uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
18-02-2008
wat een begin
KLEUR Ik ben verliefd op kleur. Kleur is mijn leven. Hemels, zo'n begin. Alles liep op wieltjes, al waren die vierkantig. Ze piepten ook nog maar het leek meer op vrouwelijke gilletjes van iemand die teveel gekieteld werd. Ik heb me kostelijk geamuseerd, al moest ik er de blogmaster bijhalen om te ontgrendelen. Leuke ervaring. Ik werd op slag opnieuw verliefd op seniorennet.
Maar wie het recentste bericht wil lezen klikke gewoon op het het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
Ja vraag het je maar af, 'ad' als titel van een blog. Hoe kom je daar nu bij. De titel moet kort zijn, ook de gebruikersnaam. Dat is zeer handig in gebruik. Ook al geven sommigen mij de naam van onhandige Harry, zijn er toch domeinen waarop ik praktisch en handig ben. Wie mij beter kent weet dat wel. Och ja, bijna vergeten, de uitleg te geven Ad komt van 'ad fundum' maar heeft hier niets met drinken te maken, alhoewel. Ik wil tot de bodem, tot de kern van de zaak gaan. De naam art...in een of andere taal betekent dat 'kunst' Er bestaat toch geen mooiere gebruikersnaam voor mij. Akkoord of niet, het blijft wat het is.
In een eerder zotte bui, kapte ik mijn allereerste beeld in ython. Ik had geen enkele opleiding. Ik verlangde naar een pittige mooie vrouw en daar stond ze dan, maagdelijk blank. Nu sleur ik haar overal mee. Ze is zo broos, zo teer. Ze is terzelfvertijd verleden heden en toekomst als in een droom. Ondertussen huwde ik een engelbewaarder van vlees en bloed, die voor mij de financieën doet, anders ga ik prompt falliet want ik ben allergisch aan 'money'. Ik moet er steeds van niezen en kniezen. Al wat ik heb, geef ik uit en de rest, als die er al is, dat geef ik weg maar niet aan gelijk wie. Zij wilt niet dat ik haar foto plaats. Denk maar niet dat ze lelijk is of beter noch, ga je gang. Denk maar wat je wilt.
Ik was reeds jaren aan het kladpotteren toen ik naar aanleiding van het jaar van het kind, meedeed aan een groepstentoonstelling. Toen maakte ik het ene figuratieve werk na het andere. Een knappe jonge frisse meid kocht dit lieve werkje van mij af en kwam het later halen in mijn eenzaathuis. Ik heb er haar niet meer weggekregen. Ze wilde per se met mij samen leven voor de rest van haar dagen of beter van de mijne . Zij was vier en twintig en ik juist de cijfers omgekeerd. Het lukt nog steeds al kwamen er bij mijn pensioen enkele moeilijke jaren voor de pinnen. Ook de twee toen nog tienerdochters deden een duit in het zakje. Vader zou alles doen in huis en vader kreeg de indruk dat zij dachten dat iemand die met pensioen gaat, plots dagen heeft van acht en veertig uren lang, geforceerd in een normale daglengte. Het zat er bovenarms op. Het heeft maar zijn tijd geduurd. Zo wil ik nu wel honderd worden.
De ene blog is nog maar opgedoekt of de andere is geboren en zoals steeds, in alles wat ik aanvang, zal ik ook nu proberen om 'ad fundum' te gaan en dat op een 'Art-manier'. Eerst hou je van kunst en stilaan wordt je helemaal kunst in al je doen en denken. De uitwendige uitbundigheid verkleurt wel wat maar zo af en toe kan het toch opnieuw oplaaien. Vroeger vierde ik mijn uitbundigheid bot in felle kleuren maar hoe ouder ik word, hoe stijver mijn rheumavingers gaan staan, hoe uitbundiger mijn geschreven woorden er uit flappen als een natuurlijk proces. De kleur van woorden zit bijna altijd aan de binnenkant. Alles is nu wel fel getemperd, door het overlijden van moeder die nu veel dichter bij mij is dan bij leven wat voor mij betekent dat ze nu meer leeft dan ooit.
Ik heb zo een eigen symboliek op de kleuren geplakt en dat is terug te vinden in bepaalde van mijn schilderijen. Rood is de kleur van de passie, van het geweld. Geel is de kleur van de warmte, positiviteit en de liefde. Dan is oranje de kleur van de passionele liefde. Blauw staat voor bedachtzaamheid en groen voor leefbare vergankelijkheid. Paars is symbool van verdriet en treurnis. De okers en alle aardekleuren geven een verbondenheid met de aarde weer van warm tot koud. Wit staat voor het onbegrijpbare, het ondoorgrondelijke.
Het schilderij van onder naar boven. groen voor de natuur op vaste bodem, blauw voor zee en lucht en wit is het bovennatuurlijke dat warmte en positiviteit is. De rode cirkel is de mens zoals hij zichzelf ziet (volmaakt) en hoe hij is vol geweld en passie. Beide rechthoeken die de cirkel doorkruisen zijn de medemens zoals wij ze spontaan bekijken als hoekige onvolmaakte wezens die ons leven proberen te dwarsbomen. Nochtans komen ze meestal liefdevol naar ons toe (gele kleur) en waar ze mekaar ontmoeten en er is dialoog, dan is er leefbaarheid. De rose kleur wijst op 'la vie en rose'. De witte schicht betekent dat het bovennatuurlijke het natuurlijke doorkruist en raakt. De groene kleur wijst op vergankelijke leefbaarheid. Het wit wijst erop dat wij met ons verstand het bovennatuurlijke nooit kunnen doorgronden. Dit alles zit in het symbolische werkt vervat.
In mijn kleine atelier, die panelen voor KiS, 't is altijd een heel gedoe. Ik draai er maar rond, zo goed en zo slecht als het kan. Pas ik niet op, ligt mijn pot verf op de grond.
KiS staat voor KLEUR in STALHILLE, een jaarlijks terugkomend kleinschalig project waar wij kleurige, kunstige panelen in het straatbeeld brengen en dit gedurende de maanden juli, augustus, september en een deel van oktober. Dan worden ze geborgen in een verwarmde loods van de gemeente.
Jazeker, VERDRIET. Het is er, duidelijk en klaar, maar waar? Het is er duidelijk en diep, uiterlijk zie je het niet of toch bijna niet maar het is er echt. Moeder ik mis jouw tastbaarheid, ik mis jouw vrolijke opmerkingen tot naar het einde toe. Ik mis jouw verdraaide spreuken, vooral deze: 'Wie het kleine niet begeert is een grote nieweerd'. Er waren er zo veel meer maar die dreigen verloren te gaan in ons falend geheugen. Moeder, je was zo oud dat al je oudste kinderen ook stilaan oude krakers zijn, aangesloten bij één of andere ouderenbeweging, of niet. Maar moeder, je bent en je blijft heel levendig, hier in mij, in al die mooie herinneringen. Moeder, je bent van ons en je blijft van ons.
Een BONGOgeschenk ontvangen is als een cadeaubon maar hier kan je kiezen uit 10tallen activiteiten. Je maakt een afspraak voor het gekoze. Je vult er de bon in en alles is is effen. Voor mijn verjaardag van 2006 kreeg ik zo'n arrangement cadeau maar door omstandigheden konden we er nu pas op ingaan. De einddattum was bepaald op 29 februari 2008. We kozen een zonnige februaridag uit en begaven ons naar Sluis in Nederland. Door twee omleidingen wegens wegenwerken deden we er een uur over om ter plaatse te zijn. In het Hotel 'Jan Hendrik'-'De dikke Vandaele' mochten we er 'tappas' gaan degusteren. We zochten en vonden heel vlug waar we moesten zijn. Heel keurig en verzorgd hotel-restaurant. De ontvangst was keurig en heel hartelijk. In de launge kregen we onze 'tappas' keurig opgediend, vergezeld van een fles roséwijn. Er was één warm gerechtje ttz scampis in een loempiajasje, voor elke 3 stuks. Daarnaast in zes gelijke bruine aarden potjes, zes koude nipgerechtjes: Inktvis in eerder zure vinaigrette, gedroogde tomaatjes in fijne olijfolie, pikante pepertjes opgevuld met verse kaas, eveneneens in de olijfolie, servela bolletje, gefilleerde zachte ansjofilets met de smaak van maatjes en tenslotte groene olijven zonder pit, goed gekruid en in de olijfolie. Dit alles konden we genieten met een warm lekker gekruid broodje in fijne sneden gepresenteerd. Drie kwart uur hebben we samen gezellig genoten van al dat lekkers. Je kan het vergelijken met een goed gevulde aperetieftafel maar dan met een duidelijk zuiderse tint.
Je kan zwoegen en zwijgen. je kan zwoegen en zwijgend transpireren of moet ik zeggen, zwetend schrijven wat mij op het hart ligt. Niet alles wat op mijn hart ligt komt op mijn tong. Maar toch waar het hart van vol is loopt de mond van over. Dan spreek ik spontaan over MOEDER maar moeder ligt niet op mijn hart maar is in mijn hart. Het zachtere weer is er en de tuin roept dringend om bewerkt te worden. De winterklusjes zijn nog niet eens af. 22 februari en het lentewerk dringt zich reeds op. Het snoeihout van de kriekelaars moet nog opgeruimd worden en de stammetjes nog in klossen gezaagd. Nu moet ik rustigaan er tegenaan gaan. Nooit langer dan een half uur mij in het zweet werken en dan naar binnen tegen het koud krijgen. Het lukt me wel als ik me niet laat opjagen door de overvloed aan werk.
Dit jaar vlechten de lenteklusjes zich door deze van de winter heen. Die winterse toestanden zullen tussenin moeten geklaard worden. Is het de opwarming van de aarde of een misterieus toeval maar opnieuw zitten we met een voorjaar dat begint in februari. Toen ik een jongetje van zeven was vroor het in februari nog tot -25°C. In elke geval, veranderd is het wel. Het was een lange tijd, ik denk ongeveer 10 jaar geleden dat ik nog heb gespit en ging ik erdoor zoals door de boter. De grond is droog en valt zeer mullig uit mekaar. Spitten hoeft niet om de grond luchtig te krijgen, de grondbewoners doen dit als ze lekker vochtig zitten en warm. Het toverwoord is MULCH
Plots was hij er niet meer. Hij leek in rook te zijn opgegaan, lucht geworden, onvindbaar.
