regelmatige berichten van een alcoholist Welkom op mijn weblog. Ik ben Dexter, 52 jaar en alcoholist. Als lid van de AA -waar iedereen anoniem is- heb ik ervoor gekozen om een schuilnaam te gebruiken. Ik hoop met deze site andere 'lotgenoten' te bereiken en tot steun te zijn. Daarom zal ik regelmatig 'columns' toevoegen in de hoop dat ik zo mijn steentje bijdraag tot een betere maatschappij.
29-12-2005
café's
Als ik mijn vroegere stamkroegen voorbij rijdt, krijg ik steeds een schuldgevoel. Hoeveel uur heb ik daar niet nodeloos en nutteloos aan te toog zitten zwanzen. De onnozelste gesprekken vond ik reuze-interessant, op voorwaarde dat er maar genoeg bier uitgeschonken werd. Ik ga nu niet beweren dat je op café niets bijleert: er zijn wel interessante mensen bij waar je iets van opsteekt. Het probleem was echter dat ik -na vele, vele pinten- 's anderendaags steeds een blackout had. Ik kon met de beste wil ter wereld mij niet meer precies herinneren over wat er allemaal gediscussieerd was, laat staan dat ik wist hoelang ik er vertoefd had. Het was allemaal één zwart gat.
Je moet niet veel voorstellingsvermogen hebben om in te zien dat in die toestand mijn 'praat' uiteindelijk niet al te intelligent zal geweest zijn. Daar schaam ik me ten zeerste over.
Ik kon eigenlijk ook alleen maar meepraten met anderen als ik gedronken had. In nuchtere toestand kon ik 'geen vijf tellen' (heeft me trouwens ooit eens iemand gezegd ook).
Nu breng ik mijn tijd op een gans andere manier door. Ik lees bv. veel over alcoholisme (op het internet). Het fenomeen intrigeert me ook enorm. Ik begrijp nog steeds niet hoe de menselijke geest nu juist in elkaar zit: alleszins héél ingewikkeld. Sommige mensen raken verslaafd, terwijl anderen gans hun leven weliswaar stevig kunnen drinken, maar zonder alcoholist te worden.
Alcoholisme kan echter iedereen overkomen, zonder onderscheid tussen rang of stand. Het kan vroeg, het kan laat. Het kan na een tegenslag of ook door weelde. Niemand is er dus vrij van.
Vandaag zelfs nog het verhaal gehoord van een respectabele zelfstandige van 42 jaar die zich letterlijk doodgezopen heeft...
Angst verandert niets aan het verdriet van gisteren en lost de problemen van morgen niet op. Het enige dat angst doet is je vandaag verlammen.
Als alcoholist zit ik met angst... enerzijds spijt over het verleden, anderzijds angst voor de toekomst. Vroeger 'dronk' ik mijn angsten weg met alcohol. Dit was natuurlijk maar een tijdelijke oplossing. Na het drinkgelag kwamen de angsten nog meer opzetten. Na wéér enige tijd gepieker en de daarbij horende angsten vluchtte ik terug in alcohol... en zo kwam ik algauw in een vicieuse cirkel terecht.
Deze heb ik gelukkig kunnen doorbreken. Nu, na enige maanden nuchterheid voel ik me, langzaam maar zeker, terug rustiger worden. Van enkele vroegere angsten ben ik alvast reeds verlost: de angst om dronken 'gepakt' te worden of een ongeval te veroorzaken. De angst na een blackout. De angst van de politie, en nog zoveel meer. Nu rest er wel nog de schaamte. Het is zwaar om dragen, maar nuchter zal ik die ook wel overwinnen. Mijn omgeving zal wel merken dat ik een 'ander mens' ben geworden. Sommigen zullen me mijn fouten vergeven...anderen dan weer niet, maar zoiets heb je niet in de hand. Ik kan enkel mijn best doen en de rest komt (hopelijk) vanzelf.
