gouden momentjes 

"Geluk ligt veelal in een klein hoekje, zodat we er vaak echt niet bij stilstaan
dat we op een of andere manier altijd wel wat gelukkig zijn.
Wat noem ik geluk, wel meestal heel simpele dingen die voor vele normaal zijn,
maar voor mij dan weer heel bijzonder.
In 99 had ik nog 5% kans om te overleven en in 99 werd mijn ventje geopereerd van kanker.

Wel elke morgen als ik wakker word, ben ik gelukkig, gewoon om er nog te zijn, er nog te zijn met ons twee.
Dat is wel met de nodige beperkingen op gezondheidsgebied, maar we zijn er nog
en dat is voor mij telkens een moment van gelukkig zijn over de nieuwe dag.

Destijds in  ons huis, aan mijne vijver kunnen zitten en naar mijn viskes kijken,
ook dat gewone normale ding in het leven, maakte mij intens gelukkig.
De wandeling met onze hond, gewoon langs de Nete hier in Lier,
dat maakte mij ook de gelukkigste mens op aarde.
En dan weer zo iets heel normaals en doodgewoon,
in mijn hofke wat werken volgens mijn mogelijkheden, dat is voor mij ook gelukkig zijn.
In feite ben ik gelukkig door de normaalste eenvoudige dingen in het leven." P₂ 

Er zijn zo van die dagen dat niks meezit. En wanneer bijna alle energie weggesapt is door
domme tegenspoed en men ongeveer leeggezogen ergens lafenis zoekt
komt er ineens een Gouden Momentje.

In de voormiddag had ik al genoeg van mijn eigen geknoei achter de rug om
mijn gemoedsrust, mijn humeur, mijn dag en bij uitbreiding
mijn hele bestaan te vergallen toen ik in de keuken LM
braaf en geduldig zag staan prutsen met een gebruikt filterzakje.

Heeft hij nu echt niks beters te doen?
En ik trok de koelkast open op zoek naar hartversterking.

LM schudde het filterzakje uit boven de afvoer van de linker spoelbak.
Dat lukte niet zo goed want het koffiegruis was nog nat.
Maar hij bleef geduldig staan schudden met kleine schokjes.
Het zouden adequate schokjes zijn als het koffiegruis droog was.

Maar het was niet droog dus een iet of wat zinnig mens zou …
enfin, ik was gereed om te ontploffen in verband met iets waar LM ocharme part noch deel aan had.

En ineens viel mijn cent wat hij stond te doen.
Weken tevoren had ik op SenNet een artikel gelezen
over het onderhoud van de afvoerleidingen en de afvoerputjes.
Iemand vertelde toen dat koffiegruis door de leidingen jagen afvoerproblemen helpt voorkomen.

'k Heb daar toen efkes over nagedacht en kermille, ja, wij deden dat vroeger ook.
Waarom is dat hier in huis in onbruik geraakt?
'k Heb het terug ingevoerd, koffiegruis moest weer door de leidingen.

De korrel van koffiegruis is groot én licht én hoekig.
Ideaal om -geholpen door het impact van een waterstraal-
de wanden van de afvoer en de sifon schoon te houden.
Geen chemische rommel meer in de leidingen!
Ideaal systeem, mits regelmatig toegepast.
En dat regelmatig toepassen werd direct luidop verordonneerd :
de inhoud van elke gebruikte koffiefilter gaat door de afvoer,
met ingang vanaf nu. Op termijn is het kostenbesparend.

Dat 'kostenbesparend' moet indruk gemaakt hebben.
Op eigen gezag had ik LM nooit zo meegaand gekregen.
Deze voormiddag zag ik hoe hij dat in de praktijk bracht.
Geduldig en volhardend.
Niet omdat hij het zo graag doet, dat staan prutsen,
maar omdat ik iets beslist heb, staat hij daaraan te prutsen.
Zijn handen zijn te groot voor dat soort gedoe.

Ik smolt helemaal.
- Schat, mag ik dat efkes tonen?
'k Moet dat voorzichtig vragen hoor, want
sommige dingen in het huishouden wil hij helemaal 'zellef doen'.
Ik mocht het efkes tonen.

'k Nam het filterzakje terug bij de bovenranden, trok zachtjes de naad open en
alle gruis plofte uit dat waaiertje op het afvoerputje.
Het opengevouwen filtertje (nu dat waaiertje) nog efkes spoelen & uitknijpen en
het kon de vuilbak in.

- Gewoon het naadje opentrekken?
- Ja.
En hij glimlachte opgelucht en blij.

Kijk, dat begreep ik eerst niet. LM was in zijn beroepsleven verantwoordelijk voor
de dagelijkse gang van zaken in een machinepark van vijf verdiepingen en
hij was inventief & creatief om daar oplossingen uit te werken.
Maar met een filterzakje van een paar grammekes blijft hij weken prutsen? 
Nu begrijp ik het wel.

En toen ik hem deze voormiddag zo zag staan prutsen,
heel klungelachtig maar toch zo plichtsbewust en gewetensvol ...

Was het vertedering, ontroering, verliefdigheid, ik weet het niet maar
ik smolt helemaal weg bij zijn oprecht opgeluchte blije glimlach.
Het was een Gouden Momentje. 

P₂ , m - EZW-08/2011, HiH-10/2014, 05/2016, bijgewerkt