Om 10u30 was de chauffeur van airport-service bij ons en konden we vertrekken naar Zaventem. Alles is vlot verlopen en met een half uur vertraging vertrokken we richting Istanbul. Daar moesten we 2 uur wachten op de vlucht naar Adana en ook deze vertrok met een half uur vertraging. In Adana stond de Patrick Ditzel, conciërge van ons appartement, ons op te wachten. Het was dan rond 22u00 (plaatselijke tijd) en een temperatuur van 8°. De afstand van de luchthaven in Adana en Ayas bedraagt 140 km.
Patrick en zijn echtgenote Seyma hadden het appartement volledig klaar gemaakt en gezorgd voor toespijs voor de eerste morgen. Het was koud in het appartement en de verwarming met airco en nog een extra straler was nauwelijks voldoende om ons wat te warmen. De eerste nacht was niet aangenaam te noemen en de stemming navenant.
Na een korte en koude nacht staan we op met een stralende zon. Het is nog steeds koud in het appartement en dus draaien de verwarmingselementen op volle toeren. Tegen 8u wordt een brood geleverd (dit zal iedere morgen gebeuren) en na het ontbijt is het reeds warmer op het terras dan in huis. Tijd om het appartement eens volledig te ontdekken. Het is ruim, met 3 slaapkamers en 2 badkamers en een zeer ruime living/keuken, en alles compleet uitgerust. De site bestaat uit 2 blokken met tussenin een tuin, een heel mooi zwembad en 2 kleine baden. Het ligt een eindje van de grote weg af. Van uit het appartement zien we uit op de zee.
Patrick zorgde voor een auto die we kunnen gebruiken wanneer we willen; we moeten enkel de dagen dat we de wagen gebruiken opgeven en dan betalen.
In de voormiddag rijden we naar de wekelijkse markt in Erdemli. We kopen er groenten en fruit, te veel om in een keer te dragen. Het aanbod is zeer groot en alles ziet er zeer vers en lekker uit. Een bezoekje aan de supermarkt maakt de rit compleet. Het is ondertussen 17° en we lunchen op het terras.
In de namiddag rijden we richting Silifke waar we een natuurgebied rond de monding van de Görksu rivier willen bezoeken. We rijden er kilometers door boomgaarden met citroenen en sinaasappels en velden met aardbeien en groenten. Maar, het natuurreservaat vinden we niet...
Wij stoppen nog even in Kizkalesi waar een groot kasteel ligt met er recht tegenover nog een kasteel, een paar honderd meter in de zee.
Terug in het appartement genieten we van een mooie zonsondergang en na het avondmaal gaan we vroeg onder de wol (met nog een extra deken)
Bijna 11 u geslapen en 't heeft deugd gedaan. De zon is deze morgen niet van de partij, de lucht zit vol met wolken en het is wel een paar graden frisser. We gaan toch eens een wandeling maken tot aan de zee. We dachten langs de kust te kunnen wandelen maar dit blijkt niet zo simpel. Tegen de middag komt de zon er door en stijgt de temperatuur tot 19°. Na de lunch proberen we nog eens aan de andere kant weg te wandelen maar ook dat lukt niet goed. Voor de rest van de dag wat lezen en relaxen.
Stralende zon, de warmte straalt al 's morgens door de ramen.
Rond 10u vertrekken we voor een wandeling naar een historische site Kanlidivane, gelegen op 4 km, tegen de helling van de achterliggende heuvelrug. Onderweg komen we langs een plaats waar vrouwen bezig zijn met het sorteren van citroenen. Het valt ons op dat de mensen hier zeer vriendelijk zijn, iedereen groet ons, steekt de hand op of claxonneert eens. We stellen echter ook vast dat de kilometers hier toch wat langer zijn dan bij ons maar, we zetten door en bereiken ons doel. Ondertussen is het zomer geworden (20°)
Op de terugweg stoppen we in een restaurantje (of wat ervoor moet doorgaan). De vrouw des huizes stelt ons voor om börek te eten met çay (thee), wij stemmen toe, ook omdat wij geen woord Turks kennen en zij enkel Turks. De börek blijkt een soort pannenkoek te zijn gevuld met geitenkaas en wordt geserveerd met een groente (waar wij niet durven van eten). Het is wel lekker.