Vandaag ging ik naar de drankencentrale, mijn voorraad gaan halen voor kerstavond. Het viel me voor het eerst op hoeveel soorten waters er wel te krijgen waren (vroeger had ik daar geen belangstelling voor). Ik wil van deze kerstavond iets speciaal maken. Zoals anderen voor deze speciale gelegenheid enkele flessen wijn in huis halen. Zo wil ik mezelf 'trakteren' op 'niet alledaagse' waters. Je hebt er van die mooie: alleen de fles al maakt het feestelijk. Mijn feesttafel zal dan ook rijkelijk voorzien zijn van die mooie blauwe flessen.
Als 'aperitief' heb ik tomatensap gekozen. Het heeft het voordeel dat ik -in tegenstelling tot vroeger- niet al half beneveld aan de feestdis zal plaatsnemen, waardoor mijn belangstelling in het lekkere eten allang verdwenen was. Het zal best gezellig worden: dat kan inderdaad heel goed zonder alcohol, ik weet zeker dat ik veel meer te genieten zal zijn voor mijn 'gasten'. Voor mezelf ben ik fier dat ik het 'eindelijk' voor mekaar gekregen heb om mijn drankduivel te overwinnen. Ik ben 'blij' nuchter en wil het ook zo houden...
De algemene opinie over een drankzuchtige (alcoholist) is: iemand die in de goot ligt, er slordig en onverzorgd uitziet, steeds laveloos loopt te waggelen of onzin uitkraamt, etc. Dit beeld klopt echter niet met de werkelijkheid.
Bij een alcoholist gaat het er niet enkel om hoeveel en wanneer hij drinkt. Het is de manier waarop hij drinkt. Je kan alcoholist zijn en toch weken aan een stuk nuchter blijven. Je kan ook (min of meer) perfect meedraaien in de maatschappij. Je kan dus eigenlijk niet altijd zien of iemand nu wel of niet drankzuchtig is.
Je bent alcoholist, indien je, éénmaal een glas geproefd, er een hunkering ontstaat naar 'steeds meer' drinken. Je wil het wel onder controle houden maar het lukt u niet. Wanneer een ander stopt doet een drankzuchtige verder. Hij zoekt dus enkel de 'roes' en niet het genot van een alcoholische drank. Met andere woorden: hij geniet dus niet van de smaak van een glas wijn maar van het bijhorende 'roesgevoel' welke hierdoor ontstaat. Op die manier krijgt hij steeds zin om méér te drinken.
Velen kampen met dit probleem, doch noemen het niet direct alcoholisme. Ze denken: 'het is ditmaal wat uit de hand gelopen' en stoppen een tijdje met drinken, totdat... het de volgende keer weer 'uit de hand loopt'. En zo blijven ze maar verder aanmodderen.
Wij -van de AA- hebben dit probleem echter onderkend. Wij hebben toegegeven dat we machteloos stonden tegenover de drank, dat we ons drinken niet onder controle hadden. Daarom hebben we vrijwillig beslist om op te houden met drinken. Met onze maatschappelijke gewoontes is dit echter niet zo eenvoudig. Daarom zijn we toegetreden tot AA om elkaar tot steun te zijn om het vol te houden, omdat we uit ervaring weten dat we het drinken niet onder controle hebben.
Eigenlijk is het niet meer dan dat. Zoek achter ons geen 'stelletje ongeregeld' want er zijn leden van allerlei standen en sociale niveaus. Iemand die éénmaal deze beslissing genomen heeft verdient respect, want dit betekend dat hij zijn verantwoordelijkheid voor zichzelf, zijn gezin en de maatschappij opneemt en van zijn toekomst iets wil maken.
KATHMANDU - Een Nepalese militair heeft in de nacht van woensdag op donderdag bij een tempel in het district Bhaktapur het vuur geopend op een mensenmenigte. Daarbij kwamen twaalf mensen om het leven, onder wie de schutter die zichzelf doodschoot. Dat heeft het Nepalese leger in een verklaring laten weten.
