regelmatige berichten van een alcoholist Welkom op mijn weblog. Ik ben Dexter, 52 jaar en alcoholist. Als lid van de AA -waar iedereen anoniem is- heb ik ervoor gekozen om een schuilnaam te gebruiken. Ik hoop met deze site andere 'lotgenoten' te bereiken en tot steun te zijn. Daarom zal ik regelmatig 'columns' toevoegen in de hoop dat ik zo mijn steentje bijdraag tot een betere maatschappij.
13-12-2005
Wat is AA?
Anonieme Alcoholisten is een wereldwijde gemeenschap van mannen en vrouwen die elkaar helpen om nuchter te blijven. Zij bieden dezelfde hulp aan iedereen die een drankprobleem heeft en daar iets aan wenst te doen. Aangezien zij allen alcoholisten zijn kunnen zij elkaar beter begrijpen. Zij weten hoe de ziekte aanvoelt en zij hebben in AA geleerd hoe zij ervan kunnen herstellen. Een AA-lid zal, zelfs indien hij jaren niet meer heeft gedronken, zeggen dat hij een alcoholist is. Hij zal niet beweren dat hij genezen is. Vanaf het ogenblik dat een persoon zijn drinken niet meer kan beheersen, zal hij er nooit meer in slagen om veilig te drinken -met andere woorden: hij kan nooit een "ex-alcoholist" worden. Maar in AA kan hij een nuchtere alcoholist, een gestabiliseerde alcoholist worden.
Hebt u wel eens gedacht dat u misschien een probleem met alcohol zou kunnen hebben?
Of heeft iemand wel eens zoiets tegen u gezegd?
Of weet u het eigenlijk vrij zeker?
Wij zijn mensen die "ja" moesten zeggen op één of meer van die vragen.
Wij schaamden ons wel en daarom blijven we anoniem.
Wij dronken niet allemaal elke dag.
We begonnen niet allemaal 's morgens al.
En we waren ook niet allemaal aan lager wal geraakt.
Onze verhalen zijn zo verschillend als er mensen zijn. Onze redenen om te teveel te drinken ook.
Eén ding hebben we gemeen: als we drinken is er een grote kans dat het uit de hand loopt. Ondanks goede voornemens.
We ontdekten dat we met veel vrouwen en mannen in hetzelfde schuitje zaten, maar ook... dat wij samen kunnen wat ons alleen niet lukte.
Als u het nr. 03-239 14 15 belt, geeft iemand u verdere inlichtingen. U hoeft zich niet bekend te maken: het noemen van uw voornaam is genoeg.
Heeft u uw arts wel eens in vertrouwen genomen? Waarom praat u er niet eens over?
Uw arts kent onze organisatie en vindt niet gauw "iets" erg.
CD&V-kamerlid Jef Van den Bergh heeft een wetsvoorstel klaar dat het gebruik van een alcoholslot verplicht kan maken voor dronken chauffeurs die al meermaals tegen de lamp liepen.
Een alcoholslot is een kleine computer met ademtester die in een voertuig wordt ingebouwd. Chauffeurs moeten eerst een negatieve ademtest afleggen willen ze de motor aan de praat krijgen. Het toestel wordt al met succes gebruikt in de VS, Canada en Zweden en kost 1.500 euro.
Het is vandaag maandag, dit betekend dus mijn wekelijkse AA bijeenkomst. We bespreken vanavond de vijfde stap. Gelukkig: want met de vierde stap heb ik het heel moeilijk. Ik kan inderdaad de gemaakte fouten niet zomaar van me afzetten. Gedane zaken nemen natuurlijk geen keer. Ik heb -onafgezien van de materiële schade- ook enorm veel morele schade aangericht. Ik heb me, in dronken toestand, dikwijls ontzettend kinderachtig en belachelijk gedragen. Hierdoor heb ik een slecht imago opgebouwd. Dit is niet zomaar in één, twee, drie uit te wissen. De mensen hebben een goed geheugen als het zulke zaken aangaat. Ik vertoon me dan ook nog nauwelijks in het openbaar. Ik worstel met een enorme tweestrijd: enerzijds zou ik willen dat mijn omgeving zo vlug mogelijk een 'andere' Dexter leren kennen, iemand die volwassen en nuchter reageert op allerlei zaken. Anderzijds zit ik met de angst en de schroom dat ik in het openbaar zal herinnerd worden aan mijn verleden met kwetsende opmerkingen (en ik ben niet assertief genoeg om hier kordaat op te reageren). Mijn vrouw en kinderen hebben me (blijkbaar) alles vergeven. In het huisgezin is alles 'koek en ei'(harmonieus). De vijfde stap zegt dus dat we de fouten moeten afschrijven: dat we ze weliswaar niet mogen vergeten, maar dat we ze een bepaalde plaats in ons leven moeten geven, zonder blijvend gebukt te gaan onder allerlei schuldgevoelens. Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb wel heel veel steun aan de groep, zelf ben ik -mondeling- niet zo vaardig, ik laat dus de anderen maar praten. Als ik zelf mijn -paniekerige- gevoelens uit worden deze wel dikwijls beantwoord met zalvende woorden. Ik heb enorm veel respect voor bepaalde mensen uit de groep omdat ze verbaal zo sterk zijn (Ik heb natuurlijk ook respect voor de anderen). De wekelijkse vergaderingen zijn voor mij een 'must'. Zo 'vergeet' ik niet dat ik een alcoholist ben, wat in momenten van zwakte heel belangrijk is om -al was het maar een fractie van een seconde- over na te denken als u iets aangeboden wordt.
