foto van 't Net

Van op een fictieve wenteltrap durf ik wel maar beneden kijken, maar in het echt zal ik dat niet doen.
Toen ik 38 was kreeg ik plots hoogtevrees. Waarom of hoe weet ik niet maar plots
wemelde het toen ik een stapelbed aan het opdekken was en naar buiten keek.
En dat is zo gebleven.
Niet dat ik sindsdien elke dag stapelbedden op te dekken heb,
maar het gevoel dat ik mijn eigen lijf niet kon betrouwen was toen zeer sterk.
En dat is zo gebleven, ook al had ik het anders gewild, ook al ging ik daar toen tegenin.

Twee jaar later heb ik mijn lesje geleerd: niet tegenin gaan.
Ik moet mezelf toestaan bang te zijn eer de paniek toeslaat.
Bang zijn dient als bufferzone, want in het volgende stadium, de paniek, word ik een overlast voor anderen.

LM wou een torentrap beklimmen en ik zou mee naar boven gaan.
In Barcelona was dat, Sagrada Familia 1992.
Wat kon me overkomen? LM was er bij!
In een torentrap kijkt men niet naar beneden, er staat een steunkolom in het midden.
Dat wist ik van ooit een kerktoren ergens in de Westhoek. Die zag er ongeveer zo uit :

                 foto  van 't Net 

De torens van de Sagrada Familia zijn iets hoger dan een klokkentoren in de Westhoek
en ik was de gaten voor daglicht vergeten (buitenkijken moet en mag ik niet doen!)

Ergens op een kwart van de hoogte had ik door dat we boven een brug over moesten naar een andere toren
en dat daar pas de afdaling kon beginnen. Door een van de gaten zag ik die brug, hoog in de lucht.
Het parcours besloeg dus een klimtoren, een loopbrug en een afdaaltoren.
Had ik dat maar op voorhand geweten.

Tegelijk was dat lichtgat in de klimtoren een luchtgat zonder glas,
met een zeer laag relinkje onder bekkenhoogte, onder tuimelhoogte dus.
Ineens was ze daar, de angst, nog niet de paniek, maar de angst voor paniek.
'Als ik hierboven paniek krijg, moeten ze me komen halen,
ik moet beneden zijn eer de paniek begint'
Zo ging ik die trappen weer naar beneden. Snel en sneller wou ik.

Alleen, de toren was voorzien op enkelrichtingsverkeer.
In deze toren ging men naar boven, en pas via de loopbrug
zou men in de volgende toren naar beneden kunnen. Die loopbrug waar ik van weg wou.

Zonder LM te verwittigen maakte ik rechtsomkeer en begon ik aan de afdaling.
Ik daalde tegen de klimrichting, ik was aan het spookdalen.
En dat verwachtten de klimmers niet, dat er een haastige daler hun klim zou kruisen :
- Sorry, Scusi, Pardon, Perdóname, Entschuldigung … Zo ben ik beneden geraakt.

Op de begane grond heb ik op LM gewacht.
Of hij mij gevolgd was of hij via de andere toren afgedaald was, dat weet ik niet meer.
Ik was bang, maar 'k ben zonder paniek beneden geraakt, dat weet ik nog wel.

Toen we bij de wagen kwamen was er ingebroken.
Wel, dat is dan weer een situatie die ik aankan. Fluitje van een cent.

m – HiH-06/2017, bijgewerkt -