Voor de rest van de dag: rust op het terras waar het nu 29° is in de schaduw.
Zoals iedere dag is ook vandaag de muezzin om 5u45 reeds klaar wakker en roept alle gelovigen op voor het gebed. Dit gebeurt van op de minaret van de moskee die hier zo'n 200 meter vandaan is. Er hangen nogal wat luidsprekers zodat we de oproepen niet kunnen missen, maar we voelen ons niet aangesproken en blijven liggen tot een meer christelijk uur. (De oproep tot het gebed of azaan is te horen in een bijlage)
We staan vandaag op met veel wind (buiten) en licht bewolkte lucht. Op het terras is het echter terug heerlijk en we brengen hier dan ook praktisch de hele dag door. Op radio2 horen we dat er een zware storm over West- en Oost-Vlaanderen geraasd is. Hopelijk niet in Gullegem?
Op het domein zijn er grote graafwerken aan de gang, men is bezig met het vervangen van de verlichting maar blijkbaar zitten ze met een serieus probleem.
Rond 14u besluiten we toch tot een wandeling, omdat we waarschijnlijk nog wat brood zullen tekort komen (een mens moet toch een doel hebben) De wind is wat geluwd en de thermometer klimt naar 21°.
Het is nu 16u30 en de zon is onder; het wordt snel frisser.
De wind giert rond het gebouw en hier en daar rammelt er wat; wanneer we de gordijnen opentrekken zien we grote schuimkoppen op de Middelandse Zee... het wordt een stormachtige dag. De lucht ziet er helemaal Belgisch uit: volledig bedekt met grijze wolken. Tegen de middag begint het ook te regenen maar het blijft zacht met 16°-17°.
We komen niet buiten, tenzij om brood te bestellen aan de onderhoudsmensen die ook schuilen voor regen en wind. Wat lezen, wat TV kijken en wat bezig zijn op de laptop, meer moet dat niet zijn.
Een stralende zon verwelkomt de morgen, de wind en de wolken zijn verdwenen. Wij besluiten eens tot Silifke te rijden. Silifke ligt op ongeveer 30 km en heeft 48.000 inwoners. Ik denk dat wij er de enige toeristen zijn en het valt ons terug op hoe vriendelijk de mensen zijn (zonder dat ze iets van je verlangen). Vooral de kinderen roepen van ver "hello" en dat is dan ook het enige niet-Turks woord dat ze kennen. Ze lopen een heel eind met ons mee en vertellen hele verhalen waarvan wij dan geen woord begrijpen. We verlaten ook eens het centrum en lopen wat rond in de zijstraatjes waar we het echte Turkse "leven van alledag" zien.
We rijden nog even verder naar de haven van Taçusu. Van hieruit vertrekken de ferry's naar Cyprus.
Op de terugweg willen we nog wat boodschappen doen maar de Carrefour en Migros langs de weg blijken gesloten. Het is hier duidelijk laagseizoen. Wij rijden dan maar door naar Erdemli (13 km verder) waar wij ook de vorige keer inkopen deden.
Terug wolken en wind. De hoofdactiviteit wordt: preisoep maken. Na de middag gaan we toch op wandel en ontdekken een visrestaurantje dat er gezellig en goed uitziet. We zullen dit zeker één van de volgende dagen eens proberen. Vandaag beperken we ons tot het nuttigen van de nationale drank: cay (thee).
Vandaag terug wakker geworden onder een bewolkte hemel. Maar... tegen 10u was ze er terug, de zon. We gaan onze eerste uitstapje doen met de dolmus. Dolmussen zijn kleine busjes die de dag door een bepaalt traject afleggen en die je, gewoon door je hand op te steken, kan doen stoppen. We willen naar Erdemli (15 km.) en betalen 3 TL(1.3 euro) per persoon.
We wandelen het stadje rond, grotendeels in ons hemd (19° in de schaduw); we zijn weer te zwaar gekleed. In een patisserie proeven we wat lokale specialiteiten en komen (per toeval) op de overdekte markt terecht. Hier kopen we terug wat groenten en appels. Op de terugweg valt ons nog eens op hoeveel grote serres (in plastiek) er overal op de hellingen staan. De ruimtes tussen de serres zijn opgevuld met sinaasappel-, citroen- en bananenplantages.
