die kwestie van vertrouwen

Vriendschap vraagt ongeveer evenveel vertrouwen als liefde. Misschien zelfs meer. 
Lang ben ik te goed van vertrouwen geweest. Veel te lang.  
'k Heb me een paar keren laten vangen en mij al een aantal keren flink verslikt.

Met geld drie keren. Telkens een vriendendienst.
In 1983 ging het over 700.000 BF.
In 1985 ging het over 100.000 BF.
In 1987 ging het over 40.000 BF.

Samen zou dat een 21.000 € zijn, losweg omgerekend. Het lijkt nu niet veel meer, 21.000 €, maar
het was wel geld waar ik zelf voor gewerkt had, met mijn twee handen en met mijn enige ruggegraat. 

Met vertrouwen heb ik me ook al een keer laten vangen. Of bijna twee.
Die eerste keer was ik zo geschrokken dat ik zeer voorzichtig geworden ben met het woord vriendschap. 

Ik heb kennissen & correspondenten,  en kameraden, en buren, en familieleden onder wie twee zussen,
maar vrienden … nee, ik durf niemand nog vriendin of vriend noemen.

Dat kan ook niet als men zo vaak en zo lang buiten België gaan werken is.
Tijdens de afwezigheid groeit het sociaal weefsel de lege  plek dicht.
Daardoor verslappen de vriendschapsbanden, mettertijd.
Alhoewel, als die banden verslapt zijn, was het dan wel vriendschap?
Misschien was het enkel kameraadschap. 

De tweede keer had ik echt nood aan iemand omdat er iets van mijn chest moest.
Een vertrouwenspersoon. Gelukkig heb ik lang genoeg afgewacht of ik die persoon wel kon betrouwen.
Op een dag vertelde ze iets over een gemeenschappelijke kennis die zwaar ziek geworden was en
die ziekte zette ook haar man zwaar onder druk, ..."en zo gebeurde er iets waar wij geen zaken mee hebben" ...
Met zuinige lippen en veelbetekenende blik wachtte ze mijn reactie af.
Alsof ik bij die voorzet zou gaan likkebaarden.

Wel, dacht ik, als ze het niet kan laten te roddelen over iemands privéleven,
dan ben ik bij haar niet aan het juiste adres.
Ik reageerde niet want ik probeerde mijn zucht van opluchting binnen te houden,
ik was ontsnapt aan een bijna-vergissing.

Later is ze nog een paar keer komen aandringen : "Er ís iets hé, ik zié dat er iets is …"
Een vrouw van haar allure, die zo staat te vissen, is geen dame meer. Ochere. 
'k Heb een paar operaties verzonnen en een gebrek aan mineralen en het mens was content. Ocharme. 

Iemand iets in vertrouwen vertellen doe ik niet meer.
Dan zet ik het liever op 't blog in de vorm van een verhaal. Ooit. Misschien.  

m – EZW-04/2014, HiH-09/2016, bijgewerkt -