Elke middag, rond 12.00 uur laat ik ons lief Jack Russeltje uit. Meestal loop ik dan ongeveer 100 tot 200m over een fietspad langs een rijweg. Vanmiddag dacht ik, laat ik eens even kijken wat ik aan bloeiende planten kan ontdekken? En dan sta je gewoon versteld hoeveel er in zo'n klein stukje nog bloeit! Ik noem u witte klaver, paardenbloem, madelief, stinkende gouwe, dagkoekoeksbloem, waterpeper, middelste vergeet-mij-niet, guichelheil, herderstasje, zandmuur, echte kamille, zilverschoon, kattestaart, varkensgras, klein kruiskruid en perzikkruid. Ook hoorde ik de roep van de Tjif-Tjaf en zag ik enkel koolwitjes dwarrelen.
De volgende brief heb ik gestuurd naar mijn waarnemend huisarts, waarop ik nog geen antwoord heb ontvangen. De kwestie als zodanig vind ik te gek voor woorden. Hoe denkt u daarover.......?
Huisarts, dhr. S.H.A. Schmeets
Westeinde 547
7671 GB Vriezenveen.
Geachte heer Schmeets,
In
alle vriendelijkheid, doch zeer nadrukkelijk, wil ik het volgende aan u laten
weten. Op woensdag 15 juni jl. kreeg ik last van buikpijn, dat steeds heviger
werd. Dit deed me herinneren aan de pijn van drie jaar gelden toen ik werd
geopereerd aan een ileus.
Ik
nam het bed en besloot in de loop van de middag de huisarts te bellen. Echter
mijn huisarts, dhr. H. Schram, was met vakantie waardoor ik u als vervanger moest
bellen. Uw antwoordapparaat gaf aan dat ik na half vier moest bellen. Zo gezegd
zo gedaan! Ik kreeg uw assistente aan de lijn en deed mijn verhaal zoals hier
reeds geschetst. Zij gaf direct aan hiervoor geen ruimte te kunnen maken, ook
niet nadat ik het nodige herhaald had. Het enige wat zij voor mij kon
betekenen, dat was,een afspraak te
maken voor morgen. Maar daar had ik op dat moment niets aan en gaf dat ook te
kennen. Nogmaals gaf ze aan geen tijd voor mij vrij te kunnen maken, en zonder
een afspraak te maken nam ik vriendelijk maar totaal teleurgesteld afscheid.
Ik
weer naar bed. Maar de pijn werd steeds heviger. Mijn vrouw vroeg aan mij om
nogmaals u te bellen. Neen zei ik,want
ik voelde me zwaar teleurgesteld, en ik wilde u niet eens meer aan mijn bed
hebben, omdat uw secretaresse zeer duidelijk was geweest.Want wat heb je nu aan zon dokter, maar zat
er erg mee in mijn maag!
Tegen
18.30 uur werd de pijn zo erg dat mijn vrouw besloot de huisartsenpost in
Almelo te bellen, en die kwamen direct. Ze schrokken van mijn toestand
en konden het niet begrijpen dat u voor mij geen tijd had, want de zaak
leek zeer ernstig. Er werd een ziekenauto gealarmeerd en even later lag
ik al in het ziekenhuis. Daar heb ik veertien dagen het bed moeten houden, want
na twee dagen bleek dat ik ook nog een dubbele longontsteking had. De eerste
week in het ziekenhuis heb ik mij zwaar ziek gevoeld, u kunt dat navragen!
Ook
in het ziekenhuis en aan mensen die op bezoek kwamen, konden het verhaal van u,
als vervangend huisarts, niet geloven. Iemand plaatste nog de opmerking: dat
het helaas hard achteruit holt met de positie van de huisarts.
Ik
ben niet iemand die ruzie zoekt met wie dan ook, maar dit kan ik gewoon niet
over mijn kant laten gaan. Al de dagen dat ik daar lag, hield ik mij voor, dat
u dit moet weten!
Het
is onbegrijpelijk dat een huisarts niet langer tijd kan vrijmaken voor een
patiënt! Waar zijn we dan mee bezig? Je bent immers huisarts of je bent het
niet.
In
afwachting van uw reactie, verblijf ik, door u vriendelijk te groeten.
Krijg
ik geen antwoord dan ga ik met dit bericht naar de pers.