We starten de dag nevelig. Het wordt vrij snel warm (een beetje drukkend). Ons plan om vandaag eens met de dolmus naar Mersin te reizen mislukt omdat er waarschijnlijk weinig of geen dolmussen rijden op zondag. Dan maar een wandeling gemaakt en de rest van de dag doorgebracht op het terras.
Rond 10u 's avonds krijgen we een fantastische, gratis show; een reusachtig klank en lichtspel dat nog tot de volgende morgen blijft nazinderen.
De hemel lijkt half uitgewassen na het onweer. Het oosten is nog zwaar bewolkt en in het westen is de hemel stralend blauw. We rijden vandaag naar Mersin, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad telt 600.000 inwoners en ligt ongeveer 40 km vanaf Ayas (waar wij verblijven)
De stad heeft 2 opvallende gebouwen, de grote moskee en de Radison-tower van 177m hoog.
Langs de kust ligt een promenade van 12 km lang. Mersin is echter vooral een inkoopstad met heel veel winkels en een groot shoppingcenter "Mersin Forum".
Het is terug rond 17° maar er waait een frisse zeebries waardoor de gevoelstemperatuur wat lager uitvalt.
Een prachtige dag, geen wolkje aan de lucht. We maken een wandeling, een paar kilometer ver tot bij de resten van een Romeinse aquaduct. Terwijl we wat staan kijken bij een imker die bezig is rond zijn korven komt hij plots op ons toegelopen. Hij werd blijkbaar verschillende malen gestoken. Terwijl hij de bijen van zich afschud worden wij ook aangevallen en ik krijg een prik in mijn kin. Christiane kan een eindje verder de angel verwijderen. Op de terugweg drinken we onze thee aan de rand van de zee (het wordt stilaan een gewoonte).
"Naast de deur" zijn ze al van deze morgen vroeg begonnen met de citroenpluk. Er komen een busje en een lichte vrachtwagen toe met een hele hoop lege kratten. Er worden enkele korte ladders uitgeladen en wat manden en de arbeid kan beginnen. En... dat is gene zever... Enkele van de jongste kerels lopen de hele dag (ze zijn rond 16u gestopt) de helling op en af om manden vol citroenen naar beneden te brengen. Het is zeer zwaar werk!!
Ik ben opgestaan met een dubbele kin. De bijensteek heeft een serieus gezwel gecreëerd, gelukkig enkel uiterlijk, anders mochten we nog een dokter opzoeken.
Vandaag terug een rustige dag, we gaan eens met de dolmus naar Erdemli voor de noodzakelijke inkopen en een wandelingetje. Het is aangenaam wandelen tussen al die kleine winkeltjes. Het valt ons op dat hier nog heel veel hersteld wordt. We vinden schoenlappers, metaalbewerkers die bezig zijn met potten en pannen, TV herstellers, kleermakers ... De winkeltjes of ateliers zijn soms enkel een gangetje en liggen volgestouwd met allerhande materiaal, en middenin, vaak op de grond of op een laag stoeltje , zit de vakman.
Het beloofd een mooie dag te worden, enkel de zon staat aan
de hemel en ondanks een strakke wind is de temperatuur al s morgens aangenaam.
We zijn al van 10u op weg voor een tocht door het Taurus gebergte. Ons doel is
Uzuncaburç, gelegen op zon 30 km van de kust. Van zodra we de hoofdweg
verlaten wanen we ons in een andere wereld. De appartementsgebouwen hebben
plaatsgemaakt voor een ruw landschap met veel rotsblokken en laag struikgewas.
Hier en daar vinden we een bouwsel, soms volledig van hout, takken en plastiek,
soms ook gedeeltelijk van steen. Het zijn de woningen van de schapen- en
geitenherders, half nomaden die afkomstig zijn uit Oost-Anatolië.
Ook hier zijn er overal resten van oude bouwwerken te
vinden. We zoeken de Roman reliefs in Adamkayalar maar moeten terugkeren
omdat het pad niet te bewandelen (eerder te beklimmen) is met ons schoeisel.