Ooggetuigen meldden dat een dronken soldaat het aan de stok had gekregen met een aantal gelovigen tijdens een viering bij de Hindoe-tempel. Later keerde hij terug en begon in het wilde weg op de honderden verzamelde mensen te schieten. Er vielen zeker negentien gewonden, meldde het leger.
De laatste Stap wijst op het nieuw-verworven inzicht, dat men dit "betere" leven alleen kan volhouden als men er iets voor over heeft. Als men ervoor wil blijven vechten... en men vecht het best door een lotgenoot te helpen de drank te laten staan.
De AA in Nederland en België telt duizenden leden die sedert jaren, dank zij deze 'Stappen' nuchter blijven. Zij hebben de fouten van het verleden afgeboekt, bekleden opnieuw een maatschappelijke positie en blijven andere alcoholisten helpen. Dit laatste houdt hen staande en dat weten zij.
De Twaalf Stappen kunnen voor iedere alcoholist de weg naar herstel vormen. Maar men moet die Stappen vrijwillig doen !
(slot).
Laat ons deze richtlijnen nu heel in het kort uiteenzetten:
Het begint met de erkenning dat alcoholisten tegenover de drank -die hun leven stuurloos maakt- machteloos zijn. Dat is een bekentenis van onmacht waartoe iemand moet komen, die meent dat het juist de drank is, die nog enige "kleur" aan het leven geeft. Een borrel geeft zo'n sterk gevoel ! Onder de borrel worden de beste voornemens gemaakt, al worden die nooit gerealiseerd.
Toch vraagt AA zo iemand uit eigen wil deze bekentenis af te leggen. Die eerste stap is heel moeilijk. Het eist inzicht in de eigen levenswijze., het eist dat men zichzelf leert zien zoals men is.
Dan volgt het vragen en aanvaarden van hulp, zodra de zieke heeft erkend ziek te zijn.
De Twaalf stappen spreken over God, hoe ook ieder van ons Hem persoonlijk aanvaardt. Gedoeld wordt op -zo je wil- een Hogere Macht, die de patient in zijn of haar leven, al is het misschien wel onbewust, heeft leren aanvaarden. In AA redetwist men niet over geloofs- of levensovertuigingen. Het gaat erom dat men gebruik wil maken van een Macht die sterker is dan de persoonlijke kracht. Het is niet belangrijk hoe men de Macht persoonlijk wil zien, aanduiden of beleven.
Die macht oefent op lichaam en geest dezelfde zegenrijke invloed uit die een arts kan hebben op een zieke, als deze zich in vertrouwen aan zijn leiding overgeeft. Door die Macht in zijn leven te aanvaarden wordt het een alcoholist mogelijk 'schoon schip' te maken. De patiënt gaat begrijpen dat hij van zijn toekomst nog iets kan terechtbrengen, als hij bereid is ook van zijn verleden te herstellen. Wat mogelijk is, want er zijn schulden en onrecht wacht op herstel. Wie dit zo ervaart, voelt spijt over het falen in het verleden en wil een ander, gelukkiger mens worden.(wordt vervolgd.)
Alcoholisme blijkt meervoudige oorzaken te hebben: allereerst is de patiënt -hoe vreemd dat ook klinkt- overgevoelig voor alcohol. Zoals iemand overgevoelig kan zijn voor bloeiend gras (hooikoorts) of voor primula's (eczeem). Die overgevoeligheid kan ontstaan door organische gebreken (epilepsie bv.) maar ook door langdurig en intensief alcoholgebruik. Maar bovendien heeft alcoholisme vrijwel altijd ook een psychische oorzaak. Op de één of andere manier is het evenwicht tussen lichamelijk en geestelijk welzijn van een patiënt verstoord. Een psychische oorzaak brengt hem tot drinken en het lichaam reageert daarop door overgevoelig te worden. Zodra dit het geval is doen zich symptonen voor die men bij elke alcoholpatiënt onmiddelijk kan waarnemen.
Wij noemen er enkele:
Zij hebben hun drinken niet meer onder controle en blijven drinken, ook al valt er niet meer te 'vieren' of nergens meer over te treuren.