Zijn tweelingbroer moest al het werk alleen opknappen. Ja we hebben er twee staan, gekocht in één pakket. Het is een kwestie van opladen.Laat de ene het afweten, dan kan je overschakelen naar de andere.Tot op een dag, de tweede onvindbaar geworden was. De eerste liet het aanvankelijk afweten en Let schakelde de vaste telefoon weer aan die uit dienst was genomen omdat de nul maar nu en dan meer functioneerde. De lopers kwamen in de plaats tot er plots eentje ribbedebie was. Met die vaste sukkelaar konden we op zijn minst opgebeld worden. Het was ook mogelijk om enkele geregistreerde nummers met één enkele tik op een toets in werking te stellen.
De speurtocht begon toen de overgebleven loper opnieuw zijn werk opnam na een rust- en oplaadperiode.Zijn broer werd opgebeld maar liet niets van zich horen.
Drie weken heeft het zoekritueel zich voltrokken.Eerst luidruchtig tot broer geen adem meer had en ergens verloren en plat uitgeput te wachten lag tot een toevallig oog op hem zou vallen en een zucht van opluchting zou geslaakt wordendoor ons beiden.
Schoenen worden hier niet rap vuil of ik zie niet of ik er smerig mee loop te paraderen en Letje let er niet altijd op.Temeer, hoeveel schoenen draag ik.Om in de tuin te paraderen en rond te zeulen draag je toch geen schoenen en in huis ook al niet en in de zomer loop ik in mijn 'blote pekkels'.De schoenen van Letje zijn niet speciaal uitgerust met een anti vuil laag maar een vrouw heeft altijd tien keer meer paar dan een man. Het was een heel drukke tijd juist voordat ons moeder stierf. Met haar uitvaart werd er toch verlangt dat ik keurig voor de dag zou komen.Hier is het Letje die de schoenen poetst. Het bakje met de poets wordt boven gehaald. De schoenen zijn dan ingesmeerd en ze grijpt naar de oppoetsborstel en staat parmantig met de zo lang en intens gezochte looptelefoon in haar hand. Het was geen zucht van verlichting maar de slappe lach die ons beiden overviel.En ik had het gevoel dat metje duchtig met ons meelachte.
Deze blog is pas opgestart en krijgt reeds een ander uitzicht. Zot zijn of creatief, doet geen zeer.
Ik schakel over naar een ander lettertype en tevens een meer leesbare letter en in kleur.De reden ligt bij mezelf en is meervoudig:-Ik heb er goesting voor. Ik heb moeite om mijn eigen tekst zelf te lezen. Ik maak er tijd voor. In schilderstermen is zwart de afwezigheid van alle kleur, dat ik daar een hekel aan krijg is dus vanzelfsprekend en dat die kleur per maand zou kunnen veranderen is dus even vanzelfsprekend.Verwacht van mij geen digitale snufjes, ik hou van soberheid van presentatie maar vergeet niet dat ik een fervente COLOR(t)IST ben. Genniet ervan en als er iets is REAGEER.
...maar denken lukt niet steeds, toch niet helder denken. Ik dacht erover na hoe...wat wou ik nu schrijven. Het gebeurt zo vaak, steeds meer en meer, dat ik iets wil zeggen, schrijven en het lukt maar niet. Met je mond vol tanden staan of met vervroren vingers zitten of hoe moet ik het zeggen. Ik zal er maar een foto op plaatsen en dan heb je iets dat ik niet gzeven wou, dat niet van mij is. Ik heb het op het net gevonden maar vergat de naam van de schilder en vind hem maar niet terug. Dus 't is niet van mij en het internet is een hooiberg waarin je meestal de speld niet terug vind.
foto Google We kregen bezoek van een paar mensen. Er was iemand bij die oneerlijk is en altijd stoefen en de beste zijn. Ik heb zoveel mogelijk gezwegen omwille van de andere. Toen ze weg waren voelde ik mij moe en zelfs depressief. Na een eerder lange siesta kon de openingskoers van 2008 mij niet bekoren alhoewel er nogal wat pit in zat. Buiten was de wind wat gaan liggen nadat hij de hele nacht en morgen nogal tekeer was gegaan. Zo kon ik na de koers nog wat in de tuin gaan werken...gaan foefelen want mijn werk is nooit helemaal perfect zoals van die 'stoefer'. Ik hou ook niet zo van perfect, zeker niet van mensen die zich voordoen als perfect. De natuur kan perfect zijn als hij door de mens niet is verknoeid. Waarom zou ik, denk je, mij aangesloten hebben bij een vereniging voor ecologische leef- en teeltwijze?
Een recept, komende uit Rusland. Een dikke lap vlees, biefstuk, kalfs- of varkenslappen, drie dagen pekelen. Het zout eraf schrepen, een dag en een nacht persen onder een zwaar gewicht, dan insmeren met tomatenpuree en kruiden (de samenstelling hiervan is een geheim van het huis) en daarna drogen. Eens droog worden de stukken in aluminiumfolie gewikkeld en in de koelkast bewaard. Dit is een zeer lekkere aperitiefhap. Altijd hartelijk welkom.
Opnieuw waren we allen samen onder de noemer 'verdeling van de kleine dingen die moeder ons achterliet'. Vol nostalgie maar het komt niet meer terug. Wij zijn nu allen in de rol geduwd van 'oude garde', eer we het willen of niet en 'garde', lijfwacht komt van het werkwoord 'garder', bewaren. Moeder heeft haar werk gedaan. Ze bracht de oude waarden aan ons over ttz goedheid, oprechtheid en geloof. Nu is het onze beurt en die is reeds lang bezig want er zijn reeds zoveel kleinkinderen. Als symbool voor de souvenirs van wat moeder ons naliet koos ik het kleine onoogelijke en bepotelde bijna versleten kartonnen doosje waaruit ook ik een paar kleinigheden mocht ontvangen. Van 2 tot 8u zijn we zoet geweest. Ik durf er niet aan denken wat er hier allemaal bij ons op zolder zit als er reeds zoveel werd bewaard in één enkel kast en een schapraai. Na een goed voorzien avondmaal door Adré en Cecile zo goed verzorgt, waaroor van hieruit nogmaals mijn welgemeende dank, kwam ik dan alleen thuis want Let moest inslapen op haar werk. Ik vond zo moeilijk mijn slaap en om 3u was al weer te been. Buiten was het geen weer en ben ik begonnen met de zolder op te ruimen. Gelukkig is het containerpark niet zo heel veraf.
Foto's heb ik er niet van genomen, een beeldje vóór en een beeldje na maar een zolderbeeld heb ik wel gevonden bij Google van een heel mooie voorbeeldzolder.
Buiten was het weer veel te mager. Er stond een schrale snijdende noordenwind en we kregen authentieke maartse buien. Ik kan niets anders zeggen dan dat het ideaal weer was om eens de zolder op orde te brengen. Het geplande dagje is er twee geworden want ik moest nog een rek timmeren. Alles stond klaar en dan was de klus ook vrij vlug geklaard. De rest was schuiven en verzetten en vooral heel veel naar beneden kieperen. Een speciale rit naar het containerpark zal één van deze dagen op de agenda moeten. Zondag schrokken we van de hoeveelheid voorwerpen dat er uit moeders kamer waren gekomen. Ik weet niet of ik met één camion zou toekomen, moest ik ooit mijn zolder leeg willen halen. Je kunt het zo zot niet denken of het is er hier of daar wel te vinden. Nu kan je er opnieuw op zonder de benen te breken. Maar jullie weten ook hoe dat gaat met een zolder: Het valluik wordt van beneden open gemaakt en hop, als het kan wordt het voorwerp naar boven geworpen tot het niet meer terug naar beneden valt. Betreft het een zwaarder element dan zwoegt men het naar boven met twee of alleen en waar men het kwijt kan wordt het neer geploft. Wie achterkomt zal het wel oplossen maar daar is een Franse 'colère' voor nodig en een gunstige tijd.
Familie en vrienden krijgen vandaag het geboortekaartje in de bus, tenminste als de post zijn werk goed verricht. Ik komen hier geen foto's van de boreling. Ik heb er aan de familie met internet een paar doorgestuurd. De rest zullen bekeken kunnen worden als we allen zullen uitnodigen bij ons, hier in Stalhille om op Kasper een welkomstborrel te komen drinken. We doen dat begin mei zodat diegenen die de verplaatsing naar Leuven niet aankunnen, de gelegenheid te even om Maarten en Leven te komen gelukwensen met hun eerste spruit die op 6 maart werd geboren om 0u25, 3kg700 woog en 51,5sm lang is. De geboorte heeft een, voor een eerste kind normaal te noemen duur van 4u gehad en alles is fijn en vlot verlopen. Moeder en kind blaken van gezondheid. De vader daarentegen lijkt afgepeigerd. Gelukkig heeft hij nu enkele dagen tot moeder en baby thuis komen om wat bij te slapen. Leen en Kasper verblijven nu in het H.Hart ziekenhuis, in de Naamse straat te Leuven op kamer 217. De bezoekuren zijn beperkt tot: van 14 tot 16u en van 18u tot 20u, om de moeder de nodige rust te gunnen. Voor wie met trein en bus gaat: eens in Leuven ga je naast het station naar de bushaltes en op perron 6 neem je de bus nr 2 Heverlee Campus. Opgepast, het kan gebeuren dat er een andere bestemming is aangeduid, als de chauffeur verstrooid is en enkel het nummer veranderd. Wij hebben het gisteren voorgehad maar ik heb dus uitleg gevraagd. Dus ga vooral voort op het nummer 2. en staat er Heverlee campus bij dan zit je zeker juist.