Tegen de middag komen we aan in Uzuncaburç waar we de resten
van de Romeinse stad Dioceasarea bezoeken. Aan de ingang (niets is afgesloten)
komt een vriendelijke man naar ons toe met tickets (3 Turkse Lira per persoon =
1.30 euro) We worden tegelijk uitgenodigd om eerst een cay (thee) te drinken in
een plastieken kamertje dat tegen een muur aangebouwd is. We zijn hier op 1200
m. hoogte en het is maar 12° en door de wind voelt het nog wat kouder aan, dus
nemen we de uitnodiging graag aan. Binnenin zit een vrouw börek te maken en
worden wij ook gevraagd om aan te schuiven om te eten. Wij zijn hier terug de
enige buitenlanders tussen een groep Turkse bezoekers maar, het is er gezellig
en lekker.
Op de terugweg bezoeken we nog Cennet-Cehennem (Hemel en
Hel). Dit zijn 2 natuurlijke kraters in de bodem; de grootste heet put van de Hemel
en de andere put van de Hel.
In de Hemel kan je afdalen (450 treden - 70 m diep), daar staat een kapel uit de
5de eeuw en kom je in een grote open grot aan de achterwand is er
terug een grot die nog eens 150 treden lager toegang geeft op een onderaardse
rivier (de Hel). In vroegere tijden was het geheel een heiligdom ter ere van Hades,
de god van de onderwereld.
Christiane ziet al die trappen niet zitten maar ik moet het toch eens proberen.
Wanneer ik echter de 450 treden afgehotst heb en aan de kapel gekomen ben heb
ik de indruk dat dit meer hel dan hemel is. In de grot drupt er overal water naar
beneden zodat de treden zeer glad zijn en ik maar de weg terug neem.
Aan zee is het nog steeds stormachtig maar wel aangenaam
warm(uit de wind).
Om 5u45 wordt de oproep tot het gebed kracht bij gezet door enkele donderslagen en bijpassende lichteffecten. Het begint ook hard te regenen, maar na korte tijd houdt het op en horen we nog enkel de wind. Wanneer we een paar uur later uit ons bed komen zit de hemel volledig dicht. De zon komt af en toe wel even piepen maar ze kan het niet halen van de wind die 180° gedraaid is en nu van over de bergen komt. Het is een heel stuk koeler geworden, we halen maar 14° meer.
Christiane slaat een wasje (je weet wel... grote wasjes, kleine wasjes steek ze in de wasmachien...) en onze dagelijkse wandeling zijn de twee wapenfeiten van de dag.
In een zonnig hoekje met een boek (Vrouwen die mannen haten) en nu en dan wat opschuiven omdat het te warm wordt. Nog een boodschapje doen en de dag is zo om.
Vandaag weer een mooie dag achter de rug. Deze morgen zijn
we wat gaan window shoppen in Silifke. Silifke ligt op 32 km van Larissa en
telt zon 55000 inwoners. We hadden niet verwacht dat er zoveel winkels zouden
gesloten zijn (zondag is in Turkije niet synoniem sluitdag). Na een uurtje
waren we rond en zijn dan terug de bergen ingetrokken.
We werden terug geconfronteerd met het feit dat hier heel
weinig wegwijzers staan en dat er ook geen gedetailleerde wegenkaarten
voorhanden zijn. We kwamen terecht op de weg naar Mut, gezien ook deze
bestemming nog op ons verlanglijstje stond zijn we dus die kant op gereden. Het
werd een prachtige rit; de eerste 30 km reden we door de kloof die de Göksu
rivier uitgesleten heeft. En, hij heeft zijn best gedaan, de canyon kan gerust
de vergelijking doorstaan met de canyon van de Verdon in Zuid-Frankrijk. Wanneer
we de kloof verlaten blijft de weg maar stijgen, we komen in de echte bergen
terecht met mooie vergezichten, veel
olijf- en fruitbomen en af en toe een gehucht of dorp.
We willen, iets verder dan Mut het Alahanklooster bezoeken.
Maar, ook daar vinden we geen wegwijzer die daarnaar toe wijst, wij denken dat
de borden nog niet teruggeplaatst zijn
na de vernieuwing van het wegdek??? Het landschap maakt echter ook dat gemis
goed en wanneer we op ongeveer 2000 m hoogte komen maken we rechtsomkeer.(we
zijn dan ook al 100 km van de kust)
In Mut nemen we een
late lunch. In het restaurant hebben ze geen kaart maar we mogen kiezen uit de
potten (ook omdat we niet kunnen zeggen wat we willen). Maar, het was terug lekker.
