lachen in periodes van donkerte  van 11/02/2004

                                  

In een donkere periode die maar bleef aanslepen, zat ik eens mee te kijken naar een lachfilm.
Het was een luchtige komedie, La Folie des Grandeurs, met Yves Montand en Louis de Funès (uit 1971).
Ineens besefte ik dat ik óók zat te schateren, samen met de anderen.
Die film heeft het probleem niet opgelost natuurlijk.
Maar het idee dat ik nog kon lachen gaf wel moed.

Dat plots besef heeft me achteraf leren genieten met kleine hapjes. Voorzichtige stapjes.
Een passage uit een boek, een fragment van een film,
een refrein van een liedje op de radio,
het onwijs gedribbel van een jong hondje, de 'wijsheden' van jonge kinderen ...
met kleine beetjes, naargelang die kleine situaties zich aandienen.

Een ganse dag genieten zou toch maar te vermoeiend zijn, denk ik.
Tussen de genietinkjes moest wat stilte zijn voor mij, dan had ik er precies meer aan.
Anders werd het maar drukte en gedruis.

m – EZW-02/2004, HiH-08/2016, bijgewerkt -https://fr.wikipedia.org/wiki/La_Folie_des_grandeurs#Résumé,