De ouders gingen twee keer per maand naar de dansschool en den Dieter moest dan mee,
omdat hij nog te jong was om alleen thuis te blijven.
Nu vond ik 15j niet te jong, maar hij 'moest' dus mee naar de dansles.
Achteraf pas heb ik vernomen dat hij gewoon niet kon en dierf alleen thuisblijven.

In de dansschool lummelde hij wat, en verveelde zich vooral. (pre-smartfoon tijdperk)
Hij begon daar melig over te doen, dat hij daar tussen de 'ouwe' mensen zat, allemaal 40 en 50 jaar of zo !
En toen hij bijna 16j was, besloot hij thuis te blijven, gedaan met de dansavonden, met passo dinges en zo !

Zijn ouders drukten hem op het hart alle lichten uit te doen eer hij naar boven trok.
Behalve natuurlijk het klein lampje in de erker.
Ze vertrokken, hij hoorde de auto wegrijden en toen werd het stil.
Helemaal stil.
De woonkamer leek hem plots groot en leeg, vol donkere hoeken.
Eng. Echt eng. Dan liever TV kijken op het klein toestel boven.
Haastig deed hij alle lichten uit en repte zich naar zijn kamer, zijn cocon.

Na verloop van tijd hoorde hij geluiden beneden. Alsof er gerommeld werd in de garage.
Alsof iemand iets zocht. Toen niks meer. Toen weer. Toen niet meer.
In de overtuiging dat een van zijn broers thuisgekomen was ging hij naar beneden.
Beneden was het nog even donker als tevoren, geen broer.
Toen hoorde hij weer gedoe, dit keer duidelijk aan de garagepoort.
Inbrekers.

In paniek wipte hij op de vensterbank en verborg zich achter het gordijn.
Behoedzaam kwamen de ouders de woonkamer binnen, in het donker.
Bij het maanlicht zagen ze de bult in het gordijn.
De vader deed teken aan zijn vrouw dat ze stil moest blijven staan. Blijven staan én stil.
In achteruit trok hij terug. In de garage nam hij de spade.

Blijven staan en stil zijn? Elsa was zo al niet goed in het volgen van instructies
en al helemaal niet als die instructies op bevelen leken.
Ze verschoof een halve meter naar rechts, schuifelde een halve meter vooruit
en zag het schoeisel van de inbreker van onder het gordijn komen.
Op dat moment kwam de vader met geheven spade de woonkamer in
om het gordijn te raken waar hij de inbreker zijn kindergeld vermoedde.

Elsa zag wat hij van plan was en gilde "Leo, 't is onzen Dieter, 't is Dieter!"
Leo zijn mond viel open en Dieter tuimelde van achter het gordijn de sofa in, half in katzwijm.

-----

Toen de ouders met de wagen de straat ingedraaid waren, zagen ze dat het lichtje in de erker niet brandde.
Dat was verdacht. Wie zou dat lichtje uitdoen? Niet Dieter.
Een inbreker! Inbrekers doen lichtjes uit.
Ze parkeerden onmiddellijk de wagen en legden de laatste meters naar huis te voet af.

Omdat het lichtje in de erker niet brandde, kwamen ze langs de garagedeur binnen.
Dat was het gemorrel dat Dieter op de vensterbank had doen springen.

- En dat ander gerommel dan?
- Dat ander gerommel, dat zijn de katten op de schelf, onnozelaar.
  Dat geluid kent ge al van toen ge klein waart.

Te jong, te schichtig om alleen thuis te zijn.
Hoe lang hij nog meegegaan is naar de dansschool heb ik niet durven vragen.

m – HiH-09/2016, bijgewerkt -