Op de terugweg, langs de kust zijn we nog even gestopt in
Narlikuyu . Hier komt een onderaardse rivier uit in een mooie baai die rondom
volgebouwd is met visrestaurantjes. De rivier is dezelfde die stroomt onderin
de grot van de Hemel (zie 14 februari). In Narlikuyu ligt ook een piepklein
museum- men heeft er maar één museumstuk- een mozaïek uit een Romeins badhuis. Al
van in de 4de eeuw ligt daar de afbeelding van de 3 Gratiën
(Godinnen van de vruchtbaarheid).
De zon neemt een dagje rust en verschuilt zich achter de wolken. Af en toe komt ze eens kijken of wij er nog zijn. Het voelt ook heel stuk frisser aan ("slecht" 15° 's middags)
Ook voor ons is het een luie dag, Christiane is aan het proberen om de baas te worden van enkele sudoka's en ik heb het eerste deel van de Millenium-trilogie uit en begin aan deel 2: "De vrouw die met vuur speelde".
In de namiddag doen we nog een wandeling langs de vele irrigatiekanalen die zorgen voor de bevloeiing van de citroenplantages.
We worden lui... Weer een dag waar we niets speciaals te melden hebben. Wat lezen in de zon (in de wind is het vandaag ook wat frisser dan de vorige dagen) en een boodschap doen. We hebben ook eens de plaatselijke baklava geproeft en... hij is even mierzoet als elders.
De onderhoudsmensen van het domein zijn wel naarstig bezig om alles in gereedheid te brengen voor het komende seizoen. Ze hebben een grote put gegraven naast het zwembad om een filterinstallatie in te monteren. Dit heeft veel dagen werk gekost want op 1 meter diepte zat een rotslaag (kalksteen) die moest weg gekapt worden. Nu zijn ze begonnen aan het herstellen van de grasmat en bloemen aan het planten.
Aan het complex naast Larissa is men begonnen aan een nieuw gebouw. Er wordt hier nog heel veel handwerk verricht. Hier geen prefab beton maar volop werk voor bekisters en ijzervlechters. Een beroep met toekomst en garantie op vast werk.
Spannend en frustrerend, zo kan je onze dag omschrijven. Wij
(ik) wilden toch nog eens naar het Alahan klooster. Ik had in de documentatie
gelezen van adembenemend, prachtig, unieke vergezichten, Werelderfgoed,
We zijn terug vroeg (10u) op weg naar Mut (± 100 km). Ik had
uitgevlooid dat we , enkele kilometer over Mut een weg naar rechts moesten
nemen die loopt naar een kasteel in een dorpje Dağpazari. Ergens moesten we dan
een weg naar links vinden naar het klooster.
We verlaten de hoofdweg en rijden een snel stijgende
geasfalteerde weg (met veel putten) in. We moesten naar schatting een 10-tal km
rijden vooraleer de weg naar links te vinden. We geraken boven de boomgrens en
zien dat de regen die wij gisteren aan de kust kregen hier neergekomen is als
sneeuw. De weg die wij in moesten voor het klooster(dat denken wij toch want,
geen wegwijzer te bespeuren) blijkt een onverharde weg te zijn die bovendien
besneeuwd is en spekglad.
Dus, bye, bye Alahan klooster
Wij zijn nu zo ver en zo hoog, wij besluiten om langs een
andere weg, via Dağpazari terug te rijden naar Mut. Het landschap is zeer ruw
en totaal anders dan de bergen die we reeds bezochten in Frankrijk en
Oostenrijk. We komen op een plateau terecht en zien het dorpje liggen. Wanneer
we er even stoppen komt er onmiddellijk iemand dichterbij om te helpen. Hij
wijst ons de weg naar Mut maar maakt ons ook duidelijk dat we traag gaan moeten
rijden (of zoiets). Dat voorspelt niet veel goeds maar wij rijden door in de
richting die hij aanwijst.