Zij drinken "schielijker" dan anderen in hun gezelschap.
Vaak weten zij, als ze weer nuchter zijn, niet meer wat zij in dronken toestand hebben gedaan.
Zij hebben 's morgens drank nodig om aan het werk te kunnen gaan.
Zij "snakken" naar alcohol, lang voor "de avond"
Zij zeggen dat ze de drank best kunnen laten staan, maar zij doen het niet of houden het niet vol.
Werk en gezin worden verwaarloosd voor drank.
Zij worden stuurloos, verbitterd, eenzaam.
Zulke patiënten biedt de AA nu als herstelmethode de Twaalf Stappen. Niet één of twee Stappen, maar Twaalf ! En die twaalf stappen zijn als de spaken in een wiel. Gezamelijk maken zij het wiel sterk en geven zij stabiliteit. Elk afzonderlijk hebben zij praktisch geen nut, men moet deze 'Stappen' dus zien als één geheel. Zij vormen tesamen de gedachtenwereld van waaruit de alcoholpatiënt zich een nieuw leven kan opbouwen: als die Stappen één voor één worden gedaan. (wordt vervolgd).
Alcoholisme tast wel niet iedereen aan die alcohol gebruikt, maar grijpt toch om zich heen zonder aanzien des persoons. De patiënt kan ongeschoold arbeider zijn, de moeder van een gezin dat maar met moeite kan rondkomen, doch het kan net zo goed iemand zijn met een lange academische opleiding, een arts, een professor of een zakenman of -vrouw. Maar het kan ook een vertegenwoordiger van een klein bedrijf overkomen, of een verpleegster, of een kantoorbediende, of iemand die met handenarbeid de kost verdient. De ziekte grijpt langzaam, doch onafwendbaar haar prooi. En het is heel erg wanneer dat gebeurt, want dan begint de lijdensgeschiedenis die een mensenleven verbittert. De getroffene zelf, zijn of haar gezin, werkkring en familie gaan eronder gebukt. Telkens weer mislukken alle pogingen om van de drank af te komen. Maar erger is het, als noch het slachtoffer, noch de naaste omgeving beseffen, dat hier sprake is van een veel voorkomende, zij het zeer ernstige ziekte. Herstel is onmogelijk, zolang de patiënten zelf niet weten dat zij ziek zijn en dus niet alles op alles kunnen zetten om te herstellen. Zoals een suikerzieke, een nierpatiënt, een hartlijder weten dat zij ziek zijn en dus de leefregels volgen die hun dokter hen voorschrijft. (wordt vervolgd).
Voor degenen die niet vertrouwd zijn met het AA programma geef ik hier een eerste inleiding.
De 'twaalf stappen' om te komen tot een leven, dat niet langer wordt beheerst door de zucht naar drank, zijn vastgesteld op grond van ervaringen van tienduizenden herstelde alcoholisten. Zij vormen een programma en zijn als geheel tevens een herstelmethode. In de Werkgroepen van AA is gekonstateerd dat alcoholisten, die bereid zijn deze 'twaalf stappen' te doen en daartoe de hulp aanvaarden die nodig is, de drank laten staan. Maar wie na een paar weken of maanden, denkt dat die 'twaalf stappen' niet zo precies meer volgehouden behoeven te worden, valt onherroepelijk terug in de oude kwaal.