Goed rusten is de boodschap. De bovenvijver in de tuin werd overheerst door pirusriet. De rest van de planten werden er stilaan onder verstikt. De oorzaak was dat de planten niet allemaal in mandjes groeiden die men onder controle kan houden. Wordt de plant te groot dan haalt men de mand uit de vijver en knipt men alles weg wat buiten de mand bijgegroeid is. Bij pirusriet is dat een jaarlijkse klus. In de benedenvijver heb ik dat onder controle.
Gisteren was een ideale dag voor dit werk. Plots stond daar een kabouter en die heeft het meeste werk gedaan. Eerst knapte hij een winterklus op voor mij door de resterende stammetjes van de kriekelaars in klosjes te zagen en netjes te stapelen. Beide werkjes werden in een uurtje tijd geklaard.
Na afloop wilde ik de sterke kabouter trakteren op een edele drank maar de goede fee was nog op boodschappen. Dan heb ik maar spijs en gewone drank boven gehaald en kabouters zeggen nooit nee tegen een hapje.
Nu zit ik met een vuile stinkende boel opgeschept. Het vuil bezinkt wel en de stank is weg tot ik er opnieuw begin in te roeren. Op tijd en stond rusten, is de boodschap.
Hier een hele rij geboortekaartjes om in de stemming te blijven.
een er komen er nog Wil je er nog meer, dan ga je op Google en vergeet hen niet te bedanken hé, voor al de fijne ideeën die ze daar hebben verzameld. Met dank aan de uitvinders van de PC etc....die mij hier flink aan het duivelen zijn. Of doe ik het mezelf aan. 't Is maar zoals je het bekijkt.
K L E U R .
Al dat gezever rond het woord kleur, Daar zit ik dus voor niets tussen. Mijn bedoeling was enkel om wat meer
Moeder nog fris in mijn geheugen, verleden tijd. Daar is de toekomst reeds in de persoon van dat eerste kleinkind en wat een kind.
Maar het gaat allemaal veel te vlug en toch, heel vroeg in de morgen kom ik tot rust door te dromen over rust. Dan moet ik weer aan de slag, gewoon, alsof er de laatste tijd niets is gebeurd.
Ik droom dan van rust en van idyllische plaatsen om te komen tot rust en ik kom een beetje tot rust.
Van vreugde natuurlijk...tureluut van een glaasje te veel maar dat mag, toch op zo'n momment! Het was geen brugse zot
maar zachte droge wijn en dat.... zit ook vol venijn. Vraag het maar eens aan de kersverse oma. Gelukkig hadden we een gelegenheidchauffeur die enkel water dronk en dan nog PLAT. Het is allemaal echt gebeurd. Ik bestelde een fles van hun huiswijn maar zonder dat ik het wist was het een volle litter. We hadden ook zoveel te vieren. Lies was jarig en wij waren zopas oma en opa geworden. MAAR, vooral dat nieuw leven zeg...een flinke zoon Kasper, zo rustig bij het begin maar als je een kind die naam 'Kasper' geeft dan zal dat een lief spookje worden maar vooral een doenderik. Als hij de fut van de ma en pa cumuleert dan zullen we er nog veel plezier en zweet aan beleven. Ja, wat die wijn betreft, die 25 cl meer dan gewoonlijk, was er blijkbaar teveel aan.
Je moet het maar doen. Onze jongste heeft in de tijd zelf haar fiets geverfd in roze en blauw, een beetje mislukt pantermotief. Het gevolg was dat ze zo gehecht bleef aan die fiets dat ze hem in al die jaren, 'perte totale' gereden heeft. Gisteren deed ze bij haar fietsmaker een laatste poging om het vehikel weer op de wielen en bruikbaar te krijgen. Poging totaal mislukt. Ik denk dat die man haar ondertussen begint te kennen. 'Meisje ik vermaakt dat wrak niet meer, morgen sta je hier opnieuw. Op het einde loop je meer dan je fietst. Je zal in onkosten moeten komen voor een nieuwe fiets'. Hij heeft haar een bedrag genoemd waarop ze direct antwoordde...'dat kan ik niet dragen. Ik ben maar een werkende studente hoor. Heb je geen okkazie zonder bel en zonder zadel, want die zijn nog in uitstekende staat op mijn fiets'. Die man is zo beginnen te lachen dat ze dacht dat hij er in zou blijven. Wij hebben hier op zolder drie fietsen staan met de wielen in de lucht. De minst goede heb ik de banden opgeblazen en naar beneden gehaald. Het is toch maar om de hele dag buiten te staan, vóór haar 'kot' of aan het station. Na wat moeite zat die fiets in moeders auto geplooid. Als ik eens wat tijd heb en ze is thuis ga ik wel eens tot ginder om het zadel en de bel om te wisselen en haar wrak naar het containerpark te brengen of hier in het dorp naar de oud ijzer handelaar.
waarover ik het heb is niet deze van de afbeeldingen maar de stille drukte in mijn tuin.De vogeltjes laten zich van s morgens vroeg horen en bezingen mijn bezigheden met leedvermaak. Bezie die stakker daar zwoegen en nog juist niet zweten omdat het te koud is. Bezie die stakker zich zorgen maken, lopen van het een naar het ander, bijna zijn rust verliezend. Maar alles komt goed hoor. 'Hé luister op tijd en stond naar ons' lijken ze boven mijn hoofd te fluiten.
Nee, met frontlinies had het niets te maken en nee, een kladpotterie hebben we er niet van gemaakt. Niet onverwacht, maar als we eens tijd hadden moesten we tekenen, twee keer dan nog zodat de papieren en de handelingen van de bestuursleden van de vereniging wettelijk in orde zouden zijn.
Veel staat er niet op het spel.Een vereniging van een tiental amateurs schilders die regelmatig een uitstap organiseren naar musea of naar kunstactiviteiten.Er komt daar wat geld bij kijken van povere subsidies en van jaarlijks lidgeld maar alles is wettelijk geregeld.Zo was ik nog eens in mijn geboortedorp, heel even maar.Na een half uurtje ben ik weer naar huis gereden. Van zodra thuis kleedde ik me om want de tuin dringt aan dat ik er wat vaart zou achter zetten. Als het avond is moet ik niet in slaap worden gewiegd en TV kijken, vergeet het maar.Ik verkies toch in mijn bed te slapen en beter vroeg dan laat.
Druk, druk, zeer druk.Je kan er wel eens mee lachen maar voor de rest is het een kwestie van alles goed te organiseren en 's avond doodmoe en vroeg het bed induidekelen... als een steen. Zo'n zin. Ik raak er mijn adem bij kwijt. Van adem gesproken, ik trap er de laatste tijd dikwijls eens op.Niet dat wij er zo oud uitzien maar als jouw wederhelft niet met haar foto op het net wilt dan moet ik wel mijn toevlucht nemen tot google-caricaturen. Wij zitten natuurlijk in het nadeel met de verplaatsing. Telkens van hier naar Leuven en terug. In Brugge nemen we de trein zodat we anderhalf uur kunnen rusten met een babbeltje of een boek. We zijn beiden grote lezers en hebben nu weinig tijd. Dus de tijd op de trein is dankbaar meegenomen.
We waren een namiddagje gaan helpen bij de oudste dochter. Nu we een eerste kleinkind hebben staan we steeds paraat. Onze Leen heeft dus ondervonden dat borstvoeding geven een voltijdse job is. Dag en nacht om de drie uur een karwei van anderhalf uur met boerke en al. Er kwam een telefoontje uit Leuven. Ma, kan je eens komen strijken want het raakt hier helemaal overhoop. Als bijkomend gegeven kregen we te horen dan zijn ouders er ook zouden zijn. Maarten zou dan zorgen voor een warm avondmaal. Alles liep vlot. We namen de trein in Brugge om 1u. Eens in Leuven had de bus 8 minuten vertraging zodat we na 3u toekwamen. De kleine werd juist gevoed en het eerste half uur kreeg hij de volle aandacht. Vele handen maken licht werk en een rustig kind dat je niet hoort neemt bij de jonge moeder de vermoeidheid niet weg maar verlicht toch de taak. Maar het moedertje zag er zeer vermoeid uit door het gebrek aan slaap. Niet meer kunnen doorslapen en je gaat je voelen als een zombie. We kregen allemaal een taak en in de korste keren was alles weer op punt. Wat een aangename namiddag.
We namen de trein van 8u terug naar huis maar die had ook 8 minuten vertraging. Toen die in het station van Leuven binnenliep zat hij meer dan stampvol maar liep voor een groot deel leeg. Het duurde dan ook lang eer we konden opstappen. We vonden een zitplaats met recht voor ons twee meisjes van rond de 20 jaar oud. Ze leken goed op mekaar maar waren verschillend gekleed. De ene in het zwart zonder veel tralala, de andere meer in het grijs met wat sobere versiering op de lange broek. Merkwaardig dat ze opstapten in Leuven en in Gent afstapten. Ze hadden een studentenabonnement. Mooie jonge meiden met een karakterkop, geen poppekens noch filmsterren. Het meisje rechtover mij las in een 'Flair'. Ik las in een boek dat me toeliet hen zo nu en dan te observeren. Het andere meisje, zag er eerder vermoeid uit na een zwaar weekend. Ze zat te tukken evenals Let rechtover haar. Er werd zo goed als niet gesproken. Toen we Gent naderden geeuwde het slaapstertje uitvoering en bijna ogenblikkelijk na haar geeuwde de andere ook. Ik kreeg oogcontact met het slapertje dat helemaal rood werd en ik zei...gapen doet gapen en ze beaamde. Ik vroeg of ze tweelingen waren die studeerden in Gent en zij vroegen absoluut gelijktijdig of wij naar zee gingen. Het meisje dat gelezen had in 'de flair' liet haar tijdschrift liggen. Ze had ook een schuitje gemaakt van een losgekomen blaadje. Ik heb hier het kleine bootje voor me staan en het tijdschrift nam ik ook mee. Niet dat ik een souvenir wilde houden maar eerder uit groene overweging. Zoals gewoonlijk zat het kleine afvalbakje op de trein, meer dan vol. Het leken me eerder twee stille maar blije meiden. Natuurlijk weet je nooit. En ik dacht aan de tweelingen die ik ken. Zo kan ik een zeer lang verhaal schrijven dat ik maar te copieëren heb uit mijn hoofd. Het zal voor een andere keer zijn. Zo zit mijn hoofd vol verhalen maar er is onvoldoende tijd om ze allemaal neer te schrijven. Als ik eens geen tuin mee heb die me nu voor een groot deel van mijn tijd in beslag neemt. Dan schrijf il misschien ooit wel eens.
