Liefde maakt het leven lichter. Niet licht. Wel lichter.
        Daaraan dacht ik toen ik dit stukje las over
        een gewoon klein momentje tussen twee gewone mensen.

het licht van zijn leven

Ze keek naar hem met de milde ironie van een vrouw die haar man oud ziet worden en hem liefheeft.

- Louis, uw das …
- Och, deed hij onverschillig.
Maar ze nam hem bij de jaskraag, draaide hem langzaam een halve slag zodat hij keurig voor haar stond
en stropte dan met een vloeiend gebaar de blauwe das weer netjes rond zijn nek.
- Allez! deed hij, quasi tegendraads.

Toen zag ze dat zijn veters weer te ver uit zijn schoenen hingen.
Hij zag het ook, maar omdat hij zo’n ronde buik had, kon hij er niet zo vlug bij.
Zij stond al gebukt en knoopte een paar onwederroepelijke strikken.
Met een wijsvinger veegde ze terloops een spatje van zijn blinkende schoenen.

Toen ze zich oprichtte
nam hij haar  gelaat tussen zijn handen en drukte zachtjes een kus tussen haar ogen.
- Zot …, zei ze stil.

m – HiH-09/2016, bijgewerkt - van 'Paar' van Gaston Durnez, 1987, https://nl.wikipedia.org/wiki/Gaston_Durnez