Vergeten kan net zo belangrijk zijn als onthouden. van P₂

Al goed dat we dingen vergeten, het zou op termijn onhoudbaar worden.
Daar ben ik de laatste tijd veel mee bezig P₂ , met vergeten & onthouden.
Hoe zou het komen dat men onthoudt dat men iets vergeten is?

Daarmee bedoel ik niet het plotse besef van "owee …!"
en dan volgt een ramp (ik heb de soep laten opstaan, bvb).
Dat gebeurt in andere levensfasen ook, dat is niet eigen aan de seniorenleeftijd.

Maar eerder de kleine momenten van elke dag :
men komt in een ruimte van de woonst en … wat kwam ik hier nu weer doen?
Of in een gesprek : ik wou iets zeggen maar ik ben het kwijt.
En erger, aan het klavier : ik wou iets typen maar het is weg.

Alsof de gedachten schrikkige mussen zijn die bij de minste beweging of het minste geluid wegstuiven.
Meestal komt de gedachte wel terug na een paar tellen.
Soms ook niet en dan moet men wachten. Of kunstgrepen toepassen.
Hoe zou het komen dat men onthoudt dat er iets weg is.

Wát er weg is, weet men niet meer, dat is men vergeten.
Dát het weg is, weet men nog wel, dat heeft men onthouden.
Gek hé. Hoe zou dat komen?

m – HiH-08/2016, bijgewerkt -