|
De mooiste kunstwerken en de beste uitvindingen zijn vaak bedacht
door mensen die soms heel eigenwijs anders durfden te zijn. van P²
Wanneer het over uitvindingen gaat heb ik een grenzeloze bewondering voor de uitvindingen van
onze vroege voorouders. Zij moeten geniën geweest zijn of ik zat nu niet te typen en gij zat dit nu niet te lezen.
De mensheid had het niet overleefd zonder de knappe koppen van toen.
De eerste mens die een steel aan een hamer bond en daarmee de slagkracht vergrootte,
was de allereerste werktuigbouwkundige.
Waarschijnlijk een vrouw die voldoende noten moest kraken voor een aantal mensen.
Zij was de eerste ingenieur. Wat achteraf met hamers gedaan werd is een andere zaak natuurlijk.
Mekaar de kop in slaan en zo. Maar dat waren mannen. Vanwege het testosteron.
'k Zou graag eens de personen ontmoeten die zo'n 5000 jaar of langer geleden
een tegengewicht aan de dwarsboom van een paal vastgebonden hebben.
Of hoe moet ik dat uitleggen. 'k Zal er een vertelselke van maken, ga zitten.
Vader, zoon en kleinzoon, 48j, 32j & 16j, zo ging dat toen.
En puberteit bestond niet. Men werd als kind rechtstreeks volwassen.
En een waterput was letterlijk een put, een gat in de grond. Meer niet.
Met een paaltje ernaast om het leidsel van de emmer aan vast te maken,
kwestie van de putemmer niet te verliezen.
----- nu dat vertelselke
5000 jaar of nog langer geleden kwamen 's morgens vroeg drie mannen naar huis van hun nachtshift bij het veld.
Samen met anderen.
De heuveltoppen in de verte zagen al roze. Het zand onder hun voeten was nog donker.
Ze hadden bij het irrigatiesysteem hun aantal uren water geput om de kanaaltjes te voorzien van water.
Een veld aan de Nijl of de Tigris, of de Eufraat, ge moogt zelf kiezen. Of nee, doe toch maar de Nijl.
Na één shift water putten lagen hun handen open en hun rug stond in brand.
(ter hoogte van de lumbaal wervels)
De kleinzoon liep met zijn handen in zijn lendenen
mompelde iets lelijks en deed klaaglijk : "en dat is nu élk jaar zo hé"
De vader keek filosofisch en zei gelaten : "Ja, elk begin van de lente is moeilijk"
De grootvader prevelde een dankzegging aan de god van Stroom & Water en zei :
"Het is altijd zo geweest. Het doet pijn, maar er is water."
Het is altijd zo geweest ... dat moest hij nu juist zeggen waar de kleinzoon bij was.
Broeierig kwam de kleinzoon thuis, helemaal gereed om nog voor het ontbijt een potje te zagen.
Daarna moest hij heel de voormiddag in de tempel een shift rechtsgeleerdheid gaan volgen en
zijn rug deed pijn en het duurde nog tot de middag eer hij kon gaan liggen
chot... wat was hij het allemaal beu vandaag. En vanavond nog ambachtshift.
Zijn vrouw was al wakker,
legde een kruidenaftreksel op zijn handen en wond er doekjes om.
Soms moet dat bij mannen, soms moet men er doekjes om winden.
Hij vertelde over het water hijsen.
- Wij doen dat anders nu, zei ze. Wij hebben een dwarsboom.
En ze vertelde over het systeem aan de drinkwaterbron.
Aan de drinkwaterbron komen enkel vrouwen en kinderen,
hij wist dus niks van de vernieuwingen daar.
Trouwens, welke man ging er nu met goed fatsoen naar de vrouwenbron!
Enkel de rechters met hun gevolg en zover was hij nog niet. Bijlange nog niet.
Naar wat ze vertelde zag hij wel iets in die dwarsboom.
- We kunnen morgen vóór uw watershift eens gaan kijken, zei ze.
Dat vond hij goed. Dan was het nog donker. Dan zou niemand hem zien.
Toen ze daar kwamen zag hij dat het paaltje vervangen was
door hoge opstaande boom die bovenaan eindigde in een vork.
- Wie ..., begon hij ...
Wie heeft die hoge paal geheid, dacht hij, met een enorme steek van jaloezie.
Want die nieuwe paal rechtzetten was duidelijk mannenwerk geweest.
Welke man komt hier aan de drinkbron werken uitvoeren
terwijl alle anderen elders in hun shiften bezig zijn...
En in die vork rustte de dwarsboom.
Daarmee konden de vrouwen de emmer hijsen ipv hem op te trekken met de hand.
Het andere uiteinde van de dwarsboom rustte nu op de grond.
Ze glimlachte zwijgend en keek hem zelfs niet aan.
Hoe zijn ze aan dat hout geraakt, ging het door hem heen.
Die vraag had ze gevoeld.
Ze keek hem aan, wreef traag en met een oeroud gebaar
over haar zwangere buik en met haar donkere ogen
keek ze recht in de puttekes van zíjn donkere ogen.
- Dat zeggen we niet.
- Ik kan het gaan vertellen hoor, van die nieuwe dingen hier.
- En zeggen dat ge hier geweest zijt?
Weer die glimlach. Wat is ze slim, dacht hij met een week gevoel. Slim. En mooi.
- Die steen, wees ze, die steen gebruiken we om op het uiteinde te leggen.
Dat is een idee van de kinderen.
Maar nu zouden we hem graag vastmaken aan de dwarsboom.
Hij zag waarvoor die steen moest dienen.
Hij zag wat er moest gebeuren en hij legde zijn hand op haar hand.
Twee dagen later hing de steen vast. En nog twee dagen later stond
een gelijkaardig bouwsel aan het water bij het veld.
Zoon en kleinzoon waren zeer tevreden.
- Die nieuwigheden, jammerde de grootvader, die nieuwigheden verstóren!
- Vader, zei de zoon, hout is er altijd geweest. En die steen lag hier al sinds de Aarde de Zon gezien heeft.
Toen de opa voelde hoe die nieuwerwetsigheid zijn lumbalen spaarde bond hij in,
eerst min of meer, daarna iets meer. Maar hij bleef pruttelen en jammeren
om zich te verontschuldigen tegenover de god van Stroom & Water
dat hij met dat nieuwerwets gedoe enkel zijn oude botten wou ontzien.
----
Die mensen zou ik dus graag eens ontmoeten, indien een hiernamaals mogelijk zou zijn.
Want ze zijn misschien niet gekend,
maar naar mijn idee zijn ze wereldberoemd geworden met hun sjadoef.
Die jonge vrouw en de kinderen, bedoel ik.
Later kwam een heel sjadoef-systeem om het water naar de velden te tillen.
shadoof system 
m - EZW-09/2011, HiH-06-2016 - bijgewerkt , http://www.grouporigin.com/clients/qatarfoundation/photos/chapter2/photo_46_big.jpg
|