De schoonvader van Leen had vorige week een onaangename ervaring met een ingeslikte doopsuiker. Die zat reeds in de vertakking van de luchtwegen. Het leek of hij zou stikken. Er is in de kliniek een operationele ingreep nodig geweest. Bij het toedienen van een dosis cortisone deed hij crisisreactie op de medicatie. Dagen reeds maakt hij behoorlijk koorts en hij ziet er miserabel uit. Wij zagen hem zondag en het was niet de Wilfried van gewoonte. Hij zat bijna de hele tijd dubbel toe in een zetel, gewikkeld in een deken.
Plots vloeide het water uit de vijver ergens ik weet niet waar, langs een tot nu toe niet gevonden uitweg. Ik heb de circulatiepomp stil gelegd en ben op onderzoek gegaan. De bovenvijver was overwoekerd door plantengroei. Een kat zou er haar jongen niet in terugvinden want een kat gaat nooit te water ook al staat drievierden droog.
ZALIG PASEN Och ja....Alles goed en wel gezien het koude weer mogen we dit jaar paaseieren rapen in de sneeuw tenzij ze in de huiskamer verborgen liggen. Geniet ervan maar eet er niet te veel of ze zullen kriebelen in jouw buik.
De vijver loopt leeg, zo nu en dan. De bovenvijver is verbonden met de benedenvijver door een goot waarin een overschot van de vijverfolie geplooid ligt. Alles is overdekt met een drietal speciale houten tegels. Natuurlijk is die folie nu keihard door de koude temperatuur en kan je niet veel wijzer worden. Leg ik de pomp stil dan blijft het niveau op hetzelfde peil en verhoogt bij regenweer en zakt als het zonnig en warm is. Zover is alles normaal. Maar als ik de pomp aanleg kan het plots gebeuren dat in een uur tijd het waterniveau 10, 15 cm en meer daalt in heel korte tijd. Ik leg dan de pomp stil, vul de vijver aan en na een paar uur leg ik de pomp opnieuw aan. Het gaat het tijd goed en plots opnieuw herhaling van het fenomeen. Er zit absoluut geen lijn in. Daardoor krijg ik er geen kop aan. Wie heeft dat ook voor en kan mij dus adviseren. Of natuurlijk, hoe kan ik het oplossen door een andere constructie? Nog maar eens ben ik op mijn knieën, met kniebeschermers aan, een uur bezig geweest met de hele boel open te smijten en te controleren of er geen vuiligheid de doorgang van het water belemmerde. Ik heb alles weer dicht gemaakt want ik zag niets verdachts of belemmerend tenzij een hoop regenwormen die daar hun verblijf gevestigd hebben en lelijk naar mij keken omdat ik heb kwam storen. Ik denk niet dat die de oorzaak zijn van mijn op onregelmatige tijd terugkomend probleem.
ja, eindelijk is het grote paneel af. Tot deze morgen hingen de drie koningen nog op de muur aan de straatkant. Dat de drie wijzen zo lang zijn gebleven bewijst hoe wijs ze zijn. Daar in het Oosten is het tegenwoordig niet zo rustig en veilig alhoewel ze daar nus stilaan wel weten wat burenruzies zijn. Het oude testament staat er ook reeds bol van. Je zou voor minder langs hier blijven maar hoe meer vreemden je importeert, hoe meer kans je krijgt dat ze hun mentaliteit mee brengen naar hier.
Het is zo ontzettend nat dat je op moet letten als je in de tuin gaat of gewoon op gras. Alles staat soppig en over verzadigd van nattigheid. Als je dan, als man, twee dingen terzeldertijd wilt doen, een foto nemen van het interieur van de serre en in evenwicht blijven, dan heb je een zeldzaam meesterwerk maar je zit wel met je poep in het slijk hé. probeer het maar eens na te doen. Zelf kan ik dat ook geen twee keer klaar spelen.
Ik
Ik zou het niet graag overdoen. Mijn apparaat kon ik redden van modder en braak maar mijn kleren moesten prompt de wast in. Ik heb hier dan maar een tweede foto geplaatst van meer begin op het jaar. Nu staan de rekken boordevol.
Laat je niet op het verkeerde been zetten door de titel. 'Ik verveel me..;' is een uitspraak die ik zo nu en dan hoor. Die is niet aan mij besteed hoor. Ik zit met het tegengestyelde probleem. Ik weet nooit wat eerst gedaan.
Om tot rust te komen formuleer ik elke dag één of twee doelstellingen en voor de rest is het rusten. Gisteren wilde ik enkel de erwtenkooi plaatsen omze steun te geven en het gras maaien. Voor de rest heb ik gerust. Eerst met een boek en later automatisch met het boek dubbel toe gevallen op de grond. Twee uur zalige siesta en niemand die mij stoorde.
H E E R L I J K. Daarna eventjes de benen rekken en mij bezig houden en opnieuw indommelen en dan ook nog vroeg gaan slapen. Het was een echte inhaalbeweging. Deze morgen was ik uitgerust. En deze avond mag ik met mijn vrouw en jongste dochter mee naar het toneel in MALPERTUIS in Tielt.
Ik mocht mee met mijn jongste dochter en Let was er natuurlijk ook bij. Ze zouden met de trein gaan maar konden niet mee terugkomen. Een chaufeur was welkom want ....Liesbet mag niet rijden na 10 en Let vind nergens de weg.
Ik heb genoten...
maar anderhalf uur daar zo maar stil zitten op een stoel wordt voor mij op de duur een marteling.
Tekst
Benno Barnard
Spel
Antje De Boeck en Chris Lomme
Regie
Bob De Moor
Dramaturgie
Danny Keuppens
Decor
Lien Wauters
Licht
Dimitri Compernolle
Productie
theaterMalpertuis
Mevrouw Appelfeld is een verhaal over twee vrouwen. De oude vrouw leeft alleen, omgeven door raadsels, in een afgelegen dorp in Vlaanderen, vlakbij de taalgrens. De jonge vrouw bezorgt haar maandelijks een brief. Behalve hun geslacht hebben ze niets met elkaar gemeen. Toch blijven ze proberen om met elkaar te communiceren.
Tegelijk is Mevrouw Appelfeld een verhaal over Europa. Mevrouw Appelfeld is afkomstig uit Volc, een stad in het vroegere keizerrijk Oostenrijk-Hongarije. In die stad woonden afstammelingen van vijf, zes volkeren die verschillende talen spraken en toch probeerden om samen te leven.
Mevrouw Appelfeld is een poëtische voorstelling over tijd en geschiedenis; over ouder worden en vergankelijkheid; over moeders en kinderen. Over de eeuwige cyclus van leven en dood.
Mevrouw Appelfeld is een rijke, gelaagde tekst, die sterker is in zijn politieke aspecten en die degelijk samenspel oplevert in een eerder klassieke productie. (De Standaard)
Mevrouw Appelfeld is een schrander dubbelportret van twee vrouwen en twee onverzoenbare visies die elkaar trachten te vinden. En lukt dat voor de personages misschien moeizaam, dan geldt dat wel voor de actrices op het podium. (De Morgen)
Denk jij werkelijk dat ik tijd heb om te verpozen. Juli-augustus...misschien. Ik slaap opnieuw zoals ik altijd sliep...kort maar degelijk en diep. In huis, buiten aan het huis, in de tuin, kleur in het dorp, tentoonstelling naar aanleiding van de rommelmarkt maar nu kortbij Wak, de week van de amateurkunstenaar. Overal ben ik actief. Punt na punt mij concentreren op...van het ene naar het andere en tussenin nog tijd vinden om te rijden voor de minder mobielencentrale. Eivol, zo zijn mijn dagen. De lentemoeheid ebt stilaan weg en komt de forme aan.
Het lukte gisteren maar niet op de PC. De bijdrage bleef genoteerd maar verscheen niet. Ik liet de boel rusten en deze morgen stond alles er netjes op. De PC is soms erger dan het humeur van een vrouw. Het is druk geweest in de tuin, in huis en ik zit met een kunsttentoonstelling in het kader van WAK, de week van de amateurskunst.
Dit vind ik een merkwaardig stuk ceramiek, het staat op locatie 6 van de machtige kunstactiviteit in Aartrijke waar je begint in de brouwerij De Leeuw, afzakt naar de kerk, de school en dan Jonkhove. Overal vind je folders die je wegwijs maken
Dit is een zicht op de stand van Pro Arte met centraal, zicht op mijn deeltje.
De babyborrel voor Kasper speelde zich volledig af in de tuin. Drie hoekjes met telkens een ronde tafel en veel stoelen plus een sokkel met borrelhapjes. De taart, de tiramissu en chocolade-mousse moest je binnen halen. De drank stond op het terras in een bassin gevuld met ijswater. De zelfbediening krijg je er moeilijk in want een vlaming is graag bediend. 50 volwassenen en 10 kinderen zijn in de loop van de namiddag een beetje gespreid gekomen. Ik wist niet dat wij zoveel stoelen hadden en ook drie ronde tafels. Leen en Maarten waren gastvrouw en gastheer en deden dat schitterend. De tuin speelde in de zon een grote rol. Ik deed enkele rondleidingen met diegenen die hier voor het eerst kwamen of met hen die hier lang niet meer waren geweest. Maarten haalde tuinspelen uit en hield het jonge volk aan de praat. De volwassenen hadden blijkbaar veel bij te praten. Blijkbaar zijn wij de enigen in de familie die zulke feestjes geven. Ik heb geen eenkele foto gemaakt en wacht op die van de anderen.