Na 5 à 6 km voelen we
dat er toch iets niet klopt, wij rijden steeds verder in de tegenovergestelde
richting van Mut. En zie, daar verschijnt de reddende engel in de persoon van
een tegenligger. Hij kent 2 woorden Engels en zegt ons rechtsomkeer te maken en
hem te volgen. We rijden de hele weg terug van waar we gekomen waren maar
moeten hem toch laten rijden omdat hij alle putten in het wegdek weet liggen en
er een rotvaart op na houdt.
Terug in Mut willen we nog een heel mooie waterval zoeken
(paradijselijke plaats, prachtig, ). Wij vinden een wegwijzer: Yerköprü çağlayan 7 km, rijden de aangewezen
weg in en na 10 km besluiten we terug te rijden geen waterval en geen volgende
wegwijzer gezien.
Voor de rest van ons verblijf zullen we de bergen laten waar
ze zijn.
Terug veel wind en grijze hemel. Dus, ik wat koken, lezen en
aan het scherm (mij in stilte bezighouden)en Christiane opruimen, strijken en
sudoku.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat te vertellen over
de streek.
We verblijven in de appartementen Larissa 1 in het dorp Ayaş,
provincie Mersin in het zuiden van Turkije.
De provincie Mersin
is 15.737 km² groot en heeft 1.647.899 inwoners (2010). De
hoofdstad is het gelijknamige Mersin. Tot 2002 heette de provincie Ïçel.
De kust waar Mersin aan ligt heet de Cylicische Kust. Omdat
er hier relatief weinig westerse toeristen komen kun je wat meer van het echte
leven zien. Urenlang rondwandelen zonder aangesproken te worden door iemand die
beter wil worden van de aanwezigheid van toeristen kan hier nog, in
tegenstelling tot de populaire Turkse badplaatsen waar je tot vervelens toe
aangesproken wordt door verkopers, kelners, bedelaars, time-sharingverkopers en
andere mensen die iets van je willen.
De economie van Mersin, gelegen op de Çukurova vlakte, is
vooral gericht op de (internationale) handel. De stad Mersin huisvest de
grootste haven van Turkije en herbergt daarnaast ook enkele Free Trade Zones,
hetgeen beide onmisbare factoren zijn in het economisch succes van Mersin.
De haven van Mersin is het zwaartepunt van de economie van de provincie. Het is
de grootste haven van Turkije en in 2008 werd er voor meer dan 18 miljoen ton
aan containers verwerkt.
De economie van Mersin drijft dus op internationale handel. De belangrijkste
exportlanden zijn China en Turks Cyprus, waarbij voornamelijk landbouw
goederen, metalen en textiel verhandeld worden.
Deze regio is de fruitschuur van Turkije, overheerlijke
kersen, watermeloen, appelsienen , citroenen, appels en zoveel meer. Het aanbad van groenten is navenant en best te zien op de vele marktjes waar de plaatselijke bevolking hun verse producten verkopen.
De kust waar Mersin aan ligt heet de Cylicische Kust. Omdat
er hier relatief weinig westerse toeristen komen kun je wat meer van het echte
leven zien. Urenlang rondwandelen zonder aangesproken te worden door iemand die
beter wil worden van de aanwezigheid van toeristen kan hier nog, in
tegenstelling tot de populaire Turkse badplaatsen waar je tot vervelens toe
aangesproken wordt door verkopers, kelners, bedelaars, time-sharingverkopers en
andere mensen die iets van je willen.
De zon is wat gesluierd deze morgen maar de plaatselijke
weermannen(vrouwen) voorspellen een mooie dag. We rijden richting Silifke waar
Christiane haar schoenen eens laat opblinken.
Even buiten Silifke ligt het heiligdom van de Heilige Thecla
(Ayatheckla). Thecla was een van de eerste predikers van het Christendom. Ze
werd bekeerd en geïnspireerd door Paulus. Ze trok zich tijdens de vervolgingen
terug in een grot dicht bij Silifke. Reeds in 480 na Christus werd er een
Byzantijnse kerk gebouwd boven de grot.
We rijden naar Taşucu, de haven van Silifke waar we de
plaatselijke vissers steunen in een visrestaurant. Op het menu: zeebaars.
