Wit zwart foto

Ik vond eens op een rommelmarkt
een verweerde foto in wit en zwart
waarop een vrouw me aankeek
die sprekend op mijn moeder leek
lang had ik niet aan haar gedacht
of een bezoek aan haar graf gebracht
een mens is altijd druk bezig
in mijn gedachten nooit aanwezig
tot ik die oude foto zag
waarop die vrouw met zachte lach
en telkens als ik op die markt passeer
dan denk ik aan mijn moeder weer.

Majumau

Heel knap vind ik. Een heel marktplein als aandenken, haar toebedacht.
Dat is een mooi beeld. En niet zo eigenaardig,
wij zijn niet de enigen die straten en pleinen bevolken.
Ieders herinneringen ademen en leven daar ook. Alleen zien we ze niet van elkaar.

Sinds eergisteren ben ik aan het denken aan een gelijkaardig verhaal,
maar ik kan me niet herinneren waar ik het gelezen of gehoord heb.

Het ging ongeveer zo : 
Tijdens een opruimbeurt komt een man een oud foto-apparaat tegen. Een erfstuk van zijn vader.
Het was zo'n toestel waar men langs boven moet inkijken.

                              
                             De houding van de handen, om het licht
                             uit de zoeker te houden herinner ik mij heel goed.

Er zat nog beeld in de camera, een 50 jaar na de laatste opname.
Verdere details van het verhaal herinner ik me niet. 

Die foto werd ontwikkeld en het was een opname van hun moeder.
Toen de jongste tien was is hun moeder overleden en
elke foto van haar, kenden ze uit het hoofd, konden ze dromen.
Nu kwam daar ineens na zoveel jaren, een nieuwe, ongekende foto bij.
Wat een schok en wat een cadeau.
Want ik vermoed dat het een schok is, wanneer men plots zo'n vondst in handen houdt.

'k Vind het een speciaal verhaal : hun engelbewaarster is nooit ver weg geweest,
al die jaren woonde ze thuis in de camera.

m - HiH-08/2015, herwerkt - https://anfluquefoto.wordpress.com/2013/01/23/fotografos-con-rolleiflex/