Tijd hebben voor..., weinig tijd..., geen tijd om te ademen. Dat is de meimaand. 's Morgens heb ik last van opgezwollen handen met heel stijve vingers. Van zodra ik weer aan de slag ga gaat dat over. Nu moet ik naar de kippen en dan heb ik een rit voor de 'minder mobielen centrale'. Iemand breng ik naar Brugge, terughalen moet ik niet. Ik ben ook begonnen met het gras van tussen de steentjes van het terras te haleb met een roestig mesjes. Boete doen, zouden ze dat vroeger hebben genaamd maar dit is voor mij een rustig werkje dat ik in de anders verloren momenten ertussen neem.Straks ga ik verder. Op de foto staat een afdakje dat zo lek is als een zeef. Het moet dringen hersteld of hermaakt worden. Het nodige recupmateriaal heb ik voor handen maar altijd weer geen tijd hebben hé.
Het is normaal. Het voorjaar leef ik dag en nacht voor mijn tuin. Dit jaar begon het laat en nam plots zo'n vaart dat het veertien dagen eerder dan andere jaren rustiger wordt. Het planten was reeds voor een groot deel voorbij als het op andere jaren pas begon maar de ijsheiligen waren op verlof in Spanje en het zuiden zodat wij hier vrij spel hadden met de zon. Nu moet ik in het atelier aan de slag want einde juni moeten de kleurrijke panelen aan de muren van het dorp. Zo is het het jaar rond druk, druk druk.
De grootste zorg voor de moestuin is gegeven. Zondag sluit het af met de plantneruil. Dan kan ik mij totaal toeleggen op kleur in het dorp. De pannelen zijn geleverd, nu heb ik maar mijn kladpot boven te halen en mij uit te leven. Ik heb nog iets meer dan een maand de tijd.
Ik dacht dat er meer tijd was om eindelijk te schilderen en mij uit te leven in mijn atelier maar ik had me misrekend met de tuin. De erwten moeten nu regelmatig geplukt worden, Struiken en hagen moeten een eerste keer geschoren worden en de serre en de tuin moeten nu stelselmatig gemulcht worden (gewoon de grond bedekken met maaisel een scheersel)en er moet reeds een paar reien prei geplant worden. De tomaten moeten geluisd worden en enkele herfst en wintergroenten moeten nu voorgezaaid worden. Het tuinierseizoen staat dit jaar een beetje op zijn kop.
Tijd maken, zo zegt men toch. Dat houdt altijd wel in dat je iets moet laten vallen ten voordele van iets anders. Het is nat en relatief warm in de tuin. Een goede verstaander heeft het reeds door. Het onkruid groeit dat het wikkeld, de groenten ook maar die moet je nu met rust laten. Dat ongewenste groen moet je te keer gaan. Je kan schoffelen en steeds weer bezig zijn. Je kan ook mulchen wat wil zeggen de grond bedekken met organisch materiaal. Grasmaaisel is meest gebruikt omdat het voortdurend voor handen is maar het verzuurt een beetje de grond. Je gaat dus zoeken naar ander materiaal en je komt op snoeisel van struiken en hagen maar dan moet je regelmatig bijsnoeien en op tijd de hagen scheren. Voel je waar ik naartoe ga? Met andere woorden, dan ben je voortdurend bezig en heb je geen tijd meer om een mooi boek te lezen. Dat wil niet zeggen dat je echt geen tijd hebt maar je bent zo moe van al dat werk in de tuin dat je met een boek onder de ogen in slaap valt en het boek op de grond terechtkomt en je opnieuw moet zoeken waar je nu echt gekomen bent. Je kan natuurlijk ezeloren knijpen in het blad maar in mijn geval zou het boek vol ezeloren zitten. Zo lees je steeds hetzelfde en raak je niet vooruit. Het is een straatje zonder einde, een groen straatje.
Kom, laat ons nog maar eens een wandeling maken in de tuin. We starten op het terras. We nemen de brede trap met aan beide zijden bloemen en we komen in de tuin en paseren eerst tussen de twee vijvers door. We maken een toertje in de siertuin en ik nodig je uit om ten slotte wat bij te praten aan de vijver waar we eveneens de levendigheid van de kleurrijke vissentroep kunnen gade slaan en bewonderen.
Na de zon zitten we opnieuw in de regen. Laat ons een droge PC-wandeling maken door de tuin, vooral door de moestuin en zien wat ik er dit jaar tot nu toe zo allemaal heb uitgespookt: Een composthoop keren en een nieuwe aanleggen, salade en spinazie telen en oogsten, doornloze bramen snoeien en leiden, veel salade laten opgroeien, hagen scheren, de grond bedekken(mulchen) tussen de witte kolen en de koolrabi, erwtnen plukken en verlezen, boontjes mulchen, klimop ook een scheerbeurt geven en halfweg moeten stoppen omwille van een merelnest met 'blutsepoepers' waarvan de moeder er verder voor zorgt alhoewel ik haar rust danig verstoorde...enz en zo verder. Jezelf vervelen...wat is dat?
Na 30 jaar is er opnieuw een Stalhille brug. Maar het duurde vijf jaar vooralleer we er over kunnen of ze functionneert, dat weten we niet. Gisteren was het reeds zover en dat daags na de opening. Dat beloofd.
De laatste week van juni is altijd hectisch. Zondag moest ik de hele dag de paneeltjes van de kleuters prepareren om ze daarna 2 maal te vernissen. Ik ben er zeker van dat men mij geen waterproofplaten heeft geleverd maar gewonen multiplex. Gelukkig is het droog, mooi weer zaodat ik in de tuin kan werken.
Ik voel me momenteel overvraagd en kan niet genoeg tijd maken voor mijn blog 'Ad'. Een blog is een dagboek dat ongeveer elke dag moet kunnen ingevuld worden. De laatste tijd lukte het niet. Geen tijd. Veel te druk bezig met dingen die dringend af moeten. Stoppen of trager? Ik weet het niet. Eventjes afwachten en gewoon zo onregelmatig verder gaan kan natuurlijk ook.
Ja, het moest gebeuren. Eerst ga ik er onderuit letterlijk. Door een onoplettendheid in een haastige beweging wil ik op mijn fiets springen. Heb ik mijn voorste rem dicht gegrepen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik nogal onzacht, ik zou zeggen de bodem heb gekust maar daar krijg je geen stevige buil van op je achterhoofd. Wie dat voor mij geregeld heeft schijnt ook te weten dat ik van kleur houd. Op mijn borstkast staat het geschilderd in groen blauw en paars en een vleugje geel...JE BENTTE HAASTIG GEWEESTEN DANGEBEURT HET NATUURLIJK. Alsof dit nog niet voldoende was liep ik op het einde van de week plots helemaal kreupel. Een verkeerde beweging. Een scheut in de rug. Daar sta je dan. Het is zaterdag en je kan nergens terecht. Het weekend ben ik doorgeraakt en vandaag naar de reddende engel in zo'n situatie... DE OSTEOPAAT en ik heb er een zeer goede in Blankenberge (DE BESTE VAN DE WERELD). De heenweg zal zwaar zijn, de terugweg een opluchting. Elk jaar moet ik wel eens onverwacht beroep op hem doen.
Laat mij maar aanstonds vertellen dat het ei niet gebroken was toen ik het gisteren morgen roofde en in de zak van mijn korte broek stak. Maar dat ei bleef er zitten tot deze morgen toen ik opnieuw mijn broek aantrok. Toen greep ik in die bewuste zak en voelde nattigheid. Behoedzaam legde ik mijn broek opzij en paste mij een andere aan.
Het overgrote deel van het wit belande samen met de dooier in een potje. Deze morgen eet ik een vers (?) gebakken ei dat wel op een heel eigenaardige manier werd bewaard. Einde goed alles goed. Ik had er gisteren in de loop van de dag kunnen gaan opzitten of ergens mee tegenaan lopen of zo maar het waren allemaal zachte werkjes die ik deed en in de namiddag ben ik weest fietsen in een andere outfit. Tot zover de lezing.
Nee hoor.Zo erg is het nog niet. Maar toch, als ik naar beneden keek, zag ik ook alleen nog de bodem. Met mijn 1m74,5 droog en wel, zonder verpakking 90 kg wegen !!! Het is van het goede teveel. Tot zo een maand of drie terug kon ik het rond de tachtig houden. Plots was er echt geen houden meer aan. Ik lette op en liet al eens een pint staan, at geen taart meer maar de wekelijkse frieten kon ik niet laten. Ook Let vond dat ze een te hoog cijfer bereikte op de weegschaal. De radicale middelen dan maar. WEIGHWATCHERS. Ik had er schrik van, zag er tegenop. Daarbij als man kom je in een hoofdzakelijk vrouwelijke wereld terecht. Maar we zijn gegaan. In drie weken ben ik bijna vier kg kwijt en verdiende reeds mijn eerste ster. Het gaat er verschrikkelijk Amerikaans aan toe maar om al die overtollige kilo's kwijt te geraken zou nog veel ergere dingen trotseren
Als juli geen zomer geeft isal wat kan volgen toch geen echte zomer. De dagen korten, de nachten zijn veel frisser en het groen heeft zijn frisheid verloren zelfs als het voortdurend regent.
Ik droom
elke nacht van een zonnige dag maar die droom komt zelden uit.
Maar als de droom uitkomt dan is het dubbel en dik genieten.
Dit gedicht heb ik deze morgen op het ontbijtplankje van Let gelegd om hulde te brengen aan haar legendarisch ochtendhumeur. Ik ben benieuwd wat haar reactie zal zijn. Ze leest het toch nooit vóór de vierde kop koffie.
Toen het gedicht er lag wachte ik tot ze het lezen zou maar ze las het niet. Tegen de middag vroeg ik haar of ik dat papiertje, wijzend op het gedichtje, bij het oud papier mocht werpen. Ze schoot uit haar krammen en ritste het uit mijn handen...'Je weet toch dat ik die spaar' 'Ja' zei ik ' maar je leest het niet eens. Toen ze het gelezen had schoot ze in een lach. 'Zo erg is het nu toch niet meer hé?'. 'Nee maar soms scheelt het niet veel'. 'Ja heel soms', moest ze beamen. Sedert ze maar 4/5den meer werkt gaat het ook met haar humeur veel beter.