Alcoholisten zijn patënten die niet beseffen hoe ernstig ziek ze zijn. Men heeft hen wel gezegd dat ze de borrel moeten laten staan en zelf vinden zij echt ook wel dat het beter zou zijn om dit te doen, maar het lukt eenvoudig niet. Het kan ook niet zonder meer lukken, want de aard van de ziekte maakt dat de zucht naar drank onoverkomelijk wordt, zodra de eerste kleine hoeveelheid alcohol is geproefd (of soms zelfs alleen maar geroken). Van dat ogenblik af kunnen zij zich niet langer verzetten tegen het verlangen naar drank. Zij moeten drinken. Het is geen gebrek aan wilskracht, het is ook geen slapheid die men als oorzaken zou kunnen aanmerken. Nee, het komt door de kwaal, door het alcoholisme...(wordt vervolgd)
Binnenkort ga ik weer op skivakantie. Aangezien mijn vrouw niet skiet ging ik in het verleden steeds mee met een groepsreis. Het aantal keren dat het toen uit de hand liep zijn niet te tellen. 's Morgens begon het steeds 'deftig'. Enkele uren skiplezier (tot ongeveer 11 uur), maar dan gingen we 'aperitieven' met de groep. Toen ik enkele schnaps binnenhad begon de ware aard van mijn 'ziekte' zich te manifesteren. Na het middagmaal skiede de rest van de groep verder. Ik -in tegenstelling tot de anderen- bleef dan 'plakken' in de 'hütten' met als resultaat dat ik, bij het sluiten van de skiliften al goed beschonken naar het dal terugkeerde voor de 'aprés-ski'. Zó bleef het maar verder uit de hand lopen. 's Avonds had ik de grootste mond op en 'lalde' ik er maar op los met als resultaat dat iedereen me zoveel mogelijk begon te mijden (om 20 u. lag ik trouwens steeds straalbezopen in mijn bed - zonder avondeten). De daaropvolgende morgen natuurlijk beschaamd naar het ontbijt maar daarna herhaalde de ganse historie zich - iedere dag weer. Ik dacht toen dat dit normaal was en het nu éénmaal bij een skivakantie hoorde. Maar achteraf gezien heb ik er weinig plezier aan beleefd. De drank primeerde boven al de rest. Zo zaten we eens op een bergterras met de groep te aperitieven en iemand vroeg me "vind je het uitzicht hier niet mooi?" waarop ik antwoordde "natuurlijk vind ik het hier mooi, maar ik vind eigenlijk alles mooi, als ik er maar iets te drinken bij heb !!!". Dit typeert duidelijk een alcoholist. Eéns van de alcohol geproefd is er geen houden meer aan. Als de 'anderen' gezellig met elkaar enkele glazen nuttigen, zit de alcoholist reeds op een dwaalspoor en blijft verder drinken tot het finaal uit de hand loopt. Dit jaar echter zal ik -bewust- geen glas aanraken. Er is dus eigenlijk niets aan de hand zolang we maar van dat 'eerste glas' afblijven.
Anonieme Alcoholisten is een wereldwijde gemeenschap van mannen en vrouwen die elkaar helpen om nuchter te blijven. Zij bieden dezelfde hulp aan iedereen die een drankprobleem heeft en daar iets aan wenst te doen. Aangezien zij allen alcoholisten zijn kunnen zij elkaar beter begrijpen. Zij weten hoe de ziekte aanvoelt en zij hebben in AA geleerd hoe zij ervan kunnen herstellen. Een AA-lid zal, zelfs indien hij jaren niet meer heeft gedronken, zeggen dat hij een alcoholist is. Hij zal niet beweren dat hij genezen is. Vanaf het ogenblik dat een persoon zijn drinken niet meer kan beheersen, zal hij er nooit meer in slagen om veilig te drinken -met andere woorden: hij kan nooit een "ex-alcoholist" worden. Maar in AA kan hij een nuchtere alcoholist, een gestabiliseerde alcoholist worden.
Hebt u wel eens gedacht dat u misschien een probleem met alcohol zou kunnen hebben?
Of heeft iemand wel eens zoiets tegen u gezegd?
Of weet u het eigenlijk vrij zeker?
Wij zijn mensen die "ja" moesten zeggen op één of meer van die vragen.
Wij schaamden ons wel en daarom blijven we anoniem.
Wij dronken niet allemaal elke dag.
We begonnen niet allemaal 's morgens al.
En we waren ook niet allemaal aan lager wal geraakt.
Onze verhalen zijn zo verschillend als er mensen zijn. Onze redenen om te teveel te drinken ook.
