwijnen de spinnen: het ragfijne werk blijft achter als bewijs dat het geen droom was.
Voor Serena is dit duidelijk een teken van God. Als eenvoudige spinnen zo'n werk kunnen maken,
dan moet een mens daar toch ook toe in staat zijn? Arnold maakt met enkele takken een houten raamwerk
waarop het doek met het web werd vastgemaakt en Serena neemt het mee naar huis. 

Diezelfde avond nog zet zij zich aan het werk.
Wanneer Arnold haar de volgende morgen komt opzoeken, zit ze hopeloos in de war met al de fijne zijden draadjes.
Hij stelt voor de draadjes te bevestigen aan houten stokjes.
Het over en weer brengen van de stokjes, de eerste kantklosjes, verloopt eerst nog wat onhandig,
maar na enige tijd is het als het ware kinderspel geworden. Het eerste kantwerk was er.
Arnold tekent dan andere motieven en de eerste werkjes worden aan rijke kooplieden verkocht.
Weldra wordt het kantwerk een veel gevraagde en duurbetaalde waar.
Het is voor Serena een hele opgave om aan de vraag te blijven beantwoorden en daarom
leert zij het kantklossen aan haar zusjes aan. De welstand komt terug in het gezin.

Een enkele maanden later is Arnold erin geslaagd zijn meesterwerk klaar te krijgen
dat hem toelaat erkend te worden als volwaardig beeldhouwer.
De jeugdvriendschap met Serena is bij hem uitgegroeid tot echte liefde en hij vraagt haar ten huwelijk.
Groot is echter zijn verwondering als hij door haar wordt afgewezen, terwijl zij toegeeft van hem te houden.
Voor Arnold breekt een moeilijke tijd aan. Het jaar verloopt en het wordt weer lente.

Om de verjaardag van de wonderlijke gebeurtenis te vieren trekt Serena, ditmaal alleen,
weer naar de plaats waar haar een goddelijk teken werd gegeven.
Daar denkt zij terug aan Arnold en vraagt de Heilige Maria ervoor te zorgen dat hij niet langer zou lijden.
Plots zijn er terug de honderden spinnen. Evenals het jaar voordien
beginnen zij op haar zwarte hoofddoek een bijzonder web te spinnen. Aandachtig kijkt ze toe. Het is een bruidsboeket.
De spinnen blijven doorwerken met een ongekende ijver en rond het bruidsboeket verschijnt een tekst
die pas leesbaar wordt als de spinnen weer verdwenen zijn: "Serena, ik ontsla je van je belofte."
Serena barst in snikken los. Het zijn tranen van dankbaarheid en vreugde. 

Arnold was haar gevolgd en had zich verscholen gehouden in het struikgewas.
Haar snikken doet hem evenwel zijn schuilplaats verlaten en hij snelt op Serena toe.
Zij toont hem het nieuwe web en vertelt dan van haar vroegere belofte. Voor Arnold wordt alles nu duidelijk.
Er staat niets nog hun geluk in de weg en korte tijd later wordt hun huwelijk ingezegend.” via IFP

Oef. 't Loopt goed af.
’k Dacht al : wat moeten meisjes het toch weer verduren in legendes.
Maar ze mag trouwen met haar beeldhouwer.
En hun kinderen waren natuurlijk beelden van kinderen.

m – HiH-08/2015, bijgewerkt – overgenomen van http://www.volksverhalen.be/Brugge_Serena_BrugseKant,