Na het middagmaal rijden we, aan een bordje dat we toevallig
opmerken, naar de delta van de Göksu rivier en we ontdekken het grote
natuurgebied en vogelreservaat. Het is een zeer groot schorrengebied met een meer dat in verbinding staat met de zee. Hier leven zon 330 zeldzame en/of bedreigde
vogelsoorten. Naast de vogels leven hier ook de Caretta carreta schildpadden en
biedt het strand een broedplaats aan de zeldzame monniksrob.
Wij zien, buiten
wat kleinere vogels, geen andere dieren wel enkele (ook zeldzame) mensen.
Het is 10 u, we zitten in een klein restaurant in de buurt van Narlikyu. Stralend weer en we hebben ons geïnstalleerd op het terras, gedeeltelijk in de zon.
Bij zeer veel eetgelegenheden hier in de streek zie je borden met in grote letters Khavalti. Dit blijkt een zeer uitgebreid ontbijt te zijn dat wij dus ook eens moeten uittesten.
Onze tafel wordt gevuld met een 15-tal schoteltjes en 2 pannen, er is geen plaats meer om de broodmand te plaatsen zodat deze naast Christiane op de bank terecht komt. Er zijn groenten, olijven, kazen, eieren, gebakken worst, frieten!, börek, honing, confituren en uiteraard thee, koffie, water en vers geperst fruitsap.
Wanneer we rond 12 u het etablissement verlaten hebben we ons buikje vol, niet alles opgekregen en hebben we 33 TL (14,3 euro) besteed.
We doen nog een wandeling aan het strand van Kizkalesi (waar de wekelijkse markt gehouden wordt).
Wanneer we thuiskomen horen we op de radio dat Kuurne-Brussel-Kuurne afgelast is wegens sneeuw en ijsel; van hieruit klinkt dit echt hallucinant.
Namiddag: Christiane doet een babbeltje met onze buurvrouw (je weet wel, vrouwen ondereen); dan met de dolmus tot Kizkalesi voor een bezoek aan de ruïnes van het kasteel Korikos.
Het zullen onze laatste ruïnes zijn want ik ken er eentje die stenen genoeg gezien heeft.
Vandaag om 8u ontbeten op het terras... ongelooflijk.
Zo'n zomerdag vraagt naar wat natuur en wij gaan nogmaals naar het natuurgebied van de Göksu-delta. We gaan nu via een andere weg en rijden langs een groot meer, broed- en overwinteringsgebied voor veel vogelsoorten, naar de Middelandse Zee.
De gelukwensen komen uit België, Zwitserland en Malta; via e-mail, telefoon, facebook en skype. Vooral skype is toch wel heel aangenaam, we zien en horen Bert, Saskia, Saartje en Stan "Happy Bithday" zingen.
Op onze dagelijkse gezondheidswandeling komen we veel dierlijk gezelschap tegen.
Christiane wil eens poseren op een praatbank die je hier overal, in alle maten en gewichten, vóór ieder huis vindt.
De laatste dag van de maand februari 2013 en de laatste dag van ons verblijf in Turkije.
We kijken terug op een maand die volledig voldeed aan onze wensen: een maand overwinteren in een warmer klimaat. Het verschil tussen het weer in België en in Turkije was dit jaar toch wel uitzonderlijk groot. Thuis bleef het maar winteren en hier was het, volgens Patrick, warmer en zeker droger dan normaal.
Vandaag dus valiezen vullen en nog eens gaan uit eten om geen afwas meer te maken .
Maar... tegen 10u was ze er terug, de zon. We gaan onze eerste uitstapje doen met de dolmus. Dolmussen zijn kleine busjes die de dag door een bepaalt traject afleggen en die je, gewoon door je hand op te steken, kan doen stoppen. We willen naar Erdemli (15 km.) en betalen 3 TL(1.3 euro) per persoon.
(19° in de schaduw); we zijn weer te zwaar gekleed. In een patisserie proeven we wat lokale specialiteiten en komen (per toeval) op de overdekte markt terecht. Hier kopen we terug wat groenten en appels. Op de terugweg valt ons nog eens op hoeveel grote serres (in plastiek) er overal op de hellingen staan. De ruimtes tussen de serres zijn opgevuld met sinaasappel-, citroen- en bananenplantages.