Eén ding hebben we gemeen: als we drinken is er een grote kans dat het uit de hand loopt. Ondanks goede voornemens.
We ontdekten dat we met veel vrouwen en mannen in hetzelfde schuitje zaten, maar ook... dat wij samen kunnen wat ons alleen niet lukte.
Als u het nr. 03-239 14 15 belt, geeft iemand u verdere inlichtingen. U hoeft zich niet bekend te maken: het noemen van uw voornaam is genoeg.
Heeft u uw arts wel eens in vertrouwen genomen? Waarom praat u er niet eens over?
Uw arts kent onze organisatie en vindt niet gauw "iets" erg.
CD&V-kamerlid Jef Van den Bergh heeft een wetsvoorstel klaar dat het gebruik van een alcoholslot verplicht kan maken voor dronken chauffeurs die al meermaals tegen de lamp liepen.
Een alcoholslot is een kleine computer met ademtester die in een voertuig wordt ingebouwd. Chauffeurs moeten eerst een negatieve ademtest afleggen willen ze de motor aan de praat krijgen. Het toestel wordt al met succes gebruikt in de VS, Canada en Zweden en kost 1.500 euro.
Het is vandaag maandag, dit betekend dus mijn wekelijkse AA bijeenkomst. We bespreken vanavond de vijfde stap. Gelukkig: want met de vierde stap heb ik het heel moeilijk. Ik kan inderdaad de gemaakte fouten niet zomaar van me afzetten. Gedane zaken nemen natuurlijk geen keer. Ik heb -onafgezien van de materiële schade- ook enorm veel morele schade aangericht. Ik heb me, in dronken toestand, dikwijls ontzettend kinderachtig en belachelijk gedragen. Hierdoor heb ik een slecht imago opgebouwd. Dit is niet zomaar in één, twee, drie uit te wissen. De mensen hebben een goed geheugen als het zulke zaken aangaat. Ik vertoon me dan ook nog nauwelijks in het openbaar. Ik worstel met een enorme tweestrijd: enerzijds zou ik willen dat mijn omgeving zo vlug mogelijk een 'andere' Dexter leren kennen, iemand die volwassen en nuchter reageert op allerlei zaken. Anderzijds zit ik met de angst en de schroom dat ik in het openbaar zal herinnerd worden aan mijn verleden met kwetsende opmerkingen (en ik ben niet assertief genoeg om hier kordaat op te reageren). Mijn vrouw en kinderen hebben me (blijkbaar) alles vergeven. In het huisgezin is alles 'koek en ei'(harmonieus). De vijfde stap zegt dus dat we de fouten moeten afschrijven: dat we ze weliswaar niet mogen vergeten, maar dat we ze een bepaalde plaats in ons leven moeten geven, zonder blijvend gebukt te gaan onder allerlei schuldgevoelens. Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb wel heel veel steun aan de groep, zelf ben ik -mondeling- niet zo vaardig, ik laat dus de anderen maar praten. Als ik zelf mijn -paniekerige- gevoelens uit worden deze wel dikwijls beantwoord met zalvende woorden. Ik heb enorm veel respect voor bepaalde mensen uit de groep omdat ze verbaal zo sterk zijn (Ik heb natuurlijk ook respect voor de anderen). De wekelijkse vergaderingen zijn voor mij een 'must'. Zo 'vergeet' ik niet dat ik een alcoholist ben, wat in momenten van zwakte heel belangrijk is om -al was het maar een fractie van een seconde- over na te denken als u iets aangeboden wordt.
