Dit is een verhaal van Anaïs.
Toen ik haar blog tegenkwam maakte mijn hart een sprongetje.
'k Heb haar gecontacteerd, maar tot op vandaag geen antwoord.

14-04-2007, van haar blog geplukt

Mijn moeder!

Toen mijn vader in maart 1999 overleed, bleef mijn moeder na een aantal jaren van zorgen voor
een man met longkanker alleen achter.
Vermits mijn man en ik de gewoonte hebben om telkens met periodes van zeven à acht weken
in Spanje te verblijven, wist ik eigenlijk niet of ik dat nu ook wel zou doen.
Kon ik mijn moeder zo maar achterlaten en blijgezind naar Spanje vertrekken. Ik vond dat het niet kon.
Maar zij zei mij : Waarom zou je niet gaan? Je kan hier toch niks zitten doen. Ik trek mijne plan wel.
Maar ik wou niet. Dus er werd afgesproken dat zij in de maand juni een tijdje bij ons in Spanje op bezoek zou komen.

Alhoewel mijn vader altijd tegen dat verblijf in Spanje was geweest: “Wat is er daar zoveel beter dan hier?
Groeien de patatten daar met hun wortels omhoog misschien? Pff als het hier 30° graden is vind ik het veel te warm.”
waren een aantal van zijn opmerkingen. Maar ik wist dat mijn moeder wel eens graag zou komen kijken in Spanje.
Dus ik stelde haar dat voor. Ja maar, zij had nog nooit een vliegtuig genomen.
Ze ging dat in hare oude dag ook niet meer doen.

Vermits ik geen broers of zussen heb, is mijn nicht eigenlijk zo goed als mijn zus.
Haar moeder en mijn moeder zijn zussen. Mijn nicht ging wel zorgen dat mijn moeder in Spanje kwam.
Tot slot werd het zo geregeld dat niet alleen mijn nicht en mijn moeder kwamen,
maar ook de twee zussen van mijn moeder, dus mijn nicht haar moeder en nog een tante van ons.
Mijn nicht dus op stap met de drie Gratiën. Drie dames in de leeftijd van 76 tot 80 jaar toen.
Zij was dan de chauffeur van de gehuurde auto, de gids in de luchthaven en de hulp van de stewardess op het vliegtuig.
Ge kunt u dat voorstellen. 

Toen ze hier toekwamen waren ze alle drie zeer opgetogen en ik genoot van mijn moeder haar gezicht te zien stralen.
Mijn moeder die steeds hard gewerkt had en eigenlijk nooit eens op vakantie was geweest genoot met volle teugen
en wou koste wat het kost in het zwembad gaan alhoewel zij niet kon zwemmen en geen badpak had.
Dus hare combiné geruild voor een badpak van mij, haar zussen ook nog een badpak aangemeten van mij,
en ik dan maar in mijn blootje in het zwembad.

De dames konden niet zwemmen en wij wisten dat er in de film van De Witte van Zichem
gezwommen werd met varkensblazen, maar wij hadden hier geen varkensblazen.
Wat hebben wij dan gedaan? Wij hadden hier wat lege jerrycans staan
voor water dat wij destijds moesten gaan aanhalen
vermits er hier geen drinkbaar water uit de kraan kwam,
dus de drie dames met elk zo een lege jerrycan onder hun oksels het zwembad in. 

’s Avonds werd er aperitiefje gedronken terwijl mijn nicht en ik aan het fornuis stonden.
Mijn man vulde rijkelijk de glazen, weliswaar onder beleefd protest van de dames, maar ze dronken het toch op.
Het smaakte zelfs goed, alhoewel wijn … dat had hen eigenlijk nooit niet zoveel gezegd.
Ja, het had hun dan wel eens wat moeten zeggen!
Na het eten en nog een kaartje leggen achteraf vielen de dames doodmoe maar blijgezind in bed.
Zo is dat tien dagen doorgegaan. 

De verhalen die ik toen gehoord heb van mijn moeder en van haar zussen zullen mij altijd bijblijven.
Ik heb zelfs in die periode vernomen waar ik geconfectioneerd ben. Ook mijn nicht vernam waar zij geconcipieerd werd.
Mijn moeder werd terug jong. Ik heb vaak gedacht aan dat liedje over meisjes van dertien! Giechelmeiden waren het.
In die periode werd mijn moeder van ‘Mijn moeder’ ‘Mijn vriendin’. En dat is nog steeds zo. 

Toen wij dan terug thuis waren zag ik mijn moeder veranderen. Ze fleurde op. Ze ging wekelijks naar de kapper.
Er werd een kleurtje op haar haar gezet, bescheiden weliswaar, maar het stond haar goed.
Iedereen noemde haar vroeger Stien, maar eigenlijk is haar naam Christine, als jong meisje was ze Christine,
en ze begon er op te staan om terug die naam te dragen. Mijn moeder werd terug Christine. 

Tijdens de ziekte van mijn vader kreeg hij altijd bezoek van een vriend van hem, die weduwnaar was.
Tijdens de begrafenis van mijn vader had ik die man gevraagd om zijn bezoeken te blijven voortzetten.
Het was niet omdat mijn vader overleden was dat hij mijn moeder nu niet meer mocht bezoeken.
Hij protesteerde met de opmerking dat de mensen daar zeker over zouden gaan roddelen.
Ik stelde hem gerust met de opmerking dat als ik als dochter er niet over viel,
de andere mensen er geen zaken mee hadden.
Dus hij hield woord en bezocht wekelijks mijn moeder met verse groenten uit zijn tuin,
en vooral met rozen die hij zelf kweekte. Mijn moeder bloeide open als een roos. 

Op een bepaald ogenblik kwam Jef, de fameuze vriend, bij mij thuis op bezoek, alleen.
Hij kwam eens praten met mij. Ja, Jef was eigenlijk een beetje verliefd geworden op mijn moeder.
Alsof ik dat nog niet gezien had.
Maar als ik daar bezwaar tegen had, zou hij onmiddellijk stoppen met zijn bezoeken.
Ik had nooit gedacht dat ik nog ooit eens een verzoek zou horen van een man
die mij de toestemming kwam vragen om mijn moeder graag te zien.
En de liefde, of is het genegenheid, was wederzijds. 
Toen Jef na een zware operatie uit het ziekenhuis kwam was het normaal dat hij bij mijn moeder ging wonen
zodat zij hem kon vertroetelen totdat hij weer aangesterkt was.
En geloof me maar dat hij daar nogal wat pappekes en bouillonnekes heeft moeten naar binnen werken.
Jef woont nu reeds vier jaar samen met mijn moeder en ik, en ook Jef zijn kinderen, vinden dat een hele goede oplossing.
Tot slot van ons verhaal kan ik vertellen dat wij er allemaal beter zijn van geworden. 

Was dit nu een verhaal over relaties? Ik weet het niet en ik lig er ook niet wakker van.
Aan iedereen die alleen is wil ik dus zeggen, goede moed iedereen,
mijn moeder was 76 toen zij weduwe werd en Jef was 78,
zij wonen nu al vier jaar samen en ik hoop van harte dat ze mogen honderd worden.

Groeten, Anais  -  14-04-2007, van haar blog geplukt, http://blog.seniorennet.be/gobincoenen/