Ik heb de AA twintig jaar geleden leren kennen op het ogenblik dat ik met mijn 'rug tegen de muur' stond. Mijn (toenmalige)vrouw stond op het punt me te verlaten door mijn drankmisbruik. De gemaakte brokken waren echter niet meer te lijmen en het onvermijdelijke is toch gebeurt. Door de schok ben ik toen een jaar nuchter geweest en woonde ik wekelijks de AA vergaderingen bij. Toen ik later een nieuwe relatie aanging is het drankgebruik echter teruggekomen. In het begin met tussenpauzes van enkele dagen of weken, maar steeds met dezelfde 'rode draad'. Eénmaal een glas aangeraakt kon ik niet meer stoppen en dronk ik tot ik erbij neerviel. Ik was me echter zeer goed bewust van mijn 'handicap' maar wilde toch, tegen beter weten in, leren sociaal drinken. Dit is me echter nooit gelukt. Tot mijn schade en schande natuurlijk. Zo heb ik verschillende auto-ongelukken gehad, gelukkig enkel met blikschade. Wonder boven wonder ben ik hierbij nooit 'betrapt' geweest door de politie (Waarschijnlijk stond hun meetapparatuur nog niet zo goed op punt). Ik reed wekelijks met de auto terwijl ik nog nauwelijks op mijn benen kon staan van zattigheid. Als ik er aan terugdenk krijg ik er nog steeds kippevel van. Eénmaal hebben ze me betrapt op dronken rijden (zonder auto-ongeval) maar ik ben er toen vrij goed 'vanaf' gekomen. Geen rijverbod maar wel een boete van (toentertijd) 40.000 BF. + gerechtskosten (3.500 fr.). (Het voorval is dan ook ondertussen acht jaar geleden). En nog steeds had ik mijn lesje niet geleerd. Ik dronk, langzaam maar zeker, méér en méér. Op het laatste dagelijks ongeveer vijftien à twintig blikjes bier van 33 cl. Dit tot groot ongenoegen van mijn (tweede) vrouw. Langzaam maar zeker werd ik geestelijk en lichamelijk een wrak. Ik was mijn vroegere nuchtere periode echter nog helemaal niet vergeten en hunkerde er echt naar terug. Temeer omdat er terug dagelijkse ruzies waren en ik inzag dat mijn levensgevaarlijk gedrag me vroeg of laat tot een regelrechte catastrofe zouden leiden. Toen is plots "de klik" gekomen: op een morgen stond ik op met een nog 'half-zatte' kop en begon erg te piekeren. Ik nam toen het besluit om terug de AA-vergaderingen bij te wonen. Nu was het me menens!!! Ik ben ondertussen enkele maanden ouder en weet zeker dat ik nu de definitieve stap gezet heb.
Als alcoholist wens ik mijn steentje bij te dragen aan iedereen die een alcoholprobleem heeft. Na jarenlang gesukkel met alcohol en de daardoor ontstane (vele) problemen heb ik uiteindelijk de weg gevonden naar de AA. Daar heb ik leren inzien dat alcoholisme eigenlijk een ziekte is..., een ziekte die mij reeds te pakken had toen ik nog jong was. Hoe begon het allemaal?? In de jaren '70 was 'kunnen' drinken nog stoer. Ik vervulde toen mijn legerdienst en dagelijks gingen we naar de kantine. Het was toen drinken tegen elkaar op. Je hoorde er pas bij als je -zoals de meesten- iedere avond lazarus in uw bed sukkelde. Na de legerdienst vond ik mijn vrienden bij de plaatselijke studentenclub. Daar was het ook hetzelfde liedje, zij het dan wel niet meer dagelijks drinken maar wel tijdens de weekends.. Die begonnen dan wel nog op zaterdagavond. Mijn drinkpatroon was toen al niet normaal te noemen, maar dit werd wel nog 'aanvaard' door de maatschappij. Je was nu eenmaal jong en je mocht van het leven profiteren. Langzaam aan werden die 'weekends' echter langer. Ze begonnen op vrijdagavond en duurden tot de maandagavond. De rest van de week had je dan nodig om een beetje op uw positieven te komen om dan op vrijdagavond terug te starten met het wekelijkse drinkritueel. Dit gedrag escalleerde in de loop der jaren naar dagelijks drinken. En zo werd ik alcoholist zonder het eigenlijk zelf te beseffen. Na een (te) lange periode groeide echter het besef dat er iets niet klopte met dit drinkpatroon en vond ik de (gelukkige) weg naar de AA.