Ik heb de AA twintig jaar geleden leren kennen op het ogenblik dat ik met mijn 'rug tegen de muur' stond. Mijn (toenmalige)vrouw stond op het punt me te verlaten door mijn drankmisbruik. De gemaakte brokken waren echter niet meer te lijmen en het onvermijdelijke is toch gebeurt. Door de schok ben ik toen een jaar nuchter geweest en woonde ik wekelijks de AA vergaderingen bij. Toen ik later een nieuwe relatie aanging is het drankgebruik echter teruggekomen. In het begin met tussenpauzes van enkele dagen of weken, maar steeds met dezelfde 'rode draad'. Eénmaal een glas aangeraakt kon ik niet meer stoppen en dronk ik tot ik erbij neerviel. Ik was me echter zeer goed bewust van mijn 'handicap' maar wilde toch, tegen beter weten in, leren sociaal drinken. Dit is me echter nooit gelukt. Tot mijn schade en schande natuurlijk. Zo heb ik verschillende auto-ongelukken gehad, gelukkig enkel met blikschade. Wonder boven wonder ben ik hierbij nooit 'betrapt' geweest door de politie (Waarschijnlijk stond hun meetapparatuur nog niet zo goed op punt). Ik reed wekelijks met de auto terwijl ik nog nauwelijks op mijn benen kon staan van zattigheid. Als ik er aan terugdenk krijg ik er nog steeds kippevel van. Eénmaal hebben ze me betrapt op dronken rijden (zonder auto-ongeval) maar ik ben er toen vrij goed 'vanaf' gekomen. Geen rijverbod maar wel een boete van (toentertijd) 40.000 BF. + gerechtskosten (3.500 fr.). (Het voorval is dan ook ondertussen acht jaar geleden). En nog steeds had ik mijn lesje niet geleerd. Ik dronk, langzaam maar zeker, méér en méér. Op het laatste dagelijks ongeveer vijftien à twintig blikjes bier van 33 cl. Dit tot groot ongenoegen van mijn (tweede) vrouw. Langzaam maar zeker werd ik geestelijk en lichamelijk een wrak. Ik was mijn vroegere nuchtere periode echter nog helemaal niet vergeten en hunkerde er echt naar terug. Temeer omdat er terug dagelijkse ruzies waren en ik inzag dat mijn levensgevaarlijk gedrag me vroeg of laat tot een regelrechte catastrofe zouden leiden. Toen is plots "de klik" gekomen: op een morgen stond ik op met een nog 'half-zatte' kop en begon erg te piekeren. Ik nam toen het besluit om terug de AA-vergaderingen bij te wonen. Nu was het me menens!!! Ik ben ondertussen enkele maanden ouder en weet zeker dat ik nu de definitieve stap gezet heb.
Als alcoholist wens ik mijn steentje bij te dragen aan iedereen die een alcoholprobleem heeft. Na jarenlang gesukkel met alcohol en de daardoor ontstane (vele) problemen heb ik uiteindelijk de weg gevonden naar de AA. Daar heb ik leren inzien dat alcoholisme eigenlijk een ziekte is..., een ziekte die mij reeds te pakken had toen ik nog jong was. Hoe begon het allemaal?? In de jaren '70 was 'kunnen' drinken nog stoer. Ik vervulde toen mijn legerdienst en dagelijks gingen we naar de kantine. Het was toen drinken tegen elkaar op. Je hoorde er pas bij als je -zoals de meesten- iedere avond lazarus in uw bed sukkelde. Na de legerdienst vond ik mijn vrienden bij de plaatselijke studentenclub. Daar was het ook hetzelfde liedje, zij het dan wel niet meer dagelijks drinken maar wel tijdens de weekends.. Die begonnen dan wel nog op zaterdagavond. Mijn drinkpatroon was toen al niet normaal te noemen, maar dit werd wel nog 'aanvaard' door de maatschappij. Je was nu eenmaal jong en je mocht van het leven profiteren. Langzaam aan werden die 'weekends' echter langer. Ze begonnen op vrijdagavond en duurden tot de maandagavond. De rest van de week had je dan nodig om een beetje op uw positieven te komen om dan op vrijdagavond terug te starten met het wekelijkse drinkritueel. Dit gedrag escalleerde in de loop der jaren naar dagelijks drinken. En zo werd ik alcoholist zonder het eigenlijk zelf te beseffen. Na een (te) lange periode groeide echter het besef dat er iets niet klopte met dit drinkpatroon en vond ik de (gelukkige) weg naar de AA.