De laatste tijd eten we juist nog groentensoep, gemaakt met groentenbouillon. Het komt erop aan dat ik meer dan 10 kg kwijt raak en niet meer terug bijkom. Alle methoden doen je vermageren maar zodra je ophoudt met die intens te volgen komen de kilotjes er rapper terug bij dan dat ze wegsmolten. Methodes waar je dit niet mag eten en dat niet samen met iets anders zijn te drastisch. Weight Watchers heeft dat niet. Hier mag je alles eten waar je goesting naar hebt maar je moet er de puntenwaarde van kunnen inschatten. Groenten en vele fruitsoorten hebben geen puntenwaarde. Zo kan je altijd groenten eten tot verzadiging maar je moet veelzijdig eten...ook vlees of vleesvervangers.
Nu zijn we letterlijk en figuurlijk uitgerust om onze kleinzoon te ontvangen en er voor te zorgen. We krijgen het in bruikleen van een neef waar we gisteren goed ontvangen werden. Het zal een vaste plaats krijgen en die plaats kunnen behouden tot hij er uitgegroeid is.
Het is nu een maand geleden. De meeste pijn is dan ook geleden! Het was een hele poos geleden dat ik nog eens onvrijwillig de grond had gekust.
Zo erg als het plaatje laat vermoeden, was het niet. Voorzichtig zijn, niet alleen met de fiets maar in alles wat ik aanpak, dringt zich sindsdien aan mij op. De minste verkeerde beweging en ik sta weer krampachtig vast alsof ik een roestig fiets ben die langs alle kanten kraakt en piept.Ik heb al geen zittend achterwerk maar nu lijk ik op weg met de ongedurigheid in persoon. Wordt ik zelf een puur stuk ongeduld dat in beweging moet of in platte rust.
Mijn sterretjes hadden meer kleur. Ik hou van kleur maar niet van die ......sterretjes.
Plots, heel plots is het dan boven de 30°. Gelukkig duurt dat hier nooit heel lang. Nu slechts één dag en het verschil is danig groot. Het donderde behoorlijk en heel wat regen moet er zijn gevallen want mijn regenbak van 1500 liter die de laatste dagen goed was gezakt liep deze morgen over. Ik heb niet veel gehoord. Eventjes heb ik geluisterd naar de regen op het dak maar ik ben zeer vlug terug ingeslapen na een sanitaireonderbreking.
Het is een droom en het hoeft niet steeds ons terras te zijn. In de lente, de zomer of de herfst, als e zon het toelaat. Het voelt altijd als een feest. Maar mijn voorkeur gaat naar het onze, in het groen, in de zomerbloemen. Met of zonder parasol, bij mooi weer ben ik nog altijd bij voorkeur thuis, met ons twee.
Slechts heel kortetijd voelde ik me goed. Na de hernia van vorige maand, zit ik nu geplaagd met hevige spierpijn in de zij. Een spierverrekking, zei de dokter. Wat heb ik eergisteren verkeerd gedaan.Ik ben bijna de hele dag op schok geweest en tegen de avond heb ik braambessen geplukt tot op 1m90 hoogte. Ja zelfs zulk een onnozel werkje kan ik niet meer aan zonder pijnlijke gevolgen.Ik ben er wel mee.
En dan kan je bijna geen weg, tenzij je pijnstillers neemt. Ik kan nu niet verder maar ik haat dat.
Ik beleefde iets heel vreemds met hommels. Het was eerst een paniekverhaal maar het sloeg om in de goede richting. Het sloeg wel ei zo na aan mijn hart.
Gisteren om zes uur in de morgen kom ik voorbij de lavendelstruik. We hebben er maar één maar je kan er U tegen zeggen. Mijn aandacht was getrokken en ik ging nader toekijken. Verwonderd ging ik heel dicht bij. Een tiental hommels leken verschrompeld aan de bloemen te hangen alsof ze die in een laatste adem krampachtig hadden vast gegrepen en in hun dood niet meer gelost. Ik haalde om 8u Let erbij die mijn indruk bevestigde. Beschuldig mij dus niet dat ik aan het slaapwandelen was. Verbijsterd schreef ik prompt een mail naar een paar mensen van natuurpunt maar het is verlof en ik kreeg tot nu toe nog geen antwoord. Heel verwonderd was ik toen ik om negen uur met mijn fototoestel in aanslag vaststelde dat ze allemaal verdwenen waren en dat het gonsde van het leven. Deze morgen om zes uur, in de regen was ik weer op post en tot mijn verwondering waren er opnieeuw die daar blijkbaar hadden overnacht. Ze zijn deze morgen niet met tien maar ze zijn er hé. Het lijkt op een fictief verhaal maar jullie mogen gerust komen kijken maar dan om zes uur in de morgen hoor want overdag is er niets te zien. Kunnen de mensen van natuurpunt mijn verhaal bevestigen?
1) Die zouden bedwelmd door de nectar van de lavendel, daar in slaap vallen, een beetje onderkoelen en enkel wakker worden als hun lichaam opnieuw op t° komt.
2) Ze zouden plots te koud hebben gekregen en daar als verstijfd en schijndood moeten blijven hangen tot hun t° hoger wordt en ze opnieuw in beweging komen.
Geef toe, beide reacties liggen dicht bij mekaar, vloeien zelfs wat in mekaar maar aangezien het die nacht 16° is gebleven en ze toch 1m tot 1m20 boven de grond hingen zou de eerste theorie er wel eens dichter bij kunnen zijn. Toch wacht ik op het antwoord van een specialist.
Biologen,wakker wordenen rustig mijn blogje komen lezen!
Eind februari zag ik het plots niet meer zitten. De tuin riep dwingend om dringend te beginnen en het was een eerder moeilijk voorjaar. Mijn rug hield me voor de aap en mijn humeur werd heel persoonlijk. Ik verzwaarde zienderogen en binnen heel korte tijd zou ik gewoon de tuin inrollen. Hoe actief ik ook werd, dat gewicht ging niet naar omlaag, integendeel. Hoe actiever ik werd, hoe meer ik at. vooral frieten en Franse kaas. Niet dat ik het ook op de Franse hun rug wil schuiven dat ik te zwaar werd, nee hoor. Zo ben ik niet. Het lag enkel en alleen aan mezelf. Ondertussen volg ik reeds zeven weken de weightwatchers en met succes. Ik ben met mijn 1m74, van 90,2 kg, in 7 weken teruggevallen naar 83,4 kg. Maar ik mag alles eten wat ik graag eet MAAR MET MATE. Ik voel me stilaan weer de oude. De vette frietjes zal ik laten en die vervangen door gebakken patatjes in de pan, met heel weinig vetstof. Mijn streefdoel is om tussen 75 en 77 kg te blijven.
De methode van de weight-watchers is de beste dat ik volgde tot nogtoe wat vermageren betreft. Zal het ook mogelijk zijn om na het vermageren tot op mijn streefgewicht, daarna mijn gewicht te behouden? Met alle andere methodes en gaangeleerde gewoonten, is het niet gelukt. In de kortste keren weeg je evenveel als voordien en ga je nog zwaarder worden. Zal de WW methode mij helpen. Ik heb in elk geval nu een beter zicht op wat mij nu juist deed verzwaren en dat zijn vooral: Vlaamse frieten, Franse en Belgische zware kazen en IJSKREEM. Gisteren waren we de hele voormiddag op schok om een nieuwe matras te vinden en 's middags nadat de koop was gesmoten zijn we op restaurant geweest. Als dessert nam ik een 'coupe Bresilienne'...amaai, ik schrik me bijna een bult als ik achteraf mijn 'points' opzocht voor de verschillende gerecht en ik bij de ijscoupes zocht. Ik mag 28 points per dag verzamelen. Ik zat reeds aan 29 met mijn ontbijt erbij. Na het avondmaal met vooral veel salade, tomaten en rode biet had ik 32 points. Dit is een teveel van 4 punten. Ik mag er 20 points overgaan maar moet ze tegen het einde van de week weggewerkt hebben door voor max 4 points per dag minder te eten. Vandaag streef ik naar 24 p zodat ik direct effen sta.
Hommels kunnen schijndood op bloemen blijven hangen. Het heeft te maken met een onderkoeling waardoor ze niet meer kunnen wegvliegen. Sommigen beweren dat ze een beetje bedwelmd zijn door de nectar en dan te koud krijgen zodat ze de nacht moeten doorbrengen op de bloem. Ze moeten dan wachten tot de zon opkomt en dan zijn ze plots verdwenen of opnieuw nectar aan het verzamelen alsof er niets is gebeurd. De eerste keer dat ik het opmekte was op de lavendel en er waren er ruim een tiental. Ik dacht al direct aan het vergif van de boeren in de omtrek waardoor er bijna geen vlinders meer zijn en ik dacht, moeten de hommels dezelfde toer op. Ik begon zelfs te doemdenken... wanner is het onze beurt. Ja je kunt dat zo hebben hé.
Gisteren werd het wandelpad in de Mascobossen te Zerkegem officieel ingewandeld, gepaard gaande met een groot feest van het bos. Ik ben samen met mijn buurvrouw, die bij Velt Jabbeke in het bestuur penningmeester is, per fiets naar Zerkegem gereden tegen 10u. Het was tegenwind en de belofte van redelijk weer hing in de lucht. We waren ingeschreven voor het Pitta festijn met varkensvlees. Het enige wat ik er kan van kan zeggen is dat het gewoon lekker was en als zoete broodjes naar binnen ging. Achteraf dronk ik nog een blonde Westvleteren en haalde door deze beide Items een hoge score in het WW puntensysteem. De vlekkeloze organisatie lag bij natuurpunt en Velt had er en promotiestand. Wij waren gevraagd om groepen te begeleiden naar de verschillende bostafereeltjes langs het bospad. Spijtig was ik mijn fototoestel vergeten waardoor deze bijlage fotoloos wordt. Ik ben drie keer met een groep het pad afgewandeld en was blij als ik de derde keer mij enkele ogenblikken kon neerploffen in een stoel. De terugweg ging zeer vlot want we handen de tamelijke wind in de rug.
