de jaren zijn vervlogen

nooit meer als voorheen

de rimpels en gebreken

het is soms dat ik ween

mn geest het is nog helder

mn lijf het wil niet meer

herinnering naar vroeger

beleef het telkens weer

dit afgematte lichaam

 ooit zo sterk, vol kracht

het echt niet meer kunnen

ik ben zo ontmacht

hoelang gaat het nog duren

de uren staan niet stil

ik ga door want ik heb moed

het breekt nog niet mn wil

oud zijn zegt men is een deugd

maar nu doordringt het feit

dat ik niet meer alles kan

maar ik heb geen spijt

mn leven was volwaardig

met liefde soms een traan

geluk gekent echt ik besef!

dat ik heb bestaan