|
Kleine theelichtjes op de eettafel vind ik wel doenbaar. Tenminste,
als men geen brede mouwen draagt of mouwen met lintjes of er niet per abuus een serviette over legt.
Lintjes aan de mouwen, het was ooit mode en eigenlijk vind ik het nu nog altijd knap.
Niet praktisch, wel mooi. De lintjes begeleiden en accentueren de gebaren van de hand.
Als zo'n lintje dan vlam vat, wordt het helemaal een feestelijk spektakel, helemaal Cirque du Soleil,
met indrukwekkende sprongen en zo.
De stevige cilinderkaarsen zijn ook goedgekeurd, die blijven uit zichzelf rechtstaan,
maar ze moeten wel op de kast of op het buffet, niet op tafel.
En als er katten in huis zijn, dan worden deze kaarsen afgekeurd.
De lange elegante kaarsen op hoge kandelaars, die vind ik gevaarlijk. Niet stabiel genoeg.
Zeker niet op een romantisch tafeltje voor twee.
En ook niet op het buffet of op een diensttafel (Switel).
En al zéker niet op een drukke vriendentafel waar de wijnflessen doorgegeven worden.
De witte en de rode flessen moeten vrijelijk de tafel kunnen oversteken.
In dat gewemel zijn brandende kaarsen gevaarlijk. Wezenlijk gevaarlijk.
Er is ook plat en bruiswater. Maar die flessen veroorzaken zo geen druk tafelverkeer.
Die staan er feitelijk om te blussen.
En dan zijn er de enkelbijters. De terracottaschotels van 20 cm diameter of meer
met citronella-kaarsen in.
Rond het huis en in de tuin hebben ze maandenlang hun nut.
Ze houden de muggen op afstand en ze zorgen er voor toversfeer in de tuin.
Maar wat staan ze 's winters in een winkelstraat op de stoep te doen?
Daar staan ze als 'warm welkom' aan weerszijden van de deuren van trendy winkels.
In diezelfde geforceerde poging tot gezelligheid staan ze ook langs de gevel, voor het uitstalraam.
Terwijl wij, argeloze mensen aandachtig de uitstalling in het raam bestuderen
likken de vlammetjes aan onze lange winterjassen en schroeien ze het nepbont op de laarsjes.
Sfeer … een moeilijk woord.
m – HiH-09/2016, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Switel-hotel ,
|