De ene regenvlaag na de andere teistert ons humeur. Het is vakantie en het is zomer. In het zuiden kunnen ze bakken en braden en het is veel te warm om een poot te verzetten en hier is het herfst, midden van de zomer.
Ik weet opnieuw niet waar eerst gekeken. Ik ben met mijn Yoga herstart, elke morgen tussen 5 en 6u, zo een beetje op eigen manier maar in september ga ik opnieuw op kursus. Niet dat ik zover zal geraken als op de figuren maar ik zal toch opnieuw onderweg zijn. Het is niet alleen nodig voor mijn lichamelijke gezondheid heid maar ook voor de geestelijke. Opstaan heb ik een uurtje opgeschoven van 4 naar 5 omdat mijn rug erom smeekt. Je moet altijd luisteren naar de taal van je lichaam.
Ja, inderdaad...niemand kan mij straffen omdat ik mijn blog 'ad' wat verwaarloosd zou hebben maar ik weet gewoon niet waar eerst gekeken en dan neem ik eerst wat het dringends is. Er zijn op mijn documenten, afdeling afbeeldingen een massa foto's van bloemen en planten, van mijn tuin en van beelden genomen op een beeldenroute maar...wanneer zou ik die eens plaatsen? deze winter misschien. Ziehier toch een proefje....
Ik moet vlug naar de ontbijttafel want Let is veel vroeger opgestaan dan gewoonlijk en dus .veel kijkgenot en geniet van het luttele mooie droge weer, ook al is het wat frisjes.
Na de succesvolle tentoonstelling, in de tijdelijk buiten gebruik zijnde kerk, wegens werkzaamheden, van Veldegemse amateur kunstenaars, werd besloten om een kunstkring op te richten. De bedoeling was om enkel kunstenaars aan te spreken die te Veldegem woonden of die er geboren waren en later verhuisden buiten de gemeente. We waren met een ruime groep. Toen woonde ik in Oostkamp in de Klauwaert straat in de nieuwe wijk langs de Kortrijkse baan. Later zou ik trouwen en verhuizen naar St-Michiels. Ik werd na enkele jaren secretaris. Een taak die ik vervulde tot wij bouwden in Stalhille en ik geen tijd meer had, tenzij voor de bouw. Ik nam enkele jaren niet deel aan de tentoonstelling. Toen werd de groep uitgebreid en iedereen die wilde, waar die ook woonde, mocht deelnemen. Dat heeft maar zijn tijd geduurd. Verleden jaar, na de tentoonstelling gingen de meeste van de buitenstaanders er in groep vanonder en bleven vooral Veldegemnaars over. We werden gehalveerd tot een tiental kunstbeoefenaars. Wat ik altijd had geweigerd, gebeurde uiteindelijk toch. Ik werd voorzitter en moet nu mede met de twee andere bestuursleden een zo mooi mogelijk tentoonstelling opzetten. Van 70 panelen, vallen we terug op 40. We zullen beroep doen op schilderezels en in het midden zal ik een ruime verzameling beelden trachten op te zetten, op tafels, omdat er dit jaar geen sokkels beschikbaar zijn. Als bijkomende handikap mogen we de zaal niet in vóór het middaguur. Het zal een kwestie zijn van goede voorbereiding.
en als kers op de taart of wordt het een rotte vijg, moet ik ook nog een inleidend woordje plaatsen.
Laat mij toe, het kort en leuk te houden maar waar vind ik die leuke korte woordjes.Op zoek Daniël en maak er wat moois van.Ja zo af en toe moet ik wel een beetje mezelf oppeppen of er komt gedonder van of een allesomvattende leegte en ik hou van geen van beide.
De foto's hieronder tonen klaar en duidelijk dat er dingen zijn die af zijn en andere, waar nog heel wat werk aan is.
Verder werken, babbelaar, en hier niet langer zitten praat verkopen...jouw atelier wacht.
Ja, zelfkennis is een moeilijk ding. Je ziet jezelf nogal vlug als een perfecte cirkel maar door contact met anderen, ontdek je al vlug dat je een veelhoek bent met al dan niet veel scherpe hoekjes en kantjes. Het huwelijk is daarbij een uitmuntende oefening maar je moet luisteren naar de partner en je niet blind staren op zijn of haar hoekjes en kantjes van minder fraaie aard. Neem nu mijn foto apparaat. Eerst was er eentje met 1 megapixel, gekocht voor een 'habekratz' en dat was duidelijk aan de weinige kant. Veel moeite om mijn partner te overtuigen was er niet nodig en voor mijn verjaar kreeg ik een goedkoop geval uit de aanbiedingen van Aldi. Dat het merkelijk beter was met veel meer mogelijkheden dan het eerste digitale wondertje, kan ik niet ontkennen maar het was nogal omslachtig en minder praktisch met geen te klare en scherpe foto's tot gevolg. Er kwam een klein en handig modelletje in de aanbieding van diezelfde markt en ik zette mijn oog daarop maar van de wederhelft kwam objectie. Na veel gepraat en woorden kon ik haar toch overtuigen maar al vlug ontdekte ik dat het wel een handig ding was maar dat ik beter voor het dubbele van de prijs iets had aangeschaft dat wat meer scherpte had met wat meer gemak en dat vooral perfecte foto's kan nemen van heel dicht bij. Nu stuit ik op hardnekkig verzet en ik heb er begrip voor. Ik heb goed bestudeerd en van onder naar boven, van links naar rechts nog eens de handleiding gelezen voor het huidig 'bizoetje' en ik heb niets anders nuttigs gevonden dan het feit dat, als ik het toestelletje zeer stil houd, de foto's van op zekere afstand genomen, allemaal scherp zijn. Graag zou ik iets kunnen kopen dat ook dichtbij, scherp resultaat geeft. mijn voorstel was om elke week 5 in een spaarpot te steken en na een jaar heb ik waarschijnlijk zonder dat je het voelt, voldoende kapitaal om mijn apparaat aan te schaffen.
Enkele foto's met een beetje uitleg. De kunstenaars in het gezelschap van de burgemeester en enkele schepenen. Als voorzitter mocht ik even bij de burgemeester staan. Wij kennen mekaar reeds lang. Ooit zaten we samen in klas, ik vooraan en hij achteraan, of omgekeerd. Elke kunstenaar kreeg 4 panelen en kon nog een schildersezel plaatsen tussen de panelen. boven: schilderijen die sfeer scheppen en onder: schilderijen met grote juistheid en détails.
Een, dit jaar overleden lid, werd herdacht met de aanwezigheid van zijn foto en meerdere werken. figuratief heeft bij amateurs altijd wel de bovenhand. onder: hier kan je zien dat het de opening was door het karretje met glazen op de voorgrond zie je enkel beelden van mij waaronder een beeld gemaakt uit een schilderij dat eracgter staat.
Ik heb altijd horen zeggen dat het goed is, waar men de poes vind. Ik beeld breng ik jullie onze poes die haar gemak zoekt op een heerlijk plaatsje in de tuin, op zaterdag 11 oktober 2008.
Ik vergeet wel eens veel, door het ene met het andere te verwisselen of door met veel te veel bezig te zijn. Zie hier nog een serie foto's van de pro arte tentoonstelling 2008
In de vorige bijlage stond een foto van een schilderij, 'de eenzame danser' en die was een beetje te spotterig belicht. Ik heb hier een andere versie en plaats er nog een toemaatje bij. Op dit ogenblik weet ik nog niet wat het wordt maar je zult wel zien en ik ook.
De eenzame danser en als je komt kijken zal mijn atelier wel een klein beetje anders geschikt zijn dan je hieronder kunt zien...niet helemaal maar toch een beetje.
Gisteren op de bus, fit en monter, in een goed humeur, zoals meestal wel, was ik opgestapt. De bus zat eivol. Een oud uitziend dametje was mij juist voorgegaan. Op het eerste eenzitje met zijn gezicht naar achteren zat een reus van een vent, goed uit de kluiten gewassen. Hij sprong op, alsof hij een pluimpje was en bood me zijn blaats aan. Op mijn beurt, ik ben van de galante generatie en gaf het kleine oude vrouwtje de eerste kans. Ze nam die dankbaar puffend aan. Toen begon die man te praten met de jonge vrouw waar hij vóór had gezeten, face à face'. Nu stond hij nu naast haar. Het waren heel duidelijk Hollanders, te horen aan hun taaltje. Ik had er geen erg in maar toen ik er later aan dacht, viel de vraag plots duidelijk een vraag over me heen. Zie ik er dan zo oud uit? In elk geval, zo voel ik mij niet. Natuurlijk past het plaatje niet. De vraag is, wie moet hier nu aan wie zijn plaats af staan? Galanterie mag niet overdrijven. Het mag er niet vanaf druipen. Gisteren droop het er niet vanaf. Alles ging zo vlot, zo spontaan. Het deed deugd aan het hart van dat vrouwtje en aan het mijne.
Tegen het einde van de maand zullen de meeste, niet vorstbestendige groenten, uit de tuin verdwenenen zijn. De serre wordt uitgevoerd en weer ingevoerd en de tuin wordt helemaal proper gemaakt. En zo wat tussenin ben ik nog met vanalles bezig.
Yoga die aan de ribben plakt. Yoga die niet alleen leniger maakt en slank doet blijven maar vooral rust brengt en vernieuwende energie. Het lijken wel overdreven superlatieven maar het is wat ik voel en die mij kent weet dat ik altijd spreek uit mijn hart.
Yoga kan jij ook volgen. Waar? Te Snellegem bij Ilse Philips. Kijk op het internet op Google bv. Tik gewoon 'Snellegem, Yoga' en voeg er desnoods Ilse Philips aan toe en je komt er wel...alles klaar en duidelijk uitgelegd met tarieven en al. Misschien komen we mekaar daar wel tegen. Tot dan.
Gestadig verder werken is wel nodig. In een biotuin is er het jaar rond werk te doen. Ik kan het gezapig aan doen en kom er wel. Ik wil eens terugkomen op de tentoonstelling van Pro Arte 30 jaar. Om eens heel tegen draad te zijn , een paar foto's die ik normaal niet zou tonen maar hier op deze blog kan dat allemaal wel hoor.
Waar is de bril van de heer schepen van Kultuur? Allemaal welkom maar hier zijn de kunstwerken het belangrijkst hoor.
Ja, na 29 jaar ben ik voorzitter geworden van Pro Arte. Het was uit pure noodzaak. Ik heb nooit staan trappelen om het te worden. Jaren ben ik secretaris geweest maar omdat ik niet op groot Zedelgem woonde en een huis bouwde, stapte ik uit het bestuur en nu ben ik er opnieuw in gekatapulteerd. Ik wil er het beste van maken. Ik ben immers als Veldegemnaar geboren en in mijn hart ben ik het nog steeds.
Er sloeg een vermoeidheid toe waardoor de helft van de leden het voor bekeken hielden. Even dreigde het spook van de verdwijning, het ophouden te bestaan. Dit spook is niet helemaal afgewend, voorlopig wel maar het zal opnieuw zijn kop opsteken. We hebben dringend jong bloed vandoen. Maar we hebben ook dringend een jonge daadkrachtige secretaris (secretaresse) nodig die best geen kunstenaar is maar wel kunst een warm hart toedraagt. Je hoeft niet bang te zijn om om te gaan met kunstenaars...het kunnen aparte vogels lijken. Toch zijn het meestal gewone mensen zoals jij en je gebuur. Maar ja, ieder is zo wat appart. En daarbij zijn wij geen beroeps maar gewoon amateurs.
Ik zoek dringend reddende engels met haar op hun tanden en talent. Moeilijk karakter is niet noodzakelijk. Dit is een oproep van een voorzitter in nood.
Vandaag kan het mij niet schelen als er fouten in staan. Ik ben in een verschrikkelijk tegendraadse bui. Ik schruijf er maar op los om mij af te werken en misschien wel om warm te krijgen. Spijtig dat ik met mijn tenen niet kan schrijven. Dan zou ik op zijn minst geen koude voeten meer hebben.
Vermageren en 12,5 kg kwijt raken en daar blijven of toch ongeveer. Mijn objectief is onder de 78 blijven. Goed en wel ja. Ik heb nu opnieuw energie zat en ben er blij om. Maaaaaaaaaaaaaaaaar omdat voor te hebben juist als de koude invalt. Daar stel ik mij toch wel vragen bij. Dieren bouwen naar de winter toe een vetreserve op en we zeggen dat ze hun winterpels krijgen. Mensen die vermageren voor de winter mogen zich kleden dat je niet meer kunnen verroeren maar kou zullen ze hebben. Ik loop de hele dag met koude voeten tot aan mijn ellebogen. Wat ik ook doe,misère de misère, het help allemaal niet. Als ik in de tuin heb gewerkt, zonder handschoenen, moet ik mijn handen een kwartier in draagbaar warm water steken om ze weer bruikbaar te maken. Ik kan niet werken met handschoenen aan. Op de fiets kan ik ze best verdragen en met een kruiwagen rijden gaat ook nog. Zie me al venkel verdrijven of prei uithalen met handschoenen aan. Daarbij wil ik mij niet helemaal teer maken hoor. Eventjes deze winter doorbijten en mij verwarmen al klutteren. Heb maar geen meedelelijden met mij. Het is de moeite niet. Ik sla er mij wel door al moest ik iedere dag een uur of drie met mijn handen in warm water zitten. Of dat bevprdelijk is om me te harden betwijfel ik maar ja, zo praktisch ben ik nu ook weer niet.
De rouw slijt uit. De vreugde blijft om het mooie voorbeeld dat moeder gaf. Natuurlijk ging dit in alle menselijkheid met hoogten en laagten. Een voorbeeld van volhouden niettegenstaande alles. De rouwkleur heb ik licht er gemaakt als simbool omdat de vreugde gaat domineren boven de pijn van het verlies. Moeder was een mooi mens. Vandaag brengen we een bezoekje aan het graf geen rekening houdend met de strubbelingen die zijn ontstaan rond de tekst op de grafsteen. Dat komt wel in orde maar je mag ook niet te veeleisend zijn. Het bloemetje laat ik over aan diegenen die dichter wonen. Delen in de kosten doen wij altijd. Daar zijn in onze familie zelden of nooit woorden over. Alles gaat in de grootste eerlijkheid en dat is heerlijk. Eerlijk zoals moeder ineerlijk was. Moge zij rusten in vrede.
Begrijpe wat je kan maar begrijp het niet verkeerd. Ik heb vriendschap met jou, jou en jou en 3 op 4 is dat met een vrouw. Toen ik jong was, was dat zo. De periode dat ik in Congo was had ik o.a een bijnaam -l'homme seul- en nog andere waaronder -Manika- wat uitgestrekte vlakte betekende in hun taal (liet ik mij toch wijsmaken). Het was bijna Monika maar nu noem ik mij Dala....en dat is bijna Dali en dus helemaal niet hetzelfde. En ik zocht op het net naar afbeeldingen die over vriendschap gingen en vond o.a. ook het hier volgende:
Vriendschap is een soort geborgenheid, die tussen twee mensen plaatsvindt. Het gevoel net als verliefdheid, alleen verliefdheid gaat na een tijd over. Vriendschap is het delen van elkaars wensen en geheimen. Vriendschap is eerlijk tegenover elkaar zijn, al doet dat soms pijn. Vriendschap is elkaar steunen, in goede en slechte tijden. Vriendschap is geen droom... het is werkelijkheid!!
Voor een schat van een vriendin, al jarenlang.
En de tekst past nog letterlijk ook. Wat de rest betreft heb ik ze nog nooit in zulke verre staat van ontkleding gezien. Ik vind de afbeelding niet passen bij de tekst maar ze mag er wel zijn. Vriendschap lijkt me dan wel op een avontuur op de maansikkel.
Ik ken een vrouw die me zonder omwegen eens zei -Jij bent een kunstenaar en als je een vrouw ontmoet je ziet haar in jouw verbeelding direct naakt. Die vrouw heeft mij op gedachten gebracht want voor zij me dat zei deed ik het niet. Ik moet eerlijk zeggen...ik zie altijd ongeveer dezelfde vormen maar dan in andere proporties. Het heeft dus geen zin maar een mens doet zoveel zinloze dingen die soms achteraf bekenen wel zin hebben. Ik zou een boek moeten schrijven met als titel 'de zin van onzin'.
Met al die regen, die wind, die wolken en die mist, zou je niet beginnen te dromen van heel mooi zonnig weer, wat meet blote huid en van jonge mooie meisjes in de zon?
Dat komt terug maar eerst moeten we de winter en het voorjaar door. Nu ik opnieuw een koude puit ben geworden, met koude voeten tot aan mijn ellebogen, biedt dat niet zoveel aangename vooruitzichten.
Daar staat maar één ding op, t.t.z., veel naar buiten gaan en het gewoon worden. Ik kan zo af en toe een vuurtje stoken maar veel helpen doet dat wel niet.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
.gif&imgrefurl=http://kijkshop2006.netivity.nl/informatie/541/dect-handset/&h=128&w=120&sz=8&hl=nl&start=19&tbnid=FwSZvEXp1zEdYM:&tbnh=91&tbnw=85&prev=/images%3Fq%3Dlooptelefoon%26gbv%3D2%26hl%3Dnl%26sa%3DG)
Het was geen brugse zot
Nee, met frontlinies had het niets te maken en nee, een kladpotterie hebben we er niet van gemaakt. Niet onverwacht, maar als we eens tijd hadden moesten we tekenen, twee keer dan nog zodat de papieren en de handelingen van de bestuursleden van de vereniging wettelijk in orde zouden zijn.
Je kan er wel eens mee lachen maar voor de rest is het een kwestie van alles goed te organiseren en 's avond doodmoe en vroeg het bed induidekelen... als een steen.
Niet dat wij er zo oud uitzien maar als jouw wederhelft niet met haar foto op het net wilt dan moet ik wel mijn toevlucht nemen tot google-caricaturen.
Ik
Tijd hebben voor..., weinig tijd..., geen tijd om te ademen. Dat is de meimaand. 's Morgens heb ik last van opgezwollen handen met heel stijve vingers. Van zodra ik weer aan de slag ga gaat dat over. Nu moet ik naar de kippen en dan heb ik een rit voor de 'minder mobielen centrale'. Iemand breng ik naar Brugge, terughalen moet ik niet.
Sedert ze maar 4/5den meer werkt gaat het ook met haar humeur veel beter.
We krijgen het in bruikleen van een neef waar we gisteren goed ontvangen werden. Het zal een vaste plaats krijgen en die plaats kunnen behouden tot hij er uitgegroeid is.
Plots, heel plots is het dan boven de 30°. Gelukkig duurt dat hier nooit heel lang. Nu slechts één dag en het verschil is danig groot. Het donderde behoorlijk en heel wat regen moet er zijn gevallen want mijn regenbak van 1500 liter die de laatste dagen goed was gezakt liep deze morgen over. Ik heb niet veel gehoord. Eventjes heb ik geluisterd naar de regen op het dak maar ik ben zeer vlug terug ingeslapen na een sanitaireonderbreking.
En dan kan je bijna geen weg, tenzij je pijnstillers neemt. Ik kan nu niet verder maar ik haat dat.
Niet dat ik zover zal geraken als op de figuren maar ik zal toch opnieuw onderweg zijn.
Op de fiets kan ik ze best verdragen en met een kruiwagen rijden gaat ook nog. Zie me al venkel verdrijven of prei uithalen met handschoenen aan. Daarbij wil ik mij niet helemaal teer maken hoor. Eventjes deze winter doorbijten en mij verwarmen al klutteren. Heb maar geen meedelelijden met mij. Het is de moeite niet. Ik sla er mij wel door al moest ik iedere dag een uur of drie met mijn handen in warm water zitten. Of dat bevprdelijk is om me te harden betwijfel ik maar ja, zo praktisch ben ik nu ook weer niet.
En ik zocht op het net naar afbeeldingen die over vriendschap gingen en vond o.a. ook het hier volgende:
